All Chapters of ดอกไม้ในเปลวเพลิง: Chapter 51 - Chapter 60

เหยี่ยวตัวใหญ่โผบินขึ้นจากป่าไม้ไม่ห่างจากกำแพงเมืองเหอมากนัก ร่างสูงใหญ่ของผู้บัญชาการกองกำลังทหารม้ายืนเท้าเอวหน้าตาบอกบุญไม่รับ ฝูซิงและทหารหน่วยพยัคฆ์เหินอีกสามนายก็มองไปทางกำแพงเมืองเหออย่างโกรธเคือง สุ่ยฝานหรงเอ่ยเสียงเบาว่า“ดูถูกข้าเกินไปแล้ว”ฝูซิงเสริมขึ้นว่า “คงคาดไม่ถึงว่าท่านผู้บัญชาการจะไม่นอนบนเตียง”“สถานการณ์แปลก ๆ ข้าไม่กล้าวางใจ”“นักโทษประหารผู้นี้เสียชีวิตมาหลายวันแล้ว ยาที่รักษาสภาพศพไว้คุณภาพดีมากนะขอรับ ไม่ส่งกลิ่น เลือดไม่แห้ง แม้ว่าเนื้อหนังจะแข็งไปหน่อย”“ข้าจะทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เขาเมื่อมีโอกาสเหมาะ ถือว่าช่วยเหลือข้าไว้”“ข้าน้อยไม่เข้าใจเลย หากแม่ทัพใหญ่จะเจรจาสงบศึกก็ไม่จำเป็นต้องฆ่าผู้บัญชาการนี่ขอรับ”“ข้าก็ไม่เข้าใจ” สุ่ยฝานหรงถอนหายใจยาว ก่อนกล่าวต่อไปว่า “มือสังหารเหล่านั้นเป็นทหารต้าเลี่ยง หากพลาดพลั้งถูกข้าจับได้ ก็ยังอ้างได้ว่าเป็นทหารของศัตรู”ทหารหน่วยพยัคฆ์เหินนายหนึ่งกล่าวว่า “เมื่อตอนที่พวกข้าน้อยเดินทางมาสมทบกับท่านผู้บัญชาการ ข้าน้อยสังเกตว่ามีความเคลื่อนไหวผิดปกติบริเวณที่คุมขังนักโทษขอรับ”สุ่ยฝานหรงพยักหน้ารับทราบ “เจ้าเมืองเหอและขุนนา

"ความสัมพันธ์ระหว่างแม่ทัพใหญ่จวงเจี้ยนและแม่ทัพเอี้ยนเป็นไปได้ด้วยดีมาก แต่กลับมีมือสังหารมาลอบฆ่าซีซวน ภาษาที่พวกเขาใช้ วิธีการลงมือและอาวุธล้วนแต่ชัดเจนว่าเป็นทหารต้าเลี่ยง เรื่องนี้ข้าแปลกใจยิ่งนัก หากสองแคว้นตั้งใจจะเป็นพันธมิตรกันจริง เหตุใดจึงมีการลอบฆ่าคนระดับผู้บัญชาการกองกำลังทหารม้า”“เรื่องนี้ทางเจ้าเมืองเหอมีความเห็นว่าอย่างไร”“เมื่อเกิดเหตุการณ์นี้ ซีซวนยังไม่มีโอกาสได้พบเจ้าเมืองเหอ พี่สี่ ข้าเกรงว่าเจ้าเมืองเหอก็จะถูกควบคุมตัวไว้แล้ว”เทียนตี้เต๋อ และเทียนตี้หย่ง เรียกผู้บัญชาการกองกำลังทหารม้าด้วยชื่อที่ใช้ในครอบครัวและสหายสนิทเท่านั้น พวกเขาเติบโตมาพร้อมกัน ศึกษาเล่าเรียนในสำนักศึกษาเดียวกัน มีอาจารย์คนเดียวกัน รัชทายาทอายุมากกว่าเทียนตี้หย่งและสุ่ยฝานหรงหนึ่งปี แต่ด้วยปัญหาสุขภาพจึงได้ไปศึกษาพร้อมกับเทียนตี้หย่งซึ่งเป็นญาติผู้น้องเมื่อพวกเขาอยู่ด้วยกันตามลำพัง ยศถาบรรดาศักดิ์ก็ถูกถอดวางไว้ก่อน มีเพียงพี่น้องเท่านั้น เทียนตี้เต๋อถอนหายใจยาว กล่าวถามว่า“เจ้ายังไม่ตอบข้าเลยว่าสงสัยผู้ใดในเมืองหลวง”“ยังไม่มีหลักฐานชี้ชัดว่าเป็นผู้ใด แต่ข้าอยากเดินทางไปเมืองเหอ ตอนนี

แม่ทัพใหญ่จวงเจี้ยนได้รับคำสั่งจากเมืองหลวงให้เชิญแม่ทัพเอี้ยนและคณะทูตแห่งแคว้นต้าเลี่ยงเข้าเฝ้าที่เมืองหลวง โดยให้กองทัพแคว้นต้าเลี่ยงพักผ่อนรออยู่ที่เมืองเหอ นั่นหมายความว่าทางเมืองหลวงไม่ยินยอมให้กองกำลังต้าเลี่ยงเดินทัพเข้ามืองหลวง เมื่อเขานำความแจ้งแก่แม่ทัพเอี้ยน ดวงตาโปนของแม่ทัพเอี้ยนก็แทบถลนออกนอกเบ้าด้วยความโกรธ“ไหนท่านบอกว่าทางเมืองหลวง เจ้านายของท่านจะจัดการให้เรียบร้อยอย่างไรเล่า ถ้าไม่สามารถนำกองทัพไปด้วยได้ การที่ข้าเดินทางเข้าเมืองหลวงแคว้นต้าเจียจะมีประโยชน์อันใด”พวกเขาตกลงกันว่าจะใช้คำว่าเจ้านายแทนการเอ่ยชื่อหรือตำแหน่งของผู้มากบารมีท่านนั้น หากบังเอิญมีผู้อื่นได้ยินการสนทนา ก็จะไม่สามารถล่วงรู้ได้โดยง่ายว่าท่านนั้นคือผู้ใด“ข้าจะส่งจดหมายไปหาเจ้านายทางเมืองหลวงอีกซักครั้ง ให้ไปขอให้กองทัพต้าเลี่ยงเดินทางไปพร้อมกับพวกเรา”แม่ทัพเอี้ยนโบกมือ “ไม่ต้องแล้ว ข้าคิดว่าพวกเราควรรุกเข้าเมืองหลวงเลย”“ท่านอย่าใจร้อน รอให้ข้ามีหนังสือไปแจ้งเจ้านายทางเมืองหลวงก่อนว่าพวกเราจะเดินทัพมุ่งไปเมืองหลวงแล้ว เมื่อได้รับอนุญาตจากเจ้านายของข้า พวกเราก็เดินทัพกัน”แม่ทัพเอี้ยนส่ายหน้า

ผู้นำทหารเมืองฮั่วสั่งให้มือธนูระดมยิงไปที่กลุ่มทหารต้าเลี่ยงที่อุ้มท่อนซุง เมื่อมีการเคลื่อนไหวเพื่อให้ท่อนซุงกระแทกประตูเมืองก็เปิดเผยร่างคนออกมาแล้ว มือธนูอันแม่นฉมังของเมืองฮั่วสามารถส่งลูกศรลอดช่องที่เปิดออกเพียงน้อยนิด ส่งผลให้ท่อนซุงหลุดออกจากมือลงพื้น เสียงดังโครมใหญ่ ฝุ่นฟุ้งไปทั่วบริเวณ เมื่อเสียการทรงตัวคนหนึ่ง ก็ทำให้รวนทั้งขบวน แม่ทัพหนุ่มของแคว้นต้าเลี่ยงจึงสั่งให้ถอยกลับก่อน ท่อนซุงจึงถูกทิ้งไว้หน้าประตูเมืองการสู้รบตั้งแต่เช้าถึงค่ำ ผลัดกันรุกผลัดกันรับก็ไม่มีผู้ใดเอาชนะได้อย่างเด็ดขาด แม่ทัพหนุ่มของแคว้นต้าเลี่ยงจึงสั่งถอยกลับไปตั้งมั่นที่ค่ายทหารก่อน เมื่อลานหน้าประตูไร้ทหารต้าเลี่ยงแล้ว เจ้าเมืองฮั่วจึงสั่งให้ทหารเมืองฮั่วเปิดประตูเมืองแล้วลากท่อนซุงนั้นเข้ามาไว้ภายใน อย่างน้อยหากกองทัพแคว้นต้าเลี่ยงต้องการเปิดประตูเมืองด้วยการใช้ท่อนซุงกระแทกอีก ก็ต้องไปแบกท่อนซุงใหม่มา จะไม่วางไว้ให้เป็นอาวุธสำเร็จรูปของศัตรูผู้รุกรานเด็ดขาด เช้าวันรุ่งขึ้น กองทัพแคว้นต้าเลี่ยงกลับมาพร้อมกับเครื่องยิงลูกหินขนาดใหญ่ ทหารราบถือคบไฟไว้ในมือเตรียมจุดไฟเผาประตูและกำแพงเมือง ประตูเมือ

ยามเช้าตรู่ตะวันเคลื่อนสูงขึ้น แสงเงินแสงทองส่องสว่างไปทั่วหล้า เหล่านกกาโผผินออกจากรังบินอย่างเป็นระเบียบมุ่งสู่จุดหมาย อากาศยังคงหนาวเย็น แต่แม่ทัพใหญ่จวงเจี้ยนมีเหงื่อซึมออกมาจากร่างกาย เขาพร้อมทหารคนสนิทกลุ่มเล็ก ๆ ควบอาชาอย่างเร่งรีบมุ่งสู่เมืองหลวงเพราะไม่สามารถใช้เส้นทางตรงผ่านเข้าไปยังเมืองฮั่วได้ พวกเขาจึงต้องใช้เส้นทางอ้อมซึ่งมีระยะทางไกลกว่ากันมาก อากาศยามเช้าสดชื่นแต่แม่ทัพใหญ่จวงเจี้ยนรู้สึกราวกับว่าจะขาดอากาศหายใจ หัวใจเต้นระรัว เขารู้สึกเหมือนว่าเลือดในกายพุ่งจากปลายเท้าขึ้นสู่สมอง และจากสมองย้อนกลับลงเท้า แล้วก็พุ่งขึ้นสู่สมองใหม่ กลับไปกลับมาทหารคนสนิทนายหนึ่งบังคับอาชาให้ขึ้นมาเคียงคู่กับแม่ทัพใหญ่จวงเจี้ยน แล้วตะโกนถามว่า“พวกเราจะต้องพักม้าซักครู่หรือไม่ขอรับ”แม่ทัพใหญ่จวงเจี้ยนจึงรู้สึกตัว พวกเขาควบอาชามาตั้งแต่ยามโฉว่จนถึงบัดนี้จำเป็นต้องให้น้ำให้หญ้าแก่พาหนะมีชีวิตพวกเขาเลือกต้นไม้ใหญ่ริมทางเพื่อหยุดพัก แม่ทัพใหญ่จวงเจี้ยนเอนหลังพิงต้นไม้ ทหารคนสนิทส่งอาหารให้ เขาส่ายหน้า ยามนี้รู้สึกเหมือนลำคอตีบตัน ไม่สามารถกลืนอาหารให้ผ่านลงท้องได้“ท่านแม่ทัพใหญ่ทานอาหาร