Semua Bab ดอกไม้ในเปลวเพลิง: Bab 71 - Bab 80

ฮ่องเต้อึ้ง ย้อนถามว่า “จื่อหยวน เจ้าแน่ใจนะ”“แน่ใจพ่ะย่ะค่ะ” ฉินอ๋องตอบเสียงหนักแน่นฮ่องเต้วัยกลางคนซึ่งไม่กี่วันนี้ดูชราลงไปมาก นอกจากพระเกศาสีขาวทั้งพระเศียรแล้ว ริ้วรอยเหี่ยวย่นก็แข่งกันขึ้นบนพระพักตร์ พระองค์กวักพระหัตถ์ให้ฉินอ๋องเข้ามาใกล้แล้วกระซิบข้างหูเบา ๆ องค์ชายรองมองด้วยแววตาเฉยเมย จะอย่างไรก็ได้ ขอให้มอบพระราชลัญจกรมาให้เขาก็เพียงพอ เขายังยืนอยู่ด้านหลังฮ่องเต้เพื่อให้มั่นใจว่าจะไม่มีใครสามารถชิงตัวไปได้โดยที่ฮ่องเต้ไม่บาดเจ็บ จากนั้นฉินอ๋องก็กล่าวว่า“ข้าและผู้บัญชาการสุ่ยจะนำพระราชลัญจกรมาให้ท่านภายในครึ่งชั่วยาม ให้ทุกคนคอยในท้องพระโรง หากมีผู้ใดกล้าลอบตามข้าไป จะตัดขาทิ้งเสียให้สิ้น”เมื่อสิ้นเสียงของฉินอ๋อง เหล่าทหารในสังกัดองค์ชายรองต่างก็หันมาสบตากันด้วยความเสียวสยอง ต่างก็รู้ดีว่าฉินอ๋องเป็นคนเฉียบขาด คำไหนคำนั้นองค์ชายรองรีบผายมือ “เชิญพวกเจ้ารีบไปนำพระราชลัญจกรมา ข้ารับรองว่าจะไม่มีผู้ใดตามไป”ฉินอ๋องและผู้บัญชาการกองกำลังทหารม้าเดินตรงไปยังห้องทรงพระอักษร พวกเขาปิดประตูแล้วเก็บตัวเงียบอยู่ในนั้น เกือบครึ่งชั่วยามจึงเปิดประตูออกมาเมื่อพวกเขาเดินกลับเข้ามาใน

องค์ชายรองยกมือขึ้นห้ามพลางตะโกนว่า “หยุดดดดดดดด อย่าเข้ามา” แต่เสียงนั้นแหบพร่าและค่อนข้างเบาจึงถูกเสียงฝีเท้าของทหารที่กระทบพื้นกลบเสียหมด ยังไม่ทันที่จะวิ่งมาถึงประตูท้องพระโรง ก็มีเสียงโห่ร้องดังขึ้นทั่วทั้งวังหลวงทหารในสังกัดองค์ชายรองหยุดชะงัก มองหน้ากันเองอย่างตื่นตระหนก หน่วยมัจฉาพระกาฬ หน่วยพยัคฆ์เหิน กองกำลังทหารม้าและทหารหน่วยอื่น ๆ เข้ามาล้อมพวกเขาไว้ ทั้งสองฝ่ายต่างมีอาวุธในมือ และทั้งสองฝ่ายล้วนสวมใส่เสื้อเกราะแคว้นต้าเจียพวกเขาเผชิญหน้ากัน มีระยะห่างระหว่างพวกเขาเล็กน้อย ไม่มีฝ่ายใดพร้อมที่จะลงมือก่อน ต่างฝ่ายก็รู้สึกปวดใจเพราะอีกฝ่ายก็เป็นทหารต้าเจียเช่นกัน ผู้นำทหารในสังกัดองค์ชายรองตะโกนถามว่า“พวกท่านจะช่วยฉินอ๋องก่อกบฏหรือ”หน่วยมัจฉาพระกาฬนายหนึ่งตะโกนตอบมาว่า “ฉินอ๋องไม่ใช่กบฏ ฉินอ๋องมาช่วยฝ่าบาทให้พ้นจากกบฏต่างหาก”ถ้อยคำนี้ทำให้ทหารในสังกัดองค์ชายรองสับสน แม้ว่าทหารในสังกัดองค์ชายรองจะมีจำนวนมาก ยืนอยู่เต็มลานกว้าง แต่ทหารที่มาล้อมนั้นมีจำนวนมากกว่าหลายเท่านัก ล้นออกไปจากลาน เสียงเกือกม้ากระทบพื้นบอกให้รู้ว่าอาจจะเต็มไปทุกพื้นที่ของวังหลวงทีเดียว นี่มันใช้ได้

“นางไม่ใช่กุ้ยเฟยอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้นางมีงานที่ต้องทำที่สุสานบรรพชน เจ้าไม่ต้องไปพบนางหรอก อ้อ ตอนนี้เจ้ามิใช่ฉู่อ๋อง และความผิดของเจ้าใหญ่หลวงนักจึงถูกยึดจวนและทรัพย์สินทั้งหมด การกินการอยู่ที่เมืองซู่ พ่อจัดเตรียมไว้ให้ส่วนหนึ่งพอจะใช้ได้ถึงต้นปีหน้า ต่อจากนั้นเจ้าก็ต้องใช้สติปัญญาหาเลี้ยงชีพเอาเองเถิด”องค์ชายรองนิ่งอึ้ง เมืองซู่นั้นเดิมเคยเป็นหนึ่งในที่ดินศักดินาของเขา พื้นดินมีความแห้งแล้ง ไม่เคยก่อให้เกิดรายได้ใดเลย ฮ่องเต้กล่าวต่อไปว่า“เจ้าจงออกเดินทางตอนนี้ พ่อจัดกองกำลังคุ้มกันไปส่งเจ้าที่เมืองซู่ พวกเขาจะอยู่ดูให้เจ้าพำนักที่นั่นให้เรียบร้อย ลูกเมียของเจ้ารออยู่ในรถม้าแล้ว พวกเขาจะติดตามไปอยู่กับเจ้าที่เมืองซู่ด้วย"เวลานี้เขาก็ได้แต่กล่าวว่า “ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ ลูกทูลลา”สายตาของฮ่องเต้มองตามหลังของพระราชโอรสที่เดินออกไปโดยมีทหารกลุ่มหนึ่งติดตามไปด้วย แม้จะใช้คำว่าคุ้มกันแต่อันที่จริงก็คือควบคุมให้เขาเดินทางไปยังเมืองซู่โดยไม่ก่อความเดือดร้อนอื่นอีกในคุกหลวง แม่ทัพใหญ่จวงเจี้ยนซึ่งบาดเจ็บสาหัสจากคมดาบของผู้บัญชาการกองกำลังทหารม้านอนนิ่งอยู่บนพื้น เมื่อถูกจับกุมนั้นเขาได้ร

ฮูหยินเจียงจือไฉกลับมาจากสถานปฏิบัติธรรมแล้ว สุ่ยฝานหรงส่งคนไปรับตัวนางกลับมาตั้งแต่หลายวันก่อน ฮูหยินเห็นสภาพของสาวน้อยทั้งสองแล้วแทนที่จะแสดงความห่วงใย กลับหัวเราะเสียงดัง เอ่ยถ้อยคำสั้น ๆ ว่า “แพนด้า”สุ่ยเฉินเฟิงและเหมยกุ้ยยกมือขึ้นแตะใต้ตาตนเองแล้วก็หัวเราะตาม มื้อค่ำวันนี้จวนผู้บัญชาการกองกำลังทหารม้ามีเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขดังขึ้นตลอดเวลาในวังหลวงวันนี้ฮ่องเต้ ฮองเฮา รัชทายาท และฉินอ๋อง ร่วมเสวยมื้อค่ำด้วยกัน เป็นครั้งแรกของฮองเฮาที่รู้สึกว่าเป็นมื้ออาหารที่แสนอบอุ่น เมื่ออิ่มแล้วฉินอ๋องก็ทูลลากลับ แม้ว่าจะถูกทักท้วงให้พักค้างที่วังหลวงก่อน เขาก็ยืนยันจะกลับจวนตนเองคืนนี้ ทุกคนคงนอนหลับด้วยความอ่อนเพลีย ยกเว้นฉินอ๋อง เขากระสับกระส่ายอยู่บนเตียงเป็นเวลานาน ในที่สุดก็ลุกขึ้นออกมานอนเอนหลังที่เก้าอี้ไม้ตัวโปรดในลานข้าง ดวงจันทร์กระจ่างอยู่บนฟ้า ทอแสงสว่างนวล แต่ในใจของเขากลับมืดมิด ย้อนนึกไปถึงการพูดคุยระหว่างมื้ออาหาร“เสด็จป้าสะใภ้ ลำบากหน่อยนะพ่ะย่ะค่ะ แต่ที่นั่นเหมาะแก่การซ่อนเร้นอำพรางตัวกว่าที่อื่น”ฮองเฮายิ้ม วางพระหัตถ์ลงบนแขนกำยำของหลานชายพระสวามี “ป้าสะใภ้ต้องขอบใจ

ความอาลัยอาวรณ์ในตัวเพียวเพียวก็เพราะทารกน้อยนั้นสร้างความสดชื่นให้แก่จวนผู้บัญชาการ มิได้เกี่ยวข้องกับการที่เป็นบุตรีของเมิ่งหยางแต่อย่างใด จวนผู้บัญชาการหากมีเด็กเล็กมาวิ่งเล่นก็คงจะเต็มไปด้วยสีสัน แต่สุ่ยฝานหรงก็ยังคงรักษาความโสดไว้อย่างเหนียวแน่น เขาเป็นที่หมายปองของคุณหนูผู้สูงศักดิ์มากมาย แต่เขาสนใจเฉพาะเรื่องการงานเท่านั้น เขาไม่มีแม้แต่สาวใช้อุ่นเตียง จึงยังไม่มีซีซวนน้อยให้ผู้เป็นมารดาได้ชื่นใจ สุ่ยเฉินเฟิงเองก็ยังมองไม่เห็นอนาคตว่าจะสร้างครอบครัวกับใคร ฉินอ๋องที่เอ่ยวาจาฝากคำหวานไว้ก็ยังมีพระราชโองการสมรสพระราชทานค้างคาอยู่กับจงเฝิ่นลู่ บุตรีของอดีตเสนาบดีกรมคลัง แม้ว่าอดีตเสนาบดีกรมคลังจะเปลี่ยนที่นอนเข้าไปอยุ่ในคุกหลวงแล้ว จวนและทรัพย์สินถูกริบ ฮูหยินเสนาบดีกรมคลังและจงเฝิ่นลู่ยังได้รับพระเมตตา ไม่ถูกส่งไปทำงานกองสังคีตอย่างที่ควรจะเป็น นั่นเพราะเสนาบดีกรมคลังกราบทูลขอร้องฮ่องเต้ไว้แลกกับการที่เปิดเผยที่ซ่อนทรัพย์สินขององค์ชายรองที่ยักยอกไปจากคลังหลวง อ่องเต้จึงยึดทรัพย์สินของพระราชโอรสผู้ไม่รักดีกลับคืนคลังหลวงได้จำนวนมากฮูหยินของจงเตียว อดีตเสนาบดีกรมคลังและจงเฝิ่นลู่ก