บทที่ 75 เร้นกาย

“นางไม่ใช่กุ้ยเฟยอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้นางมีงานที่ต้องทำที่สุสานบรรพชน เจ้าไม่ต้องไปพบนางหรอก อ้อ ตอนนี้เจ้ามิใช่ฉู่อ๋อง และความผิดของเจ้าใหญ่หลวงนักจึงถูกยึดจวนและทรัพย์สินทั้งหมด การกินการอยู่ที่เมืองซู่ พ่อจัดเตรียมไว้ให้ส่วนหนึ่งพอจะใช้ได้ถึงต้นปีหน้า ต่อจากนั้นเจ้าก็ต้องใช้สติปัญญาหาเลี้ยงชีพเอาเองเถิด”

องค์ชายรองนิ่งอึ้ง เมืองซู่นั้นเดิมเคยเป็นหนึ่งในที่ดินศักดินาของเขา พื้นดินมีความแห้งแล้ง ไม่เคยก่อให้เกิดรายได้ใดเลย ฮ่องเต้กล่าวต่อไปว่า

“เจ้าจงออกเดินทางตอนนี้ พ่อจัดกองกำลังคุ้มกันไปส่งเจ้าที่เมืองซู่ พวกเขาจะอยู่ดูให้เจ้าพำนักที่นั่นให้เรียบร้อย ลูกเมียของเจ้ารออยู่ในรถม้าแล้ว พวกเขาจะติดตามไปอยู่กับเจ้าที่เมืองซู่ด้วย"

เวลานี้เขาก็ได้แต่กล่าวว่า “ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ ลูกทูลลา”

สายตาของฮ่องเต้มองตามหลังของพระราชโอรสที่เดินออกไปโดยมีทหารกลุ่มหนึ่งติดตามไปด้วย แม้จะใช้คำว่าคุ้มกันแต่อันที่จริงก็คือควบคุมให้เขาเดินทางไปยังเมืองซู่โดยไม่ก่อความเดือดร้อนอื่นอีก

ในคุกหลวง แม่ทัพใหญ่จวงเจี้ยนซึ่งบาดเจ็บสาหัสจากคมดาบของผู้บัญชาการกองกำลังทหารม้านอนนิ่งอยู่บนพื้น เมื่อถูกจับกุมนั้นเขาได้ร