Semua Bab ทั่วทั้งใต้หล้า ข้ามองหาเพียงเจ้า: Bab 61 - Bab 70

“คุณชายตาแหลมยิ่งนัก นี่เป็นหยกเนื้อดีที่หาได้ยากของตระกูลว่านเชียวนา หยกเนื้อดีแบบนี้ท่านไปซื้อที่ตระกูลว่านเองยังจะแพงกว่านี้อีกสามเท่า! แถมกำไลคู่นี้ยังถูกถักทอด้วยเงื่อนพิเศษที่ช่วยเสริมเรื่องความรักให้มั่นคงอีกด้วย ที่พิเศษยิ่งกว่านั้นเชือกสีแดงที่ใช้ถักก็นำเข้ามาจากแคว้นเพ่ยซึ่งห่างไปหลายพันลี้ [1] ข้าบอกได้เลยว่าใส่ไปเป็นปีแล้วสีไม่มีตกแน่นอน (ลี้ คือหน่วยวัดความของจีน 1 ลี้เท่ากับ 500 เมตร) หากวันนี้ท่านได้สวมให้สตรีที่พึงใจและให้นางสวมของท่านคืนให้ด้วย เช่นนั้นก็ไม่ต้องกังวลเรื่องอนาคตอีก รับรองว่างานเทศกาลฉีเฉียวปีหน้าท่านต้องวิ่งมาขอบคุณข้าแน่” กู่ซิงอีขายของคล่องปากราวกับเป็นพ่อค้ามาสักสามสิบปีได้ นอกจากจะได้พาคุณชายว่านมาเที่ยวก็ยังได้ขายของอีกด้วย เพราะถ้าจะนำรถขนของเข้ามาในตลาดนั้นเป็นไปไม่ได้เลยจำต้องปลอมเป็นคนขายของเสียจะได้มิถูกไล่ออกไป แต่แน่นอนว่าโอกาสทำเงินได้แบบนี้ไหนเลยเขาจะปล่อยผ่าน “งั้นข้าเอาสองเส้นนี้!” คุณชายท่านนั้นรีบตกลงทันทีพลางยื่นสร้อยข้อมือคืนให้กู่ซิงอี หยกจากกำไลข้อมือที่เขายกขึ้นมาดูก็เป็นเนื้อหยกที่หาได้ยากอย่างที่พ่อค้าท่านนี

บ่อยครั้งเขาพยายามแอบเข้าไปหานางในจวนตระกูลเซี่ย ที่ห้องของเสี่ยวลู่แม้จะยังมีสิ่งของเครื่องใช้ตั้งอยู่เหมือนเดิม ไร้ฝุ่นเกาะเหมือนยังมีคนอยู่อาศัยปกติแต่ก็กลับไร้กลิ่นอายของชีวิตเช่นเดียวกัน เหมือนกับว่านางได้หายไปนานแล้ว หายไปในที่ซึ่งเขามิอาจคาดเดาได้ว่าเป็นที่ใด คราแรกกู่ซิงอียังคิดว่านายท่านเซี่ยคงพานางไปซ่อนไม่ให้พวกเขาได้เจอกันเพราะกลัวเกิดข่าวฉาวจนพลอยทำให้ตระกูลว่านยกเลิกสัญญา แต่เขากลับรู้สึกถึงหมอกควันเจือจางที่คล้ายจะมีอยู่จริงแต่ไม่อาจสัมผัสได้อยู่ตลอดเวลา หมอกนั้นเบาเบาทว่าไม่อาจมองเห็นปลายทาง ดังนั้นวันนี้จึงอดกล่าวถึงมิได้ ว่านฟู่เฉิงได้ฟังก็หายใจติดขัดขึ้นมา แม้ใบหน้าจะยังคงรักษาความสงบนิ่งและท่าทางสง่างามดังเดิมไว้ได้ แต่ในแววตาก็ปรากฏร่องรอยของความอับจนหนทางออกชั่วครู่หนึ่ง กู่ซิงอีที่เห็นคุณชายว่านเงียบไปนานก็คิดว่าอีกฝ่ายไม่พอใจที่ตนถาม แต่ตอนที่กำลังจะกล่าวว่าไม่เป็นไรออกมาก็ได้ยินคนข้างกายเอ่ยว่า “เสี่ยวอี...” ว่านฟู่เฉิงสบตาคนข้างกาย “ยังจำสัญญาของข้าได้หรือไม่” กู่ซิงอีพยักหน้ารับแผ่วเบา สัญญาเดียวระหว่างพวกเขายามนี้มีเพียงเรื่องเ

ว่านฟู่เฉิงที่นั่งรออยู่บนรถขนของถูกแสงสว่างบางอย่างกระแทกเข้าตา เป็นจังหวะเดียวกับในตอนที่คนชุดฟ้าอ่อนขยับลุกขึ้นนั่งพอดีจึงรู้ได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ “เสี่ยวอี!” เขาตะโกนร้องห้ามทว่าไม่ทันท่วงที คนผู้นั้นขยับว่องไวยิ่งนัก ใช้เวลาเพียงครึ่งลมหายใจก็ลุกขึ้นนั่งประชิดตัวกู่ซิงอีได้แล้ว สิ้นคำเรียกหาคนของใจด้วยความตื่นตระหนกว่านฟู่เฉิงก็เห็นมีดสั้นมันเงาที่สะท้อนแสงแดดใส่ตาเขาเมื่อครู่กำลังทาบอยู่บนคอกู่ซิงอีพอดี เขาร้อนรนจนเผลอขยับตัวลงจากรถขนของหวังเข้าไปปกป้องกู่ซิงอี หลงลืมความจริงที่ว่าตนเองไม่สามารถเดินได้ไปจนหมด สุดท้ายพอขาถึงพื้นร่างก็ทรุดร่วงลงไปโดยไม่ทันได้ตั้งตัว “คุณชายว่าน!” กู่ซิงอียังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบนคอคือสิ่งใดเพราะหันไปสนใจคุณชายว่านที่หล่นลงมาจากรถขนของก่อน เผลอร้องเรียกอีกฝ่ายตามความเคยชินเพราะมัวแต่ตกใจอยู่ “อย่าขยับ!” ว่านฟู่เฉิงรีบยกมือห้ามคนของใจไม่ให้ขยับส่งเดช ในขณะที่กำลังพยุงตัวขึ้นมานั่งด้วยความลำบาก ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ซึ่งเป็นคนทำให้เกิดความวุ่นวายเล็ก ๆ นี้ขึ้นมาก็เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจหลังจากเห็นท่าทางการเคลื่อนไหวของคนบนรถขนของ “เจ้

“...” กู่ซิงอีไม่สนสิ่งใด ขยับว่านฟู่เฉิงเข้ามาพิงแนบตนเองอีกนิดก่อนจะถลกแขนเสื้อตัวเองขึ้นแล้วยื่นแขนส่งไปด้านหน้า โดยที่ยังไม่รู้ว่าหมอท่านนี้ต้องการกรีดส่วนไหนในร่างกายของเขา แต่เขาย่อมยอมทั้งหมด “ทำ!” ในใบหน้านั้นไร้ความกลัวตาย มีเพียงกลัวคนในอกจากไปเท่านั้น แววตาล้วนจริงจังไม่สั่นไหว จ้องมองความหวังเดียวตรงหน้า แม้นจะไม่เคยได้ยินวิธีการรักษาแบบนี้มาก่อน หรือกระทั่งเรื่องงูพิษที่ทำให้คนกระอักเลือดได้ก็ตาม และก็ไม่รู้แน่ชัดด้วยว่าสตรีผู้นี้เป็นหมอหรือไม่ แต่เขายอมทุกอย่างจริง ๆ ขอเพียงคุณชายว่านปลอดภัยก็พอ “ข้ารู้ว่าเจ้าห่วงเจ้านายตนเองมาก แต่ไม่คิดถึงตัวเองบ้างหรือไรว่าเจ้าอาจจะตายได้ ก็แค่เจ้านายคนหนึ่งไหนเลยจะมาสำคัญเท่ากับชีวิตของตัวเอง!” นางกำข้อมือของกู่ซิงอีแน่น กล่าวอย่างเดือดดาลและหัวเสีย หากใครได้อยู่ในเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นย่อมรู้ได้ว่าสตรีคนนี้แสดงเก่งยิ่งนัก ยกตัวอย่างเช่นว่านฟู่เฉิง ทว่าว่านฟู่เฉิงไม่ได้สนใจว่าหลังกระอักเลือดแล้วตนรู้สึกเบาสบายขึ้นมาขนาดไหน หรือกระทั่งว่าสตรีคนนี้แสดงเก่งมากเพียงไร เขาเอาแต่จับจ้องใบหน้าของกู่ซิงอีไม่วางตา ตอนนี้

แต่หมอเถื่อนผู้นี้ต่อให้พูดเอาดีเข้าตัวจนนึกรำคาญ ทว่าคำกล่าวต่อมาของนางก็พาให้ผู้คนหวาดหวั่นมากอยู่ดี “เจ้ากลัวสิ่งใดเล่าถึงไม่เคยพูดเรื่องนี้ออกมา กลัวคนวางยาเจ้าจะเสื่อมเสียชื่อเสียง...เอ๊ะ! หรือเป็นคนทึ่มผู้นั้นที่วางยาเจ้ากันแน่ เจ้าถึงไม่ยอมรักษาเพื่อให้เขาอยู่กับเจ้าตลอดไปเพราะรู้สึกผิด” ว่านฟู่เฉิงไม่เคยเจอคนที่แค่เพียงมองก็สามารถเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดได้อย่างทะลุปรุโปร่งราวกับมานั่งอยู่ในจิตใจของเขาขนาดนี้มาก่อน เขาถึงขั้นประหม่าจนเสียงเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวด้วยความระแวดระวัง “ไม่ใช่เขา” “เช่นนั้นเจ้าจะยอมรักษาหรือไม่” นางมองหน้าว่านฟู่เฉิงก็รู้ว่าคิดอะไร เข้าใจแล้วว่าขาของเขาไม่ได้มาจากเด็กหนุ่มคนนั้น แต่เหตุผลหลายอย่างที่ไม่ยอมรักษาตั้งแต่ที่นางบอกว่าช่วยได้ก็คงมีเรื่องความสัมพันธ์ของทั้งสองรวมอยู่ด้วยเป็นแน่ “เจ้าหนุ่มน้อยคนนั้นยอมกระทั่งปีนหน้าผาเด็ดดอกไม้มาให้เจ้า แต่เจ้ากลับกลัวว่าถ้าขาเจ้าหายดีเขาจะหายไปใช่หรือไม่เล่า” จบประโยคนางก็เดาะลิ้นไปหลายที พลางคิดในใจ บอกแล้วว่าคนทึ่มทื่อหามีผู้เดียวไม่! “เหอะ ตกลงเป็นหมอรักษาคนหรือหมอดูกันแน่” ว่านฟู่เฉ