All Chapters of ทั่วทั้งใต้หล้า ข้ามองหาเพียงเจ้า: Chapter 31 - Chapter 40

“หันหลัง” ว่านฟู่เฉิงใช้มือข้างที่ยกอยู่เปลี่ยนไปตบไหล่ของกู่ซิงอีแทน ใบหน้าที่เรียบนิ่งดูกังวลเล็กน้อย กู่ซิงอีเหมือนจะเข้าใจท่าทางอึดอัดของเขาได้ พอรับคำในลำคอแล้วก็หมุนตัวไปตามที่เขาบอก ในตอนนั้นแขนใหญ่ของคุณชายว่านก็พาดมาที่ไหล่ของเขา กู่ซิงอีช่วยขยับอีกฝ่ายขึ้นมาบนแผ่นหลังตัวเองด้วยอีกแรง ก่อนจะยืนขึ้นอย่างมั่นคงพากลับไปที่เก้าอี้รถเข็นแล้วทั้งคู่ก็เดินทางกลับไปที่กระท่อมด้วยกัน ตอนมาถึงสีของท้องฟ้าก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้นแล้ว มองเห็นดวงจันทร์ได้เลือนราง โจรถ่อยอย่างกู่ซิงอีรู้งานยิ่งนัก ครั้นเมื่อมาถึงก็รีบต้มน้ำให้คุณชายว่านอาบก่อน แล้วพาคนบนเก้าอี้รถเข็นไปที่ห้องอาบน้ำ “ไม่ต้องอุ้ม พยุงข้าก็พอ” ว่านฟู่เฉิงที่พอถอดเสื้อตัวนอกออกเสร็จแล้วก็รีบเอ่ยปากบอกก่อน มองดูถังน้ำที่ไม่สูงมากนักก็คิดว่าตัวเองสามารถลงไปได้โดยไม่ต้องให้กู่ซิงอีลงมืออุ้มอีก กู่ซิงอีพักหลังก็เชื่อฟังเป็นพิเศษ ยื่นแขนไปโอบลำตัวของว่านฟู่เฉิงไว้ แต่เจ้าตัวกลับจับแขนเขาออกมาไว้ข้างตัวแทน กู่ซิงอีก็เกร็งแขนรอ มองดูว่านฟู่เฉิงขยับตัวยืนขึ้นมาจากการใช้แรงที่มือของตนพยุงร่างกาย ก่อนจะ

หากคนผู้หนึ่งไม่เปิดใจรับใครง่าย ๆ ขนาดแค่จะสนิทชิดเชื้อยังหาทางเข้าไม่เจอ เช่นนั้นคุณหนูรองเซี่ยทำอย่างไรกันกู่ซิงอีถึงขั้นยอมแม้กระทั่งเอาชีวิตของตนเองมาเสี่ยงขนาดนี้ นางดูไม่ได้ฉลาดมากนักย่อมไม่ได้เจ้าเล่ห์เจ้าแผนการจนเกินไป ดังนั้นอาจมีทางเดียวนั่นคือมอบความจริงใจให้กู่ซิงอีจากใจจริง กู่ซิงอีถึงยอมเปิดใจรับนางเป็นสหาย “ทำไมเจ้าถึงสนิทกับคุณหนูรองเซี่ยได้” ในเมื่อขี้เกียจเสียเวลาไตร่ตรองให้มากความ มิสู้ถามออกไปเลยจะดีกว่า เพราะเวลานี้ตนก็ถือสิทธิ์เหนือกว่าหนึ่งขั้น การหมั้นหมายในครั้งนี้มีเขาเป็นผู้ชี้ชะตา อย่างไรเสียกู่ซิงอีก็ต้องยอมบอกเขาอยู่แล้ว “ตอนนั้นข้าอายุเพียงสิบสี่ปีและเพิ่งเสียญาติเพียงคนเดียวที่มีไป เด็กคนหนึ่งซึ่งไม่เคยเผชิญโลกกว้างได้สูญเสียกำแพงที่คอยปกป้องตนเองไป จิตใจย่อมอ่อนแอ ตอนนั้นข้าไม่รู้สึกอะไรนอกจากน้ำตาที่ไหลอาบแก้มและความสิ้นหวังภายในใจ นั่งร้องไห้ที่หน้าหลุมศพอยู่สามวันเต็ม เป็นเสี่ยวลู่ที่นั่งรถม้าผ่านมาเจอเข้าจึงได้ช่วยปลอบข้าให้ได้สติขึ้นมา นางห่างจากข้าหนึ่งปี แต่ตัวกลับเล็กยิ่งนัก สมัยก่อนเสี่ยวลู่มักชอบสวมชุดสีเหลืองสว่างและเพราะมีเน

เมื่อครู่เพียงนิดหลี่เซียวที่รอคำชมอยู่ก็งุนงง มองคุณชายสลับกับเด็กหนุ่มผู้นั้นที่ดูร้อนรนด้วยความไม่เข้าใจ กระทั่งคนหนึ่งจากไป คนหนึ่งมองตาม เขาก็ยังมองสองคนนั้นสลับกันไปมาด้วยความไม่กระจ่างแจ้งอยู่ดี ในตอนนั้นก็ทันได้เห็นสายตาแปลกประหลาดของคุณชายที่ไม่เคยมีมาก่อนยามมองแผ่นหลังของเด็กหนุ่มผู้นั้นจากไปได้ทัน หลี่เซียวพลันรู้สึกประหวั่นใจขึ้นมา คล้ายหมอกจางที่ดูบางเบาแต่เมื่อยื่นมือออกไปก็แทบมองไม่เห็นมือของตนเอง เป็นความรู้สึกที่เหมือนว่าตนกำลังจะโชคร้ายก็ไม่ปาน และในท้ายที่สุดราวกับพายุฝนมาเยือนยามที่ตนอยู่นอกบ้านไร้ที่บดบัง สายตาคุณชายว่านที่หันกลับมามองเขาแปรเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่ง นิ่งเสียจนมืดมนหม่นแสงไร้ชีวิตชีวา ประหนึ่งคนผู้นี้เป็นเพียงรูปปั้นหยกแกะสลักที่งดงามชิ้นหนึ่งเท่านั้น กาลก่อนคุณชายมีสีหน้าสองอย่างเท่านั้น คือเรียบเฉยและขมวดคิ้วนาน ๆ ครั้ง แม้จะบอกว่ายามนี้จะเหมือนใบหน้าปกติที่ไม่แสดงอารมณ์ แต่หลี่เซียวที่เติบโตมาในตระกูลว่านตั้งแต่จำความได้ย่อมรู้ว่าไม่ได้เป็นแบบที่ผ่านมาแน่นอน ด้านว่านฟู่เฉิงพอเห็นอีกฝ่ายมีท่าทางหวาดกลัวเขาก็ชักสีหน้าใส่ หลี่เซียวจึ

แสงสีทองเพิ่งจะอาบท้องนภา น้ำค้างยังไม่ทันแห้งเหือด คนในชุดฟ้าเนื้อผ้าหยาบที่มีกลิ่นกายพิเศษผู้นั้นก็โผล่มาแต่เช้าตรู่ ใบหน้าแย้มยิ้มยืนอยู่ข้างเตียงของว่านฟู่เฉิง ทั่วร่างเต็มไปด้วยพลังที่มากล้น ให้ความรู้สึกเจิดจ้ายิ่งกว่าดวงตะวัน ว่านฟู่เฉิงเพิ่งจะลืมตาลุกขึ้นมานั่งก็เจอกู่ซิงอียืนอยู่ข้างคนสนิทของเขาแล้ว อันที่จริงเพียงคิดว่าให้กู่ซิงอีช่วยงานในส่วนของตนบางส่วนเท่านั้นไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจว่าตัวเองต้องทำทุกอย่างให้เขาขนาดนี้จริง ๆ แต่พอมาถึงตรงนี้ว่านฟู่เฉิงก็ไม่คิดจะกล่าวความจริงออกไป “อรุณสวัสดิ์ขอรับนายท่าน” กู่ซิงอีแย้มยิ้มบางกล่าวอย่างกระฉับกระเฉง ในขณะที่หลี่เซียวซึ่งยืนอยู่ข้างกายก็หันมองด้วยความสงสัย อันที่จริงเมื่อวานช่วงที่เขาทำงานตามที่คุณชายสั่งการไว้เสร็จแล้วก็มารายงานกับเจ้านาย ถึงได้รู้ว่ากู่ซิงอีจะมาช่วยงานข้างกายคุณชาย แต่ไม่คิดว่าจะโผล่มาตั้งแต่เช้าขนาดนี้ จู่ๆ เขาก็รู้สึกมีลางสังหรณ์ว่าตนเองจะถูกแย่งงานอย่างไรไม่รู้ และยามนี้หลี่เซียวก็จำได้แล้วว่าคนที่คุณชายบอกว่าเป็นเพียงคนผ่านทางมาก็กู่ซิงอีนี่เอง และก็เป็นคนที่เดินมาเคาะรถของคุณชา

ต่อจากนั้นไม่นานคนสองคนก็มาถึงชานเมือง ว่านฟู่เฉิงยังคิดว่ากู่ซิงอีจะไปที่กระท่อมไม้ไผ่หลังเดิมเสียอีก แต่เส้นทางกลับอยู่คนละทิศคนละทาง “คุณชายว่านเมื่อยล้าหรือไม่” กู่ซิงอีลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย ปกติคุณชายว่านมักจะมีเบาะรองนั่งที่เก้าอี้รถเข็นของตนเสมอเพราะต้องนั่งทั้งวัน แต่วันนี้ตนรีบมาปล้นคนจนเกินไป เตรียมได้แค่ทำความสะอาดรถขนของกับทำอาหารมาเล็กน้อยไว้กินระหว่างทางเท่านั้น “ตอนนี้ยังไม่” ว่านฟู่เฉิงหัวใจอุ่นวาบ ตอบตามความจริง หลายวันที่ผ่านมากู่ซิงอีมักจะสังเกตเสมอว่าเขาชอบอะไรไม่ชอบอะไร อย่างตอนกินข้าวก็จะจำได้ว่าเขาไม่กินของมันหรือหนังหมู อาหารวันก่อนที่แม่ครัวเตรียมให้ก็มีหมูสามชั้นตุ๋นสมุนไพรสีน้ำตาลชิ้นพอดีคำมาด้วย แต่หนังหมูกับชั้นไขมันก็ถูกตัดออกไปจนหมด หากมองผ่านก็ดูเหมือนมีคนแอบกินเพราะมีฝั่งหนึ่งที่สีแตกต่างจากส่วนที่เหลืออย่างชัดเจนทำให้มองดูก็รู้ว่าไม่ได้ถูกตุ๋นด้วยเนื้อล้วน ๆ ตั้งแต่แรก แน่นอนว่าว่านฟู่เฉิงรู้ว่าเป็นฝีมือใคร ตอนนั้นเขาถึงขั้นหลุดขำออกมาเพราะรอยตัดเหมือนรอยคนแอบกินจริง ๆ ราวกับได้มีเจ้าหนูตัวน้อยมาอยู่ดูแลข้างกายเขา คอยแอบทำในสิ่งที่เขาไม่ชอบให้