All Chapters of ทั่วทั้งใต้หล้า ข้ามองหาเพียงเจ้า: Chapter 51 - Chapter 60

สายลมเย็นปะทะเข้าที่ใบหน้า ต้นไม้ข้างทางราวกับวิ่งผ่านตัวของพวกเขาไปด้วยความไว หมู่เมฆบนท้องฟ้าคล้ายเคลื่อนตัวเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว นอกเหนือจากสิ่งเหล่านั้นตลอดทางก็ได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจของคุณชายว่านดังขึ้นไม่หยุด กู่ซิงอีที่เริ่มประคองสติได้ก็รู้สึกว่านี่ไม่ปกติแล้ว คนด้านหลังคือคุณชายว่านตัวจริงใช่หรือไม่ ทำงานมาด้วยกันหลายเดือนไม่เคยเห็นคุณชายว่านหัวเราะมากขนาดนี้มาก่อน แล้วการที่ควบคุมม้าได้เก่งขนาดนี้นี่คือครั้งแรกจริงหรือ แต่พอคิดได้ว่าคนที่เอาแต่นั่งรถเข็นและทำแต่งานอยู่แค่ในจวนกับร้านว่านมาตลอดได้มาท่องไปบนหลังม้าตามที่ใจอยากไปได้ กู่ซิงอีคล้ายเห็นตัวเองช่วยลูกนกตัวหนึ่งที่ตกมาจากรัง ฟูมฟักเลี้ยงดูจนเจ้านกน้อยสามารถโผบินได้ด้วยปีกของตนเอง หัวใจพลันอ่อนวูบลง ไม่คิดเซ้าซี้ถามให้มากความอีก เขายื่นมือข้างหนึ่งที่ไม่ได้จับมือของคุณชายว่านออกไปด้านข้าง ให้สายลมได้พัดผ่านฝ่ามือไป ความเย็นของแรงลมที่สัมผัสผ่านซอกนิ้วก็พาให้รู้สึกจั๊กจี้น้อย ๆ กู่ซิงอีเผลอยกยิ้มแผ่วเบาจนดวงตาทอประกายแสงอ่อนโยน บัดนี้ไม่รู้ตนหรือว่านฟู่เฉิงกันแน่ที่เป็นลูกนกตกจากรังแล้วถูกอีกฝ่

“นานเท่าไรแล้ว” “ตั้งแต่ข้าอายุสิบหก” เรื่องนี้หากเล่าย้อนไปเขาก็คิดถึงเหตุผลหนึ่งขึ้นมา แต่กลับไม่อยากกล่าวถึงเท่าไรนัก ในปีนั้นครอบครัวของเขายังอยู่กันพร้อมหน้า บิดา แม่เลี้ยงและน้องต่างมารดา ทุกอย่างสำหรับเขาราบรื่นไร้สิ่งกวนใจ แต่แล้ววันหนึ่งเขาก็เกิดล้มป่วยขึ้นมา ไม่สบายหนักจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด เมื่อกลับมามีสติอีกครั้งถึงได้พบว่าขาของตนเองใช้การไม่ได้เสียแล้ว ชีวิตคล้ายดิ่งลงเหวลึก ทั้งหวาดกลัวและไม่เชื่อว่าเป็นความจริง ช่วงนั้นเขาเอาแต่ใจมากนัก ทั้งโวยวายและหงุดหงิดใส่ทุกคน กว่าจะกลับมามีท่าทางสงบเสงี่ยมได้แบบทุกวันนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่ก่อนหน้าที่เขาจะเลิกเอาแต่ใจบิดาก็มาด่วนจากไป เขาเลยต้องรับช่วงต่อ ดูแลกิจการ ดูแลจวน ทั้งต้องดูแลครอบครัว หากตอนนั้นมีกู่ซิงอีคอยช่วยอย่างทุกวันนี้คงดีไม่น้อย หลังจากที่บิดาจากไปได้ไม่นาน แม่เลี้ยงและน้องชายก็เกิดอุบัติเหตุรถม้าตกเขาเสียชีวิตไป เขาจึงอยู่ตัวคนเดียวมาหลายปีแล้ว เหตุผลที่เขาไม่อยากเล่าก็คือขาของตนอาจเกิดจากแม่เลี้ยงที่เขารักและเคารพเหมือนมารดาแท้ ๆ เป็นคนวางยา เพราะไม่อยากให้ใครล่วงรู้เวลาท่านหมอ

ว่านฟู่เฉิงกลับไม่รับไป เพียงยื่นหน้ามากัดลงไปครึ่งลูกเท่านั้น สิ่งแรกที่รับรู้ได้คือความหวาน ต่อมาเป็นเสียงแตกหักของน้ำตาล ก่อนจะตามมาด้วยรสเปรี้ยวของผลซานจา เขาไม่ชินกับรสชาติแบบนี้เลยสักนิด พอเคี้ยวไปได้สักพักก็คิดว่าไม่ได้แย่เท่าไรแต่ก็รู้สึกว่าตนก็ไม่ได้ชอบกินจริง ๆ นั่นแหละ แถมยังรู้สึกว่ามันน่าหนวกหูด้วย ทว่าพอได้เงยหน้าขึ้นสบตากับคนข้างกายแล้วกลับรู้สึกอยากเห็นกู่ซิงอีกัดถังหูลู่แบบวันนั้นขึ้นมามากกว่าเดิม ต่อให้จะหนวกหูแต่ก็ยินดีที่จะฟัง และคงมีแค่ว่านฟู่เฉิงเท่านั้นที่รู้ว่าตนไม่ได้อยากกินตั้งแต่แรกแต่จงใจทำทั้งหมดนี้ไปเพื่ออะไร “ที่เหลือยกให้เจ้า” “คุณชายคงไม่ชอบจริง ๆ” กู่ซิงอีพึมพำไม่ได้คิดมากถึงระยะห่างของทั้งสองคน และคิดว่าว่านฟู่เฉิงเพียงแค่อยากลองกินดูสักครั้ง พอลองแล้วก็คงไม่ชอบถึงได้ยกให้ตนทั้งหมด ว่านฟู่เฉิงพอได้ยินเสียงก๊อบแก๊บข้างหูก็หันไปมองดูคล้ายไม่จงใจ เป็นจังหวะที่ริมฝีปากสีชมพูอ่อนราวดอกท้อของกู่ซิงอีกำลังครอบถังหูลู่ลูกที่เขากัดไว้ครึ่งหนึ่งเข้าไปในปากตนเองพอดี คนมองพลันกลืนน้ำลายอึกใหญ่ จิตใจปั่นป่วนขึ้นมา ริมฝีปากนุ่มนิ่มที่มีรสหวานผสมเปรี

กู่ซิงอีไม่ได้รู้เรื่องราวอันใด ยังคงดื่มด่ำกับธรรมชาติที่งดงามเบื้องหน้า หลายปีก่อนเขาเคยมากับเซี่ยลู่หลินอยู่ครั้งหนึ่ง แต่ต่อมาก็มีเพียงเขาที่เดินทางมาถนนเส้นนี้เพียงลำพังพร้อมกับสุราในน้ำเต้าหนึ่งใบ ร่ำสุราไปตลอดทางสัมผัสกับสรรพสิ่งรอบกายเพียงลำพัง เขายกมือขึ้นรับสายลมรอกลีบดอกไม้ที่ปลิวผ่านมา ครั้นได้มาในจำนวนหนึ่งและลองสัมผัสดูก็พบว่ามันนุ่มมากเหลือเกิน จับไปแทบไม่รู้สึกอะไร ทว่าผิวสัมผัสกับสีของมันทำให้นึกถึงใครบางคนขึ้นมา กู่ซิงอีหันมองข้างกายก็ได้พบคนที่ตนคิดว่าเหมือนกลีบดอกไม้ในมือกำลังจ้องตนเองอยู่ก่อนแล้ว หลายปีก่อนได้เชยชมดอกไม้เหล่านี้เพียงลำพังก็ไม่ได้รู้สึกเหงาเท่าไร แต่พอมีว่านฟู่เฉิงมาด้วยกันเช่นนี้พลันตระหนักได้ว่าที่ผ่านมาตนเองโดดเดี่ยวเพียงไร และอาจเพราะมีคนข้างกายอยู่ด้วยกู่ซิงอีจึงเผลอยิ้มด้วยความสบายใจออกมาเมื่อสัมผัสได้ถึงความสุขที่เกิดขึ้นในใจ คราแรกว่านฟู่เฉิงทำได้เพียงมองใบหน้าด้านข้างของกู่ซิงอีเท่านั้น แต่พอเจ้าตัวหันมามองเขาบัดนี้ถึงเพิ่งสามารถยลโฉมอีกฝ่ายได้เต็มสายตา รอยยิ้มที่งดงามส่งมอบมาให้ แววตาที่เจิดจ้ากว่าดวงตะวันและจันทร

“ขอบคุณคุณชาย ขอบคุณคุณชาย!” เถ้าแก่เฟิงจะมาขอคำชมแต่กลับได้เงินจำนวนหนึ่งกลับไปแทน อย่างนี้ก็เท่ากับคำชมแล้วไม่ใช่หรือไรแถมได้เงินอีกด้วย ดียิ่งนัก ๆ เฟิงถังจึงตอบรับด้วยความอารมณ์ดี ลืมเรื่องที่กำลังจะพูดไปเสียสนิท “ข้าจะรีบนำบัญชีส่งตามมาทันทีขอรับ” ทำงานกับคุณชายนอกจากจะได้เงินค่าแรงที่เหมาะสมแล้ว เวลามีผลกำไรเกินที่คุณชายกำหนดทุกสิ้นปีก็จะได้เงินตอบแทนมาด้วยจำนวนหนึ่ง แต่ไม่คิดว่ารอบนี้ที่ทำกำไรให้ได้ถึงสามเท่าก็ยังจะได้เงินตอบแทนกลับมาเพิ่มอีกด้วย! “อืม” กู่ซิงอีรีบนำตั๋วเงินกลับไปนั่งนับที่โต๊ะทำงานของตนเองซึ่งอยู่ทางขวามือของว่านฟู่เฉิง ส่วนเถ้าแก่เฟิงพอมอบตั๋วเงินที่ตนเองเพิ่งช่วยเก็บขึ้นมาไปให้เด็กหนุ่มแล้วก็ตามหลี่เซียวไปพักอีกห้องแทน ระหว่างทางก็ถามถึงชื่อของเด็กหนุ่มในห้องทำงานของคุณชายกับหลี่เซียว จึงได้รู้ชื่อเสียงเรียงนามของอีกฝ่าย ไม่นานนักกู่ซิงอีก็นำเงินที่แบ่งย่อยเพื่อสะดวกในการแจกจ่ายมามอบให้จำนวนหนึ่งแถมนำเงินที่ว่านั้นใส่ลงไปในถุงผ้าไหมราคาแพงอย่างไม่นึกเสียดาย เถ้าแก่เฟิงเห็นแล้วก็แปลกใจเล็กน้อย และหลังจากได้มีสมาธิอยู่กับตนเองก็นึกถึงเ