Lahat ng Kabanata ng ทั่วทั้งใต้หล้า ข้ามองหาเพียงเจ้า: Kabanata 71 - Kabanata 80

ปัจจุบัน “เสี่ยวอี หยุดร้องไห้เถิด” ว่านฟู่เฉิงเท้ามือกับพื้นดันตัวเองขึ้นมานั่งในขณะที่กู่ซิงอียังคงซุกหน้าร้องไห้อยู่กับอกของเขา ตัวเขาเองก็ไม่ได้อยากปล่อยอ้อมกอดนี้ไปหรอก แต่ยามนี้เพียงต้องการพิสูจน์บางอย่างก่อน จึงประคองร่างในอกออกจากตัวเองอย่างระมัดระวัง ครั้นเจ้าทึ่มของเขาผละตัวออกมาแล้วก็พบว่าอีกฝ่ายดวงตาแดงช้ำไปทั้งสองข้าง ท่าทางน่าสงสารจนพาให้ใจของเขารู้สึกเจ็บปวดยิ่งนัก ว่านฟู่เฉิงบรรจงยกมือประคองใบหน้าที่ตนคนึงหาเพียงหนึ่งเดียวไว้ในมืออย่างทะนุถนอม พลางใช้นิ้วโป้งเกลี่ยไล่คราบน้ำตาให้อย่างเบามือ “ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว” กล่าวจบยังจูบซับน้ำตาที่หางตาให้แผ่วเบา กู่ซิงอีมัวแต่เป็นห่วงว่านฟู่เฉิงจนจิตใจไม่อยู่กับร่องกับรอยไม่ทันได้รู้ตัวว่าเมื่อครู่ตนเพิ่งโดนว่านฟู่เฉิงจูบที่หางตาไป “ท่านไม่เจ็บตรงไหนใช่หรือไม่ เมื่อครู่ ฮึก เมื่อครู่ยังหน้าซีดกระอักเลือดอยู่เลย” กู่ซิงอียกมือลูบคราบเลือดที่มุมปากของว่านฟู่เฉิงแล้วปาดออกให้อย่างเบามือ นี่เลือดชัด ๆ ไหนเลยจะว่าไม่เป็นไรอีก “ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว” ว่านฟู่เฉิงลองล้วงมือเข้าไปในอก หยิบกระดาษห่อหนึ่งออกมาดู ครั้

อากาศช่วงนี้เย็นสบาย แต่แปลกนักที่วันนี้ว่าน‍ฟู่‍เฉิงไม่อยากออกไปนั่งชมจันทร์อย่างเคย กลับบอกให้หลี่เซียวเตรียมอาหารไว้ในห้องแทน “คุณ‍ชาย‍ว่าน ‍!‍” กู่‍ซิง‍อีที่ออกไปข้างนอกห้องเมื่อ‍ครู่ก็วิ่งเข้ามาในห้องหน้าตาตื่น สองมือถือไหสุราที่ถูกมัดปมแบบพิเศษมาสี่ไห มองปราดเดียวก็รู้ว่านั่นเป็นทักษะการผูกปมของว่าน‍ฟู่‍เฉิง เจ้าของห้องรีบยกมือขึ้นปิดหน้าปิดตาผินหน้าหนีไปทางอื่น เมื่อ‍ครู่ยังคิดอยู่เลยว่าที่กู่‍ซิง‍อีบอกว่าเดี๋ยวมานั้น หายออกไปที่ใด ที่แท้ก็ทำหน้าที่ไปเลือกสุราแทนหลี่เซียวนี่เอง หากรู้เช่นนี้เขาคงเอ่ยปากห้ามไปแล้ว “คุณ‍ชาย‍ว่าน...อย่าทำเป็นไม่รู้เรื่อง หันหน้ามาคุยกับข้าเดี๋ยวนี้ ก่อนหน้านี้ข้าเข้าใจดีเรื่องที่ท่านร่ำรวยแล้วจะมีสุราทุกแบบ ทุกสำนักย่อมไม่ผิดแปลก ข้าเองก็ยังเคยเจอสุราของตนเองอยู่บ้างสองสามไหใหญ่ แต่นี่คือสิ่งใดกัน” กู่‍ซิง‍อีวางไหสุราลงบนโต๊ะ “ในห้องเก็บสุราท่านยามนี้สี่ในสิบเป็นสุราของข้าไปทั้งหมดแล้ว ไหนจะไหเล็ก ‍ๆ‍ พวกนี้อีก” ในเมื่อปฏิเสธไม่ได้แถมหลักฐานก็มัดตัว ยังจะมีเรื่องใดต้องยกมาพูดอีกนอกจากความจริง “เจ้าก็รู้ว่าข้าชอบดื่มสุรา อี

ก่อนที่คิมหันตฤดู[1]จะมาเยือน ช่วงเช้าตรู่ในวันหนึ่งกู่‍ซิง‍อีก็รู้สึกเหมือนตัวเบาหวิวราวกับกำลังล่องลอยอยู่ในอากาศ ([1] คิมหันตฤดู คือ ฤดูร้อน) “อื้ม...” เขาส่งเสียงอื้ออึงในลำคอออกมาเพราะรู้สึกว่าความเบาสบายที่โอบล้อมตัวเขาอยู่กำลังสั่นไหวเล็กน้อย ในตอนนั้นริมฝีปากอุ่นชื้นก็ประทับลงบนหน้าผาก ทำให้แม้จะไม่อยากตื่นแต่ก็อดที่จะลืมตาขึ้นมามองดูมิได้ สิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้ารูปงามที่คุ้นตาซึ่งเพิ่งจะผละออกไปเมื่อ‍ครู่ บนใบหน้าของคุณ‍ชาย‍ว่านยังคงยกยิ้มไว้บางเบาเพราะได้ขโมยจูบเขาที่หน้าผากไป “คุณ‍ชาย‍ว่าน...ไปที่ใด...” ดวงตาปรือเหลือบมองเห็นว่าปลายหางตาคือรถม้าที่เตรียมรออยู่ก่อนแล้ว ในความง่วงงุนกลับไม่ได้สังเกตว่าตัวเองกำลังโดนอุ้มอยู่ในอกของคนที่ใช้เก้าอี้รถเข็นมาตลอด แถมคนผู้นั้นก็สามารถเดินได้อย่างมั่นคงและพาตนเดินไปด้วยกัน อีกทั้งรถม้าที่เห็นก็ไม่ใช่คันเดิมอีกแล้ว เป็นรถม้าแบบทั่วไปที่พบได้ในตระกูลที่ค่อนข้างมีฐานะ กู่‍ซิง‍อีนอกจากหลับลึกแล้วเวลาที่เพิ่งตื่นนอนก็จะไม่ค่อยรับรู้อะไรได้มากนัก ยามนี้จึงไม่ได้สนใจถึงเพียงนั้น เพียงแค่ดึงสายตากลับมาพลางยกมือขึ้นขยุ้มเสื้อข

“เป็นบุตรชายของข้าเอง” ว่านเจียวเจี๋ยอมยิ้มเล็กน้อยเหมือนกำลังเคอะเขิน เมื่อ‍ครู่ตอนกินข้าวเซี่ย‍ลู่‍หลินเอาแต่พูดถึงเรื่องของสหายให้ว่าน‍ฟู่‍เฉิงฟังไม่หยุดจึงลืมบอกเรื่องสำคัญไปว่าตนเพิ่งคลอดบุตรชายให้กู่‍ซิง‍อีฟัง ยามนี้เด็กน้อยคงหิวนมพอดีถึงได้ร้องขึ้นมา แต่สองคนที่อยู่ห่างออกไปก็ไม่ทันได้รู้ตัว “เสี่ยว‍ลู่มีบุตรแล้วหรือนี่” กู่‍ซิง‍อีมีสีหน้าดีใจจนปิดไม่อยู่ ทำท่าทางจะขออุ้มดูบ้าง ว่านเจียวเจี๋ยก็ยินดีส่งบุตรชายในอ้อมแขนไปให้ ทางด้านในศาลาเพราะอยู่ไกลจากเสียงเด็กร้องเลยยังไม่ทันได้ยิน จึงยังคุยกันมาถึงตรงที่ว่า “เสี่ยว‍อีเกิดวันไหนหรือ” เขารู้จักกับกู่‍ซิง‍อีมาจนจะสองปีแล้ว แต่กลับไม่เคยรู้วันเกิดคนของใจตัวเองเลย ไม่ใช่เขาไม่เคยถาม แต่พอถามไปทีไรกู่‍ซิง‍อีก็บ่ายเบี่ยงไปเสียทุกครา เซี่ย‍ลู่‍หลินหลังพูดคุยเรื่องกู่‍ซิง‍อีกับคนรักของสหายก็เริ่มสนิทสนมจนถึงขั้นเปลี่ยนคำเรียกหากันแล้ว และยิ่งพอนางได้รู้ว่าว่าน‍ฟู่‍เฉิงมิได้สนใจตัวสหายของนางแค่ชั่วครั้งชั่วคราวก็เกิดนิสัยมารดาเข้าครอบงำ คิดไปแล้วว่าตนเป็นมารดาของกู่‍ซิง‍อีและกำลังคุยกับลูกเขยเพื่อฝากฝังบุตรข

สารทฤดูในปีนั้น งานแต่งงานของคุณ‍ชาย‍ว่านก็เกิดขึ้นโดยไม่ทันได้บอกกล่าวผู้ใดล่วงหน้ายกเว้นเซี่ย‍ลู่‍หลินเท่านั้น กาลก่อนชาวบ้านต่างคิดว่างานหมั้นหมายของตระ‍กูล‍ว่านที่สู่ขอคุณหนูรองตระ‍กูล‍เซี่ยนั้นมีว่าน‍ฟู่‍เฉิงเป็นคู่หมั้นคู่หมาย แต่ต่อมากลับพบว่าคนที่ตบแต่งกับคุณหนูรองเซี่ยคือน้องชายบุญธรรมของว่าน‍ฟู่‍เฉิงแทน ดังนั้นตอนนี้พอชาวบ้านได้ยินว่าวันนี้ตระ‍กูล‍ว่านมีพิธีมงคลยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งว่าจะเป็นว่าน‍ฟู่‍เฉิงที่จะเข้าพิธีแต่งงาน ชาวบ้านที่อยู่บนถนนสายหลักของเมือง‍จางพอได้รู้ข่าวว่าขบวนมงคลของตระ‍กูล‍ว่านจะผ่านมาที่ถนนเส้นนี้ต่างก็รีบพากันออกไปรอดูที่ข้างถนน และในตอนนั้นก็ได้พบว่าคนที่นำอยู่หน้าขบวนเป็นว่าน‍ฟู่‍เฉิงที่เพิ่งกลับมาเดินได้ผู้นั้นจริง ‍ๆ‍ และถึงขั้นจัดพิธีอย่างยิ่งใหญ่สมกับเป็นตระกูลอันดับต้น ‍ๆ‍ ของแคว้นเหว่ย ว่าน‍ฟู่‍เฉิงสวมชุดมงคลสีแดงเฉิดฉายขี่อาชาตัวสีดำเขื่องไปรับเจ้าสาวมาด้วยตนเองจากเขตนอกเมืองที่ไม่มีใครทันได้สังเกตเห็น รู้อีกทีก็เดินนำขบวนมาถึงกลางเมืองแล้ว ด้านหลังเกี้ยวเจ้าสาวคือหีบมากมายที่ยาวจนสุดลูกหูลูกตา แม้ไม่มีใครเคยได้เ