All Chapters of ทั่วทั้งใต้หล้า ข้ามองหาเพียงเจ้า: Chapter 41 - Chapter 50

ว่านฟู่เฉิงพอผ่านประตูแรกเข้ามาได้แล้วก็ขยับมือเข็นเก้าอี้รถเข็นไปด้านหน้าด้วยตนเอง เพราะช่วงเช้าเขามักจะออกแรงเสมอเพื่อไม่ให้แขนพิการเพิ่มไปด้วย ที่ต่างไปจากเดิมก็คือมีกู่ซิงอีมาเดินเชื่องช้าอย่างผิดวิสัยอยู่ด้านข้างด้วยกัน อดีตโจรถ่อยผู้นี้ปกติเดินเหินว่องไวปานสายลม บางครั้งก็เหมือนลอยตัวได้ ปีนกำแพงปีนหน้าต่างจวนผู้อื่นดุจแมวน้อยตัวหนึ่ง มีบางครั้งเขายังเคยคิดไปว่าเรื่องเล่าเกี่ยวกับวรยุทธในการเหาะเหินเดินบนอากาศเป็นเรื่องจริงด้วยซ้ำเมื่อได้เห็นกู่ซิงอีขยับกายแต่ละที แต่ไม่รู้ทำไมทุกครั้งที่อยู่กับเขาคนผู้นี้จะเดินช้าลงอย่างเห็นได้ชัด เดินอยู่ข้างกายไม่ช้าเกินหนึ่งก้าว ไม่เร็วเกินหนึ่งก้าวตลอด จนหลัง ๆ มาเขาก็เริ่มชินไปเสียแล้วที่มีกู่ซิงอีมาเดินประกบด้านข้างอยู่แบบนี้ จู่ ๆ กู่ซิงอีก็ร้องขึ้นด้วยความประหลาดใจ “เอ๊ะ!” ราวกับเพิ่งนึกได้ว่าสิ่งที่ตนรู้สึกแปลกไปนั้นคือสิ่งใด “คุณชายว่านไม่สวมอาภรณ์สีเขียวแบบเดิมแล้ว ข้าเกือบจำไม่ได้แน่ะ” ปกติในตู้เสื้อผ้าคุณชายว่านที่กู่ซิงอีเจออยู่ทุกวันก็มีเพียงอาภรณ์สีเขียวอยู่เต็มตู้ไปหมด เป็นสีเขียวที่ไม่ได้ซ้ำกัน เข้มบ้างอ่อนบ้าง

จนกระทั่งครั้งนี้เป็นรอบที่สี่แล้วที่ว่านฟู่เฉิงยกแขนข้างเดิมขึ้นมาอีก กู่ซิงอีก็ยกมือตัวเองลูบ ๆ ให้ “คุณชายว่านแขนเสื้อไม่ได้เปื้อนแล้ว” เขาอดกล่าวอย่างเหลืออดมิได้ คนผู้นี้เมามายเกินไปแล้วใช่หรือไม่! “อืม” ว่านฟู่เฉิงรับคำเสียงเบาวางแขนลงที่เดิม ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ ยังคงตอบคำถามของเหล่าพ่อค้าได้ปกติ ทว่าอีกสักพักเขาก็ยกแขนข้างเดิมขึ้นมาอีกก่อนจะเงยหน้าหันไปมองกู่ซิงอีด้วยดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง “คุณชายว่าน...” กู่ซิงอีย่อตัวลงไปนั่งชันเข่าข้างหนึ่งข้างเก้าอี้รถเข็นของว่านฟู่เฉิง แล้วกัดฟันกล่าวเสียงเบากับเขา “แขนเสื้อไม่ได้เปื้อนแล้ว!” กระนั้นก็ยังยกมือขึ้นลูบแขนให้เขาเหมือนเดิม การกระทำของสองคนนี้อยู่ในสายตาหลี่เซียวมาสักพักแล้ว เจ้าตัวเม้มปากแน่น ไม่กล้าเดาว่าจะเป็นอย่างที่ตนคิด เขากวาดตามองรอบห้องดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจคนหน้าโต๊ะทั้งสองคนเท่าไรเพราะเริ่มเมามายกันมากแล้ว หลี่เซียวจึงพรูลมหายใจด้วยความโล่งอกอยู่เงียบ ๆ เพียงคนเดียวที่มุมห้อง ไม่นานต่อจากนั้นกู่ซิงอีก็รับหน้าที่เป็นผู้ดูแลขอกล่าวจบงานเพื่อพาคุณชายว่านกลับไปพัก หลี่เซียวต้องยอมรับว่

ใบหน้าของว่านฟู่เฉิงเริ่มขึ้นสีชมพูอ่อนจางลามไปยังใบหูแล้ว ปกติต่อให้เขาจะดื่มสุราไปหลายกาแต่ใบหน้าก็ยังคงขาวกระจ่างดังเดิม ทว่าบัดนี้กลับเรืองสีชมพูอ่อนขึ้นมาอย่างง่ายดายเพียงเพราะถูกคนทึ่มทื่อผู้หนึ่งสัมผัสมือไปมาเท่านั้นเอง เขาแอบมองรอยยิ้มด้านข้างที่ดูแปลกพิลึกของกู่ซิงอีด้วยไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายหลงใหลอะไรในมือของเขาจนยิ้มแบบนั้นออกมา ตบท้ายด้วยการกระทำที่แปลกประหลาดนั้นกู่ซิงอีก็ยังส่งเสียงหัวเราะชอบใจออกมาอีกด้วย! ว่านฟู่เฉิงครั้นถูกปล่อยมือแล้วก็ยังปรับสภาพหัวใจที่เต้นผิดจังหวะได้ไม่ดีนัก เขาบรรจงผสมข้าวหลายอย่างและสมุนไพรที่กู่ซิงอีเตรียมไว้ให้เข้าด้วยกันตามที่อีกฝ่ายบอก เมื่อผสมเสร็จแล้วก็นำไปใส่ในไหใบใหญ่ข้างขาที่กู่ซิงอีนำมาวางไว้ให้ ว่านฟู่เฉิงยังคงนั่งทำด้วยความนิ่งเงียบไม่พูดไม่จาอยู่พักใหญ่เพราะกำลังพยายามปรับอารมณ์ของตนเองให้มั่นคงอยู่ ฝั่งกู่ซิงอีก็ยกไหสุรามาเตรียมรอบนโต๊ะ เดินหยิบของมาวางไว้ใกล้ลูกมือคนใหม่ของตนไม่พัก “ผู้เฒ่าเว่ยเป็นคนสอนเจ้า?” “เป็นเขา” กู่ซิงอีที่กำลังสอนวิธีการมัดไหสุราเพื่อปิดผนึกให้แน่นก็ตอบกลับ แววตามีทั้งรอยยิ้มและความค

กู่ซิงอีเห็นดังนั้นก็รู้ว่าตนยังห่างชั้นจากว่านฟู่เฉิงมากนักด้านการปะทะฝีปาก อีกฝ่ายพูดน้อยจนแทบนับคำได้แต่เขาก็ไม่เคยเถียงชนะเลย และเรื่องจริงที่ว่าใครมาหาใครและใครดึงดันจะอยู่มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นที่รู้ แต่คนผู้นี้กลับกลับดำเป็นขาวได้อย่างหน้าไม่อาย กู่ซิงอีตระหนักได้ว่าแผนที่ตนวางไว้ล้วนพังทั้งหมดเพราะเหตุใด “เป็นคุณชายว่านที่รอบคอบเสมอ” กล่าวถึงตรงนี้แล้วเขาก็กลับไปทำงานต่อ ว่านฟู่เฉิงยกยิ้มอยู่เพียงลำพังมองส่งคนจากไป จากนั้นก็รีบลงมือกรองสุราให้เสร็จ เขาเลือกที่จะสลัดความรู้สึกหนักหน่วงในใจทิ้งไปก่อน ต่อให้กู่ซิงอีจำต้องอยู่กับเขาเพราะทำเพื่อสหายก็ตาม แต่อย่างไรเสียตอนนี้กู่ซิงอีก็ยังอยู่ข้างกายเขาตลอด ยังพอมีเวลาให้เขาอีกหน่อย ดังนั้นช่วงเวลานี้เก็บเกี่ยวความรู้สึกตรงหน้าไว้ให้ได้มากที่สุดก็พอ ว่านฟู่เฉิงไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร แม้ไม่มีสิ่งใดตกถึงท้องแต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกหิวมากเท่าที่ควร กระทั่งกู่ซิงอีและว่านฟู่เฉิงทำงานเสร็จก็ออกมานั่งที่เก้าอี้ไม้ไผ่ด้านนอกด้วยกัน รอบกายเต็มไปด้วยไหสุราที่เพิ่งหมักเสร็จซึ่งกู่ซิงอียกออกมาวางไว้เพื่ออาบแสงจันทร์ บน

หึ ท่านก็รู้ตัวนี่ กู่ซิงอีคิดเช่นนั้นในใจ แต่ก็ต้องกล่าวตามจริงว่าเขาเองก็มีส่วนที่ผิด “คุณชายว่าน...ท่านเข้าใจผิดก็ไม่แปลก ข้าเข้าหาท่านด้วยเจตนาไม่ดีตั้งแต่แรก แต่เมื่อวานข้าคิดเผื่อท่านจากใจจริงไม่มีความต้องการใดเจือปน เพียงอยากขี่ม้าไปเล่นกับท่านที่นอกเมืองก็เท่านั้น” คุณชายว่านไม่โกรธที่เขาเคยวางแผนต่าง ๆ นานาแถมยังรับปากจะจัดการเรื่องเซี่ยลู่หลินให้เขาควรขอบใจเรื่องนี้เสียด้วยซ้ำไป อีกฝ่ายแค่พลั้งปากไม่ดีนิดหน่อยและอาจเพราะฤทธิ์ของสุราร่วมด้วยเขาไม่ควรเดินหนีมาทั้งอย่างนั้น “ข้ารู้แล้ว...เป็นเพราะข้าเอาแต่ใจจนเคยชิน จึงนิสัยเสียไปบ้าง” ว่านฟู่เฉิงพรูลมหายใจแผ่วเบาทอดถอนใจให้กับนิสัยของตนเองที่แก้ไม่หาย กู่ซิงอีขมวดคิ้วสงสัย ปัดปอยผมเส้นบางที่ปรกหน้าคุณชายว่านออกให้เพื่อดูว่าเขาใช่ว่านฟู่เฉิงที่ปากร้ายชอบมองคนอื่นเหมือนต้นหญ้าหรือไม่ ทว่าดวงหน้ารูปงามยังคงกระจ่างชัดในสายตา น้ำเสียงนุ่มทุ้มก็ยังคงเป็นเสียงที่คุ้นเคย ย่อมไม่ผิดตัวแน่ ในตอนนั้นก็ได้เห็นริมฝีปากของว่านฟู่เฉิงขยับเปิดอีกรอบ “เป็นข้าผิดเอง เจ้าอย่าถือสาเลย ไว้เราไปขี่ม้ากัน...” กู่ซิงอีตก