บทที่ 27 (2.3) ย่อมไม่มีวันปล่อยเจ้าไป

ว่านฟู่เฉิงหันมองคนข้างกายทันที คล้ายฟังผิดไป มือกำเชือกจูงเสี่ยวลู่แน่นขึ้นอีกนิด “ซื้อให้ข้าหรือ” เขานึกว่าเสียงตัวเองจะไม่ออกมาจากลำคอเสียแล้ว ในอกรู้สึกแน่นตื้อไปหมด แต่กลับเป็นความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

“อืม” กล่าวถึงตรงนี้ก็นึกหัวเราะเยาะตนเองในใจ ว่านฟู่เฉิงเป็นใครกัน เขาเป็นใครกัน ไยต้องมอบสิ่งที่ผู้อื่นมีมากจนแทบไม่ต้องการแล้วให้อีกด้วย เป็นการกระทำที่ไม่คิดหน้าคิดหลังเสียจริง ทว่าในตอนนั้นแขนกลับถูกมือเรียวยาวของคนข้างกายจับไว้พอดีเขารีบหันไปมอง “คุณชายว่านไม่สบายตรงไหน...”

“เรากลับไปเลือกกันเถอะ” ว่านฟู่เฉิงไม่รอให้กู่ซิงอีพูดจบประโยค ขยับเสื้อคลุมตัวนอกออกให้กู่ซิงอีดูที่เอวของเขา “ข้าไม่มีหยกห้อยพอดี เดี๋ยวข้าซื้ออีกชิ้นแลกกันกับเจ้าดีหรือไม่”

กู่ซิงอีก้มมองด้วยความสงสัย เมื่อเช้าก็เห็นห้อยอยู่ไม่ใช่หรือไร หรือเพราะเปลี่ยนอาภรณ์ตัวใหม่ไปตอนเย็นเลยลืมใส่คืน แต่จะมาบอกว่าไม่มีก็ไม่น่าจะใช้คำนี้ได้นะ

ว่านฟู่เฉิงที่ถูกจ้องมองตรงเอวก็ลอบกลืนน้ำลายเม้มปากเป็นเส้นตรงด้วยความประหม่า เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอยากรู้ของกู่ซิงอีก็กลัวจะโดนจับได้ว่าเขาเพิ่ง