บทที่ 14 (3.4) มิเคยคิดเกินเลย

แต่ว่านฟู่เฉิงไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่ากู่ซิงอีแตกต่างจากผู้คนรอบตัวของเขามากจริง ๆ ในตอนนี้เลยพลอยคิดไปว่าที่ตนคาดหวังคงเพราะต้องการยืนยันให้แน่ชัดว่าไม่ได้มองคนผิดไปก็เท่านั้นเอง หวังเพียงต้องการให้อีกฝ่ายมาทำงานด้วยกันตามความตั้งใจเดิมตั้งแต่แรก

มิได้คิดเกินเลยจริง ๆ

ไม่ได้คิดเลย...

ทว่าตอนที่ถามออกไปแล้วหัวใจของว่านฟู่เฉิงกลับบีบรัดแน่นเล็กน้อย ลมหายใจก็สะดุดไม่เป็นจังหวะ แต่ความรู้สึกนั้นก็ผ่านมาเพียงชั่วครู่เท่านั้นเพราะทันทีที่ถามจบกู่ซิงอีก็ตอบออกมาทันที

“ย่อมไม่อยู่แล้ว!” กู่ซิงอีลุกพรวดพราดยืนขึ้นตบอกตัวเอง “ข้าไม่เคยคิดว่าท่านแตกต่างจากผู้อื่น แถมความสามารถของท่านก็เป็นสิ่งที่ผู้คนโดยรอบล้วนประจักษ์แก่สายตา มีคนหนุ่มในรุ่นราวคราวเดียวกับท่านคนไหนบ้างที่เก่งพอ ๆ กับท่าน หาได้ยากยิ่งนัก ไยท่านจะต้องคิดมากเช่นนั้น” ประโยคนี้คือสิ่งที่ออกมาจากใจของเขาล้วน ๆ แต่กู่ซิงอีกลับไม่ได้คิดไปจนสุดทางว่าคำถามของคุณชายว่านค่อนข้างแปลกเล็กน้อย

ว่านฟู่เฉิงได้เห็นแววตากระจ่างชัดยิ่งกว่าดาราบนท้องฟ้าของกู่ซิงอีก็เผลอยิ้มบางออกมาเป็นครั้งแรก บางเบาจนแทบมองไม่เห็น แต่ก