บทที่ 33 รู้ใจ

“...” กู่ซิงอีไม่สนสิ่งใด ขยับว่านฟู่เฉิงเข้ามาพิงแนบตนเองอีกนิดก่อนจะถลกแขนเสื้อตัวเองขึ้นแล้วยื่นแขนส่งไปด้านหน้า โดยที่ยังไม่รู้ว่าหมอท่านนี้ต้องการกรีดส่วนไหนในร่างกายของเขา แต่เขาย่อมยอมทั้งหมด “ทำ!”

ในใบหน้านั้นไร้ความกลัวตาย มีเพียงกลัวคนในอกจากไปเท่านั้น แววตาล้วนจริงจังไม่สั่นไหว จ้องมองความหวังเดียวตรงหน้า แม้นจะไม่เคยได้ยินวิธีการรักษาแบบนี้มาก่อน หรือกระทั่งเรื่องงูพิษที่ทำให้คนกระอักเลือดได้ก็ตาม และก็ไม่รู้แน่ชัดด้วยว่าสตรีผู้นี้เป็นหมอหรือไม่ แต่เขายอมทุกอย่างจริง ๆ ขอเพียงคุณชายว่านปลอดภัยก็พอ

“ข้ารู้ว่าเจ้าห่วงเจ้านายตนเองมาก แต่ไม่คิดถึงตัวเองบ้างหรือไรว่าเจ้าอาจจะตายได้ ก็แค่เจ้านายคนหนึ่งไหนเลยจะมาสำคัญเท่ากับชีวิตของตัวเอง!” นางกำข้อมือของกู่ซิงอีแน่น กล่าวอย่างเดือดดาลและหัวเสีย

หากใครได้อยู่ในเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นย่อมรู้ได้ว่าสตรีคนนี้แสดงเก่งยิ่งนัก ยกตัวอย่างเช่นว่านฟู่เฉิง

ทว่าว่านฟู่เฉิงไม่ได้สนใจว่าหลังกระอักเลือดแล้วตนรู้สึกเบาสบายขึ้นมาขนาดไหน หรือกระทั่งว่าสตรีคนนี้แสดงเก่งมากเพียงไร เขาเอาแต่จับจ้องใบหน้าของกู่ซิงอีไม่วางตา ตอนนี้