All Chapters of เป็นตัวประกอบก็ต้องคู่กับตัวประกอบเท่านั้น: Chapter 1 - Chapter 9

เหอจินหนาน คือบุตรสาวตัวปลอมของตระกูลเหอ ที่บอกว่าตัวปลอมนั้นคงต้องย้อนความไปถึงเรื่องราวอันซับซ้อนในอดีตตัวนางในวัยทารกถูกสลับสับเปลี่ยนตัวกับบุตรสาวตัวจริงของตระกูลเหอ จนวันหนึ่งที่ชีวิตกำลังเดินอยู่บนเส้นทางสวยงาม ความจริงกลับมาเยือนอย่างไม่อาจตั้งตัวรับทัน เจ้าของตัวจริงมาทวงคืน หลักฐานแน่ชัดนางจึงกลายเป็นตัวแย่งชีวิตดี ๆ ของผู้อื่นไปแม้ความรักความเอ็นดูที่มารดาและบิดามอบให้จะเป็นของจริง แต่พอบุตรสาวตัวจริงกลับมาทั้งสองก็หันไปทุ่มเททุกอย่างให้อีกฝ่ายจนหมดส่วนนางตลอดชีวิตเกือบยี่สิบปี นางช่วงชิงชีวิตสุขสบายของผู้อื่น แม้จะหน้าด้านเพียงใดหากอีกฝ่ายปรากฏตัวย่อมมีความละอายแก่ใจ จึงยอมหลีกทางแต่โดยดี ใช้ชีวิตเงียบ ๆ ในจวนต่อไปในฐานะบุตรสาวบุญธรรม ปล่อยให้ตัวจริงเชิดฉายสร้างชื่อเสียงดีงามแก่ตระกูลเหอ ให้ทุกคนค่อย ๆ ลืมว่านางคือข้อผิดพลาดของตระกูลเหอน่าเศร้าแม้นางจะใช้ชีวิตจืดจางเพียงใด กลับไม่อาจรอดพ้นหน้าที่สำคัญเช่นการแต่งงานตามหน้าที่ไปได้ใครต่างทราบดีว่าตระกูลเหอภักดีต่อองค์รัชทายาท แล้วเหตุใดนางผู้เป็นบุตรสาวบุญธรรมกลับต้องแต่งงานกับรองแม่ทัพคนหนึ่งและเขายืนอยู่ฝ่ายตรงข้ามด้ว

ผ่านการสวมร่างมาสิบวัน เหอจินหนานใช้ชีวิตกับบุตรสาวอย่างเรียบง่าย นางคอยสั่งสอนความคิดและสิ่งต่าง ๆ มากมาย รวมถึงจับมือน้อยเขียนพู่กัน ดีร้ายยังไงตอนเรียนมหาลัยนางก็ลงเรียนภาษาจีนและการเขียนอักษรจีนโบราณด้วยพู่กันอยู่หนึ่งปีเพื่อเป้าหมายเดียว นั่นคือการหาผู้ชายที่ตรงกับพระเอกในซีรีย์มาเป็นแฟน แต่เหมือนมันจะสูญเปล่าในตอนนั้น เมื่อไม่มีใครก้าวเข้ามาในชีวิตอันเหี่ยวแห้งนี้เลย ใครจะคิดว่าวันหนึ่งต้องมาจับมือของลูกเขียนอักษร ถือว่าใช้เงินลงเรียนได้คุ้มค่าแล้วกานลู่ก็มิสงสัยว่านางไม่ใช่เหอจินหนานตัวจริง พูดก็พูด เหอจินหนานถือว่าเป็นสตรีงดงงามฉลาดเฉลียวคนหนึ่ง การเรียนของสตรีไม่เคยทิ้ง ยังสำเร็จการศึกษาจนอาจารย์ที่สอนสั่งชื่นชม นางจำได้ตอนอาจารย์แต่ละท่านออกปากชม เหอฮูหยินมีความสุขจนมอบเครื่องประดับราคาแพงให้สองชุดนอกจากนั้นเหอจินหนานยังสนใจเรื่องของทหารและกลยุทธต่าง ๆ อีกด้วยนับดูแล้วคนจวนเหอเลี้ยงดูนางมายี่สิบปี มีสิ่งใดดีก็มอบให้ตลอด พอบุตรสาวตัวจริงปรากฏตัวแม้ไม่ละเลยก็มิอยากสนใจนางอีกคนในจวนเหอคุ้นเคยกับนางมาหลายสิบปี ตอนเหอจินเหยามาก็ยังไม่ทอดทิ้งเสียทีเดียว แต่เหมือนว่าคุณหนูตัวจ

“ตามสบายเถอะ แล้วดูว่าสิ่งที่ข้าจะให้พวกท่านทำพอเป็นไปได้หรือไม่”พูดจบเหอจินหนานพาคนทั้งสองเดินไปที่ลานซึ่งตั้งใจว่าจะวางของเล่นไว้ พลางส่งกระดาษที่วาดรูปของเล่นต่าง ๆ ให้เค่อเจี้ยนดูว่าพอจะทำได้หรือไม่เค่อเจี้ยนทำงานเป็นช่างไม้มานับยี่สิบปีพอมองรูปภาพที่มีรายละเอียดชัดเจนก็พยักหน้าด้วยความมั่นใจ“ทำได้ขอรับ”“เยี่ยม เรื่องค่าใช้จ่ายไม่ต้องห่วง หากงานออกมาถูกใจข้าย่อมว่าจ้างงานอื่นต่อไป”ลู่ทางทำเงินของนางคือการขายอาหารริมทาง และสูตรข้าวมันไก่น้ำจิ้มรสเด็ดของพ่อกับแม่จะต้องให้คนจีนโบราณเปิดหูเปิดตานางเป็นลูกคนเดียว พอพ่อกับแม่จากไปมันจึงเป็นของนาง ทว่างานที่ทำมาตลอดสนุกกว่าจึงปล่อยสูตรข้าวมันไก่ไว้ในความทรงจำ วันนี้ได้เวลานำออกมาโกยตำลึงเข้ากระเป๋าแล้ว ยังมีข้าวขาหมูเนื้อฉ่ำ ๆ ขอแค่อาหารอร่อยถูกปากราคาถูกใจ นางคงรวยขึ้นเป็นกอบเป็นกำก่อนทุกอย่างจะเลวร้าย“ส่วนระยะเวลาพวกข้าขอไม่เกินสิบวันขอรับ” เค่อเจี้ยนพูดอย่างมั่นใจทำให้เหอจินหนานเลิกคิ้วแปลกใจ“พวกเรามีคนงานที่เคยทำด้วยกันแต่ตอนนี้แยกย้ายเพราะไม่มีงานเข้ามา ถ้าเรียกมาช่วยพร้อมค่าจ้างย่อมไม่มีปัญหาขอรับ” เค่อจิ้นตงคลายความสงสัยทำ

“เอาละ มาเริ่มปรุงรสชาติเพื่อหมักหมูกันเถอะ”เหอจินหนานล้างมือแล้วหยิบเครื่องปรุงกะปริมาณเท่ากับเนื้อหมู คนทั้งสองกำลังเริ่มปรุงเครื่อง เสียงของฮุ่ยฮุ่ยก็ดังเข้ามาก่อนตัวเสียอีก“ท่านแม่เจ้าขา ท่านแม่”เหอจินหนานจำต้องหยุดทุกอย่างแล้วหันมามองดูลูกสาวตัวน้อยที่ยามนี้หน้าตามอมแมม ชุดสวยงามถูกเปลี่ยนเป็นชุดผ้าฝ้ายสีเรียบ เสี่ยวลี่กลัวว่าตอนที่ฮุ่ยนฮุ่ยเล่นสนุกในสนามเด็กเล่นชุดราคาแพงจะเสียหายจึงลงมือเย็บชุดใหม่สำหรับเล่นสนุกโดยเฉพาะขึ้นมาหลายชุด มันทำจากผ้าฝ้ายแต่ก็เนื้อดีกว่าชุดของชาวบ้านทั่วไป“ลูกเบื่อของเล่นพวกนั้นแล้วหรือจึงวิ่งมาหาแม่ที่นี่” มือบางเกลี่ยแก้มที่มีเม็ดทรายเกาะ ก้มตัวจนใบหน้าเกือบเสมอกับลูก ถามอย่างหยอกเย้า“เปล่าเจ้าค่ะ ลูกไม่ได้เบื่อและไม่มีทางเบื่อของเล่นที่ท่านแม่ทำมาให้” ฮู่ยฮุ่ยส่ายหน้าจนแก้มสั่น มันแดงระเรื่อน่าหอมหน้ากัดมากสำหรับคนหลงลูกอย่างเหอจินหนาน นางใจเย็นมากพอให้ลูกพูดต่อไปว่า“แต่ว่าพ่อบ้านเฝิงพาคนไปลงสระที่ไร่กลับมาแล้ว แถมยังขนปลาตัวใหญ่มาเยอะมากเลยเจ้าค่ะ!”ฮุ่ยฮุ่ยพูดจบบ่าวชายหลายคนก็ขนถังไม้เข้ามาหลายถัง เหอจินหนานจูงมือลูกที่กระตือรือร้นอยากพานาง

ส่วนคนที่สร้างปรากฏการณ์ก็ใช้ชีวิตเรียบง่ายในเมืองหลวง ตอนเช้าตื่นนอนอยู่กับลูก สายหน่อยพาลูกเข้าไปที่ร้าน ช่วงบ่ายนั่งทำบัญชี ตกเย็นก็กลับจวนสอนหนังสือเล่นสนุกกับลูกเป็นเช่นนี้วนเวียนไปจนเวลาผ่านไปเกือบหนึ่งเดือนด้านคนที่เงียบมานานอย่างเหอจินเหยาก็ระแคะระคายแล้วถึงร้านขายอาหารที่คนทั่วไปเอ่ยถึง แม้แต่องค์รัชทายาทยังหลุดปากเอ่ยชม นางคับข้องใจจึงสั่งให้คนไปซื้อมาสองสามอย่าง ก่อนคิ้วจะกระตุกเมื่อพบอาหารแสนคุ้นตา“คุณหนู รสชาตินับว่าเลิศรสเจ้าค่ะ” ชุนถิงสาวใช้คนสนิทของเหอจินเหยาชิมอาหารพวกนี้ก็ตกตะลึงเมื่อพบว่ารสชาติของมันอร่อยล้ำกว่าอาหารในภัตตาคารที่นางเคยได้ชิมเป็นไหน ๆเหอจินเหยาเวลานี้ตื่นตัวว่าอาจมีคนมาจากที่เดียวกับนาง จะมาสนใจชิมรสชาติมันเสียที่ไหน ดวงตาหงส์มองผัดกระเพาะหมูสับไข่ดาวตรงหน้าด้วยแววตาล้ำลึก ชุนถิงรับใช้คุณหนูมาค่อนข้างนานเห็นท่าทางเช่นนั้นก็กลับมาสงบเสงี่ยม ตัดใจมองข้ามความอร่อยอย่างไหวตัวทัน“ให้คนไปสืบว่าใครคือเจ้าของร้าน”“เจ้าค่ะ”เหอจินเหยายังคงจับจ้องอาหารคุ้นตาแล้วใช้ความคิด หัวใจของนางเต้นรัวพลางถามตัวเองว่าใครคือคนนั้น จะใช้มิตรหรือศัตรู เดี๋ยวคงรู้กันกลั