All Chapters of กลรติรส : Chapter 41 - Chapter 50

หญิงสาวสะดุ้งหน้าถอดสี แต่แวบเดียวเธอก็ประคองสีหน้าให้เป็นปกติเพื่อไม่ให้มารดาผิดสังเกตจนต้องเป็นห่วง ยิ่งตอนนี้สุขภาพของอีกฝ่ายยังไม่เต็มร้อยด้วย“มะ...ไม่มีนี่คะ จ๋าไม่ได้เป็นอะไร แค่เหนื่อยๆ เรื่องงานเท่านั้น แต่แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ จ๋าสบายมากค่ะ” รุจารินพยายามฝืนยิ้มร่าเริงให้มารดากลบเกลื่อนเรื่องไม่สบายใจทั้งมวลที่ก่อกวนหัวใจอยู่ในเวลานี้“จ้า คนเก่ง แม่รู้ว่าลูกสาวแม่น่ะเก่ง แต่ถ้ามีเรื่องอะไรที่จ๋าอยากระบายหรืออยากปรึกษา อยากเล่าให้แม่ฟัง แม่อยู่ข้างๆ พร้อมรับฟังลูกทุกเรื่องเสมอนะจ๊ะ”คนฟังแอบหลุบตาลงนิดๆ ในใจครุ่นคิดหนัก ที่ผ่านมาเธอไม่เคยมีความลับกับแม่ แต่หากแม่รู้เข้าว่าเธอไปเจออะไรมา จะเป็นเช่นไร ยิ่งได้รู้ว่าคนที่เธอพาเธอไปพบเรื่องเลวร้ายคือใคร แม่จะรับได้ไหม หากแม่รู้ว่าเธอถูกพ่อหลอกเอาตัวไปสังเวยไอ้เสี่ยนั่นจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด แม่จะว่ายังไงนะ“แม่คะ คือว่าที่จริงจ๋ามีเรื่อง...” ยังไม่ทันเอ่ย จู่ๆ ก็มีเสียงกดออดหน้าบ้านดังขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน“ใครมาดึกๆ ดื่นๆ กันเนี่ย”“แม่นั่งเถอะค่ะ เดี๋ยวจ๋าจะออกไปดูให้เองว่าใครมา” ว่าแล้วร่างเพรียวก็ผลุนผลันออกไปทันที“ลูกจ๋า! อยู่น

“ฟังผมก่อนนะ คุณกับลูกจ๋ากำลังเข้าใจผิด”“แม่คะ เข้าบ้านก่อนเถอะนะคะ ทางนี้หนูจัดการเอง” รุจารินเห็นท่าเรื่องจะไปกันใหญ่จึงรีบกันมารดาออกด้วยความเป็นห่วง แม่เธอเพิ่งฟื้นไข้ ไม่ควรต้องมารับรู้เรื่องบ้าๆ นี่“แม่ไม่ไปไหนทั้งนั้น ใครหน้าไหนก็อย่าหวังจะมาทำร้ายลูกได้ แม่ไม่ยอม ตายเป็นตาย...” นายปิยะเหงื่อแตกซิกเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาจริง “อย่ามายุ่งกับลูกฉันอีก ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน”“ดาริน ฟังพี่ก่อน พี่ไม่ได้มาหาเรื่อง พี่แค่...” “จะไปอ้อนวอนพวกมันทำไมอีก พี่ก็แค่รีบพังประตูไปลากคอนักจ๋าออกมาเลยก็สิ้นเรื่อง” นางปราณีอดใจไม่ไหวสอดปากเข้ามาอย่างใจร้อน ตามประสาคนเห็นแก่ตัวเขย่าประตูรั้วไม้อย่างบ้าคลั่ง แต่ติดที่กุญแจที่ล็อกจากด้านใน จึงเปิดไม่ออก นางจึงหันไปตะคอกใส่สามีให้เข้ามาช่วย นายปิยะไม่มีทางเลือก จึงเข้ามาช่วยเมียรักกระแทกประตูอีกแรง ทั้งยังอาละวาดขว้างปาก้อนหิน หรืออะไรต่อมิอะไรที่เก็บได้เข้ามาในบ้านตามแรงอารมณ์โมโหรุจารินเห็นท่าไม่ดี เธอจึงรีบเข้ามากันมารดาไว้ พร้อมเหลียวซ้ายแลขวาหาอาวุธเผื่อต้องใช้ป้องกันตัว เธอไม่ต้องการทำร้ายใคร แต่หากจำเป็นขึ้นมาก็ต้องทำ พลางหางตาเหลือบเห

“น้องจ๋า...” วรรณิภามองเพื่อนร่วมงานรุ่นน้องอย่างแปลกใจ ก่อนเรียกซ้ำพร้อมกับแตะที่ต้นแขนเบาๆ ทำให้หญิงสาวถึงกับสะดุ้ง“คะ! อ้อ...พี่หวาน”“เป็นอะไรไปจ๊ะ ใจลอยแต่เช้าเลย”“คิดอะไรเพลินๆ น่ะค่ะ” รุจารินยิ้มกลบเกลื่อนความกังวล“จ๋าเตรียมเอกสารที่ท่านประธานต้องนำไปเข้าประชุมกับลูกค้าเช้านี้ให้แล้วนะคะ ทุกอย่างวางอยู่บนโต๊ะพี่หวาน ลองตรวจดูอีกครั้งนะคะเผื่อว่ามีอะไรขาดตกบกพร่องไป”วรรณิภาส่งยิ้มให้ ก่อนลงมือตรวจตราความเรียบร้อยของเอกสารด้วยตัวเองอีกครั้ง โดยมีผู้ช่วยเลขายืนสังเกตการณ์ไม่ห่าง จนกระทั่งมีเสียงเปิดประตูเข้ามา ทั้งสองจึงเงยหน้าขึ้น“อรุณสวัสดิ์ค่ะ ท่านประธาน เอ่อ...ท่านรองฯ”ชื่อตำแหน่งหลังทำให้รุจารินสะดุ้งเยือก ตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ เมื่อมองเห็นบุรุษเจ้าของเรือนร่างสูงสมาร์ทที่เดินตามหลังเจ้านายใหญ่ของเธอ และพบว่าดวงตาคมกริบคู่นั้นมองมาที่เธอเช่นกัน แต่เพียงแค่แวบเดียวตาคู่นั้นก็หันไปมองทางอื่นโดยไม่มีใครทันสังเกต“อรุณสวัสดิ์ครับคุณหวาน แต่กรุณาเรียกชื่อผมดีกว่า เรียกตำแหน่งนั่นทีไรผมไม่ชินเลยซักที”“ค่ะคุณภูเบศ” วรรณิภาส่งยิ้มให้ลูกชายของเจ้านายอย่างชื่นชม ในท่าทีเป็นกันเอง

“เปลี่ยนจากคำขอโทษเป็นอย่างอื่นได้ไหม”“เปลี่ยนเป็นอะไรล่ะคะ”“ถอดเสื้อออกสิ...” รุจารินเบิกตาค้างเผลอยกมือขึ้นกอดอกอย่างหวงตัว“นี่คุณจะบ้าเหรอ นี่มันที่ทำงานนะ ไม่ใช่...”“คุณต่างหากที่บ้า ผมหมายถึงเสื้อผมต่างหาก มันเลอะลิปสติกคุณเนี่ยไม่เห็นหรือไง รีบถอดออกซะสิ หรือจะให้ผมไปพบลูกค้าในสภาพนี้ มีหวังเขาได้เข้าใจว่าผู้บริหารบริษัทนี้หื่นก่อนมาประชุม”“ทีหลังคุณก็พูดให้เคลียร์ๆ หน่อยสิคะ”คนฟังแอบขมุบขมิบปากบ่น รู้สึกขายหน้าไม่มีชิ้นดีที่เผลอเข้าใจผิดไปไกล ก่อนผงะเมื่ออีกฝ่ายยื่นหน้ามาใกล้อีกครั้งก่อนเอ่ยประโยคที่ทำให้เธอแทบจะอยากมุดดินหนีเสียเดี๋ยวนั้น“ก็ใครจะไปคิดว่าคุณจะคิดลึกแบบนั้น”“ฉันไม่ได้คิด!”“ถ้าไม่ได้คิดก็ลงมือทำได้แล้ว” ดวงตาดุเข้มที่จ้องมองมาคู่นั้นทำให้เธอไม่มีทางเลือก เมื่อทำผิดก็ต้องรับผิดชอบ หาไม่คนตรงหน้าคงโยนข้อหาให้เธอไม่รู้จบมือเรียวงามค่อยๆ ยื่นไปที่เนคไทของเขา ก่อนปลดมันออก และต้องใช้สมาธิขั้นสูงในการปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตแต่ละเม็ดโดยที่ไม่ให้มือสั่น จนอีกฝ่ายจับได้ว่าเธอกำลังประหม่าที่ต้องแก้ผ้าให้เขาเหมือนที่ครั้งหนึ่งเธอเคยทำมาแล้วอย่างอุกอาจ จนกระทั่งกระดุมเ

“โอย...อูย...อีบ้า แกมาต่อยฉันทำไม”“ก็ช่วยเรียกสติคุณไงคะ จะได้ตาสว่างเสียทีว่าหาเรื่องผิดคน ถือว่าตบแลกหมัดก็เจ๊ากันไปแล้วกันนะคะ ฉันอโหสิให้ ขอตัวก่อน” ดวงตากลมโตตวัดมองคนที่พื้นอย่างเย็นชา ก่อนผละออกไปจากห้องน้ำโดยไม่เหลียวหลัง แม้จะมีเสียงกรีดร้องโหยหวนของผีบ้าดังไล่หลังมา“ประสาท!”อยากจะบ้าตาย! วันนี้มันวันมหาวินาศอะไรของเธอนะ ทำไมวันนี้ถึงเจอแต่คนไม่ปกติแต่หัววันแบบนี้ เฮ้อ...ทั้งนายทั้งเลขาออฟฟิศนั้นรวมคนไม่เต็มบาทไว้หรือไงกันนะ รุจารินครุ่นคิดอย่างปวดตับ พลางลูบแก้มข้างที่โดนตบอย่างเพลียใจหลังจากที่กลับมาถึงออฟฟิศ เธอก็โยนเรื่องรกสมองทิ้ง เพราะมีงานมารอให้สะสางกองพะเนินจนไม่มีเวลาไปใส่ใจเรื่องไร้สาระที่เกิดขึ้น วันนี้เจ้านายของเธอและวรรณิภาออกไปพบลูกค้าตลอดช่วงสายจนถึงบ่าย ทำให้ทั้งออฟฟิศเหลือเพียงเธอคนเดียว“อ้าว! จะบ่ายแล้วยังไม่ไปทานข้าวเหรอคะคุณจ๋า” เสียงแม่บ้านของบริษัทที่เข้ามาเก็บกวาดออฟฟิศช่วงพักทักเมื่อเห็นหญิงสาวเอาแต่ก้มหน้าพิมพ์งานอย่างขะมักเขม้น ทำให้คนถูกทักต้องเหลือบมองนาฬิกาที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ พบว่าอีกไม่กี่นาทีก็จะบ่าย เลยเวลาที่เธอควรได้พักทานอาหารเที่ยงแ