บททั้งหมดของ กลรติรส : บทที่ 31 - บทที่ 40

“โอเค...งั้นก็ตามใจคุณแล้วกัน ขอบคุณนะที่กรุณาให้กินของดีฟรีๆ ทั้งคืน”รุจารินฟังแล้วสะอึกแต่พยายามทำหูทวนลมกับคำเหน็บแนมแกมประชดอย่างเจ็บแสบนั่น ก่อนที่จะพยุงร่างกายอันชอกช้ำด้วยรอยที่อีกฝ่ายฝากไว้ ตามเก็บเศษซากอาภรณ์ที่ถูกโยนเกลื่อนห้องขึ้นมาสวมใส่ทีละชิ้นๆ โดยที่มีสายตาเข้มๆ มองตามเงียบๆ ในบรรยากาศที่มาคุ แต่ตอนที่เห็นหญิงสาวพยายามจัดการกับกระดุมเสื้อที่ขาดวิ่นอย่างทุลักทุเล เขาก็อดไม่ได้ จึงหันไปคว้าเสื้อสูทของตัวเองที่พื้นยื่นให้“เสื้อคุณมันขาดหมดแล้ว สวมนี่คลุมไว้ดีกว่า” พอเห็นอีกฝ่ายมองอย่างลังเลไม่ยอมรับ เขาจึงกระแทกลมหายใจแรงๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นไปสวมให้เสียเอง “ไม่ต้องห่วง นี่ไม่ใช่ค่าตัวคุณหรอกน่า”หญิงสาวเม้มปากแน่น พยายามเบือนสายตาไปมองทางอื่นที่ไม่ใช่เรือนร่างเปลือยเปล่าที่แสนจะล่ำสันเซ็กซี่ของอีกฝ่าย ถึงจะเคยเห็นมาทุกซอกทุกมุมทั้งคืน แต่นี่มันสว่างแล้ว เธอไม่อยากเสี่ยงเป็นตากุ้งยิง แอบขัดใจคนชอบโชว์ ทำไมเขาไม่อายเธอบ้างนะ“แล้วนี่คุณจะกลับยังไง” คำถามนั้นทำให้หญิงสาวสะดุ้งใจหายวาบ คิดได้ว่าตอนมาเธอมาตัวเปล่าไม่มีกระเป๋าถือติดมือมาด้วย มันคงตกที่ไหนสักแห่งตอนที่ถูกพาตัวไปส

มือน้อยยังกำเงินที่อีกฝ่ายอุตส่าห์ให้ตอบแทนค่าตัวเธอแน่น หากนี่คือเงินจากน้ำพักน้ำแรงที่เธอทำงานหามาอย่างสุจริตหญิงสาวก็คงภาคภูมิใจ แต่มันไม่ใช่! มันคือเงินที่แลกกับความสาว มันคือสิ่งที่บ่งบอกว่าเธอนอนกับผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นจริงๆ ถึงมันจะสุขสมตอนที่เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขนแล้วพาล่องลอยไปในห้วงอารมณ์พิศวาส แต่หลังจากนั้นมันคือหนามแหลมที่ทิ่มแทงหัวใจซ้ำไปซ้ำมา นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทำไมชีวิตเธอต้องมาเจอเรื่องบ้าบอแบบนี้ด้วยนะทุกอย่างเป็นเพราะ...พ่อ...ผู้ชายคนนั้นคือผู้ให้กำเนิดเธอจริงเหรอ ทำไมเขาถึงผลักเธอตกนรกได้ลงคอแบบนั้นยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจจนแทบอยากจะปล่อยโฮออกมาให้สาแก่ใจ แต่มันจะมีประโยชน์อะไรที่ต้องมาเสียน้ำตาให้คนที่ทำร้ายได้แม้กระทั่งเลือดเนื้อเชื้อไขตัวเองอย่างเลือดเย็นคนนั้น เธอร้องไห้มามากพอแล้ว และเคยสัญญาว่าจะไม่ร้องอีก แต่ตอนนี้มันเกินจะรับไหวเข้มแข็งไว้สิยายจ๋า! เข้มแข็งไว้ แล้วทุกอย่างก็จะผ่านไปด้วยดี เหมือนทุกครั้งที่เธอเจอปัญหานั่นไงหญิงสาวสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ถึงจะบอกให้ตัวเองเข้มแข็งมากเท่าไหร่แต่ก็อดหวาดหวั่นไม่ได้อยู่ดี“ถึงแล้วครับคุณ” คนขับแท็กซี่หันมาบอกผู้โดยส

รุจารินส่ายหน้าเบาๆ “จ๋าเดาไม่ถูกหรอกค่ะพี่หวาน”“จะมีใครเสียอีก ก็ยายนุสบาอดีตผู้ช่วยเลขาท่านรองประธานคนก่อนที่ถูกพักงานเพราะใช้เต้าไต่อยากเป็นสะใภ้เจ้าของบริษัทยังไงล่ะ ตอนนี้คนเขาเมาท์กันสนุกปากทั้งบริษัท...” คนพูดหรี่เสียงลง ตามองซ้ายขวาระมัดระวัง“น้องจ๋ารู้แล้วก็อย่าเอ็ดไปล่ะ เขาว่ากันว่านางพลาดหวังจากคนพี่เลยคิดจะฮุบตำแหน่งสะใภ้เล็กของท่านประธานแทนน่ะสิ”รุจารินฟังแล้วนึกปลง จริงๆ เรื่องที่เพื่อนรุ่นพี่ซึ่งปกติไม่ใช่คนช่างเมาท์เล่าให้ฟังนั้น เธอเองก็ได้ยินมาบ้าง แต่ก็ยังไม่เคยรู้จักคนที่ตกเป็นข่าว เพราะอีกฝ่ายโดนพักงานก่อนที่เธอจะมาเริ่มทำงานเสียอีก“แต่รู้อะไรไหม พี่ว่างานนี้ยากหน่อย เพราะคุณภูเบศน่ะไม่โง่ให้จับง่ายๆ แถมเขาก็มีคู่หมั้นอยู่แล้วด้วย พี่เคยเห็นเธอตามคุณพ่อมาที่บริษัทอยู่ครั้งหนึ่ง รายนั้นทั้งสวยทั้งเพียบพร้อมสมกับท่านรองฯ สุดๆ งานนี้มีหวังยัยนุสบากินแห้วทั้งไร่แน่ๆ”ตลอดเวลารุจารินฟังนิ่งโดยไม่ออกความเห็น ตอนนี้สิ่งที่เธอต้องการคืออยู่อย่างสงบ ทำงานหาเงินค่ารักษาแม่ก็เท่านั้น เรื่องคนอื่นเธอไม่อยากก้าวก่ายให้วุ่นวายไปมากกว่านี้ แต่ทว่าหญิงสาวหารู้ไม่ว่าสิ่งที่วุ่

“อย่าบอกนะว่าคุณกลัวผม ก็ไหนว่าแค่มาทำงานไม่ได้คิดอะไร...”นั่นแหละหญิงสาวถึงยอมขยับกายเข้าไปดูเอกสารนั้นโดยพยายามรักษาระยะห่างจากคนตัวโตกว่าไว้ แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมให้ความร่วมมือ“อุ้ย! คุณจะทำอะไรน่ะ” รุจารินเอะอะ เมื่อจู่ๆ เจ้าของห้องก็ตวัดแขนรวบเธอเข้ามาขังไว้ในอ้อมกอด“ชู่...ถ้าคุณไม่อยากให้ใครได้ยินก็อยู่นิ่งๆ หุบปากไว้ดีกว่า ผมขอเตือน”“คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้”“ทำไมจะไม่ได้ วันนั้นผมทำมากกว่านี้ด้วยซ้ำ ความจำสั้นหรือไงคุณ” ไม่พูดเปล่าคนพูดยังยื่นจมูกโด่งมาชนแก้มใสๆ และสูดความหอมจากซอกคอระหงของเธอชวนให้ใจสั่นอีกด้วย“แต่ที่นี่ที่ทำงานนะคะ”“หมายความว่าถ้าไม่ใช่ที่นี่ผมสามารถทำได้ทุกอย่างงั้นสิ”“นี่คุณ!” รุจารินกัดฟันทำเสียงแข็งใส่ทั้งที่ใจกำลังสั่นหวิวๆ หายใจไม่ออก เมื่อต้องบดเบียดร่างตัวเองกับแผงอกอุ่นที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของบุรุษผู้นี้ กลิ่นกายหอมสะอาด หรือแม้แต่ไออุ่นจากผิวกายที่เธอยังจำได้แม่น ทำให้ใจสาวที่เคยแข็งเหมือนหินกระเจิดกระเจิงอย่างน่าขายหน้า“อย่าบอกนะว่าคุณลืมเรื่องวันนั้นไปหมดแล้วจริงๆ และไม่ต้องมาโกหกว่าคุณไม่ใช่ จะให้ผมบอกก่อนไหมว่าคุณมีไฝฝ้าใต้ร่ม

ตัวต้นเหตุที่ทำให้ชีวิตของรุจารินยุ่งเหยิงนั่งใจลอยด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ในมือมีขวดสุราดีกรีแรงที่ปริมาณพร่องไปเกือบค่อนขวด แต่มันกลับไม่ได้ช่วยผ่อนคลายสิ่งที่รบกวนจิตใจของนายปิยะมาตั้งแต่วันนั้นลงได้เลยซักนิด ครั้นจะหลับตาลงก็ทำไม่ได้ เมื่อไหร่ที่เขาหลับตาลง ใบหน้าสวยของบุตรสาวคนโตที่เขาเคยทิ้งขว้างมันก็แว่บเข้ามาในห้วงความคิด สิ่งที่เขาทำลงไปมันยิ่งกว่าคำว่าเลว เมื่อคิดถึงสิ่งที่ลูกสาวของเขาต้องเจอมันยิ่งกว่านรกสำหรับลูกผู้หญิงคนหนึ่ง แต่จะให้เขาทำอะไรได้ ในเมื่อความจำเป็นมันบังคับ หากไม่ทำก็อาจเป็นเขาที่ต้องตายแทน ไหนจะลูกเมียทางนี้เล่า สามชีวิตต้องมาจบอนาถลงในคราวเดียว รู้ว่ามันออกจะเห็นแก่ตัวกับลูกสาวคนโตมากไป แต่เขายังเชื่อมั่นว่ารุจารินจะเอาตัวรอดได้ หรือหากเลวร้ายสุดคือถึงไม่รอดก็เสียไปเพียงหนึ่งชีวิตเท่านั้น แต่หากฟลุกไอ้เสี่ยนั่นเกิดติดใจขึ้นมา อยากเลี้ยงดูลูกสาวของเขาล่ะ รุจารินเองก็จะสบายไปทั้งชาติ เขาเองก็จะได้ปลดหนี้ก้อนโตได้ด้วย มันก็มีแต่ได้กับได้ทุกฝ่ายไม่ใช่เหรอ... “พี่ยะ มานั่งทำอะไรตรงนี้ ฉันเรียกคอจะแตกอยู่แล้ว” เสียงแหลมของภรรยากรีดเข้ามาในหู ทำให