ชีวิตคนเราเป็นของไม่แน่นอน

‘แต่หมออยากให้พักดูอาการที่โรงพยาบาลให้แน่ใจ’ แววตาคนพูดแลดูเป็นกังวลจนคนฟังจับสังเกตได้

‘แน่ใจ? แน่ใจอะไรเหรอคะหมอ’

‘คือหมอสงสัยว่าคุณแม่ของคุณอาจจะมีอาการของโรคหลอดเลือดหัวใจตีบน่ะครับ แต่คงต้องขอตรวจร่างกายอย่างละเอียดก่อน ถึงจะบอกได้ ระหว่างนี้ก็ให้น้ำเกลือและพักดูอาการที่โรงพยาบาลไปก่อน’

ร่างระหงนิ่งงันไปตั้งแต่ได้ยินชื่อโรคที่แม่ของเธออาจเป็นอยู่ เธอเคยได้ยินว่าตอนนี้โรคที่ว่านั่นมีทางรักษาได้ แต่ค่าใช้จ่ายก็แพงเอาเรื่องอยู่ ลำพังเงินเก็บที่มีรวมกับเงินเดือนพนักงานที่เพิ่งเริ่มทำงานไม่นานเธอคงไม่อาจจ่ายไหว

พอคิดถึงเรื่องเงินก็ยอกแสยงหัวใจ รุจารินหยิบธนบัตรในกระเป๋าเสื้อสูทตัวโคร่งออกมา พร้อมก้มมองฝ่ามือตัวเองที่ตอนนี้มีรอยปากกาติดอยู่ แม้จะตัวเลขบางตัวจะเลือนจางไปบ้าง แต่สมองเธอยังไม่ลบเลือนคำพูดของเจ้าของเงินได้

‘จะคิดว่าเป็นค่าสึกหรอก็ได้ หรือจะคิดว่าผมให้ยืมก็ตามใจ หากลำบากใจจะเอาเบอร์โทรผมไว้ก็ได้นะ ถ้ามีเมื่อไหร่ก็เอามาคืน หรือจะไม่คืนก็แล้วแต่คุณแล้วกัน’

'ค่าตัว' ที่เธอจำใจรับมา มันอาจจะมีค่าน้อยสำหรับคนให้ แต่กับเธอตอนนี้มันมีค่ามากเหลือเกินเมื่อต้องใช้แลกกับชีวิตของแม่ อ