All Chapters of กลรติรส : Chapter 21 - Chapter 30

ร่างแบบบางกระเสือกกระสนหนีทั้งที่ไม่รู้ว่าจะหนีไปไหน เธอวิ่งไปตามทางเดินที่มีแสงไฟสลัว ราวกับฉากในนิยายสยองขวัญช่างบีบหัวใจเธอเหลือเกิน แต่พอคิดถึงสภาพของเด็กสาวคนนั้นทำให้หญิงสาวต้องกัดฟันวิ่งหนีอย่างทุลักทุเล แม้ต้องล้มลุกคลุกคลานอยู่หลายหน โกรธจนน้ำตาไหลออกมา เมื่อคิดถึงคนที่ทำให้เธอต้องมาอยู่ในสภาพนี้พ่อของเธอทำได้ยังไงกัน ไม่คิดบ้างหรือว่าเธอเป็นลูก ถึงไม่ได้เลี้ยงดูมาตั้งหลายปี แต่ก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา ทำไม...คำถามนั้นไร้คำตอบ แผลที่เข่าปวดตุ๊บๆ ยามที่ต้องออกแรงก้าวไปข้างหน้าอย่างมีความหวังเอาวะ ดีกว่าตายอย่างอนาถ นาทีนี้ต่อให้ต้องคลานหนีเธอก็ต้องทำแล้ว หูแว่วได้ยินเสียงฝีเท้าไล่หลังมาก็ทำให้ใจหายวาบ รีบเหลียวซ้ายแลขวาหาที่ซ่อนตัว รอจนเห็นลูกสมุนไอ้เสี่ยหื่นนั้นหลงวิ่งไปอีกทาง อาศัยจังหวะที่ไม่มีใครทันสังเกตเร้นกายหลบออกไปจากที่แห่งนั้นทันที แล้วหูเธอก็แว่วได้ยินเสียงเอะอะตามหลังมา“เฮ้ย! นังนั่นหายไปไหนแล้ววะ ไวชิบหาย...เด็กเสี่ยหนีไปแล้ว!”เคร้ง! ใครสักคนเอากระป๋องหรืออะไรสักอย่างวางเกะกะที่พื้นทำให้หญิงสาวเผลอสะดุด ดีที่ไม่ล้ม แต่ไม่ดีที่เสียงมันดังก้องไปทั้งทางเ

แต่เดี๋ยวก่อน! เธอจะมาแก้ผ้าตรงนี้ไม่ได้“นี่คุณจะทำอะไรเนี่ย”“ฉันร้อนค่ะ ร้อนมากๆ หิวน้ำด้วย หิวมาก” ไม่พูดเปล่า แม่ตัวดียังแลบลิ้นเลียริมฝีปากแห้งผากโดยไม่รู้ตัว หากน่าแปลกที่กิริยาของเธอทำให้ลมหายใจของเขาสะดุด แต่ก็อดตงิดๆ ในใจไม่ได้ทั้งที่อากาศไม่ได้ร้อนอะไรเลย เมื่อเย็นฝนก็เพิ่งตกกระหน่ำออกจะเย็นๆ ด้วยซ้ำ แต่แม่นี่กลับบ่นร้อน ไม่บ่นเปล่ายังพยายามยืนยันคำพูดด้วยการแก้ผ้าแก้ผ่อนตัวเองเสียด้วยจะบ้าตาย นี่เธอกะยั่วตัณหาเขาใช่ไหมเนี่ย!“คุณจะมาแก้ผ้าตรงนี้ไม่ได้นะ” ชายหนุ่มเตือนด้วยน้ำเสียงกร้าว มือใหญ่รีบตะปบมือเรียวที่กำลังจะทึ้งชายเสื้อตัวเองออกจากกระโปรงทรงสอบสีดำเรียบร้อยราวกับสาวออฟฟิศจอมระเบียบนั่นจนรุ่ยร่ายสาวออฟฟิศ? หึ...ดูท่าเธอต้องเป็นสาวออฟฟิศที่ร้อนแรงไม่เบา แถมยังซ่อนรูปมากๆ เสียด้วย ใช่แต่เขาที่สังเกตเห็น ดูเหมือนคนที่เดินผ่านหรือยืนอยู่แถวนั้นก็แอบกลืนน้ำลายฝืดคอโดยเฉพาะหนุ่มๆ และไม่หนุ่ม พากันเหลียวมองตามคนในอ้อมแขนเขาตาแทบถลนทีเดียว“ไปเหอะ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงห้วนๆ รู้สึกไม่สบอารมณ์ขึ้นมาตงิดๆ “ผมรู้แล้วว่าควรจะพาคุณไปที่ไหนดี”“เราจะไปไหนคะ” คนที่ไม่รู้ตัวว่ากำลั

พอประตูลิฟท์ปิดลง เขาก็ปล่อยร่างบางลงก่อนที่จะรวบเธอเข้ามาจูบอย่างเร่าร้อนทันที“อุ้บ!”หญิงสาวไม่ทันได้ร้องอุทธรณ์ เธอก็ถูกจู่โจมด้วยเรียวปากร้อนระอุที่ทาบทับเข้าหา ปลายลิ้นนุ่มฉ่ำถูกส่งเข้ามาสานต่อบทเรียนรักที่ค้างไว้ทีแรก หญิงสาวทำได้เพียงครางในลำคอเมื่อถูกเขาร่ายมนต์สะกดทันทีที่ลิฟท์ตัวนั้นจอดยังชั้นที่ต้องการ เขาก็ดันร่างเธอให้ก้าวตามออกมาทั้งที่ปากยังคงประกบแน่น เสื้อสูทตัวใหญ่ถูกจับเหวี่ยงออกไปโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่ร่างอรชรจะถูกเปิดเผยต่อสายตาของเจ้าของห้องอีกครั้ง และคราวนี้เขาก็ได้เห็นความงดงามของเธอเต็มสองตา“เดี๋ยวค่ะ!” หญิงสาวรีบตะปบมือร้อนๆ ที่ทำท่าจะปลดตะขอปราการชิ้นบนของเธอออก สติอันน้อยนิดส่งสัญญาณเตือนภัยว่าหากเธอยอมให้เขาเริ่มตอนนี้ เธอจะไม่อาจหยุดมันได้อีก และเธอจะไม่อาจเรียกคืนสิ่งที่เขาจะช่วงชิงไปกลับมาได้อีกตลอดกาล“คิดจะเปลี่ยนใจเหรอ” เขาถามด้วยเสียงพร่ากระเส่าจากอารมณ์ที่คุกรุ่นจากการถูกปลุกเร้ามาตลอดทาง“ฉะ...ฉัน...” ดวงตาหวานฉ่ำคลอด้วยละอองน้ำใสๆ มีแววลังเล เพราะตอนนี้ร่างกายเธอต้องการการเติมเต็มจากคนตรงหน้าจนแทบจะรอไม่ได้ แต่อีกเศษเสี้ยวสติก็นึกกลัว

หญิงสาวรีบเบือนสายตาหนีทันทีที่ได้พบกับสิ่งที่ซุกซ่อน แต่คนใจร้ายของเธอก็ไม่ยอมให้เธอหนีพ้น เมื่อเขาเชยคางมนกลับมามองร่างกายส่วนที่แสนจะหวงแหนให้เต็มตาก่อนที่จะได้รู้ฤทธิ์เดชที่แท้จริงของมัน“จะไม่ทักทายสิ่งที่เป็นของคุณหน่อยเหรอ คนใจร้าย” ดูเหอะ เขาช่างย้อน เอาคำของเธอมายอกย้อนให้ได้อายแบบนี้ แล้วเธอควรทำอย่างไร ใบหน้าสวยเงยขึ้นมองสบตาเชิงถามเจ้าของว่าเธอควรทำยังไงกับเขาดี“ทำเหมือนที่ผมทำให้คุณเมื่อกี้จำได้ไหม ไม่เป็นไร ถ้าจำไม่ได้ ผมจะทำให้ดูอีกที”“อ๊ะ! อุ้ย ไม่ต้องค่ะๆ ฉันจำได้ๆ” หญิงสาวละล่ำละลักปากสั่น เมื่อคนพูดทำท่าจะรื้อฟื้นความจำให้ เธอรู้แล้วว่าควรทำอะไรด้วยสัญชาตญาณ แต่ใจมันยังกล้าๆ กลัวๆ ต่างหาก“ตามสบาย คืนนี้ผมยกมันให้คุณ จะทำยังไงก็ตามใจ” จู่ๆ คนใจร้ายก็บอกอย่างใจป้ำ ไม่ว่าเปล่ายังช่วยดึงมือเธอมาทักทายและสอนบทเรียนรักให้ลูกศิษย์สาวสวยแบบตัวต่อตัว หากเธอกำลังแสดงบทบาทสาวบริสุทธิ์ไร้ประสบการณ์ เขาก็พร้อมจะเล่นด้วย แต่การเล่นของเขาจะทำให้เธอต้องจดจำไปชั่วชีวิตเสียงคำรามลอดไรฟันราวกับเจ้าป่าที่กำลังถูกเจ้าหนูตัวน้อยแทะเล็มไปที่จุดยุทธศาสตร์สำคัญ ทำให้คนไม่เคยยิ่งฮึกเหิม

หญิงสาวลืมตามองเพดานห้องสวยอย่างสับสน ความฝันแสนหวานผ่านไปแล้วพร้อมกับอารมณ์ใคร่ที่รุนแรงในร่างกายของเธอก็เช่นกัน สิ่งที่หลงเหลือคือความมึนเบลอ อ่อนเพลีย และปวดร้าวไปทั้งร่างกาย เธอนอนในอ้อมแขนแข็งแรงของผู้ชายที่พาเธอไปเยือนวิมานฉิมพลีทั้งคืน ใบหน้าหล่อเหลาซบซุกที่ซอกคอของเธอ มือของเขาพาดผ่านทรวงอกอิ่ม และจมอยู่ในนิทราแสนสุขหากเป็นในละครหลังข่าว นางเอกที่เพิ่งเสียสาวให้พระเอกด้วยความไม่ตั้งใจก็ควรจะต้องร้องไห้ฟูมฟายคร่ำครวญกับสิ่งที่เสียไปจนน้ำตาท่วมจอ หรือไม่ก็อาละวาดทุบตีอีกฝ่ายที่พรากความบริสุทธิ์ผุดผ่องไป แต่รุจารินกลับไม่เป็นเช่นนั้น เธอไม่ใช่นางเอก และคนที่นอนกอดเธอไว้ในอ้อมแขนก็ไม่ใช่พระเอก เป็นเพียงคนแปลกหน้าที่บังเอิญอยู่ผิดที่ผิดทางเท่านั้นมันคงจะดีกว่านี้หากสิ่งที่เกิดขึ้นมีพื้นฐานจากความรัก ไม่ใช่ความใคร่ที่นำพาให้เธอมาพบเขา อารมณ์อันอ่อนหวานปนเร่าร้อนยังวนเวียนในร่างกายทุกอณูสัมผัส ผิวเนื้ออุ่นๆ แนบชิดโดยไร้กำแพงขวางกั้นยิ่งทำให้หญิงสาวสำเหนียกได้ถึงความสูญเสียที่เกิดขึ้นกับชีวิตเธอ หากแม่รู้เข้าว่าลูกสาวสุดที่รักและทะนุถนอมมาคนนี้มีรอยมลทินเสียแล้ว ท่านคงจะเสียใจ พอคิด