บททั้งหมดของ กลรติรส : บทที่ 61 - บทที่ 70

“กะ...ก็แล้วทำไมคุณไม่รีบบอกก่อนล่ะคะ”“ผมจะไปรู้เหรอว่าคุณจะหมกมุ่นกับลูกของเราขนาดนี้”โอ๊ย...จะบ้าตาย แค่นี้ก็ขายขี้หน้าจะแย่ อีตาบ้านี่ยังจะมาขยี้ให้เธออายซ้ำอีก นี่เขาคงเยาะเย้ยว่าเธอเป็นพวกคิดเองเออเองแน่ๆ เลย“แต่ที่จริงไหนๆ เราก็มาถึงที่แล้ว คุณก็ซ้อมเลือกเผื่อลูกเราเสียเลยก็ได้นะ”ต่อยเจ้านายปากแตกตรงนี้ เธอจะถูกไล่ออกจากงานไหมนะ หญิงสาวแอบเข่นเขี้ยวในใจ“ทางนั้นมีร้านกาแฟ ดิฉันว่าคุณควรไปนั่งรอที่นั่นก่อน ส่วนเรื่องเลือกของขวัญให้เป็นธุระของฉันคนเดียวดีกว่านะคะ”“วันนี้ผมดื่มกาแฟไปสองแก้วแล้ว ขืนต้องดื่มอีก คืนนี้คงตาค้างทั้งคืนแน่ และถ้าคุณลืมที่ผมพูดไปเมื่อกี้ ผมก็ขอย้ำอีกครั้งว่าผมต้องการเลือกของให้ลูกค้าคนสำคัญของเราด้วยตัวเอง”“โอเคค่ะ งั้นรีบไปเลือกของขวัญให้ลูกค้าคนสำคัญของคุณดีกว่านะคะ จะได้ไม่เสียเวลา” หญิงสาวกัดฟันประชดด้วยใบหน้าเรียบนิ่งทั้งที่ในใจเดือดปุดๆ ก่อนจ้ำอ้าวกลับไปที่ร้านขายของเด็กอ่อนด้วยความเขินอาย โดยไม่ยอมมองหน้าเจ้านายหนุ่มภูเบศอมยิ้มมุมปาก ดวงตาทรงเสน่ห์พราวระยับ เดินตามเลขาสาวไปติดๆเวลาต่อมา“ไอ้นี่มันคืออะไร” คำถามของผู้ชายตัวโตที่กุมตำแหน่งเจ้

“เอ๊ะ นี่ไม่ใช่ชั้นที่เราจอดรถไว้นี่คะ”“ผมหิวข้าว นี่มันเลยเที่ยงแล้ว ยังพอมีเวลาก่อนถึงเวลานัด กินอะไรรองท้องซักหน่อยดีกว่า คุณก็เหมือนกัน เกิดไปเป็นลมเป็นแล้งต่อหน้าลูกค้าผม จะขายหน้าเขาเปล่าๆ นั่น! ร้านนั้นผมเคยมากินแล้ว อร่อยใช้ได้ ไปเถอะ”รุจารินปรายตามองร้านอาหารไทยขึ้นชื่อที่ว่า แค่ดูก็รู้ว่าแพงแน่นอน เธอจึงตัดสินใจหันไปเอ่ยกับคนข้างกาย“คุณเข้าไปเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันไปหาอะไรแถวนี้ทาน เสร็จเมื่อไหร่คุณก็โทรตามฉันก็ได้ค่ะ อุ๊ย!” หญิงสาวอุทานเมื่ออีกฝ่ายใช้วิธีกระตุกหูกระเช้าดึงให้เธอเดินตามเข้าไปในร้าน“กินด้วยกันนี่แหละ ถือว่าผมเลี้ยงฉลองต้อนรับเลขาใหม่ อย่ามากเรื่องเลยนะ ผมหิวแล้ว”แล้วเธอจะทำอะไรกับผู้ชายเอาแต่ใจตรงหน้าได้ ขัดขืนไปก็เท่านั้น ของในมือก็เริ่มหนักขึ้นทุกที ดีเหมือนกันจะได้พักเหนื่อยเสียหน่อยทั้งสองเดินเข้าไปในร้านโดยหารู้ไม่ว่ามีใครคนหนึ่งลอบสะกดรอยตามมาและมองภาพหวานชื่นนั้นด้วยตาลุกวาวอย่างมีความหวังขึ้นมาในชีวิตอันมืดมนนับว่ารุจารินตาแหลมช่างเลือกเหมือนเขาโดยแท้ ถึงจะรอดมือจากไอ้เสี่ยหื่นกามนั่นมาได้ ลูกสาวของเขาก็ยังคว้าหนุ่มไฮโซรูปหล่อร่ำรวยมาครอบครองจนได้ เข

เวลาต่อมา สองหนุ่มสาวก็มาถึงห้องพักฟื้นวีไอพีของโรงพยาบาลหรูระดับห้าดาวแห่งนั้น ทำให้รุจารินเพิ่งรู้ว่าแท้ที่จริงแล้วมิสเตอร์ราล์ฟ หรือรวินรุตม์ นั้นหาใช่ชาวต่างชาติ แต่เป็นหนุ่มชาวไทยซึ่งเธอจำได้ว่าเคยเห็นเขาในทีวีเพราะอีกฝ่ายเป็นนักแข่งรถบิ๊กไบก์ชื่อดังระดับประเทศ แถมเป็นหนุ่มเนื้อหอมที่เพิ่งมีข่าวสละโสดไปพักใหญ่ที่ผ่านมา และที่สำคัญเขาไม่เพียงเป็นลูกค้าคนสำคัญแต่เป็นเพื่อนรุ่นพี่ของเจ้านายเธออีกด้วย“ยินดีด้วยครับพี่ราล์ฟ คุณแพนด้า” ในฐานะเลขาที่พ่วงหน้าที่คุณพนักงานช่วยหิ้วของ รุจารินจึงต้องคอยช่วยเจ้านายประคองกระเช้าของขวัญให้คุณพ่อคุณแม่มือใหม่ด้วย“ขอบคุณมากนะคะคุณเบส” คุณแม่คนสวยอดีตพริตตี้เจ้าเสน่ห์ระดับประเทศเอ่ยด้วยรอยยิ้มสดใส แม้สีหน้าจะยังอ่อนเพลียจากการคลอดบุตรแฝดอยู่บ้างก็ตาม“ขอบใจมากนะนายเบส พี่ไม่ยักรู้ว่านายกลับจากเมืองนอกแล้ว เจอกันตอนไปแข่งรถที่อเมริกาปีที่แล้วก็ไม่เห็นบอกว่าจะกลับเมืองไทยนี่นา”รุจารินเหลือบมองชายหนุ่มข้างกายที่ตอนนี้เธอมีข้อมูลของเขาน้อยเกินกว่าจะรู้ว่างานอดิเรกของอีกฝ่ายคือนักแข่งรถบิ๊กไบก์เช่นกันหญิงสาวแอบเหล่มองหนุ่มข้างกายอย่างพินิจ ด้วยรูป

“ขอบคุณครับ” เสียงทุ้มหวานบอก พลางจ้องมองแก้มนวลใสที่แดงระเรื่อด้วยสายตาพราวระยับ“ด้วยความยินดีค่ะเจ้านาย” ตอบอย่างเป็นทางการ หากสายตากลับหลุบลงต่ำไม่ได้มองคนที่กำลังอุ้มแม่หนูน้อยในอ้อมแขนภาพความใกล้ชิดนั้นทำให้คุณพ่อคุณแม่ตัวจริงหันไปส่งสายตากัน เหมือนจะรู้สึกถึงคลื่นบางอย่างที่ลอยอวลแปลกๆ ระหว่างหนุ่มสาวทั้งสองที่เพิ่งออกตัวไปว่าเป็นเพียงเจ้านายกับเลขาเท่านั้น“ขอโทษแทนยัยหนูด้วยนะคะคุณเบส เลยทำสูทแพงๆ เปื้อนหมด”“โอ๊ะ ไม่เป็นไรครับคุณแพนด้า เรื่องเล็กน่ะครับ ปกติก็มีคนชอบทำเสื้อผมเปื้อนอยู่แล้ว แต่อย่าห่วงไปเลยครับ เพราะคุณจ๋าเขาถนัดเรื่องนี้จะตายไป จริงไหมคุณ”“ก็ทำนองนั้นค่ะ” รุจารินฝืนยิ้มหวานรับคำชมต่อหน้าลูกค้า แต่หันไปมองคนปากดีตาเขียวปั๊ดเพราะรู้ทันว่าอีกฝ่ายจงใจยั่วประสาทตามเคย รู้อย่างนี้ปล่อยให้เขาเลอะเทอะอ้วกเด็กไปแบบนั้นกลับบริษัทให้ขายหน้าเสียก็ดีสิตาบ้า!ภูเบศอยู่เล่นกับหลานๆ อีกสักพักจึงเห็นสมควรขอตัวกลับ เพื่อให้สองสามีภรรยาได้มีเวลาส่วนตัวพักผ่อนกันตามประสาพ่อแม่ลูก“ไว้ว่างๆ ค่อยนัดเจอกันบ้างนะนายเบส เจ้าเต้มันบ่นคิดถึงนายอยู่ เห็นว่าเย็นๆ จะแวะมา”“ได้สิคร

“เปิดประตูรถเดี๋ยวนี้นะคะ” เลขาสาวตะโกนเสียงแข็งใส่อย่างลืมตัว“นั่นคุณสั่งใคร?” กัดฟันถาม พลางลูบรอยหยิกป้อยๆ รู้สึกแสบๆ และคงมีเลือดออกซิบๆ ด้วยเพราะเขาสัมผัสได้ถึงของเหลวอุ่นๆ ที่รอยแผล ดวงตาคมเข้มจ้องแม่ตัวแสบไม่กระพริบ ให้มันรู้ไปว่าจะหนีเขาไปไหนได้ “อย่าทำแบบนี้กับฉันอีก ถ้าไม่คิดถึงใจใคร คุณควรคิดถึงคนรักของคุณบ้าง หากเธอรู้ว่าคุณนอกใจจะว่ายังไง”ความอัดอั้นทำให้น้ำตาซึม แต่เจ้าตัวรีบปาดมันทิ้งก่อนที่จะหยาดหยดเผยความรู้สึกอ่อนแอในใจออกมาให้เขารู้“กรุณาหยุดตรงนี้ดีกว่านะคะ อะไรที่มันแล้วไปแล้วคุณก็ลืมมันไปซะ ถ้ารู้จุดจบแล้วก็อย่าเริ่มดีกว่านะคะ ถือว่าฉันขอร้อง ถ้าไม่ได้คิดจริงจังก็อย่ารังแกกันเลย...” ดวงตาคู่งามหันไปสบตาเขาอย่างจริงจัง“คุณคงไม่อยากให้ใครครหาได้ว่าเป็นสมภารกินไก่วัดไม่ใช่หรือคะ”ภูเบศถึงกับอึ้งไป ต้องยอมรับว่าอีกฝ่ายเข้าใจหาเหตุผลมาดึงสติเขาได้ชะงัดนัก อารมณ์เร่าร้อนราวกับเปลวไฟถูกดับมอดในชั่วพริบตา และสุดท้ายคนที่คิดว่าตัวเองชนะก็ต้องยอมลงให้ เพราะเห็นหยาดน้ำใสๆ ที่ขังในดวงตาคู่งามนั้น แม้เจ้าตัวจะทำเป็นเข้มแข็ง แต่ลึกๆ แล้วคงกลัวใจเขาไม่น้อยสินะ แต่เมื่อมา