เข้าสู่ระบบแชร์
รู้ถึงไหนอายเขาถึงนั่น
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-31 23:56:45
บทที่เกี่ยวข้อง
กลรติรส กลัวแฟนหึง?
“เอ๊ะ นี่ไม่ใช่ชั้นที่เราจอดรถไว้นี่คะ”“ผมหิวข้าว นี่มันเลยเที่ยงแล้ว ยังพอมีเวลาก่อนถึงเวลานัด กินอะไรรองท้องซักหน่อยดีกว่า คุณก็เหมือนกัน เกิดไปเป็นลมเป็นแล้งต่อหน้าลูกค้าผม จะขายหน้าเขาเปล่าๆ นั่น! ร้านนั้นผมเคยมากินแล้ว อร่อยใช้ได้ ไปเถอะ”รุจารินปรายตามองร้านอาหารไทยขึ้นชื่อที่ว่า แค่ดูก็รู้ว่าแพงแน่นอน เธอจึงตัดสินใจหันไปเอ่ยกับคนข้างกาย“คุณเข้าไปเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันไปหาอะไรแถวนี้ทาน เสร็จเมื่อไหร่คุณก็โทรตามฉันก็ได้ค่ะ อุ๊ย!” หญิงสาวอุทานเมื่ออีกฝ่ายใช้วิธีกระตุกหูกระเช้าดึงให้เธอเดินตามเข้าไปในร้าน“กินด้วยกันนี่แหละ ถือว่าผมเลี้ยงฉลองต้อนรับเลขาใหม่ อย่ามากเรื่องเลยนะ ผมหิวแล้ว”แล้วเธอจะทำอะไรกับผู้ชายเอาแต่ใจตรงหน้าได้ ขัดขืนไปก็เท่านั้น ของในมือก็เริ่มหนักขึ้นทุกที ดีเหมือนกันจะได้พักเหนื่อยเสียหน่อยทั้งสองเดินเข้าไปในร้านโดยหารู้ไม่ว่ามีใครคนหนึ่งลอบสะกดรอยตามมาและมองภาพหวานชื่นนั้นด้วยตาลุกวาวอย่างมีความหวังขึ้นมาในชีวิตอันมืดมนนับว่ารุจารินตาแหลมช่างเลือกเหมือนเขาโดยแท้ ถึงจะรอดมือจากไอ้เสี่ยหื่นกามนั่นมาได้ ลูกสาวของเขาก็ยังคว้าหนุ่มไฮโซรูปหล่อร่ำรวยมาครอบครองจนได้ เข
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-31กลรติรส ถ้าอยากรู้คำตอบก็มองที่ตาผมสิ
“คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่” เลขาสาวถามอย่างเหลืออด“คุณต่างหากต้องการอะไรจากผมกันแน่”“คะ”“ทำไมชอบขัดใจผมนัก หรือเป็นวิธีเรียกร้องความสนใจของคุณ...” คนพูดทิ้งหางเสียงยียวน สายตากวนๆ มองมาอย่างท้าทาย“ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วย” รุจารินจ้องกลับไม่ลดละ ความโกรธกรุ่นระอุในอกราวกับจะระเบิดออกมาเสียเดี๋ยวนั้น“ไม่รู้สิ แต่ผมรู้สึกว่าคุณกำลังทำแบบนั้นอยู่”“คุณภูเบศ!”“ครับ”สองหนุ่มสาวจ้องตากันแบบไม่มีใครยอมใคร“ถ้าคุณรู้สึกไม่สบายใจ หรือไม่พอใจที่ฉันมาเป็นเลขาให้ ดิฉันยินดีย้ายกลับไปอยู่ตำแหน่งเดิม หรือแม้กระทั่งลาออกจากบริษัทคุณแบบไม่มีเงื่อนไข แค่นี้พอใจไหมคะ”“ก็บอกแล้วไงว่าจนกว่าผมจะมั่นใจว่าไม่ทิ้งของกลางไว้ในท้องคุณ คุณจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”“แล้วคุณจะเอายังไง”“เอาใจผมสิ” รุจารินกัดฟันแน่น “ก็บอกแล้วว่าผมไม่ชอบให้ใครขัดใจ ฉะนั้นคุณก็ควรทำตามที่ผมบอก ทำหน้าที่คุณ จนกว่าจะพิสูจน์ตัวเองว่าไม่ได้มีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง แล้วผมจะยอมเชื่อคุณ แล้วก็ช่วยนั่งลงสักที ก่อนที่เจ้าของร้านจะมาเชิญเราออกไปทะเลาะกันที่อื่น”“เคยมีใครบอกไหมคะว่าคุณน่ะย้อนแย้งในตัวเองสิ้นดี” หญิงสาวบ่นอุบให้ได้ยินกันเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-01กลรติรส ไม่อยากมีลูกน่ารักๆ แบบเขาบ้างเหรอ
เวลาต่อมา สองหนุ่มสาวก็มาถึงห้องพักฟื้นวีไอพีของโรงพยาบาลหรูระดับห้าดาวแห่งนั้น ทำให้รุจารินเพิ่งรู้ว่าแท้ที่จริงแล้วมิสเตอร์ราล์ฟ หรือรวินรุตม์ นั้นหาใช่ชาวต่างชาติ แต่เป็นหนุ่มชาวไทยซึ่งเธอจำได้ว่าเคยเห็นเขาในทีวีเพราะอีกฝ่ายเป็นนักแข่งรถบิ๊กไบก์ชื่อดังระดับประเทศ แถมเป็นหนุ่มเนื้อหอมที่เพิ่งมีข่าวสละโสดไปพักใหญ่ที่ผ่านมา และที่สำคัญเขาไม่เพียงเป็นลูกค้าคนสำคัญแต่เป็นเพื่อนรุ่นพี่ของเจ้านายเธออีกด้วย“ยินดีด้วยครับพี่ราล์ฟ คุณแพนด้า” ในฐานะเลขาที่พ่วงหน้าที่คุณพนักงานช่วยหิ้วของ รุจารินจึงต้องคอยช่วยเจ้านายประคองกระเช้าของขวัญให้คุณพ่อคุณแม่มือใหม่ด้วย“ขอบคุณมากนะคะคุณเบส” คุณแม่คนสวยอดีตพริตตี้เจ้าเสน่ห์ระดับประเทศเอ่ยด้วยรอยยิ้มสดใส แม้สีหน้าจะยังอ่อนเพลียจากการคลอดบุตรแฝดอยู่บ้างก็ตาม“ขอบใจมากนะนายเบส พี่ไม่ยักรู้ว่านายกลับจากเมืองนอกแล้ว เจอกันตอนไปแข่งรถที่อเมริกาปีที่แล้วก็ไม่เห็นบอกว่าจะกลับเมืองไทยนี่นา”รุจารินเหลือบมองชายหนุ่มข้างกายที่ตอนนี้เธอมีข้อมูลของเขาน้อยเกินกว่าจะรู้ว่างานอดิเรกของอีกฝ่ายคือนักแข่งรถบิ๊กไบก์เช่นกันหญิงสาวแอบเหล่มองหนุ่มข้างกายอย่างพินิจ ด้วยรูป
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-01กลรติรส คุณจ๋ามีลูกหรือยังคะ
“เอ๊ะ! คุณจะทำอะไรน่ะ” รุจารินกัดฟันถามเสียงกระซิบ ตาเขียวปั๊ดใส่ แต่ไม่กล้าสะบัดมือออกจากการเกาะกุมต่อหน้าลูกค้าคนสำคัญ“ถ้าไม่อยากขายหน้าตรงนี้ก็อย่าขัดใจผม ขอร้อง” แม้จะไม่สบอารมณ์แต่เธอก็ไม่อาจต้านแรงของอีกฝ่ายได้ ทั้งยังกลัวเจ้าของห้องทั้งสองหันมาเห็นท่าทีมีพิรุธ เธอจึงยอมขยับตามเขาเข้าไปใกล้เตียงคุณแม่ลูกอ่อน“อยากลองอุ้มหลานดูไหมคะคุณเบส” จู่ๆ คุณแม่มือใหม่ก็หันมาเสนอ หลังจากเธอเพิ่งให้นมลูกสาวตัวน้อยเสร็จ และตั้งท่าจะรับลูกชายที่ร้องโยเยจากสามีมากินนมต่อ “คุณราล์ฟส่งยายหนูให้คุณเบสลองอุ้มสิคะ” “โอ๊ะ ไม่ดีกว่าครับคุณแพนด้า ผมอุ้มเด็กอ่อนไม่เป็น ขืนทำตกมาก็คงไม่มีปัญญาทำใช้คืนพี่ราล์ฟแน่”“หึ ทำใช้คืนน่ะไม่ยากหรอก แต่หาคนช่วยทำนี่สิยากกว่า มัวแต่เลือกมากอย่างนายก็รอต่อไปเท่านั้น เอ้า! อุ้มไม่เป็นก็ลองฝึกดูสิ ง่ายกว่าการขับบิ๊กไบก์น่า ลองดู” เป็นรวินรุตม์ที่อุ้มแม่หนูตัวนุ่มนิ่มมาส่งให้ถึงมือ พร้อมกับแนะนำท่าอุ้มเพื่อให้เด็กน้อยได้เรอหลังจากกินนมแม่รุจารินมองท่าทีเก้ๆ กังๆ ของเจ้านายหนุ่มแล้วอดยิ้มขำไม่ได้ ใครจะคิดว่าหนุ่มวัยฉกรรจ์มาดแมนจะอุ้มเด็กอ่อนได้ตลกปนน่าเอ็นดูขนาดนั้น
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-01กลรติรส แล้วเรื่องของเราล่ะคุณจะว่ายังไง
“ขอบคุณครับ” เสียงทุ้มหวานบอก พลางจ้องมองแก้มนวลใสที่แดงระเรื่อด้วยสายตาพราวระยับ“ด้วยความยินดีค่ะเจ้านาย” ตอบอย่างเป็นทางการ หากสายตากลับหลุบลงต่ำไม่ได้มองคนที่กำลังอุ้มแม่หนูน้อยในอ้อมแขนภาพความใกล้ชิดนั้นทำให้คุณพ่อคุณแม่ตัวจริงหันไปส่งสายตากัน เหมือนจะรู้สึกถึงคลื่นบางอย่างที่ลอยอวลแปลกๆ ระหว่างหนุ่มสาวทั้งสองที่เพิ่งออกตัวไปว่าเป็นเพียงเจ้านายกับเลขาเท่านั้น“ขอโทษแทนยัยหนูด้วยนะคะคุณเบส เลยทำสูทแพงๆ เปื้อนหมด”“โอ๊ะ ไม่เป็นไรครับคุณแพนด้า เรื่องเล็กน่ะครับ ปกติก็มีคนชอบทำเสื้อผมเปื้อนอยู่แล้ว แต่อย่าห่วงไปเลยครับ เพราะคุณจ๋าเขาถนัดเรื่องนี้จะตายไป จริงไหมคุณ”“ก็ทำนองนั้นค่ะ” รุจารินฝืนยิ้มหวานรับคำชมต่อหน้าลูกค้า แต่หันไปมองคนปากดีตาเขียวปั๊ดเพราะรู้ทันว่าอีกฝ่ายจงใจยั่วประสาทตามเคย รู้อย่างนี้ปล่อยให้เขาเลอะเทอะอ้วกเด็กไปแบบนั้นกลับบริษัทให้ขายหน้าเสียก็ดีสิตาบ้า!ภูเบศอยู่เล่นกับหลานๆ อีกสักพักจึงเห็นสมควรขอตัวกลับ เพื่อให้สองสามีภรรยาได้มีเวลาส่วนตัวพักผ่อนกันตามประสาพ่อแม่ลูก“ไว้ว่างๆ ค่อยนัดเจอกันบ้างนะนายเบส เจ้าเต้มันบ่นคิดถึงนายอยู่ เห็นว่าเย็นๆ จะแวะมา”“ได้สิคร
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-01กลรติรส อยู่กับผม! นี่ต่างหากคืองานหลักของคุณ
“เราไม่ได้จะกลับบริษัทกันเหรอคะ”“ไม่ วันนี้งานผมเสร็จแล้ว เลิกงานเร็วหน่อยจะเป็นไร”“แต่งานฉันยังไม่เสร็จนี่คะ” เลขาสาวเริ่มไม่ไว้ใจเมื่ออีกฝ่ายตีรวนและขับรถไปเรื่อยๆ โดยไม่บอกจุดหมาย “งั้นคุณช่วยจอดให้ฉันลงข้างหน้าดีไหมคะ ฉันจะได้กลับเข้าบริษัทเอง”“อยู่กับผม! นี่ต่างหากคืองานหลักของคุณ ตามใจผมนี่ก็งานคุณ และเอาใจผมนี่คืองานที่สำคัญที่สุดที่เลขาอย่างคุณต้องจำไว้ให้ขึ้นใจ”คนฟังชักจะเหลืออดกับความเอาแต่ใจของอีกฝ่ายที่ชักจะล้ำเส้นเธอมากขึ้นทุกที“ขอโทษนะคะ เผอิญว่าฉันเอาใจใครไม่เป็นเสียด้วย หากคุณไม่พอใจเกรงว่าคงต้องหาเลขาใหม่จะดีกว่า ฉันขอลาออก อุ๊ย!” หญิงสาวอุทานเมื่อจู่ๆ รถที่แล่นมาดีๆ ก็เบรกกระทันหันจนเธอแทบหัวทิ่ม ยังดีที่มีมือของคนข้างกายยื่นมากันศีรษะเธอไว้ไม่ให้กระแทกกับคอนโซลหน้ารถ“จะบ้าเหรอ ทำอะไรของคุณเนี่ย อุ้บ!” คำต่อว่าหยุดชะงัก เมื่อคนพูดถูกดึงเข้าหาเข้าไปจูบแบบไม่ทันได้ตั้งตัว รุจารินทั้งตกใจทั้งวาบหวามกับการจู่โจมของอีกฝ่ายจนทำอะไรไม่ถูก กลางถนน กลางวันแสกๆ ถึงแม้รถจะติดฟิล์มรอบคัน แต่มันก็ไม่ได้ทึบจนคนข้างนอกมองไม่เห็นว่าด้านในกำลังทำอะไรกันเรียวปากอุ่นร้อนบดเบียดก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-02กลรติรส ถ้ารู้จุดจบแล้วก็อย่าเริ่มดีกว่า
“เปิดประตูรถเดี๋ยวนี้นะคะ” เลขาสาวตะโกนเสียงแข็งใส่อย่างลืมตัว“นั่นคุณสั่งใคร?” กัดฟันถาม พลางลูบรอยหยิกป้อยๆ รู้สึกแสบๆ และคงมีเลือดออกซิบๆ ด้วยเพราะเขาสัมผัสได้ถึงของเหลวอุ่นๆ ที่รอยแผล ดวงตาคมเข้มจ้องแม่ตัวแสบไม่กระพริบ ให้มันรู้ไปว่าจะหนีเขาไปไหนได้ “อย่าทำแบบนี้กับฉันอีก ถ้าไม่คิดถึงใจใคร คุณควรคิดถึงคนรักของคุณบ้าง หากเธอรู้ว่าคุณนอกใจจะว่ายังไง”ความอัดอั้นทำให้น้ำตาซึม แต่เจ้าตัวรีบปาดมันทิ้งก่อนที่จะหยาดหยดเผยความรู้สึกอ่อนแอในใจออกมาให้เขารู้“กรุณาหยุดตรงนี้ดีกว่านะคะ อะไรที่มันแล้วไปแล้วคุณก็ลืมมันไปซะ ถ้ารู้จุดจบแล้วก็อย่าเริ่มดีกว่านะคะ ถือว่าฉันขอร้อง ถ้าไม่ได้คิดจริงจังก็อย่ารังแกกันเลย...” ดวงตาคู่งามหันไปสบตาเขาอย่างจริงจัง“คุณคงไม่อยากให้ใครครหาได้ว่าเป็นสมภารกินไก่วัดไม่ใช่หรือคะ”ภูเบศถึงกับอึ้งไป ต้องยอมรับว่าอีกฝ่ายเข้าใจหาเหตุผลมาดึงสติเขาได้ชะงัดนัก อารมณ์เร่าร้อนราวกับเปลวไฟถูกดับมอดในชั่วพริบตา และสุดท้ายคนที่คิดว่าตัวเองชนะก็ต้องยอมลงให้ เพราะเห็นหยาดน้ำใสๆ ที่ขังในดวงตาคู่งามนั้น แม้เจ้าตัวจะทำเป็นเข้มแข็ง แต่ลึกๆ แล้วคงกลัวใจเขาไม่น้อยสินะ แต่เมื่อมา
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-02กลรติรส ความเจ็บปวดที่พาให้หัวใจหวั่นไหว
“ไม่! ไม่เอา” หญิงสาวตัดบทเสียงขุ่น “ต้องให้ฉันย้ำอีกกี่รอบคะว่าฉันไม่ต้องการเป็นนางบำเรอหรือของเล่นของคุณ ฉันยินดีได้เงินเดือนตามความสามารถของตัวเอง จะมากจะน้อยก็ช่าง แต่จะไม่ยอมขายตัวเองให้ผู้ชายหน้าไหนมาดูถูกทั้งนั้น แม้ว่าเขาจะเป็นคนร่ำรวยหรือลูกชายเศรษฐีอย่างคุณ!”“ก็นั่นสินะ ไม่ยอมขาย แต่ยอมให้ผมกินฟรีงั้นสินะ ถามจริงๆ เหอะ คุณต้องการอะไรจากผมกันแน่”คำนั้นทำเอาคนฟังถึงกับสะอึกไป“นั่น ฉันไม่ได้ตั้งใจ เรื่องบ้าๆ ที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะความเข้าใจผิด...” หญิงสาวกัดริมฝีปากไว้แน่นจนมันสั่นระริก จะเอ่ยต่อก็กระดากปากเขาไม่ผิดหรอกที่คิดว่าเธอเป็นสาวรักสนุก ไม่ผิดที่คิดว่าเธอมีแผนร้าย ไม่ผิดที่คิดว่าเธอมันง่ายจะทำไรก็ได้ เขามีสิทธิ์คิดแบบนั้นเพราะเธอมันน่าสงสัยจริงๆ เธอจะอธิบายยังไงดีให้เขาเชื่อว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคืนนั้นทั้งเขาและเธอก็แค่บังเอิญอยู่ผิดที่ผิดทางก็แค่นั้นเอง“นี่ฉันควรทำยังไงให้คุณเชื่อว่าฉันไม่ได้มีเจตนาร้ายหรือต้องการอะไรจากคุณทั้งนั้น สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเรามันก็แค่เรื่องบังเอิญ”“บังเอิญ!” ภูเบศทวนคำ “คุณจะบอกว่าคืนนั้นคุณบังเอิญเมา จะบอกว่าคุณบังเอิญมาเจอผมแล้วเกิ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-02
บทล่าสุด
กลรติรส เธอจะเอาหัวใจของเขามาทำไม
“เห็นไหม ยานั่นไม่ขมแล้ว”“คะ...คุณจูบฉันอีกแล้วนะคนฉวยโอกาส”“ผมป้อนยาคุณต่างหาก โอ๊ย!” ชายหนุ่มแสร้งร้องโอดโอยเมื่อถูกคนป่วยทุบอกปั๊กๆ ฐานขโมยจูบทีเผลอ“ทำแบบนี้ทำไม ถ้าแม่ฉันมาเห็นเข้าจะว่ายังไง”“ก็ไม่ว่าอะไร หรือคุณอยากให้ผมว่าอะไรล่ะ”“นี่คุณ อย่ามาเล่นลิ้นแบบนี้นะคะ ฉันไม่ชอบ”“แล้วคุณชอบแบบไหนล่ะ ผมจะได้จัดให้ตามที่คุณชอบ” สายตาวาวชวนหวามของคนพูดทำให้หญิงสาวชาวาบไปทั้งร่าง เมื่อสบสายตายั่วเย้าคู่นั้น หัวใจก็เริ่มไม่เป็นของเธออีกครั้ง“ผมพูดจริงนะ หรือถ้าคุณโอเค จะให้ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่คุณฟังแล้วรับผิดชอบคุณก็ยังได้”“รับผิดชอบ? คุณจะรับผิดชอบฉันในฐานะอะไรล่ะคะ”“นั่นแล้วแต่คุณเลย อยากได้แบบไหนก็บอกมา”อยากได้แบบไหนเหรอ...หญิงสาวฉุกคิด นั่นสิ ที่แท้แล้วเธออยากคบเขาแบบไหนกันแน่นะ คนรักก็ไม่น่าใช่ คนรู้ใจก็ไม่เชิง หรือจะแบบคู่นอนก็ยิ่งไม่ใช่ใหญ่ จู่ๆ สมองก็ดันมีผู้หญิงอีกคนโผล่แทรกเข้ามากวนใจให้สมองชะงัก“แต่คุณมีคู่หมั้นอยู่แล้ว ลืมแล้วหรือไงคะ”“ผมไม่ได้ลืม คุณต่างหากที่ลืม ผมบอกแล้วว่ากำลังจะหาทางขอยกเลิกการหมั้น” ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ “ผมไม่ได้ล้อคุณเล่น แต่ผมคิดมานานแล้
กลรติรส เขาจูบเธอ!
“นั่นคุณหัวเราะอะไรคะ แล้วมาบ้านฉันทำไมกันแน่”“ก็บอกแล้วว่ามาเยี่ยมไข้”“ไม่จริง มาจับผิดมากกว่า”“ก็แล้วคุณทำผิดอะไรไหมล่ะ” ภูเบศแกล้งเอ่ยหน้านิ่ง แต่ดวงตาพราว “ผมจะได้จับ...”“มะ...ไม่ เอ่อ...นี่คุณ!” “คุณอยู่กับแม่ที่นี่แค่สองคนเหรอ” เห็นอีกฝ่ายอึกอัก หน้าแดงเรื่อสมใจ เขาจึงยอมเปลี่ยนเรื่องเพื่อไม่ให้เธอเก้อเขินมากไปกว่านี้ พลางมองไปรอบกาย“ห้องสะอาดน่าอยู่ดีนะ แต่แคบไปหน่อย”“เรื่องของฉัน” คนป่วยสะบัดเสียงใส่อย่างไม่สบอารมณ์ “คุณรีบกินรีบกลับไปดีกว่าค่ะ ที่นี่ทั้งเล็กและแคบมาก ไม่เหมาะจะต้อนรับคนมีระดับอย่างคุณหรอกค่ะ”“ทำไมหนีมาไม่ยอมรอผมก่อน” นั่นไง นอกจากจะเป็นแมวแล้วยังเป็นฝ่ายสืบสวนอีกด้วย“ทำไมต้องรอคะ ตัวเราสองคนไม่ได้ติดกันเสียหน่อย” ภูเบศมองใบหน้าหวานที่อิดโรย ขอบตาบวมช้ำ แต่ยังอุตส่าห์มีแรงรวนเขาอย่างมันเขี้ยว“คุณแน่ใจหรือว่าเราไม่เคยตัวติดกัน ผมว่าเราสองคนน่ะยิ่งกว่าเคยตัวติดกันอีกนะ”“คนบ้า อย่ามาทะลึ่งที่บ้านฉันนะ” คนป่วยแหวเสียงเขียว ใบหน้าร้อนผ่าว“อย่าเพิ่งชวนทะเลาะเลยน่า ผมหิวแล้วกินข้าวกันเถอะ หรือว่าอยากให้ผมป้อนก็ได้นะ คุณไม่สบายอยู่ไม่ใช่เหรอ” แขกไม่ได้รับเ
กลรติรส ทิ้งแมวไว้กับปลาย่าง
“พอดีผมได้ยินว่าวันนี้คุณจ๋าเธอลางานไม่สบายเลยแวะมาเยี่ยม อ้อ...รอสักครู่นะครับ” ฝ่ายนั้นผลุนผลันไปที่รถและกลับมาอีกครั้งพร้อมกระเช้าผลไม้ในมือ“ของเยี่ยมไข้ครับ”“อ้าว งั้นเหรอคะ แล้วทำไมไม่เชิญเจ้านายลูกขึ้นไปข้างบนล่ะจ๊ะ”“คือพอดีจ๋าเห็นว่าท่านจะกลับแล้วน่ะค่ะแม่ ก็เลยไม่ได้เชิญ” คนป่วยเอ่ยหน้าตาเฉย “อะไรกันคะ เพิ่งมาจะรีบกลับแล้วเหรอคะ ทานอะไรมาหรือยัง ดิฉันตั้งโต๊ะอาหารเช้าไว้แล้ว ถ้าท่านไม่รังเกียจ...”โอ๊ะ เรียกผมธรรมดาดีกว่าครับ อย่าเรียกทงท่านเลย ผมไม่ใช่คนเจ้ายศเจ้าอย่างหรอกครับ” เขาเอ่ยพลางปรายตามองใครบางคนที่กำลังเบ้ปากกับนกกับไม้อย่างมันเขี้ยว“ก็ได้ค่ะ ถ้าคุณภูเบศ”“เรียกผมเบสเถอะครับ”“ค่ะ หากคุณเบสไม่รังเกียจอาหารบ้านๆ ก็ขอเชิญ”“แม่คะ...” รุจารินร้องลั่น“ไม่รังเกียจหรอกครับ ถ้าคุณแม่ไม่ว่างั้นผมก็ขออนุญาตฝากท้องสักมื้อ” รุจารินอ้าปากค้าง หันไปมองคนพูดอย่างไม่เชื่อหู“ด้วยความยินดีค่ะ ไปลูก เชิญค่ะคุณ”“แม่คะ แต่ว่า...”“ขอบคุณครับคุณแม่”โอ๊ย...เธออยากจะบ้าตาย ทำไมเรื่องมันกลับกลายเป็นอย่างนี้ไปได้นะกลิ่นหอมๆ ของอาหารรสเด็ดลอยมาแตะจมูกตั้งแต่ก้าวแรกที่เข้ามาในห้อ
กลรติรส ผมกล้าหรือเปล่า เราลองดูก็ได้นี่
คนถูกถามไม่ขำ รุจารินจ้องหน้าเจ้านายตัวแสบตาเขียวปัด ในใจคุกรุ่นจนแทบจะหักคออีกฝ่ายได้ แต่เธอต้องพยายามข่มอารมณ์ไว้เพราะเกรงใจพลกฤษณ์ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วยต้องพลอยมาผจญกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง“นี่ค่ะขนมของพี่พล”“อ่ะ...อ๋อ ครับ” พลกฤษณ์ที่โดนคู่ต่อสู้น็อกยังไม่หายงงยื่นมือไปรับถุงใส่กล่องขนม แต่อารามรีบร้อนปนตกประหม่าทำให้เผลอจับโดนมือคนส่งถุงเข้าอย่างจังหมับ!“อ๊ะ! พี่ขอโทษครับน้องจ๋า”คิ้วเข้มๆ ของใครบางคนกระตุกทันพลัน ตาดุกร้าวจ้องมือฝ่ายนั้นเขม็ง“ไม่เป็นไรค่ะ” รุจารินส่งยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างเข้าใจ โดยไม่ทันเห็นสายตาพิฆาตที่จ้องอยู่ ผิดกับพลกฤษณ์ที่เห็นสายตาคู่นั้นอย่างจัง“นี่ค่าขนมครับ งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ”“ค่ะ ขอบคุณมากๆ นะคะที่ช่วยอุดหนุน ฝากความคิดถึงให้น้าดวงด้วยนะคะ ถ้ามีโอกาสจ๋ากับแม่จะแวะไปเยี่ยมที่บ้านนะคะ”หญิงสาวเอ่ยด้วยไมตรี โดยทำเป็นไม่สนใจใครบางคนที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับข้างๆ“ไหนคุณบอกว่าไม่สบายไงครับที่รัก ออกมาตากลมนานๆ แบบนี้เดี๋ยวก็ไข้กลับกันพอดี” คำนั้นทำให้คนเป็นส่วนเกินแอบถอนหายใจออกมาอย่างเสียดาย “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว พวกเราขอตัวก่อนนะครับ”คนตัวร้ายรวบเอาหญิงสาวม
กลรติรส ที่รัก...ผมเป็นที่รักของผู้หญิงคนนี้
รถเก๋งคันหรูแล่นเข้ามาจอดหน้าหลบมุมที่อะพาร์ตเมนต์กลางเก่ากลางใหม่แห่งนั้นได้สักพักใหญ่แล้ว แต่ทว่าคนขับยังคงนั่งแช่ในรถ ดวงตาคมเข้มมองไปที่ด้านหน้าประตูทางเข้า แม้จะมีที่อยู่จากเอกสารเรซูเม่พนักงานในมือก็เถอะ แต่การจะสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไปมันก็ดูจะแปลกๆ ไปหรือเปล่ายัยนั่นไม่สบายมากไหมนะ จะว่าไปเมื่อเช้าหน้าเธอก็ดูซีดๆ อยู่เหมือนกัน ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้ม ที่จริงเขาก็แค่อยากเห็นกับตาแค่นั้นว่าเธอไม่เป็นอะไรมากจะได้สบายใจ หรือถ้าเป็นมากก็จะได้ช่วยเหลือขณะที่ชายหนุ่มครุ่นคิด ตามองตรงไปที่ประตูทางเข้ารอคอย แล้วทันใดนั้นเองสายตาเขาก็เห็นร่างคุ้นตาของใครบางคนเดินออกมา คิ้วเข้มหนาเลิกขึ้นนิดๆ คิดว่าตัวเองตาฝาดไป หากเมื่อเพ่งสายตามองชัดๆ ก็ยิ่งแน่ใจว่าใช่อย่างนี้หรือเปล่าที่เรียกว่าป่วยการเมือง ยัยนั่นตั้งใจหลบหน้าเขาชัดๆ มันน่า...อยากรู้นักว่าถ้าเจอหน้ากันเธอจะแก้ตัวยังไง“ทางนี้ครับน้องจ๋า”ยังไม่ทันที่จะได้ทำตามที่คิด จู่ๆ ก็มีเสียงใครบางคนดังขึ้นเสียก่อนภูเบศปรายตามองไปทางต้นเสียงที่ดังมาจากรถที่จอดเยื้องๆ เขาไปไม่ไกลนัก ก็ได้เห็นชายหนุ่มผู้หนึ่งโบกมือส่งยิ้มหวานให้เลขาสาวของเขาลูกตาเป็นปร
กลรติรส เขาจะไปสนอะไรกับผู้หญิงอย่างเธอเล่า
“ไปพักสักหน่อยดีไหมลูก เดี๋ยวที่เหลือแม่ทำต่อเอง”“ใกล้เสร็จแล้วนี่คะแม่ อีกเดี๋ยวก็ถึงเวลาที่ลูกค้าจะมารับขนมแล้วด้วย ทำให้เสร็จก่อนค่อยไปพักทีเดียวดีกว่า” คำตอบกลับมายิ่งทำให้คนเป็นแม่หนักใจ ยิ่งเห็นใบหน้าซีดเซียวของลูกสาวสุดที่รักก็ยิ่งเป็นกังวลว่าอีกฝ่ายจะเป็นลมล้มป่วยไปตอนไหน“ยังพอมีเวลาอยู่ งั้นก็ไปล้างหน้าล้างตาแล้วมากินอะไรรองท้องซักหน่อยดีไหมลูก เดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแล้งไปก่อน เหลือไม่เยอะแล้วเดี๋ยวแม่ทำต่อเอง”ถ้าขืนปฏิเสธมารดาของเธอคงเป็นห่วงกังวลไม่เลิกรา ทำให้หญิงสาวจำใจรามือจากขนมที่เพิ่งใส่ลงกล่องเสร็จไปอีกหนึ่ง“ก็ได้ค่ะ งั้นจ๋าขอไปล้างหน้าล้างตาหน่อยละกันนะคะ เดี๋ยวจะได้มาช่วยแพคของต่อ” สีหน้าอิดโรยของลูกสาวทำให้ผู้เป็นมารดาถึงกับตกใจ“ตายจริง ทำไมหน้าตาโทรมเป็นแบบนี้ล่ะลูก”รุจารินลูบใบหน้าตัวเอง พลางฝืนยิ้มกลบเกลื่อน “จ๋าไม่เป็นไรค่ะ”จะไม่โทรมอย่างไรได้ ในเมื่อต้องอดนอนเพราะเขาคนนั้นไม่ยอมให้เธอได้นอนง่ายๆ รุจารินกัดริมฝีปากเมื่อคิดถึงตัวการที่ทำให้เธอไม่ได้นอนทั้งคืน“ไปให้หมอตรวจหน่อยดีกว่านะแม่ว่า”“จ๋าไม่ได้เป็นอะไรเลยจริงๆ ค่ะแม่ แค่เพลียนิดหน่อย นอนพักหน่อยเดี
กลรติรส หลบหน้า
“เดี๋ยวครับ!” วรรณิภาชะงัก “ผมเปลี่ยนใจแล้ว ไม่ต้องยกเลิกนัดแล้วนะครับ เท่านี้แหละ ขอบคุณครับ”คนรับคำสั่งถึงกับตาค้างเหวอไปอีกหนกับการเปลี่ยนคำสั่งแบบสายฟ้าแลบของท่านรองประธานหนุ่มรูปงาม วรรณิภาจำใจตอบรับคำสั่ง ในใจภาวนาให้เพื่อนร่วมงานรุ่นน้องหายป่วยไวๆ จะได้มารับมือคุณเจ้านายสุดหล่อตรงหน้าเสียเองพอคล้อยหลังเลขาเฉพาะกิจ ภูเบศก็กระแทกลมหายใจหนักๆ รู้สึกหงุดหงิดกับทุกอย่างรอบตัวขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุ หรือจะบอกให้ถูกคือ เขาไม่อยากยอมรับต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องว้าวุ่นใจอยู่ตอนนี้ต่างหากเป็นไข้เนี่ยนะ! เมื่อเช้าก็เห็นอาการยังดีๆ อยู่นี่นา หรือว่าจะช็อกกับเหตุการณ์เมื่อเช้าจนล้มป่วย หรือว่าเพราะเมื่อคืนเขาหักโหมกับเธอมากไปยิ่งคิดใบหน้าหล่อเหลาก็ยิ่งยุ่งเหยิง กองแฟ้มที่รอการเซ็นต์อนุมัติถูกผลักออกไปเบาๆ เพราะเจ้าตัวไม่มีอารมณ์จะอ่านเสียแล้ว จิตใจว้าวุ่นครุ่นคิดสะระตะเขาควรไปเยี่ยมเธอที่บ้านดีไหมนะ ถ้าไปเธอจะหลงคิดว่าตัวเองสำคัญกับเขาเกินกว่าฐานะเจ้านายลูกน้องไหม มันจะกลายเป็นว่าเขาให้ความหวังเธอมากไปหรือเปล่า จริงอยู่ที่ว่าเขาอยากจะถอนหมั้นกับสลิลดา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะปักใจลงเอยกับ
กลรติรส ผู้หญิงบ้า! ทำไมชอบขัดใจกันนักนะ
เอาเถอะ ไว้เงินเดือนออกเธอจะเอามันมาใช้ให้เขาทุกบาททุกสตางค์ก็แล้วกัน แม้สิ่งที่เสียไปแล้วเธอเอากลับคืนมาไม่ได้ แต่เธอจะหยุดทุกอย่างไว้แค่นี้ เธอไม่ต้องการให้ใครมาตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงหน้าด้านที่แย่งแฟนชาวบ้าน และไม่ต้องการทำร้ายผู้หญิงด้วยกันเหมือนที่ครั้งหนึ่งพ่อเธอเคยทำร้ายจิตใจแม่เด็ดขาดแต่ทำไมนะ...หัวใจถึงรู้สึกทรมานแบบนี้ มันทั้งเจ็บลึกและทรมานเหมือนคนกำลังจะจมน้ำ เพียงแค่คิดว่าจะไม่ได้อยู่ในอ้อมแขนของเขาคนนั้น ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดครอบครองเป็นเจ้าของเขาได้ แล้วต่อจากนี้ชีวิตเธอจะเป็นเช่นไร เธอจะใช้ชีวิตต่อไปยังไงดีเธอจะมองหน้าเขาติดได้อีกหรือเมื่อต้องทำงานด้วยกันร่างบางทรุดฮวดกอดเสื้อผ้าที่เขาซื้อให้แน่น ปลดปล่อยน้ำตาไหลริน สีหน้าหม่นหมอง ต่อจากนี้เธอควรทำยังไงดี...“อืม...ไม่เลวนี่ คุณดูดีใช้ได้เลย”ภูเบศมองเรือนร่างระหงในชุดทำงานแบบเพนท์สูทสีน้ำเงินเข้มอย่างพอใจ ด้วยดีไซน์หรูและแบบชุดทรงเข้ารูปทำให้เห็นทรวดทรงองค์เอวของคนใส่ชัดเจนทำให้รู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าซ่อนรูปไม่น้อยเลย แต่คงจะดูดีกว่านี้ถ้าเจ้าตัวจะยิ้มเสียบ้าง ไม่ใช่ทำหน้านิ่งเฉยเย็นชาเป็นราชินีหิมะอยู่เช่นนี้ “คุณรอ
กลรติรส คุณกำลังทำให้ฉันกลายเป็นคนไร้ค่า
ภูเบศส่ายหน้าไปมา มองตามหลังคู่หมั้นที่ปึงปังออกไปราวกับพายุทอร์นาโด ด้วยสีหน้าหนักใจ ถึงแม้จะเตรียมใจล่วงหน้าว่าต้องเจอเหตุการณ์นี้ตั้งแต่ที่คิดจะดึงเลขาสาวมาร่วมแผนปลดอิสรภาพของตนแบบลับๆ แต่กระนั้นเขาก็ไม่ได้อยากทำให้ฝ่ายนั้นเดือดร้อนเช่นนี้ เมื่อคิดถึงเลขาสาว เขาก็รีบปิดประตูหน้าบ้านพร้อมล็อกกลอนแน่นหนา เผื่อว่าคู่หมั้นสาวจะย้อนกลับมาอาละวาดอีกหน แล้วเดินปราดไปที่ห้องนอน“เปิดประตูได้แล้ว”เงียบกริบ...ไม่ใช่ว่ายัยนั่นตกใจจนช็อกตายไปแล้วหรอกนะ ชายหนุ่มชักห่วง รีบไปเอากุญแจสำรองมาไขประตูอย่างรวดเร็วห้องว่างเปล่า สายตาคมเข้มเหลียวมองหาร่างอรชรมาสะดุดตาที่ประตูตู้เสื้อผ้าที่เปิดแง้มเล็กน้อย ร่างสูงจึงตรงเข้าไปกระชากมันออกภูเบศใจหายวาบเมื่อได้เห็นสภาพของเลขาสาวที่นั่งกอดเข่าคุดคู้หลบตัวสั่นเทาราวกับลูกนกตกจากรังน่าสงสารจับใจ ใบหน้าสวยหวานซีดเผือดไร้สีเลือดหม่นหมอง พอเงยหน้าเห็นเขาเธอก็สะดุ้งสุดตัว รีบขยับกายหนี แต่เขากลับเป็นฝ่ายดึงร่างเธอเข้ามากอดปลอบขวัญเสียเอง แม้อีกฝ่ายจะดิ้นขลุกขลักจะหนีจากอ้อมกอดนั้นแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยมือจากเธอ คิดว่าอีกฝ่ายจะร้องไห้โฮแต่ก็กลับไม่ หากมีเพียงเสีย
