All Chapters of กลรติรส : Chapter 71 - Chapter 80

“เพื่อตัวเองแล้ว เขาเคยกระทั่งทิ้งฉันกับแม่ไปตั้งแต่ฉันยังเด็ก เขาไล่ตะเพิดเราสองคนแม่ลูกออกจากบ้านเพื่อจะอยู่กับเมียใหม่ลูกใหม่ก็ทำมาแล้ว ฉันกับแม่เราต้องลำบากไร้ที่ซุกหัวนอนไม่มีข้าวกินจนเกือบจะต้องไปเป็นขอทานข้างถนนเราก็เคยมาแล้ว ฉันเกือบไม่ได้เรียนหนังสือเพราะไม่มีเงิน ถ้าแม่ของฉันไม่เข้มแข็งวันนี้เราสองแม่ลูกคงไม่รอด ต้องตายอย่างอนาถข้างถนน หรือไม่ฉันอาจต้องไปขายตัวหาเงินแทนมาทำงานที่นี่ไปแล้วก็ได้ แต่หากคุณจะไม่เชื่อก็ตามใจ” ยิ่งพูดกระบอกตาก็ยิ่งแสบร้อน หากเจ้าตัวพยายามสะกดกลั้นน้ำตาไว้สุดฤทธิ์“แล้วทำไมคุณไม่แจ้งความ” ดีกรีความเข้มของเสียงลดลงกว่าครึ่ง ถึงไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ชายหนุ่มก็เชื่อในสิ่งที่อีกฝ่ายเล่ามาเกินครึ่งรุจารินถอนหายใจ เมื่อได้ระบายสิ่งที่อัดอั้นให้ใครสักคนฟังบ้าง ก็ทำให้ใจปลอดโปร่งลงไปไม่น้อย“จริงๆ ฉันก็เคยคิดว่าจะแจ้งความเหมือนกัน แต่ก็ไม่มีหลักฐานเอาผิดพวกเขา แล้วอีกอย่างฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคนพวกนั้นอีกแล้ว ฉันหลุดพ้นนรกขุมนั้นมาได้โดยไม่ตายเสียก่อนก็บุญเท่าไหร่แล้ว อย่าให้ต้องกลับไปพบเจอกันอีกดีกว่า”“แต่อย่างน้อยคุณก็จะได้เอาโทษกับคนผิดได้ไง”“ถ้าจะ

“ตื่นได้แล้วคนขี้เซา”“อืม...”“ถ้าไม่ยอมตื่นตอนนี้ ผมจะไม่ปล่อยคุณแล้วนะ”เสียงน่ารำคาญนั่นทำให้คนกำลังหลับเพลินมีอันต้องสะดุ้งตื่นจากฝันหวานฉับพลัน หากพอลืมตาตื่นเต็มที่ เธอก็ต้องตกใจแทบช็อคเมื่อพบว่าตัวเองอาศัยไหล่ของเขาหนุนนอนแทนหมอน พอเห็นดวงตาคมกล้ากำลังจับจ้องมองมาอยู่ในระยะประชิด ร่างบางก็ตาลีตาลานลุกนั่งตัวตรง“อุ้ย! ขอโทษค่ะ ฉันเผลอหลับไปตอนไหนไม่ทราบ”“ไม่รู้สิ ผมก็ไม่ทันสนใจ”คำตอบนั้นทำเอาคนฟังอึ้งไปชั่วขณะ แอบเหลือบมองเจ้านายหนุ่มนิดๆ ใบหน้าหล่อเหลานิ่งขรึมเสียจนอ่านไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรในใจนั่นเขากำลังโกรธเธอใช่ไหมนะ โกรธที่ถูกเธอปฏิเสธ หรืออาจเสียหน้าเลยแกล้งหมางเมินใส่ แต่...ช่างประไร ใครสน“มองอะไร หรือว่าอยากเปลี่ยนใจรับข้อเสนอผมตอนนี้”“คะ” หญิงสาวทำหน้าเหรอหรา “เอ้อ...ปะ...เปล่าค่ะ”“เปล่าก็ลงไปเสียที ผมจะได้รีบกลับ”เลขาสาวทำตาปริบๆ เพียงแค่โมโหที่โดนเธอปฏิเสธ เขาถึงขั้นจะไล่เธอลงจากรถกลางทางเลยหรือ“หรืออยากอยู่ต่อ...”คร้านจะต่อปากกับเจ้าของนัยน์ตาคมเจ้าเล่ห์คู่นั้น หญิงสาวจึงหันไปเปิดประตู และพบว่า...“เอ๊ะ! คุณรู้จักที่อยู่ฉันได้ยังไงคะ” หันขวับมาถามอย่างแปล

“ขอโทษค่ะ นั่นกระเป๋าที่ฉันลืมไว้ในรถคุณเมื่อวาน ขอฉันคืนได้ไหมคะ” หญิงสาวรู้สึกเกร็งจนอึดอัด“ก็มาหยิบเอาสิ” แม้อนุญาตแต่แทนที่เขาจะหยิบกระเป๋าบนโต๊ะข้างกายส่งให้เธอ กลับทำเป็นนิ่งเฉยเสียนี่“หรือว่าไม่กล้า...” รุจารินลอบสูดหายใจ ทำใจกล้าเดินตรงเข้าไปหมายหยิบของแล้วรีบออกไปให้พ้นๆ สถานการณ์อันน่าอึดอัดนี่เสียทีแต่ทว่าเมื่อเอื้อมมือไปที่กระเป๋า จู่ๆ เจ้าของห้องก็หันมากระตุกข้อมือเธอดึงร่างบางเข้าหาตัวอย่างฉับพลัน“อุ๊ย!” ร่างบางเสียหลักถลาลงไปนั่งคร่อมบนตักแข็งแรงของเขา และถูกพันธนาการไว้ในอ้อมแขนแกร่งทันที “นี่คุณทำอะไรของคุณเนี่ย”“ความลับ!” เขาบอกหน้าตาย ดวงตาคมกล้าทอประกายเจ้าเล่ห์“ความลับอะไรของคุณ อ๊ะ...” ยังไม่ทันพูดจบ กลีบปากอิ่มสวยก็ถูกเรียวปากอุ่นร้อนฉกวูบเข้าหาทันใดเลขาสาวเบิกตาค้าง ใจหายวาบ เมื่อถูกขโมยจูบเรียกค่าไถอย่างวาบหวามจากเจ้านายรูปงามโดยไม่ทันได้ตั้งตัวเตรียมใจ แต่ที่น่าโมโหที่สุดคือร่างกายเธอไม่อาจขัดขืนต้านทานความเอาแต่ใจที่แสนเร่าร้อนของเขาได้เลย ยามที่ปลายลิ้นชุ่มชื้นและเล็มเข้ามาทักทายอย่างซุกซนก็ไหนว่าเขายอมรับข้อเสนอของเธอ ต่างคนต่างอยู่ แล้วทำไมเจ้าตัว

คนมาใหม่ส่งยิ้มให้ทุกคนอย่างเป็นมิตร และเดินตรงเข้าไปนั่งเก้าอี้อีกด้านของหัวโต๊ะพร้อมหันไปทักทายน้องชายต่างสายเลือด“ไง นายเบส ไม่ยักรู้ว่าวันนี้คุณพ่อให้นายมาประชุมแทน”“ครับ จนกว่าจะมีการแต่งตั้งประธานคนใหม่ที่เหมาะสม...ท่านประธานจึงให้ผมทำหน้าที่แทนไปก่อน”ภูเบศจงใจใช้คำว่าท่านประธาน ไม่ใช่คุณพ่ออย่างที่พี่ชายบุญธรรมเอ่ยอ้าง“เชิญนั่งสิครับ”ประโยคนั้นทำให้อติกรหน้าเปลี่ยนสีวูบหนึ่ง แต่เพียงเสี้ยววินาทีสีหน้าของอดีตท่านรองประธานคนล่าสุดซึ่งปัจจุบันถูกโอนไปเป็นเพียงกรรมการบริษัทและช่วยดูแลด้านการตลาดก็ปรับเป็นปกติ “เอาล่ะครับ เสียเวลามามากแล้ว ในเมื่อทุกคนมาพร้อมกันแล้ว เราก็เริ่มประชุมเสียที”คนมาสายที่สุดในห้องหน้าเจื่อนไปนิดๆ หากเขาก็พยายามข่มสีหน้าให้เป็นปกติ และรักษารอยยิ้มไว้อย่างสงบ ทั้งที่ในใจร้อนรุ่มทั้งๆ ที่ใครก็รู้ว่าเขาเป็นลูกชายคนโต ถึงจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่การที่บิดาบุญธรรมจงใจมอบอำนาจให้ภูเบศเช่นนี้ก็เท่ากับประกาศกลายๆ แล้วว่า ‘ใคร’ คือคนที่ถูกหมายตาในตำแหน่งประธานบริษัทคนต่อไป แล้วคนอื่นๆ จะคิดอย่างไรได้ นอกจากเขาถูกเขี่ยทิ้งตกกระป๋องน่ะสิพ่อนะพ่อ...แท้จริงแล้วใคร

ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นและหันมามองเธอเล็กน้อย“ไปสิครับ”“เอ่อ...มาคิดอีกที ฉันว่าตอนนี้แคนทีนพนักงานคงปิดแล้ว งั้นเดี๋ยว ฉันโทรสั่งอาหารให้คุณดีกว่า ทานที่ออฟฟิศคุณจะได้ไม่เสียเวลาทำงานไงคะ”“งั้นเหรอครับ” สีหน้ารู้ทันนั่นทำให้หญิงสาวแอบเคืองหน่อยๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากปล่อยตามน้ำไป ร่างเพรียวระหงรีบเก็บของและลุกตามคนตัวสูงไปหากเมื่อออกจากห้องเธอก็ถูกเรียกไว้เสียก่อน“คุณรุจารินคะ”“ค่ะ ฉันเอง” ตอบพลางเหลือบมองชายหนุ่มข้างกายนิดๆ“พอดีเมื่อกี้โอเปอเรเตอร์ข้างล่างโทรมาแจ้งว่ามีคนมาขอพบคุณตอนนี้รออยู่ที่ล็อบบี้ชั้นล่างค่ะ”“หืม? พบฉันเหรอคะ บอกไหมคะว่าใคร”“เห็นบอกว่าคนจากที่บ้านคุณน่ะค่ะ”“คนจากที่บ้าน...” หรือว่าแม่ แม่มีธุระอะไรถึงมาที่นี่โดยที่ไม่แม้แต่จะโทรมาบอกเธอก่อน หรือว่าเรื่องด่วน “ทราบแล้วค่ะ ขอบคุณมากๆ นะคะ”มาคิดอีกที แม่มาตอนนี้ก็ดีเหมือนกัน เธอจะได้หาเหตุเบี้ยวกินข้าวเที่ยงตามหน้าที่เสียเลยหญิงสาวยิ้มในใจ ก่อนหันไปเอ่ยปากกับเจ้านายรูปงามที่ทำเหมือนไม่สนใจเธอ แต่ก็หยุดรอไม่ห่าง“คุณภูเบศคะ งั้นดิฉันขอตัวสักครู่นะคะ คุณกลับไปที่ออฟฟิศก่อน เดี๋ยวดิฉันจะจัดการเรื่องอาหารให