บททั้งหมดของ กลรติรส : บทที่ 91 - บทที่ 100

ฟังแล้วรุจารินหน้าแดงซ่าน เธอคร้านจะเถียงกับคนเอาแต่ใจไร้เหตุผลอย่างเขา ถ้าสามารถกรอกลับเหตุการณ์เมื่อกี้ได้ บทรักโลดโผนของเขาไม่รุนแรงก็จริง แต่หลายท่าทางก็สุ่มเสี่ยงจะกระเทือนอยู่ในกรณีที่เธออาจตั้งครรภ์อ่อนๆ แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ“แล้วคุณจะเอายังไง” เลขาสาวถามอย่างเหลืออด “ถ้าฉันท้องมีลูกกับคุณขึ้นมาจริงๆ คุณจะทิ้งคู่หมั้นตัวเองมาแต่งงานรับผิดชอบลูกในท้องฉันหรือไง”คนถูกโยนคำถามยากใส่หน้าแอบผงะไปนิดๆ อาการนั้นทำให้คนถามแอบปวดแปล๊บที่หัวใจลึกๆ แต่เธอก็พยายามข่มใจทีท่าสงบนิ่งเหมือนยอมรับความจริงที่รู้อยู่แล้ว“นั่นไงคะคำตอบ คุณยอมรับความจริงเสียทีเถอะค่ะ คุณไม่อยากโดนผูกมัด ฉันเองก็เช่นกัน เราสองคนต่างกันเกินไป ฉะนั้นถ้าคุณไม่คิดจริงจังก็หยุดอย่าสานต่อเลยนะคะ เมื่อกี้ฉันจะคิดเสียว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา แต่ต่อจากนี้เราก็ต่างคนต่างอยู่ ทำงานใช้ชีวิตไปตามปกติ แต่จะไม่มีเรื่องอย่างเมื่อกี้เกิดขึ้นอีก และถ้าเกิดท้องขึ้นมาจริงๆ ฉันสัญญาว่าจะไม่บอกใครเรื่องพ่อของลูกแน่นอนค่ะ คุณสบายใจได้”พูดง่าย พูดคล่องจริงนะแม่คุณ ชายหนุ่มแอบแขวะในใจ ตาคมมองใบหน้าสวยที่กลับมาหมางเมินเย็นชาอ

“ผมคิดถึงคุณอีกแล้ว เมียจ๋า...”อยากจะบ้าตายกับผู้ชายคนนี้เหลือเกิน บทจะอ้อนก็อ้อนได้อ้อนดี อ้อนจนเธอจะละลายขาดใจตายคาอกเขาอยู่แล้ว ยิ่งคำว่าเมียจ๋าจากปากเขาฟังทีแรกก็จั๊กกะจี้หู แต่พอได้ยินทั้งคืนมันก็เริ่มทำให้เธอชินและรู้สึกดีแปลกๆ“วันนี้เราโดดงานกันเถอะนะ”“แน้...คุณเป็นถึงรองประธานจะมาเกเรแบบนี้ได้เหรอคะ เดี๋ยวก็โดนหักเงินเดือนขึ้นมาจะว่าไง”“ใครมันจะกล้า”“ก็ท่านประธานใหญ่พ่อคุณไงคะ”“หึๆ หักก็หักไปเถอะ ผมอยากนอนกอดคุณแบบนี้แหละ ใครจะทำไม”รุจารินส่ายหน้าเอือมระอา แต่ก็ชักจะชินกับความเอาแต่ใจที่ไร้เหตุผลนี้หน่อยๆ “ไม่ทำไมหรอกค่ะ คุณจะโดดงานจะยอมถูกหักเงินเดือนก็ทำไปคนเดียวเถอะ ฉันมีภาระมีคนที่ต้องดูแลฉันไม่ยอมโดดงานโดนหักเงินเดือนเหมือนคุณหรอกค่ะ ปล่อยได้แล้วค่ะ”“ไม่ปล่อย!” หนุ่มหล่อว่าพลางกระชับวงแขนแน่นขึ้น ไม่ยอมคลายอ้อมกอดจากร่างอรชรงามนี้ง่ายๆ น่าขำ ที่เขารู้สึกอยากกอดเธออย่างนี้ไม่อยากปล่อยเลย ให้ตายเถอะ“แล้วเราจะอยู่แบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่คะ”“จนกว่าผมจะพอใจ ในฐานะเจ้านายโดยตรง ผมยินดีให้คุณหยุดงานวันนี้ได้โดยไม่โดนหักเงินเดือน”เอากับเขาสิ! หญิงสาวกรอกตาไปมาอย่างเพลียใ

“เราลองมาคบกันดีไหม” รุจารินช้อนสายตามองสบตาเขานิ่งๆ ไม่ใช่ขอให้เธอเป็นผู้หญิงของเขาเหมือนคราวก่อน แต่เขากลับขอคบเธอเนี่ยนะ“คบในฐานะไหนล่ะคะ เจ้านาย เพื่อน คู่นอน หรือว่า...”“คบหาในฐานะที่ผู้ชายผู้หญิงเขาคบกัน”ไม่ใช่คนรัก...มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟนหรือคนรักสินะ เธอเข้าใจถูกใช่ไหม“เราอาจจะข้ามขั้นตอนไปหน่อยก็เถอะ แต่ถ้าคุณตกลง...”“แล้วคู่หมั้นคุณล่ะคะ” หญิงสาวรู้สึกว่าอ้อมแขนแข็งแรงคลายลงนิดๆ หลังได้ยินคำถามแสลงหู หัวใจบางๆ ของเธอเหมือนจะหล่นวูบ ริมฝีปากงามเม้มเข้าหากันจริงสิ! เขามีเจ้าของแล้ว สถานะตอนนี้ของเธอต้องเรียกว่าไร้ตัวตนก็ไม่ผิดนัก ถ้าเธอเห็นแก่ตัวอยากยึดเขาไว้และรับข้อเสนอตกลงคบกันลับหลังเธอคนนั้น มันก็ไม่ต่างอะไรกับที่ครั้งหนึ่งบิดาของเธอแอบซุกซ่อนนางปราณีไว้ลับหลังแม่ของเธอไม่มีผิด“ไม่ดีกว่าค่ะ เราไม่ควรคบกันไม่ว่าในฐานะไหน นอกจากฐานะเจ้านายเลขาเท่านั้น”“หืม...” ชายหนุ่มขมวดคิ้วแน่น มองใบหน้าหวานสวยที่ถูกหน้ากากความเย็นชาสวมทับอีกครั้ง วงแขนที่โอบกอดรอบกายเขาคลายออกฉับพลัน ชวนให้หัวใจหนาวเหน็บ“สายแล้วค่ะ ฉันต้องกลับบ้านเสียที” หญิงสาวข่มความอายหันไปคว้าเสื้อที่ตก

“มะ...ไม่เอานะคะ ฉันไม่เล่น”“ก็ใครบอกว่าจะเล่นล่ะ ผมจะทำจริงๆ”“คุณจะบ้าเหรอคะ” นั่นเขาจะใช้เจ้าหัวแครอทแท่งอ้วนๆ นั่นกับ...เธอจริงๆ เหรอ อึ๋ยยยเพียงแค่คิดแก้มใสๆ ก็แดงก่ำ หัวใจเต้นระทึก“คุณไม่อยากลองของแปลกบ้างเหรอ กินผักแล้วมีประโยชน์นะ ผมอยากให้คุณลองกินดู” คนห่ามเอ่ยด้วยใบหน้ากรุ้มกริ่มเหมือนเด็กซนๆ ก่อนที่จะเอื้อมมือตรงไปที่ปมผ้าขนหนูที่พันกายส่วนล่างของเธอแล้วปลดมันออกทันที“อุ๊ย! นั่นคุณจะทำอะไร” ร่างบางกระถดถอย แต่ความแคบของเคาน์เตอร์ไม่อำนวยให้เธอหนีได้ แต่กลับเอื้อให้เขาได้ทำอะไรห่ามๆ ถนัดมากกว่า“ก็โยนแครอทลงหม้ออย่างที่คุณบอกไง” คนซุกซนว่าพลางจับเรียวขาที่หนีบไว้ให้แยกออกจากกัน ก่อนสูดปากเบาๆ เมื่อเห็นความงามของกลีบดอกไม้ที่เขาเด็ดชิมน้ำค้างมาทั้งคืน แต่ทว่ามันยังคงงดงามและน่ากินเหมือนเดิมไม่มีผิด“ไม่เอานะคะ อย่าแกล้งฉัน อ๊ะ...” หัวใจดวงน้อยหล่นวูบเมื่อถูกวัตถุแปลกปลอมมาจดจ่อที่ปราการแสนหวาน มือบางรีบตะปบปิดจ้าละหวั่น หน้าตาตื่นกลัว แต่ใจกลับเต้นระทึกตื่นเต้นกับประสบการณ์ใหม่ที่เขาจะมอบให้ มันช่างบ้าระห่ำที่สุดที่เธอรู้สึกกลัวแต่ก็อยากลองตามใจเขาเสียนี่“อุ๊ย!” ร่างบาง

“ว่าไง จะป้อนดีๆ หรือว่า...” หญิงสาวรีบตักอาหารมาจ่อที่ริมฝีปากร้ายกาจของเขาทันที“คุณทานสิคะ” ภูเบศยิ้มมุมปากพลางอ้าปากกินสิ่งที่เธอป้อน พลางรู้สึกว่าอาหารที่เขาทำมีรสชาติอร่อยขึ้นมาทันตา“อ้าปากสิ” คราวนี้หญิงสาวไม่ปริปากขัดเขา พร้อมทำตามแต่โดยดี แล้วก็สะดุ้งนิดๆ เมื่อคนป้อนให้รางวัลเป็นการหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ “ชื่นใจจัง”อยากจะบ่น แต่ก็เกรงจะเปลืองตัวให้อีกฝ่ายได้หาเหตุเก็บเกี่ยวกำไรรายทางจึงตัดใจสงบปากเสียดีกว่า แล้วสองหนุ่มสาวผลัดกันป้อนอาหารให้กันไปเงียบๆ จนทุกอย่างในจานหมดเกลี้ยง ภูเบศมองแก้มนวลแดงระเรื่อที่ถูกเขาแจกหอมไปไม่รู้กี่ครั้งอย่างพอใจ ยามที่เธอไม่ดื้อดึงก็น่ารักไปอีกแบบแฮะ“สายมากแล้ว คุณรีบไปอาบน้ำแต่งตัวดีกว่านะคะ”“อืม...” ชายหนุ่มเหลือบมองนาฬิกาข้างฝาเล็กน้อย “พวกนั้นน่าจะมาได้แล้วนะ”พอขาดคำ เสียงออดหน้าห้องก็ดังขึ้นทันใจรุจารินใบหน้าถอดสี รีบหันขวับไปมองหน้าประตูอย่างตื่นตระหนก“ปล่อยฉันก่อนค่ะ ใครมาก็ไม่รู้” สภาพหมิ่นเหม่ของเธอยามนี้ หากให้คนอื่นเห็นเข้า คงไม่ดีแน่“ไม่ต้องกลัวหรอก เขาแค่เอาของมาส่งให้คุณนั่นแหละ”“ของ? ของอะไรคะ”“หรือคุณอยากแต่งชุดนี้ไปทำงานล