All Chapters of กลรติรส : Chapter 111 - Chapter 120

“ปล่อยฉันก่อนค่ะ มีคนมอง...”“แล้วไง ใครสน”“เอ๊ะ!”“ตอนนี้คุณเป็นคนของผมแล้ว ควรทำตัวให้ชินตั้งแต่ตอนนี้” ใบหน้าที่เพิ่งมีสีเลือดฝาดซีดลงอีกหน ปากที่จะห้ามปรามเขาจึงหุบเสียไม่เอ่ยห้ามปรามอะไรอีกจริงสินะ เมื่อแม่ของเธอปลอดภัยก็เท่ากับว่าตอนนี้ชีวิตเธออยู่ในกำมือเขาโดยสมบูรณ์แล้ว เขาจะทำอย่างไรก็ได้ เอาเถอะ ขอเพียงแม่ปลอดภัย ให้เธอไปบุกน้ำลุยไฟอะไร นาทีนี้เธอก็ยอมทั้งนั้นภูเบศลอบถอนหายใจเบาๆ พลางก้มมองคนในอ้อมแขนที่เงียบไปไม่ขัดขืนอย่างพอใจลึกๆ อาจจะดูใจร้ายไปหน่อยที่ฉวยโอกาสตอนที่เธอลำบาก แต่มันเป็นวิธีเดียวที่จะรั้งเธอไว้ข้างกายเขาได้ โดยที่อีกฝ่ายไม่ต่อต้านเหมือนเคยรุจารินไหวตัวเบาๆ พลางเงยหน้าสบตาคนพูดเล็กน้อย ใจเจ็บแปลบ แต่ก็จำต้องยอมรับชะตากรรม“แต่ฉันขอดูแลแม่จนกว่าจะหายดีก่อนได้ไหมคะ”“เรื่องแม่คุณไม่ต้องห่วง ผมจะจ้างพยาบาลพิเศษดูแลให้อย่างดี คงอีกสักพักใหญ่กว่าแม่คุณจะหายดีและหมออนุญาตให้กลับบ้านได้”“ถ้าฉันอยากขอดูแลจนกว่าแม่จะฟื้นหรืออาการดีขึ้นได้ไหมคะ”“ได้สิ” คนฟังใจชื้นก่อนที่จะได้ยินประโยคต่อมา “แต่...ผมหวังว่าคุณจะเป็นคนที่รักษาสัญญานะ”หญิงสาวเม้มปากแน่นเมื่อถูกทวง

เสื้อเชิ้ตสีหวานหลุดออก พร้อมกับเผยผิวสาวขาวสวยต่อสายตาเจ้านายหนุ่ม และตามมาด้วยกางเกงยีนส์สีซีด คงเหลือแต่ปราการชิ้นสุดท้ายที่ปกปิดความงดงามที่เขาปรารถนายิ่ง“พอก่อน!” รุจารินสะดุ้งนิดๆ เงยหน้ามองคนสั่งอย่างงุนงงหรือเขาจะเปลี่ยนใจ“สองชิ้นนั่นเป็นหน้าที่ผมเอง”พอขาดคำร่างบางก็ถูกฉุดดึงมาอยู่ต่อหน้าเขาทันที หญิงสาวกลั้นหายใจยามที่มือของอีกฝ่ายโอบมาด้านหลังเพื่อปลดตะขอผ้าของเธอออก ปลดปล่อยดอกบัวตูมสวยออกมาอวดสายตาภมรตัวร้ายโดยอัตโนมัติดวงตาคมกริบวาววามจดจ้องปทุมงามตรงหน้าตาแทบไม่กระพริบ ก่อนที่จะเอื้อมมือไปประคองมันอย่างทะนุถนอม รับรู้ถึงอาการสะท้านของเจ้าของความงดงามตรงหน้าที่เกร็งและสั่นยามที่เขาแตะต้องเรือนร่างอันหวงแหน“ไว้ค่อยอาบทีหลังเถอะนะ”“เอ๊ะ! แต่ว่า...” ปากสวยๆ เอะอะ แต่เมื่อได้สบสายตาที่พราวพร่างด้วยแรงปรารถนาอันลึกล้ำคู่นั้น หญิงสาวก็ไม่อาจเอ่ยอะไรออกมาได้อีก รุจารินหลับตาปี๋ กลั้นหายใจไว้ สองมือจิกลงบนไหล่กว้างแน่นเพื่อระงับความเขินอายปนสยิวยามที่เขาครอบครองปลายยอดทรวงของเธอและค่อยๆ ละเลียดชิมมันอย่างเอร็ดอร่อยเธอกำลังจะขาดใจตายให้ได้ แต่ทว่ายังไม่ทันหายตื่นตระหนก มื

“มาพบคุณรุจารินเหรอคะ”โอเปอร์เรเตอร์ทักทายคนที่เธอจำได้ว่าเคยมาหาคุณเลขาของท่านรองประธานวันก่อน เขายังบอกด้วยว่าเป็นบิดาของฝ่ายนั้น“ครับ” นายปิยะยิ้มรับอย่างสุภาพ ทั้งที่ในใจนั้นร้อนรุ่มไปหมด จนอยู่เฉยไม่ได้หลังจากได้เห็นภาพอันโหดร้ายที่เกิดขึ้นกับลูกสาวคนเล็กเมื่อคืน พอรุ่งเช้าเขาก็ไปดักรอลูกสาวคนโตที่หน้าอะพาร์ตเมนต์ซึ่งเป็นที่อยู่ใหม่ของสองแม่ลูกที่เขาสะกดรอยตามมาเมื่อวันก่อนจนได้รู้ว่าทั้งสองย้ายมาอยู่ที่นั่น แต่ทว่ารอแล้วรอเล่าก็ไม่มีวี่แววทั้งเมียเก่าหรือลูกสาวคนโตจะออกมาสักที จึงตัดสินใจเบนเข็มมาที่บริษัทของรุจารินที่เขาเชื่อว่าถึงยังไงอีกฝ่ายก็ต้องมาทำงานแน่นอน“วันนี้ยังไม่เห็นคุณรุจารินมาทำงานนะคะ คิดว่าเธอน่าจะลาป่วยอีกวันค่ะ”“ลาป่วย?” คนฟังใจแป้ว “งั้นหรือครับ เอ่อ แล้วเจ้านายของเธอล่ะครับ”“คะ” โอเปอร์เรเตอร์สาวเงยหน้าขึ้นมองคนถาม“เอ่อคือว่า ผมแค่เป็นห่วงน่ะครับ ก็ในเมื่อลูกสาวผมไม่มาทำงาน ใครจะช่วยงานท่านล่ะครับ จริงไหม”เหตุผลไม่เข้าท่า เป็นพ่อลูกกันน่าจะโทรถามกันเองได้ แต่ทว่าโอเปอร์เรเตอร์สาวก็ไม่ได้ติดใจสงสัย“วันนี้ดิฉันยังไม่เห็นท่านรองนะคะ ท่านน่าจะติดธุระข้า

ภูเบศรวบร่างนุ่มนิ่มมากอด พลางจูบที่ขมับเบาๆ“ผมบอกสักคำหรือยังว่าไม่อยากไปด้วย ทำไมคุณถึงชอบผลักไสผมอยู่เรื่อยเลย หืม...” รุจารินถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ น้ำเสียงนุ่มหูตัดพ้อ แต่ไม่ร้ายเท่านัยน์ตาคมกล้าที่มองมาชวนให้ใจหวิววาบ“ก็จ๋ากลัวว่าคุณจะรำคาญนี่คะ”“ไปด้วยกันนี่แหละ แต่ก่อนไปขอผมชื่นใจคุณอีกนิดได้ไหม”“แต่ว่าเรา...”ยังไม่ทันพูดจบ ชายหนุ่มก็โน้มใบหน้าเข้ามาพร้อมประทับจูบที่ริมฝีปากนุ่มหวานเสียแล้ว แม้จะตกใจ แต่ทว่ารุจารินก็ยอมเงยหน้ารับจูบหวานๆ ของเขาโดยดีหน้าที่...เมื่อตอนนี้เธอเป็นของเขา ก็ต้องทำตามหน้าที่ แต่ทำไมนะ หัวใจถึงเต้นแรงแบบนี้ อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้เหลือเกิน จูบของเขาช่างอ่อนโยนแต่ก็เร่าร้อนชวนให้ละลาย ยิ่งจูบก็ยิ่งทำให้เธอหลงเคลิบเคลิ้มเข้าไปอยู่ในโลกของเขาอย่างคนใจง่าย เขาร่ายมนต์สะกดจนทำให้เธอตกใจภวังค์ เสื้อผ้าที่สวมหลุดไปจากกายตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ได้ จนสุดท้ายเธอก็กลับมาอยู่ในสภาพเดียวกับเขาอีกครั้งจนได้“ไปอาบน้ำด้วยกันนะ” เสียงกระเส่ากระซิบที่ข้างริมฝีปากอิ่ม ก่อนที่เขาจะช้อนร่างงดงามที่เปลือยเปล่าเดินตรงไปที่ห้องน้ำโดยที่เธอไม่อาจขัดขืนต้านทานแรงพิศวาสของเข

“ก็คุณบอกเองว่าไม่อยากมีพันธะไม่อยากถูกผูกมัดชีวิตตัวเองไว้กับใคร แล้วจะมีลูกไปทำไมกันล่ะคะ อีกอย่างถ้าในอนาคตเกิดมีลูกด้วยกันขึ้นมาจริงๆ จ๋าก็อยากให้เขาเกิดมาจากความรักของพ่อและแม่ จ๋าคงไม่ยอมให้ใครมาพรากลูกไปจากอกแม่แน่ๆ ถึงแม้คนๆ นั้นจะเป็นพ่อแท้ๆ ของแกก็ตาม ว่าแต่คุณคิดว่าเราสองคนจะรักกันได้เหรอคะ”คำถามนั้นพาให้คนถูกถามสะอึกนิ่งอึ้งไปอีกหน“คุณนิ่งไปแบบนี้ คงได้คำตอบแล้วใช่ไหมคะ ฉะนั้นคุณควรเลิกถามคำถามไร้สาระนี่ แล้วเอาเวลาไปหาแม่ของลูกคนอื่นเถอะนะคะ”ชายหนุ่มฟังแล้วรู้สึกหงุดหงิดหัวใจ ด้วยสิ่งที่เธอพูดมานั้นล้วนเป็นสิ่งที่เขาเคยพูดกับเธอมาแล้วจริงๆ“ที่พูดมานี่ หรือว่าคุณอยากให้ผมบอกรักคุณ แล้วก็ขอคุณแต่งงานด้วยงั้นสินะ”“แล้วคุณจะทำไหมล่ะคะ” เธอถามเสียงเรียบ พยายามข่มความรู้สึกไว้ เมื่อต้องมองสบตาชายหนุ่มตรงหน้าอย่างวัดใจ แต่อาการนิ่งงันของเขาทำให้เธอได้คำตอบ“อย่าห่วงเลยค่ะ จ๋าไม่กล้าคิดอะไรเกินตัวแบบนั้นหรอก จ๋ารู้ดีว่าคุณเป็นใคร แล้วจ๋าเป็นใคร และตอนนี้จ๋าต้องทำอะไร ระหว่างเรามันก็แค่ข้อตกลงช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น หากหมดสัญญาจ๋าก็จะต้องไปจากคุณอยู่ดี อ้อ! อีกอย่าง คุณควรเลิกเ