All Chapters of กลรติรส : Chapter 131 - Chapter 140

“มีก็แต่อะไรเหรอคะพี่หวาน”“ก็คู่หมั้นของคุณเจ้านายน้องจ๋าน่ะสิจ๊ะ”คำนั้นทำให้รุจารินหน้า และอึ้งไปชั่วขณะ“สองสามวันนี้ ‘คุณสลิลดา’ คู่หมั้นของคุณเบสแวะมาที่นี่เกือบทุกวันเลย พอไม่เจอก็หัวฟัดหัวเหวี่ยงกลับไป”วรรณิภามองสีหน้าเจื่อนๆ ของเลขารุ่นน้องอย่างเห็นใจ“น้องจ๋าก็ระวังตัวหน่อยแล้วกันนะจ๊ะ ถ้าเลี่ยงได้ก็อย่าไปมีเรื่องกับเธอ จะเดือดร้อนเอา ถึงยังไงพวกเราก็เป็นแค่พนักงานในบริษัทคนหนึ่ง แต่รายนั้นเขาจะมาเป็นภรรยาเจ้านายของเราในอนาคตนะ”“ค่ะพี่หวาน จ๋าจะพยายามระวังตัวให้มากค่ะ”ตอบไปแล้วก็มานึกหวั่นใจ ในเมื่อภารกิจลับของเธอคือการทำให้คู่หมั้นของภูเบศยอมถอนหมั้นให้ได้ แต่การเผชิญหน้ากับฝ่ายนั้นโดยที่มีชะนักติดหลังอันบะเริ่มแบบนี้ ก็ไม่ใช่เรื่องที่ฉลาดนัก“รีบจัดเตรียมเอกสารการประชุมต่อเถอะ เดี๋ยวพี่ไปทำงานก่อนนะจ๊ะ” รุจารินยิ้มให้เพื่อนรุ่นพี่ พลางครุ่นคิดหนักใจเธอควรรับมือกับเรื่องนี้ยังไงดี ดูจากคราวก่อน คู่หมั้นของภูเบศท่าทางจะโมโหร้ายและเอาเรื่องไม่น้อย ถ้ารู้ว่าเธอมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งอย่างไรกับคู่หมั้นตัวเอง ผู้หญิงคนนั้นคงไม่เอาเธอไว้แน่โอ๊ย ถ้าเลือกได้เธออยากหนีไปให้ไกลๆ จ

“นี่มันกาแฟบ้าอะไรเนี่ย ถึงได้ขมปี๋แบบนี้ เธอคิดจะแกล้งฉันใช่ไหม”เสียงเอะอะโวยวายลอยมาเข้าหูท่านรองประธานหนุ่มที่เพิ่งเดินมาหยุดตรงประตูทำให้ต้องชะงักฝีเท้า ภูเบศขมวดคิ้วเข้าหากันทันที แน่นอนว่าเขาจำเสียงนั้นได้แม่นยำ“แบล็กคอฟฟี่ค่ะ ก็คุณบอกเองว่าจะรับกาแฟรสชาติเหมือนกับท่านรองฯ” รุจารินอธิบายอย่างใจเย็น “ปกติท่านจะดื่มกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลแบบนี้แหละค่ะ”“แล้วทำไมเธอไม่รู้จักบอกฉันก่อน” สลิลดาฟาดหัวฟาดหางอย่างเสียหน้า ก็ใครจะรู้ว่าคู่หมั้นหนุ่มชอบกาแฟขมปี๋แบบนี้ ขืนดื่มหมดแก้วสงสัยจะตาค้างไปสามวันสามคืน บ้าที่สุด“ต้องขอโทษด้วยนะคะที่เข้าใจผิด ฉันคิดว่าคุณเป็นคู่หมั้นของท่านรองฯ ก็น่าจะทราบดีอยู่แล้วว่าท่านชอบหรือไม่ชอบอะไร เห็นว่าน่าจะรู้จักรู้ใจชอบอะไรเหมือนกัน เลยไม่ได้บอกค่ะ”“นี่เธอ!” สลิลดารู้สึกหน้าชาแปลกๆ ทั้งที่อีกฝ่ายก็ไม่ได้จะหาเรื่อง สีหน้าเวลาพูดดูนิ่งๆ ซื่อๆ ตาใสเหมือนไม่ได้จงใจประชดอะไร หรือว่าจะเสแสร้งถ้าเป็นการเสแสร้งจริงละก็ ต้องนับว่าแม่เลขาสาวตรงหน้าเนียนใช่ย่อยเลยภูเบศกระตุกยิ้มมุมปาก ไม่เลวแฮะ นึกว่าจะกลัวจนหงอ แต่ยัยนั่นกลับคุมสถานการณ์ได้ดีแถมแอบตอกกลับไปเบาๆ

“ก็อยากมายั่วผมก่อนทำไม” จนปัญญาจะต่อกรกับคนเจ้าเล่ห์ หญิงสาวจึงได้แต่ข่มใจไว้ ไม่ให้ข่วนหน้าอีกฝ่ายจนหมดหล่อ“แล้วนี่คุณจะเอายังไงคะ จะให้ฉันจัดการกับคู่หมั้นคุณยังไง”“ง่ายๆ เลย คุณต้องพยายามอยู่ใกล้ๆ ผมเข้าไว้ เอาใจผมมากๆ อย่าขยันขัดใจผมบ่อยๆ ก็พอ ส่วนดาด้าน่ะ ก็สอนงานเขาตามระบบนั่นแหละ ไม่ต้องเกรงใจอะไรมาก ปฏิบัติกับเขาเหมือนพนักงานคนหนึ่ง เรื่องงานเขาต้องการมาทำเอง ก็ต้องเรียนรู้เหมือนกับคุณและคนอื่นๆ ไม่มีอภิสิทธิ์พิเศษอะไรทั้งนั้น”ภูเบศเชยคางเธอขึ้นเพื่อสบตา“ผมกับเขายังไงก็คงต้องถอนหมั้นอยู่แล้ว คุณอย่าคิดอะไรมาก ถึงเขาจะรู้เรื่องของเราเร็วหรือช้าก็ต้องรู้”เลขาสาวแอบเบ้ปากหมั่นไส้ที่เขาช่างประเมินอะไรง่ายๆ“งั้นฉันควรบอกเธอให้รู้เร็วๆ ดีไหมคะ”เรื่องจะได้จบไวๆ หากสลิลดารู้แล้วถอนหมั้นภารกิจบ้าๆ นี่ก็จะได้จบลงเสียที แล้วเธอกับเขาก็จะได้ต่างคนต่างอยู่ มันคงจะเจ็บอยู่บ้างสำหรับผู้หญิงคนนั้น แต่ไม่ว่ารู้ช้าหรือเร็วก็ต้องเจ็บไม่ต่างกันอยู่ดี เธอเองก็เหมือนกัน เรื่องจบทุกคนจะได้หายเจ็บเสียที“ก็ตามใจคุณสิ ผมยกหน้าที่ดูแลเขาให้คุณแล้วนี่” ไม่พูดเปล่า คุณเจ้านายตัวร้ายก็ใช้ปลายจมูกโ

คนที่ใครๆ จับตาดูความล่มจม ไม่ได้รู้เลยว่าตัวเองตกเป็นเป้า รุจารินพยายามทำตัวให้ปกติ เท่าที่จะทำได้ แต่อุปสรรคใหญ่ที่คอยก่อกวนความตั้งใจเธอก็คือคนที่นั่งหัวโต๊ะใกล้ๆ นี่เอง ที่ขยันส่งสายตาวิบวับๆ มองมา แต่เธอก็แกล้งทำเป็นไม่เห็น ไม่สนใจ แล้วก้มหน้าก้มตาจดรายงานการประชุมในใจได้แต่คิดเร่งเวลาให้การประชุมที่น่าอึดอัดนี่จบๆ ลงไปเสียทีก่อนที่เธอจะประสาทเสีย ไม่ก็ลุกขึ้นไปถามคนตัวร้ายว่า มองอะไรนักหนา แต่ก็ได้แค่เพียงคิด เรื่องระหว่างเธอและเขาจะให้คนในบริษัทรู้ไม่ได้เด็ดขาด“คุณเชษฐ์ครับ รายงานที่ผมขอไป ผมขอดูภายในบ่ายสองนี้ด้วยนะครับ”หัวหน้าฝ่ายบัญชีตอบรับด้วยสีหน้าหนักใจ ก็ไอ้รายงานที่ว่านั้นมันต้องรวบรวมย้อนหลังถึงสี่ปีนี่สิ แต่เขาไม่ใช่แผนกที่ได้งานยากที่สุด หัวหน้าฝ่ายการตลาดและประสัมพันธ์ต่างหากที่น่าจะปวดหัวหนักกว่าอติกรไม่เข้าประชุมโดยไม่แจ้ง แต่กลับส่งรองหัวหน้าแผนกมาแทน แผนการตลาดและประชาสัมพันธ์ในช่วงที่บริษัทต้องการขับเคลื่อนและแข่งขันกับบริษัทคู่แข่งอย่างเข้มข้น แต่วิธีการต้องสร้างสรรค์ภายใต้งบประมาณที่จำกัดในยุคดิจิตอลแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แถมท่านรองคนใหม่นั้นแม้อายุยั

“แม่แกเขาไม่ได้สอนเหรอว่าผู้หญิงดีๆ ควรทำตัวยังไง อันที่จริงแกก็ไม่ดีไปกว่าฉันหรือปราณีหรอก แกมันก็แย่งผัวชาวบ้านมาเหมือนกันไม่ใช่เหรอ ไอ้หมอนั่นมันก็มีคู่หมั้นอยู่แล้ว แกก็ยังยอมไปเป็นเมียน้อยเมียเก็บมัน หรือหวังว่ามันจะดูแลออกหน้าออกตา ฉันจะบอกอะไรให้เอาบุญนะ คนรวยๆ แบบนั้นน่ะ มันไม่มาจริงใจกับผู้หญิงธรรมดาๆ อย่างแกหรอก นอกจากจะหลอกฟันจนเบื่อแล้วทิ้งนั่นแหละ”“หยุดนะ พอที!”“ทำไม ทนฟังความจริงไม่ได้หรือไง”“อย่าเอาตัวเองมาตัดสินคนอื่น คุณมาทางไหนก็กลับไปทางนั้นดีกว่า ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก” หญิงสาวเอ่ยลอดไรฟันด้วยอารมณ์ที่โกรธกรุ่นปนเจ็บปวดลึกล้ำ“ไม่อยากเห็นตลอดชีวิต”“สิบล้าน ถ้าได้เมื่อไหร่ฉันจะไปจากชีวิตแกทันที” คนไร้ยางอายต่อรองอย่างเป็นต่อ “หรือว่าจะให้ฉันไปบอกคู่หมั้นของผัวแกก่อนว่าแกกับไอ้ท่านรองประธานคนนั้นกำลังสวมเขาให้ มันชื่ออะไรนะลูกเขยเถื่อนของฉันน่ะ ภู...ภูเบศใช่ไหม”ความอดทนของหญิงสาวขาดผึงลงในนาทีนั้นทันที“คนเลว! เป็นพ่อที่ดีไม่ได้ แต่ฉันก็ไม่คิดเลยว่าคุณจะเป็นคนเลวได้ขนาดนี้”“นังจ๋า!” นายปิยะโกรธจัดจนขาดสติ เขาเงื้อมือขึ้นสูงหมายจะตบสั่งสอนลูกสาวจอมอวดดีให้รู้ส