All Chapters of กลรติรส : Chapter 141 - Chapter 150

เมื่อเหตุการณ์สงบลงความเงียบก็แทรกตัวเข้าครอบคลุมระหว่างเขาและเธอ รุจารินมองตามหลังผู้เป็นพ่อที่ถูกหามตัวออกไปอย่างตกตะลึง ลึกๆ แล้วก็แอบนึกห่วงสวัสดิภาพนายปิยะไม่น้อย ถึงจะร้ายจะเลวกับเธอเพียงไรฝ่ายนั้นก็ได้ชื่อว่าบุพการี เธอเพียงคิดว่าภูเบศจะขู่เฉยๆ แต่ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะเอาจริง“คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” จู่ๆ เขาก็หันกลับมาถาม“คะ?”“เมื่อกี้เขาทำอะไรคุณบ้าง” ภูเบศถามด้วยความเป็นห่วง“ฉันไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณคุณมากนะคะที่เข้ามาช่วย เอ่อ...” หญิงสาวอึกอัก “คุณคงไม่สั่งให้พวกเขาทำร้าย เอ่อ...ผู้ชายคนนั้นใช่ไหมคะ”ภูเบศทำหน้าหงิก เคืองแม่คนคิดมากที่ห่วงอะไรไม่เข้าเรื่อง ทั้งที่ตัวเองโดนเขาข่มขู่ทำร้ายแท้ๆ“อย่าห่วงเลย เขาไม่เป็นอะไรหรอกน่า” อย่างดีก็แค่ทำให้หลาบจำ ไม่มารังควานเลขาของเขาได้อีกก็เท่านั้น ภูเบศนึกในใจ แต่ไม่ยอมปริปากบอกให้คนตรงหน้าเป็นกังวล“อย่าทำรุนแรงกับเขามากได้ไหมคะ ฉันขอร้อง”“ห่วงตัวเองก่อนดีไหม คุณน่ะหน้าซีดยิ่งกว่าไก่ต้มแล้ว” ใบหน้าคนพูดถึงจะเข้มขรึมแต่ก็แฝงความอ่อนโยนลึกๆ ประกายตาที่มองมา จู่ๆ เขาก็ยื่นมือมากุมที่แก้มทำให้คนถูกมองเต้นแรงขึ้น รุจารินจึงนึกขึ้นได้ว่า

“ฉันก็แค่อยากลองดูว่าเก้าอี้นี่จะนุ่มสบายกว่าเก้าอี้ของฉันหรือเปล่าก็แค่นั้น” คนพูดยักไหล่นิดๆ ก่อนลุกขึ้นราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น “แล้วไหนล่ะ ที่นั่งฉัน”“เชิญทางนี้ค่ะ” รุจารินข่มสีหน้าให้นิ่ง ทั้งที่แอบขำคนแถจนสีข้างถลอกโต๊ะทำงานถูกยกขึ้นมาตั้งไว้ข้างโต๊ะเลขา แต่ทว่าไม่มีข้อแตกต่างอะไรบ่งบอกฐานะที่เหนือกว่า ทำให้สลิลดาพอรับได้“นี่เป็นโต๊ะทำงานของคุณค่ะ และนี่คือคู่มือที่คุณต้องอ่านทำความเข้าใจ หน้าที่และขอบเขตความรับผิดชอบ ฉันทำสรุปไว้ให้หมดแล้ว หากไม่เข้าใจตรงไหนก็สามารถสอบถามกับฉันได้ไม่ต้องเกรงใจค่ะ”“เธอทำงานกับพี่เบสมานานหรือยัง”คำถามนั้นไม่เกี่ยวกับงานที่ต้องทำ แต่รุจารินพยายามใจเย็น“ก็ไม่นานเท่าไหร่ค่ะ”“แล้วเคยมีผู้หญิงมาหาพี่เบสที่นี่บ่อยไหม” คราวนี้คนเป็นเลขาต้องตั้งสติก่อนตอบ“หากเป็นลูกค้าที่มาติดต่องานก็มีบ้างค่ะ”“ไม่ใช่สิ ฉันหมายถึงผู้หญิงที่มาเกาะแกะเขาน่ะ มีเยอะไหม”รุจารินนิ่งคิด เธอควรตอบอย่างไรดี ในเมื่อหน้าที่ของเธอคือการทำให้ผู้หญิงตรงหน้ายอมถอนหมั้น หากตอบไปว่าภูเบศมีผู้หญิงในสังกัดมากมายหรือไม่ก็ทำให้ภูเบศดูเจ้าชู้ในสายตาของสลิลดา จะทำให้หญิงสาวยอมถอดใจถอ

ภูเบศเปิดรายงานอ่านเพียงชั่วครู่ รุจารินเป็นคนทำงานละเอียดและเก็บประเด็นสำคัญไว้ได้ครบถ้วน สมกับที่ถูกเทรนด์มาในฐานะผู้ช่วยเลขาของท่านประธานใหญ่มาก่อน“โอเค มีแก้ไขตรงนี้นิดเดียว คุณมาดูนี่สิ” รุจารินขยับเข้าไปใกล้โดยเว้นระยะห่างไว้“ผมต้องการให้เพิ่มตารางเวลาที่กำหนดส่งงานด้วย”“ได้ค่ะบอส เท่านี้ใช่ไหมคะ”“อืม เสร็จแล้วเดี๋ยวคุณจัดการส่งอีเมล์รายงานการประชุมนี่ไปให้หัวหน้าฝ่ายต่างๆ ได้เลยนะ”“ได้ค่ะ คุณมีอะไรจะสั่งดิฉันอีกไหมคะ”ดวงตาคมเข้มวาววับทอประกายเจ้าเล่ห์โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันสังเกต“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ดิฉันขอตัว...อุ๊ย!” รุจารินอุทานอย่างตกใจ เพราะถูกเจ้าของห้องรั้งข้อมือเธอให้นั่งลงบนตักแกร่งของเขา“นี่คุณ จะทำอะไรคะ ปล่อยนะ”“ไม่ปล่อย” ไม่ว่าเปล่า อสูรตัวร้ายก็กดปลายจมูกลงที่ข้างแก้มใสอย่างรวดเร็ว “อา...ชื่นใจจัง”รุจารินดิ้นขลุกขลักอยู่พักหนึ่ง แต่ก็ไม่อาจหนีกรงแขนของอีกฝ่ายได้ จึงหยุดดิ้น หันไปสบตาเขาอย่างเอาเรื่อง“คู่หมั้นคุณ คุณสลิลดานั่งอยู่ด้านนอกนะคะ และดิฉันเชื่อว่าเธอสามารถโผล่เข้ามาในนี้ตอนไหนก็ได้”“อืม แล้วไง” คนถูกขู่ทำหน้ากวนๆ ไม่ได้ยี่หระ “เรียกเขาเข้ามาดูเราจู๋

“ใช่ พรุ่งนี้วันหยุดเราจะไปค้างคืนหนึ่ง แล้วกลับวันมะรืน” ชายหนุ่มตอบหน้าตาเฉย พลางเปิดประตูให้เลขาสาว“ค้างคืน! แล้วทำไมไม่บอกก่อนล่ะคะ” หญิงสาวบ่นพึมพำ “ฉันไม่ได้เตรียมอะไรไปเลย เสื้อผ้าข้าวของ”“ผมให้เขาเตรียมให้คุณหมดแล้ว”“แต่เย็นนี้ฉันว่าจะไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาล”“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ผมจ้างพยาบาลให้เขาดูแลแม่คุณเป็นพิเศษ 24 ชั่วโมงแล้ว หากมีอะไรเร่งด่วนเขาจะโทรแจ้งเราเอง ไปเถอะ เดี๋ยวจะสาย งานจะเริ่มทุ่มหนึ่ง ขับคันนี้ไปเราน่าจะพอมีเวลาแต่งตัวบ้าง”“แต่งตัว?” รุจารินอ้าปากค้าง แต่ไม่ทันได้หาคำตอบก็ถูกเขารุนหลังขึ้นรถไปเสียก่อน ภูเบศคาดการณ์ไว้ไม่ผิดเลย ด้วยสมรรถนะของรถยี่ห้อดังจากยุโรปที่ดีเลิศ ทำให้ทั้งสองมาถึงที่หมายในเวลาเพียงชั่วโมงเศษๆ เท่านั้น รุจารินมองโรงแรมหรูหราตรงหน้า“ที่จริงผมอยากพาคุณไปพักที่บ้านตากอากาศของผมมากกว่า แต่มันไกลจากที่จัดงานสักหน่อย วันนี้เราค้างที่นี่ก่อนแล้วกันนะ”คำบอกกล่าวของเขาไม่ได้ทำให้เธอสบายใจขึ้น“เราจะค้างด้วยกันเหรอคะ”“คุณมากับผม แล้วจะไปค้างกับใครล่ะ” ชายหนุ่มหันไปมองคนถามอย่างกวนๆ “บอกไว้ก่อนเลยนะ อย่าได้คิดส่งสายตามองใครในงานนอกจากผ

สองหนุ่มสาวแลกเปลี่ยนรสจุมพิตแสนหวานละมุนจนกระทั่งถึงเตียง ชายหนุ่มจึงวางร่างโสภาลงอย่างทะนุถนอม ก่อนที่เขาจะถอดเสื้อผ้าทิ้ง และโถมกายตามมาทาบทับ“อย่าทำรอยคิสมาร์กนะคะ” เสียงหวานรีบห้ามปรามเมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะขบเม้มที่ซอกคอเธอเหมือนที่เขาชอบทำยามที่ทั้งสองร่วมรักกันอย่างลึกซึ้ง ภูเบศกระตุกยิ้มละลายใจ“ตรงนี้ไม่ได้ แล้วตรงนี้ล่ะ” พูดจบเขาก็ลากริมฝีปากลงมาประทับที่เนินอกสาวสล้างจนเธอสะท้านเยือก ขนลุกซู่ ยังดีที่มีบราเซียร์ห่อหุ้มมันไว้ แต่อีกไม่นานหรอก มันก็คงจะหลุดจากร่างกายตามเพื่อนๆ มันที่กระเด็นไปที่พื้นก่อนหน้า เพื่อให้ชายหนุ่มตรงหน้าลิ้มรส แล้วก็เป็นเช่นนั้น“บอสคะ ฉัน...” ความวาบหวามทำให้ลิ้นของเธอพันกันจนพูดไม่ออก ยิ่งตื่นเต้นทรวงอกก็ยิ่งสะท้อนขึ้นลงตามแรงหอบหายใจ แต่มันยิ่งทำให้ชายหนุ่มฮึกเหิม“เราต้องไปงานเลี้ยงนะคะ”“ช่างหัวงานเลี้ยงนั่นเถอะ ตอนนี้ผมอยากกินคุณก่อน”ขาดคำ รุจารินก็ผวากายรับสัมผัสเสน่หาจากเจ้านายรูปงามที่มอบให้เธออย่างเร่าร้อนเมื่อแรกเขาเพียงว่าจะพาเธอหลบมาพักผ่อนใจหลังเกิดเรื่องบ้าๆ บอๆ ที่บริษัท แต่ตอนนี้เขากลับอดใจไว้ไม่อยู่เสียแล้วเมื่อมีขนมหวานมาวางล่อตรง