แต่งกันไปมีหวังบ้านแตกแน่ๆ

ไม่ไหวแล้ว ขอกลับไปตั้งหลักก่อนดีกว่า

“ฉะ...ฉันหิวข้าวแล้วค่ะ ขอตัวก่อนนะคะเจ้านาย”

ภูเบศหัวเราะในลำคอเบา ตาคมมองตามหลังคนเขินจนเดินตุปัดตุเป๋อย่างขบขัน

ตั้งแต่เมื่อไหร่นะที่เขาละสายตาจากผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ ต้องคอยมองตาม คอยหาเรื่องตอแยต่างๆ นานาเพียงเพื่อได้อยู่ใกล้และอยากเห็นปฏิกิริยาหรือสีหน้าที่แสดงถึงอารมณ์ต่างๆ ของเธอ

ความรู้สึกนี้เรียกว่าอะไรนะ

ภูเบศยิ้มกับตัวเอง เขานี่ท่าจะบ้าไปแล้ว คิดเพลินๆ จู่ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น พอมองหน้าจอ ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มก็จางหายไปเป็นเคร่งขรึมดังเดิมอีกครั้ง

“ครับแม่”

“แกทำแบบนี้ได้ยังไง ตาเบส” เพียงประโยคแรกที่ได้ยิน เขาก็เดาประโยคถัดมาได้

“แม่ส่งหนูดาด้าไปเป็นผู้ช่วยแกนะ ไม่ใช่ผู้ช่วยเลขาแก”

นั่นไง เขาเดาผิดที่ไหน

“ก็นี่แหละครับ ผู้ช่วยผมเหมือนกัน” เขากดยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ “แต่ถ้าหนูดาด้าของแม่ทำไม่ได้ หรือไม่พอใจตำแหน่งนี้ ผมก็จนปัญญาจริงๆ ครับ”

ปลายสายเริ่มอึกอัก เพราะไม่ได้คาดหวังว่าจะเป็นอีหรอบนี้

“แกอย่ามาโยกโย้กับแม่นะตาเบส”

“ผมพูดจริงครับแม่ ถ้าทำไม่ได้ก็ต้องออกไป”

“ตาเบส! แกจะไล่น้องออกไม่ได้นะ” คุณมัศยารีบห้ามเสียงหลง ด้วยร