เด็กดื้อ!

เมื่อเหตุการณ์สงบลงความเงียบก็แทรกตัวเข้าครอบคลุมระหว่างเขาและเธอ รุจารินมองตามหลังผู้เป็นพ่อที่ถูกหามตัวออกไปอย่างตกตะลึง ลึกๆ แล้วก็แอบนึกห่วงสวัสดิภาพนายปิยะไม่น้อย ถึงจะร้ายจะเลวกับเธอเพียงไรฝ่ายนั้นก็ได้ชื่อว่าบุพการี เธอเพียงคิดว่าภูเบศจะขู่เฉยๆ แต่ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะเอาจริง

“คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” จู่ๆ เขาก็หันกลับมาถาม

“คะ?”

“เมื่อกี้เขาทำอะไรคุณบ้าง” ภูเบศถามด้วยความเป็นห่วง

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณคุณมากนะคะที่เข้ามาช่วย เอ่อ...” หญิงสาวอึกอัก “คุณคงไม่สั่งให้พวกเขาทำร้าย เอ่อ...ผู้ชายคนนั้นใช่ไหมคะ”

ภูเบศทำหน้าหงิก เคืองแม่คนคิดมากที่ห่วงอะไรไม่เข้าเรื่อง ทั้งที่ตัวเองโดนเขาข่มขู่ทำร้ายแท้ๆ

“อย่าห่วงเลย เขาไม่เป็นอะไรหรอกน่า” อย่างดีก็แค่ทำให้หลาบจำ ไม่มารังควานเลขาของเขาได้อีกก็เท่านั้น ภูเบศนึกในใจ แต่ไม่ยอมปริปากบอกให้คนตรงหน้าเป็นกังวล

“อย่าทำรุนแรงกับเขามากได้ไหมคะ ฉันขอร้อง”

“ห่วงตัวเองก่อนดีไหม คุณน่ะหน้าซีดยิ่งกว่าไก่ต้มแล้ว” ใบหน้าคนพูดถึงจะเข้มขรึมแต่ก็แฝงความอ่อนโยนลึกๆ ประกายตาที่มองมา จู่ๆ เขาก็ยื่นมือมากุมที่แก้มทำให้คนถูกมองเต้นแรงขึ้น รุจารินจึงนึกขึ้นได้ว่า