ตัดไฟเสียแต่ต้นลม!

ภูเบศรวบร่างนุ่มนิ่มมากอด พลางจูบที่ขมับเบาๆ

“ผมบอกสักคำหรือยังว่าไม่อยากไปด้วย ทำไมคุณถึงชอบผลักไสผมอยู่เรื่อยเลย หืม...” รุจารินถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ น้ำเสียงนุ่มหูตัดพ้อ แต่ไม่ร้ายเท่านัยน์ตาคมกล้าที่มองมาชวนให้ใจหวิววาบ

“ก็จ๋ากลัวว่าคุณจะรำคาญนี่คะ”

“ไปด้วยกันนี่แหละ แต่ก่อนไปขอผมชื่นใจคุณอีกนิดได้ไหม”

“แต่ว่าเรา...”

ยังไม่ทันพูดจบ ชายหนุ่มก็โน้มใบหน้าเข้ามาพร้อมประทับจูบที่ริมฝีปากนุ่มหวานเสียแล้ว แม้จะตกใจ แต่ทว่ารุจารินก็ยอมเงยหน้ารับจูบหวานๆ ของเขาโดยดี

หน้าที่...เมื่อตอนนี้เธอเป็นของเขา ก็ต้องทำตามหน้าที่ แต่ทำไมนะ หัวใจถึงเต้นแรงแบบนี้ อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้เหลือเกิน จูบของเขาช่างอ่อนโยนแต่ก็เร่าร้อนชวนให้ละลาย ยิ่งจูบก็ยิ่งทำให้เธอหลงเคลิบเคลิ้มเข้าไปอยู่ในโลกของเขาอย่างคนใจง่าย เขาร่ายมนต์สะกดจนทำให้เธอตกใจภวังค์ เสื้อผ้าที่สวมหลุดไปจากกายตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ได้ จนสุดท้ายเธอก็กลับมาอยู่ในสภาพเดียวกับเขาอีกครั้งจนได้

“ไปอาบน้ำด้วยกันนะ” เสียงกระเส่ากระซิบที่ข้างริมฝีปากอิ่ม ก่อนที่เขาจะช้อนร่างงดงามที่เปลือยเปล่าเดินตรงไปที่ห้องน้ำโดยที่เธอไม่อาจขัดขืนต้านทานแรงพิศวาสของเข