คนจนตรอก

“มาพบคุณรุจารินเหรอคะ”

โอเปอร์เรเตอร์ทักทายคนที่เธอจำได้ว่าเคยมาหาคุณเลขาของท่านรองประธานวันก่อน เขายังบอกด้วยว่าเป็นบิดาของฝ่ายนั้น

“ครับ” นายปิยะยิ้มรับอย่างสุภาพ ทั้งที่ในใจนั้นร้อนรุ่มไปหมด จนอยู่เฉยไม่ได้

หลังจากได้เห็นภาพอันโหดร้ายที่เกิดขึ้นกับลูกสาวคนเล็กเมื่อคืน พอรุ่งเช้าเขาก็ไปดักรอลูกสาวคนโตที่หน้าอะพาร์ตเมนต์ซึ่งเป็นที่อยู่ใหม่ของสองแม่ลูกที่เขาสะกดรอยตามมาเมื่อวันก่อนจนได้รู้ว่าทั้งสองย้ายมาอยู่ที่นั่น แต่ทว่ารอแล้วรอเล่าก็ไม่มีวี่แววทั้งเมียเก่าหรือลูกสาวคนโตจะออกมาสักที จึงตัดสินใจเบนเข็มมาที่บริษัทของรุจารินที่เขาเชื่อว่าถึงยังไงอีกฝ่ายก็ต้องมาทำงานแน่นอน

“วันนี้ยังไม่เห็นคุณรุจารินมาทำงานนะคะ คิดว่าเธอน่าจะลาป่วยอีกวันค่ะ”

“ลาป่วย?” คนฟังใจแป้ว “งั้นหรือครับ เอ่อ แล้วเจ้านายของเธอล่ะครับ”

“คะ” โอเปอร์เรเตอร์สาวเงยหน้าขึ้นมองคนถาม

“เอ่อคือว่า ผมแค่เป็นห่วงน่ะครับ ก็ในเมื่อลูกสาวผมไม่มาทำงาน ใครจะช่วยงานท่านล่ะครับ จริงไหม”

เหตุผลไม่เข้าท่า เป็นพ่อลูกกันน่าจะโทรถามกันเองได้ แต่ทว่าโอเปอร์เรเตอร์สาวก็ไม่ได้ติดใจสงสัย

“วันนี้ดิฉันยังไม่เห็นท่านรองนะคะ ท่านน่าจะติดธุระข้า