All Chapters of My Ruthless Possessive Doctor : Chapter 1 - Chapter 8

"Xena!"Napatalon ako sa gulat, agad na napaangat ang tingin mula sa mga papeles na inaayos ko. Nakatayo si Dr. Dylan sa harap ko—nakakunot ang noo, matalim ang tingin, at mukhang sasabog na sa galit."This is the third time this week you've messed up this report!" sigaw niya, hindi alintana kung may nakakarinig. "Are you even trying? You're supposed to be a secretary, not a kindergarten student!"Napakuyom ako ng kamao sa ilalim ng mesa, pilit pinipigilan ang sarili na sumagot nang pabalang. Huminga ako nang malalim bago nagpaubaya."Pasensya na po, Doc," sagot ko, pinipilit gawing kalmado ang boses ko. "Hindi ko po sinasadya. Nagkamali lang po ako.""Nagkamali?" Halos matawa siya sa inis. "You're supposed to be meticulous! This is a medical report, Xena! You're messing with people's lives!"Ramdam ko ang bigat ng tingin niya sa akin. Parang kahit anong gawin ko, wala siyang makitang tama."Doc, I'm sorry. I'll be more careful next time," sagot ko, pilit pa ring pinapakalma ang saril

Napaatras ako, pilit pinapalma ang mabilis na tibok ng puso ko. Saan ako pupunta? Wala akong matakasan! Halos mapatid ang hininga ko nang marinig kong bumukas ang pinto. Sa sobrang panic, kusang gumalaw ang mga paa ko at nagtago ako sa likod ng kurtina sa may bintana.Bumagsak ang pinto, kasabay ng isang malakas na sigaw.“Sino ba ‘yung lalaking kausap mo?!”Napapikit ako. Ramdam ko ang tensyon sa boses ng lalaki—pamilyar, matigas, at punong-puno ng galit.“Sinabi ko naman sa’yo, kaibigan ko lang ‘yun!” sagot ng babae, iritadong-irritado.“Kaibigan? May kaibigan bang gano’n makatingin?! Alam kong may gusto ‘yon sa’yo!”“Dylan, tama na!”Nanlaki ang mata ko. Dylan? Hindi ako sigurado kung tama ang narinig ko. Dahan-dahan akong sumilip mula sa likod ng kurtina, at halos matumba ako sa nakita ko.Si Doc Dylan.Ang boss kong malamig at walang pakialam sa kahit sino, ngayon nasa harap ko, galit na galit at parang sasabog anumang oras.“Hon, sorry. Kasalanan ko. Huwag ka nang magalit.”Nagb

“Are you okay?” may pag-aalalang tanong ni Doc Dylan habang nakatingin sa ankle ko. Napansin niyang namamaga ito kaya agad niya akong inalalayan papunta sa sofa. “Okay lang po ako,” sagot ko nang mahina, medyo nahihiya dahil hindi ko akalaing magiging ganito ang sitwasyon. Nang makaupo ako, agad siyang nagtungo sa kusina at bumalik na may dalang first aid kit at ice pack. Hindi ko inasahan na may ganito siyang side—sanay akong nakikita siyang malamig at matigas sa trabaho, pero ngayon, tila ibang Dylan ang nasa harapan ko. Lumuhod siya sa harapan ko at marahang hinawakan ang aking paa. “Let me see your ankle,” seryoso niyang sabi, ngunit agad kong binawi ang aking paa, nahihiya at nailang sa ginagawa niya. “Naku, Doc, huwag na po… nakakahiya,” sabi ko, ngunit mas mabilis ang kilos niya. Hinawakan niya ulit ang paa ko at marahang idinampi ang ice pack sa namamagang bahagi. "If this gets worse, you're gonna be in a lot more trouble. So stop being a pain and just listen," mariin n

Chapter 7Maya-maya ay nagtungo na ako sa kusina at nagsimulang maghanda ng hapunan nila. Tahimik lang si Sir Dylan habang nakaupo sa may counter, pero ramdam kong inoobserbahan niya ang bawat galaw ko. Parang nakakapasong tingin ang ipinupukol niya, kaya lalo akong naging conscious.Bakit ba siya nakatitig? Ano kayang iniisip niya? May side rin kaya siyang pervert?Napailing ako sa sarili kong mga hinala. Pero naisip ko rin—hindi ako dapat mag-alala. May hawak akong kutsilyo, at kung sakali mang may masamang mangyari, may CCTV naman. Pero teka, bakit ko iniisip na baka may mangyari?"Xen—"Biglang nagsalita si Sir Dylan sa gitna ng katahimikan, kaya nagulat ako. Dahil doon, nadulas ang kamay ko at nahiwa ko ang sarili ko."Aw!" Napaigtad ako, agad na hinigpitan ang kapit sa aking daliri. Dumaloy ang dugo mula sa maliit pero malalim na hiwa.Hindi ko pa man natatanggap nang buo ang sakit ay bigla na lang lumapit si Sir Dylan. Kinuha niya ang kamay ko at mabilis akong hinila patungo sa