Chapter 05: Other Part Time

“Are you okay?” may pag-aalalang tanong ni Doc Dylan habang nakatingin sa ankle ko. Napansin niyang namamaga ito kaya agad niya akong inalalayan papunta sa sofa.

“Okay lang po ako,” sagot ko nang mahina, medyo nahihiya dahil hindi ko akalaing magiging ganito ang sitwasyon.

Nang makaupo ako, agad siyang nagtungo sa kusina at bumalik na may dalang first aid kit at ice pack. Hindi ko inasahan na may ganito siyang side—sanay akong nakikita siyang malamig at matigas sa trabaho, pero ngayon, tila ibang Dylan ang nasa harapan ko.

Lumuhod siya sa harapan ko at marahang hinawakan ang aking paa.

“Let me see your ankle,” seryoso niyang sabi, ngunit agad kong binawi ang aking paa, nahihiya at nailang sa ginagawa niya.

“Naku, Doc, huwag na po… nakakahiya,” sabi ko, ngunit mas mabilis ang kilos niya. Hinawakan niya ulit ang paa ko at marahang idinampi ang ice pack sa namamagang bahagi.

"If this gets worse, you're gonna be in a lot more trouble. So stop being a pain and just listen," mariin niyang sabi, kaya wala na akong nagawa kundi hayaan siya.

Tahimik kaming dalawa habang maingat niyang nilalagyan ng compression at bandage ang paa ko. Ramdam ko ang init ng kanyang palad sa aking balat, bagay na hindi ko inaasahan mula sa isang tulad niya.

“It's finished, but don't move it around too much. You need to keep it still for it to heal properly,” paliwanag niya matapos tapusin ang pagbalot sa paa ko.

Tumango lang ako at napatingin sa orasan—naalala kong may pasok pa ako sa call center mamayang gabi! Napansin yata ni Doc Dylan ang pag-aalala ko, kaya nagsalita siya.

“If you need to go, feel free,” aniya, pero nag-aalangan akong umalis. Paano kung iniwan ko siya at may gawin siyang masama sa sarili niya?

“Pero… baka po kasi…” mahina kong sabi, hindi alam kung paano ipapaliwanag ang aking iniisip.

“Tss, don’t worry. Wala akong balak magpakamatay, kaya wala ka nang dapat ipag-worry,” sagot niya, halatang naiinis na ako’y pinipilit pang manatili.

Huminga ako nang malalim at tumango, kahit hindi ko pa rin maiwasang mag-alala. Tumayo siya at inalalayan akong makalapit sa pinto.

“So sure ka na ba na hindi ka na magpapahatid?” tanong niya, at may bahagyang alinlangan sa tono ng boses niya.

Ngumiti ako nang mahina. “Opo, kaya ko na po. Sorry po ulit.”

Tumango lang siya at tumingin sa akin habang nakatayo sa may pinto. Paalis na sana ako, pero hindi ko napigilang lumingon ulit.

“Listen, Doc. Heartbreak sucks. It hurts, I get it. But dwelling on it won’t change anything. Wala na siya—mag-focus ka na lang sa sarili mo. You’re stronger than you think. This isn’t the end of the world. It’s a chance to learn, to grow, and to find someone who truly appreciates you. Don’t let this define you. Dust yourself off and move on. You deserve better. Don’t waste your life dahil lang sa babaeng iyon. Fighting!”

Dire-diretso kong sinabi ang mga salitang iyon, at bago pa niya ako masagot, nag-bow ako at dali-daling lumabas ng condo kahit paika-ika.

“Hey, be careful!” sigaw niya mula sa likuran ko.

—

Habang nasa biyahe ako pauwi, hindi pa rin maalis sa isip ko ang nangyari sa condo ni Doc Dylan. Pakiramdam ko, para pa rin akong nasa isang panaginip. Paano kung pagbalik ko sa ospital sa Lunes ay pagalitan niya ako? Paano kung bigla niya akong tanggalin sa trabaho?

Pagkarating ko sa bahay, mabilis akong nagpalit ng damit at naglagay ng cold compress sa paa ko habang nagpapahinga saglit. Kailangan kong makabawi ng lakas dahil may pasok pa ako sa call center mamayang gabi.

Makalipas ang ilang oras, kahit paika-ika, pinilit ko pa ring pumasok sa trabaho. Pagdating ko sa station ko, agad kong sinuot ang headset ko at nagsimula nang tumanggap ng mga tawag.

Hindi pa rin mawala sa isip ko ang nangyari kanina. Para akong nasa isang bubble na kahit anong gawin ko, hindi ko maialis ang imahe ni Doc Dylan na halatang sira ang mundo niya dahil sa ex niya.

Biglang may tumapik sa balikat ko.

“Xena, tara, lunch break na,” sabi ni Alice.

Ibinaba ko ang headset ko at iniwan sa station ko. Napansin kong nakatingin siya sa akin na parang may gusto siyang itanong.

“Mukhang malayo ata ang iniisip mo. Muntik ka nang mapasukan ng bagong tawag, eh lunch break mo na,” sabi niya.

“Ah, oo nga eh,” sagot ko habang kinakamot ang ulo ko.

“Ewan ko ba, pero parang hindi ka nakatulog?” panunuri niya. “May nangyari ba?”

“Wala namang masyado,” iwas kong sagot.

Pero bigla siyang lumapit at ibinaba ang boses. “Ano pala ang masasabi mo doon sa poging newbie na tingin ng tingin sa’yo?”

Napataas ang kilay ko. Naaalala ko tuloy ang lalaking iyon na panay pa-charming sa akin, pero hindi ko naman pinapansin.

“Naku, alam mo namang hindi ako mahilig sa mga ganyan,” sabi ko habang iniiwas ang tingin.

Alice scoffed. “Xena, ilang taon ka na ba? 28 ka na di ba? Pero NBSB ka pa rin? My gosh! Alam mo, ikaw lang ang kaibigan kong anti-romantic! Lahat ng kaibigan ko, maliban sa’yo, nag-eenjoy mainlove!”

Napangiwi ako. Hindi ko talaga maisip ang sarili kong nasa isang relasyon. Parang hindi ko kaya.

“Bakit, hindi ka ba talaga nagugwapuhan sa newbie na iyon?” pagpupumilit niya.

“Alam mo, Alice, oo na, anti-romantic ako. Pero hindi naman ako bulag. Gwapo nga siya, pero wala talagang epekto sa akin. Meron nga akong kakilala na parang artista na sa kagwapuhan, pero wala pa rin eh. Gwapo lang siya. That’s all,” sagot ko habang kinikibit-balikat.

Habang naglalakad kami palabas ng hallway ng call center, bigla kaming nakasalubong ni Sir Mark, ang team leader namin. Matangkad siya, gwapo, at kilala sa pagiging malambing sa mga babae sa opisina.

“Xena, kumusta? Mukhang stress ka ah,” sabi niya at bigla niyang hinawakan ang balikat ko.

Dapat ay wala lang ito sa akin, pero para akong nakuryente. Hindi dahil sa kilig, kundi dahil sa isang memoryang biglang bumalik sa isip ko—yung mahigpit na hawak ni Doc Dylan kaninang hapon, yung desperasyon sa kanyang boses, at yung bigat ng emosyon sa kanyang mga mata.

Dahil sa alaala na iyon, parang bigla akong hindi naging komportable sa paghawak ni Sir Mark.