Chapter 04: Suicide

Chapter 4

Nakita kong tumayo si Dylan at lumapit sa bintana. Nakatalikod siya sa akin kaya hindi ko makita ang ekspresyon sa mukha niya. Pero isang bagay ang agad kong napansin—tumulo ang dugo mula sa kamay niya.

Napakunot ang noo ko. Bakit siya nasugatan? Anong nangyari?

Pero mas naguluhan ako nang mapansin ang isang lubid na nakasabit sa may bintana.

Napalunok ako.

“Hindi naman siguro yan lubid para pang bigti, noh?” bulong ko sa sarili. Pero nang makita kong kinuha niya ang isang upuan at inilapit sa may bintana, lumakas ang kutob ko.

Pinatong niya ang paa sa upuan at abot-kamay niyang inabot ang lubid. Tila may binubuhol siya.

Parang tumigil ang mundo ko.

“Parang… parang balak niyang magpakamatay.”

Nataranta ako. Hindi ko alam ang gagawin. Parang nanigas ang buong katawan ko, pero hindi ko pwedeng hayaan na lang siyang gawin ‘yun.

Mabilis akong tumakbo papunta sa kanya.

“Doc Dylan!” sigaw ko, sabay kapit nang mahigpit sa braso niya at hinila siya pababa.

Wala akong pakialam kung mahulog kami—ang mahalaga, mapigilan ko siya.

At ‘yon nga ang nangyari.

Nawalan siya ng balanse at bumagsak siya… sa ibabaw ko.

Naramdaman ko ang bigat ng katawan niya, pero ang mas nakakagulat ay ang mainit niyang palad na dumapo sa likod ng ulo ko, parang sinadya niyang hindi ako masaktan.

Napahiga kami pareho sa malamig na sahig.

Nagkatitigan kami.

Para akong nakulong sa lalim ng titig niya. Nanlaki ang mata niya, halatang naguguluhan sa nangyari. Ako naman, hindi ko alam kung matatakot ako o matatawa sa sitwasyon namin.

“Xena?” bulalas niya, gulat na gulat.

Dahan-dahan niya akong inalalayan para bumangon. Pareho kaming nakaupo sa sahig, magkaharap, habang ako naman ay pilit na pinipigil ang panginginig ng kamay ko.

“W-What are you doing here?” tanong niya, hindi pa rin makapaniwala.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Ramdam ko ang sakit na biglang bumalot sa dibdib ko, at bago ko pa namalayan, tumulo na ang luha ko.

Biglang bumalik sa isip ko ang isang masakit na alaala—ang araw na nagpakamatay ang papa ko anim na taon na ang nakalipas. Ang araw na pinagsisihan ko habang buhay, dahil wala ako roon para iligtas siya.

Tiningnan ko si Dylan, at sa mata niya nakita ko ang parehong lungkot na nakita ko noon sa papa ko.

Hindi ko na napigilan.

Niyakap ko siya nang mahigpit.

“Please, ‘wag kang magpapakamatay! Please! Ano man ‘yung pinagdadaanan mo ngayon, ‘wag kang susuko! Hindi mo alam kung ano ang magiging epekto nun sa mga taong iiwan mo! Please, lumaban ka!”

Mas lalo kong hinigpitan ang yakap ko sa kanya habang patuloy ang pagdaloy ng luha ko.

“I know wala akong karapatang sabihin ‘to, pero hindi mo deserve ang ganoong klaseng babae. Hindi mo deserve ang ganoong treatment ng pamilya. Siguro nga sobrang sakit ng nararamdaman mo ngayon, baka parang ang bigat-bigat na gusto mo nang sumuko, pero kailangan mong mabuhay. Para sa mga taong nagmamahal sa’yo. Para sa mga pasyente mong patuloy na lumalaban sa buhay dahil sa tulong mo. Please, ‘wag mo nang ulitin ‘to, Doc…”

Narinig ko ang pagbuntong-hininga niya. Ramdam kong tinitigan niya ako, pero hindi siya nagsalita.

Maya-maya, naramdaman kong dahan-dahan niyang inalis ang mga braso ko mula sa pagkakayakap sa kanya. “Okay, tahan na.”

Kaya dahan-dahan rin akong lumayo, pero hindi ko magawang tingnan siya nang diretso. Nakayuko lang ako, pinupunasan ang luha sa pisngi ko.

At doon ko napagtanto—boss ko nga pala siya.

Para akong nabuhusan ng malamig na tubig. Anong ginagawa ko?!

Muli akong napalunok, at pilit kong iniwasan ang tingin niya. Lumikot ang mga mata ko, iniisip kung paano ko maipapaliwanag ang lahat.

Pero hindi ko kailangang mag-isip pa nang matagal.

“You seem to be back to your senses.”

Nanlamig ang buong katawan ko nang marinig ang boses ni Dylan—matalim, malamig, puno ng hinanakit.

Para tuloy gusto kong lamunin ng lupa.

Nakayuko lang ako, hindi makapagsalita. Pero alam kong kailangan kong ipaliwanag ang sarili ko.

“Sir… sorry po.” Halos isubsob ko na ang mukha ko sa sahig sa hiya.

Hindi siya sumagot agad.

“Care to explain why you are in my condo?” tanong niya, malamig pa rin ang boses.

Mabilis akong umiling. “Ang totoo po, ako po ‘yung naglilinis ng bahay ninyo. Yung kaibigan ko po kasi, siya dapat ang assigned dito, pero pinakiusapan niya ako kung pwedeng ako muna. Hindi ko po alam na kayo ang may-ari nito. Nagkataon lang po talaga ang lahat.”

Hindi siya kumibo.

“Then why were you hiding?” malamig niyang tanong.

Napalunok ako. “N-natatakot po ako. Nataranta ako lalo na nang makita ko na kayo pala ang may-ari. Wala po akong intensyong makinig o makialam. Nagkataon lang po talaga. At nung nakita ko kayong parang magpapakamatay, hindi ko na napigilan ang sarili ko.”

Naningkit ang mata niya. “You think I was going to kill myself?”

“Hindi po ba?” nagtatakang tanong ko. “Kitang-kita ko po kayo na inaayos ‘yung lubid, tapos umakyat pa kayo sa upuan—”

Napahinto ako nang bigla siyang bumuntong-hininga at bahagyang iniling ang ulo.

“Yeah, I had to climb up to fix the wire. It wasn’t even a rope, it was a wire. It was hanging loose, so I straightened it out.”

Halos malunod ako sa sariling hiya.

“S-sorry po…” pabulong kong sabi, nanliliit sa sarili.

“And seriously? Pulling me like that was reckless! You could’ve seriously hurt yourself.”

Natahimik ako. Naalala ko kung paano ko siya hinila kanina nang walang pag-aalinlangan.

“Okay lang po… ang mahalaga, hindi kayo nasaktan.”

Napatingin siya sa akin. Hindi ko mabasa ang ekspresyon niya. Ilang saglit siyang hindi gumalaw, bago siya tumayo mula sa sahig.

Tumingala ako at nakita ko siyang nakatitig sa akin.

Inilahad niya ang kamay niya para tulungan akong tumayo.

Marahan kong inabot ang kamay niya, at tumayo ako—pero biglang sumakit ang bukung-bukong ko.

“Ahh!”

Muntik na akong matumba.

Agad niya akong sinalo, mahigpit ang pagkakahawak niya sa akin. “You’re hurt.”

Napangiwi ako. Ngayon ko lang napansin na natapilok pala ako kanina nang mahulog kami sa sahig.

Napatingin ako sa kanya, at doon ko lang napansin kung gaano siya kalapit. Ang init ng katawan niya, at ang tibok ng puso niya—o baka akin ‘yon—ay parang sobrang lakas.

Nagtagpo ang mga mata namin.

And for a moment, the world just stopped.