Chapter 03: His Other Side

Napaatras ako, pilit pinapalma ang mabilis na tibok ng puso ko. Saan ako pupunta? Wala akong matakasan! Halos mapatid ang hininga ko nang marinig kong bumukas ang pinto. Sa sobrang panic, kusang gumalaw ang mga paa ko at nagtago ako sa likod ng kurtina sa may bintana.

Bumagsak ang pinto, kasabay ng isang malakas na sigaw.

“Sino ba ‘yung lalaking kausap mo?!”

Napapikit ako. Ramdam ko ang tensyon sa boses ng lalaki—pamilyar, matigas, at punong-puno ng galit.

“Sinabi ko naman sa’yo, kaibigan ko lang ‘yun!” sagot ng babae, iritadong-irritado.

“Kaibigan? May kaibigan bang gano’n makatingin?! Alam kong may gusto ‘yon sa’yo!”

“Dylan, tama na!”

Nanlaki ang mata ko. Dylan? Hindi ako sigurado kung tama ang narinig ko. Dahan-dahan akong sumilip mula sa likod ng kurtina, at halos matumba ako sa nakita ko.

Si Doc Dylan.

Ang boss kong malamig at walang pakialam sa kahit sino, ngayon nasa harap ko, galit na galit at parang sasabog anumang oras.

“Hon, sorry. Kasalanan ko. Huwag ka nang magalit.”

Nagbago ang tono niya. Mula sa sigaw, biglang naging pakiusap. Hindi makapaniwala ang utak ko sa nakikita ko—si Doc Dylan, ang kilalang Ice Man, nakikiusap.

“Hindi mo ba naiintindihan? Hindi ko na kaya ‘to! Sobrang nakakasakal ka na!” Pumiglas ang babae mula sa hawak ni Dylan. “Lahat na lang, binabantayan mo! Hindi ko na alam kung anong gagawin!"

Isang saglit na katahimikan.

Nakahawak si Dylan sa braso ng babae, mahigpit, parang takot siyang pakawalan ito. Kita ko ang tensyon sa mukha niya, pero kita rin sa babae ang determinasyon.

“Get away from me! You’re freaking me out!” Pumikit siya, nanggigigil. “I’m done with this, Dylan. You’re pushing me too far.”

Bago pa siya tuluyang makalayo, isang malutong na sampal ang tumunog sa kwarto.

Nanlaki ang mata ko.

Si Doc Dylan, sinampal.

Saglit siyang natigilan, hawak ang pisngi niya, habang ang babae naman ay tumalikod at mabilis na lumabas ng unit. Bumagsak ang pinto sa lakas ng pagsara nito.

Napalunok ako.

Mabigat ang hanging bumalot sa buong kwarto. Nakita kong hinubad ni Dylan ang necktie niya at malakas na ibinato sa sahig. Naglakad siya papunta sa kusina, kinuha ang isang bote ng wine, at nagsalin sa baso. Tahimik siyang umupo sa sofa, walang imik, nakatitig lang sa hawak niyang inumin.

Kakaibang Dylan ang nasa harapan ko ngayon. Wala ang preskong doktor na walang pakialam sa nararamdaman ng iba. Ang natira ay isang lalaking iniwan, isang lalaking tila hindi sanay sa ganitong pakiramdam.

“Freaking you out, huh?” bulong niya sa sarili, mahina pero puno ng pait.

Napatingin ako sa kanya. Parang ang sakit makita si Dylan sa ganitong sitwasyon.

Napabuntong-hininga ako, pilit pinapakalma ang sarili. Kailangan ko nang umalis. Pero paano? Kapag naglakad ako ngayon, siguradong maririnig niya ako.

Biglang tumunog ang telepono niya.

Kita ko kung paano siya dumampot ng tawag, parang wala nang pakialam sa mundo.

“Dylan, how’s it going at the hospital?”

Malalim ang boses sa kabilang linya—pamilyar.

“Yes, Dad,” sagot ni Dylan, matamlay. “The hospital is fine.”

“Good. Alalahanin mo na ikaw ang dapat na ma-elect bilang direktor ng ospital. Hindi ka dapat magkamali.”

Halos mabasag ni Dylan ang baso sa kamay niya.

“Opo, Dad,” sagot niya, walang emosyon.

“Siguraduhin mong maayos ang lahat. Hindi tayo pwedeng magkamali. Alam mo naman kung ano ang nakasalalay dito.”

Napapikit si Dylan. Kita kong bumigat ang balikat niya, pero hindi niya iyon ipinapahalata.

“Sige na, mag-ingat ka. Huwag kang magpapabaya sa trabaho mo,” huling bilin ng matanda bago pinutol ang tawag.

Nang mawala ang tunog ng telepono, dumaan ang isang nakakabinging katahimikan.

Tahimik lang si Dylan, nakatitig sa kawalan.

At ako?

Nakalubog pa rin sa likod ng kurtina, pigil ang hininga, pilit iniisip kung paano ako makakalabas nang hindi niya napapansin.

Dahan-dahan akong lumingon, sinisilip kung may puwang sa pinto para makatakas. Ngunit sa bawat segundo, lalo lang lumalakas ang kabog ng dibdib ko.

Biglang bumuntong-hininga si Dylan at marahang nilapag ang baso niya sa lamesa. Tumayo siya, naglakad papunta sa bintana—direkta kung saan ako nakatago!

Napakagat ako sa labi, pilit iniwasang huminga nang malalim.

Isang maling galaw lang… tapos ako.

Nang umabot siya sa may bintana, sandali siyang tumigil at tumingin sa labas. Ang malamig na hangin mula sa aircon ay dumampi sa balat ko, pero hindi iyon sapat para mawala ang init ng kaba sa katawan ko.

Matagal siyang nakatayo doon. Parang may iniisip.

Bigla siyang lumingon sa direksyon ko.

Parang tumigil ang mundo.

Nanlaki ang mga mata ko habang nararamdaman kong bumibilis ang tibok ng puso ko.

Nakita niya ba ako?

Tinitigan niya ang kurtina nang matagal, at sa bawat segundong lumilipas, mas lalong humihigpit ang hawak ko sa tela.

Pero sa halip na kapain o silipin kung may tao sa likod nito, nagbuntong-hininga siya at bumalik sa sofa.

Napatigil ako.

Hindi niya ako nakita.

Napapikit ako sa sobrang ginhawa, pero hindi ko pa rin magawang gumalaw. Kailangan kong maghintay pa nang kaunti bago ako subukang lumabas.

Dylan leaned back against the couch, rubbing his temples. Para siyang binagsakan ng buong mundo.

Maya-maya, dumampot siya ng remote at binuksan ang music player. Tumunog ang isang lumang jazz song sa loob ng kwarto.

Mukhang hindi na niya ako papansinin.

Ito na ang pagkakataon ko.

Marahan kong inangat ang kurtina, sinilip kung nakatingin siya. Nakapikit siya, parang hinihigop ng tunog ng musika.

Dahan-dahan akong humakbang, pinipigilang gumawa ng ingay. Umabot ako sa may pinto, hawak na ang doorknob—