All Chapters of My Ruthless Possessive Doctor (POSSESSIVE BOYS SERIES 3): Chapter 41 - Chapter 50

Xena’s POVAno bang ginawa ko?!Hindi ako sanay.Ang tahimik ni Dylan. Ang cold. At ang nakakainis, parang hindi niya ako nakikita!For the past few days, parang nagbalik siya sa dating siya—‘yung nakaka-bwisit na version na hindi ako pinapansin at parang wala akong kwenta. Kahit anong sabihin ko, deadma siya. Kahit anong banat ko, walang reaksyon.At lalo lang akong nainis.Ano ‘to, prank? Social experiment? Psychological torture?!Dahil sa inis, napaisip ako. Fine. Gusto niyang balewalain ako? Gusto niyang umasta na parang wala akong epekto sa kanya? Sige. Magkakatalo tayo diyan, Doc.Pagka-out ko, sakto namang lumapit si Trevor."Xena, gusto mo magkape? Saglit lang, may nakita akong bagong café sa malapit."At doon pumasok ang evil plan ko.Nagpa-cute akong tumango. "Sige, game! Para ma-relax naman kahit sandali."Gulat ang mukha ni Trevor. "Talaga? Wow, hindi ko akalaing papayag ka agad.""Hindi rin," bulong ko sa sarili ko, pero syempre, hindi ko ‘yon pinarinig.Alam kong nakikit

(Dylan’s POV)Pagpasok pa lang ni Xena sa kotse, alam ko nang magiging mahirap ang gabing ‘to.Pero hindi dahil sa inis niya.Hindi dahil sa pagtataray niya.Kundi dahil sa sarili kong reaksyon sa kanya.Nakahawak siya sa bouquet na para bang pabigat sa kanya. Pilit niyang pinapanatili ang mukha niyang walang emosyon, pero ang paraan ng pagtaas ng kilay niya habang sinusuri ako—parang naghihintay ng kung ano pang gagawin ko—ay isang paalala.She’s unpredictable.At masyado akong nagiging invested.Tahimik siya habang nagda-drive ako. Kakaiba ‘yon. Hindi dahil wala siyang sasabihin, kundi dahil mukhang nag-iisip siya ng tamang sabihin.“Ito na naman tayo,” bulong niya maya-maya.Nag-angat ako ng tingin sa rearview mirror, tiningnan ang ekspresyon niya. "Anong ibig mong sabihin?""You, making me go through this grand setup na wala namang point."Napangiti ako. "Everything has a point, Xena.""Like what? Torture?"I smirked. “Romance.”Napa-facepalm siya. “God.”Halata sa boses niya ang

Napakaganda ng venue ng event ngayong taon. Ang grand ballroom ng isang sikat na five-star hotel ang napili nilang lugar para sa Emerald Medical Institute Annual Gathering—at hindi ‘to nagkulang sa engrandeng set-up. Mamahaling chandeliers, eleganteng dekorasyon, at isang live orchestra sa gilid na nagbibigay ng classy ambiance.At habang lahat ay mukhang at ease sa magarbong event na ‘to, ako? Pakiramdam ko parang isa akong impostor na sumisingit sa mundong hindi para sa akin.Napabuntong-hininga ako. Ayoko talagang pumunta, pero dahil kasama sa trabaho at required lahat ng empleyado ng ospital—wala akong ligtas. Buti na lang, nandito si Liza at Grace. Kahit papaano, hindi ko kailangang magmukhang kawawa sa isang sulok.“Girl, ang ganda mo tonight! Hindi halatang ayaw mo talaga pumunta!” biro ni Cindy habang inaayos ang dress ko. Simpleng black cocktail dress lang naman ‘to, pero dahil required ang formal attire, wala akong choice kundi mag-rent ng isang disenteng isusuot.“Kung di

Dylan’s POVMula sa kabilang dulo ng ballroom, ramdam kong may matang nakatitig sa akin.I didn’t need to turn to know who it was.Xena.Napansin ko na kanina pa niya ako pinagmamasdan mula sa table nila, tahimik pero halatang may iniisip. As a psychiatrist, reading people was second nature to me. Body language never lies.Ang bahagyang pagkakakunot ng noo niya.Ang pabago-bagong pagsimsim niya sa inumin niya—halatang hindi siya sanay sa wine.Ang paraan ng pag-iwas niya sa mga titig ng ibang tao.She felt out of place.She was uncomfortable.At alam kong may iniisip siya tungkol sa akin.Hindi ko alam kung bakit, pero gusto kong malaman kung ano ang iniisip niya tungkol sa akin sa sandaling ito.“So, Dr. del Valle, what do you think?”Saglit akong bumalik sa kasalukuyan. Nakapalibot sa akin ang ilang kilalang business tycoons, investors, at senior doctors mula sa iba't ibang medical institutions. Isa sa kanila ang nagtanong sa akin, pero hindi ko na maalala kung tungkol saan.Wala ak

Xena’s POV Pagod na pagod na ako sa araw na ‘to. Ang sakit pa rin ng ulo ko dahil sa stress sa trabaho at sa walang katapusang mood swings ni Dylan. Kaninang umaga lang, halos ipahiya niya ako sa harap ng staff. Ngayon naman, bigla siyang nananahimik at parang walang nangyari.Napahinga ako nang malalim habang inaayos ang bag ko. Hindi ko na hihintayin si Dylan. Wala akong utang na loob sa kanya para sundin lahat ng gusto niya.Naglakad ako palabas ng hospital lobby nang marinig ang isang pamilyar na boses sa likod ko."Xena."Lumingon ako at nakita ko si Trevor, nakangiti habang hawak ang susi ng kotse niya. "Sabay ka na sa ‘kin. Baka naman kung sino pa ang maghatid sa’yo."Napangiti ako. Ang gaan ng pakiramdam ko kapag siya ang kausap ko. Walang sapilitan, walang tension, walang manipulation. "Sure, Trev. Salamat."Bumukas ang pinto ng kotse niya para sa akin, at gaya ng dati, gentleman pa rin siya."Okay ka lang ba?" tanong niya nang makapasok na ako.Nagkibit-balikat ako. "Pagod