Semua Bab My Ruthless Possessive Doctor (POSSESSIVE BOYS SERIES 3): Bab 61 - Bab 70

Pagkatapos ng usapan namin ni Dylan, hindi ko maiwasang balikan sa isip ko ang lahat ng nangyari. Yung paraan ng pagsagot niya, yung mga saglit na parang may gustong lumabas sa bibig niya pero pinili niyang pigilan. At higit sa lahat, yung takot sa mata niya nung napag-usapan ang abandonment. Naaalala ko tuloy yung nakita ko noon sa condo niya. Kung paano siya halos magmakaawa sa ex niya, yung desperasyon sa boses niya, yung sakit sa mga mata niya. Ngayon, mas naiintindihan ko na. Hindi lang pala yun dahil mahal niya yung babae. Hindi lang yun dahil ayaw niyang maiwan. Kundi dahil buong buhay niya, lagi siyang iniiwan. Napabuntong-hininga ako. "You're overthinking again," malamig pero may halong amusement ang boses ni Dylan. Nang lingunin ko siya, nakasandal siya sa upuan at nakatingin sa akin na parang may iniisip siyang kalokohan. "Hindi ah," mariin kong sagot. He smirked. "Lagi kang ganyan kapag may iniisip ka. Your brows furrow, then you sigh like the weight of the world is on

Tahimik ang hapag-kainan habang isa-isang nagsasandok ng ulam ang bawat isa. Hindi na kasing bigat ng dati ang pakiramdam sa hapag, pero naroon pa rin ang mga hindi masabing saloobin. At sa susunod kong sasabihin, tiyak kong babagsak ulit ang tensyon.Huminga ako nang malalim at diretsong nagsalita, "Magpapakasal na ako."Napatingin sa akin si Mama, natigilan si Nelia, at halos mabulunan si Noah sa kinakain niyang kanin. Pero ang pinakamalupit na reaksyon? Kay Nika."Ano?!" Halos ihagis niya ang kutsara niya sa mesa. "Ate, joke ‘yan, ‘di ba?"Umiling ako, tinapangan ang sarili. "Hindi. Totoo."Nanahimik si Mama, halatang nagulat pero hindi alam kung anong sasabihin. Si Ate Nelia naman, ngumiti lang na parang hindi lubos na naiintindihan ang sitwasyon. Pero si Nika? Diyos ko. Kitang-kita ko sa mata niya ang galit."Ano ‘to? Biglaan?" Nanginginig ang boses niya. "Ni hindi mo man lang kami kinausap?""Pinag-isipan ko ‘to nang mabuti," sagot ko, pilit na pinapakalma ang sarili."Pinag-isip

Matapos ang almusal, hindi ko alam kung paano ko sisimulan ang usapan. Nakaupo kami ni Dylan sa sala, habang si Mama naman ay nasa tapat namin, halatang naghihintay ng paliwanag. Si Nika naman, nakatayo lang sa gilid, nakapamewang at halatang hindi natuwa sa nangyayari.Napatingin ako kay Dylan, pilit na binabasa ang expression niya. Pero, gaya ng dati, kalmado lang siya. Parang walang bahid ng kaba o kahit anong pag-aalinlangan sa ginagawa niya.Huminga siya nang malalim bago nagsalita."Tita Lydia," panimula niya, gamit ang pormal pero malambot na tono. "Alam kong mabilis ang lahat, pero gusto ko po sanang hingin ang basbas ninyo para sa pagpapakasal namin ni Xena."Parang sumabog ang tahimik na bomba sa loob ng bahay.Napakurap ako. Hindi ko alam kung bakit, pero may kung anong bigat sa dibdib ko habang naririnig ko ‘yon mula sa kanya. Parang... ang totoo.Napatango si Mama, pero hindi agad nagsalita. Tiningnan lang niya ako, tapos si Dylan, bago siya huminga nang malalim. "Dylan,

Pagpasok ko sa ospital kinabukasan, hindi pa ako nakakalayo sa entrance, pero ramdam ko na agad ang kakaibang tingin ng mga tao sa paligid. May ilang nurses na nagbubulungan, may ilang office staff na napapatigil sa paglalakad habang nakatingin sa akin na parang may malaking balitang kumakalat.At hindi pa ako nakakapasok nang tuluyan, biglang sumulpot si Lisa mula sa gilid at mabilis akong hinila."Xena!" bulong niya pero bakas sa mukha niya ang matinding kilig. "Totoo ba? Ikaw at si Doc Dylan?!"Halos mautal ako sa tanong niya. "A-Anong—"Pero hindi ko na natapos ang sasabihin ko nang marinig kong may isang lalaki ang umubo sa likuran namin."Of course, it’s true."Napapikit ako nang mariin bago dahan-dahang lumingon. At ayun nga.Si Dylan.Suot ang usual niyang crisp suit, may bahagyang ngiti sa labi at nakapamulsa habang nakatingin sa akin na para bang may balak na naman siyang kalokohan.Ramdam ko agad ang kaba at inis na magkahalong sumipa sa dibdib ko."Good morning, love," mal

"Hindi ko na ‘to kaya."Bagsak ako sa couch ng bridal shop habang nakatitig sa mga nakahilera pang documents, schedules, at suppliers’ contracts na kailangang tapusin.Sa harap ko, si Dylan naman ay kampanteng nakasandal sa upuan, hawak ang isang baso ng kape, at parang wala lang. "You’re overreacting, love."Napatingin ako sa kanya, walang gana. "Overreacting? Dylan, dalawang linggo na lang ang ‘kasal’ natin at ang dami pang hindi tapos! Venue, catering, final guest list—hindi ko nga alam kung may susuotin pa ako!"Nilingon niya ako mula sa baso ng kape niya. "May designer ka na, may schedule ka na rin for your final fitting. Ano pang iniisip mo?""Lahat!" bumuntong-hininga ako. "Pati ‘yung mga last-minute changes sa menu! Gusto mo raw ng—" tumigil ako, inis. "Wait, bakit nga ba ako ang nag-aayos ng lahat ng ‘to? Hindi ba dapat ikaw? Ikaw ang mayaman dito!"Ngumiti siya, kita ang bahagyang dimples. "I trust your judgment, love.""Hindi ‘yun ang point!" Napabuntong-hininga ako ulit. "