Semua Bab My Ruthless Possessive Doctor (POSSESSIVE BOYS SERIES 3): Bab 31 - Bab 40

Hindi ko alam kung bakit kailangan pang may “next stage” ang kalokohang ‘to.Parang hindi ba sapat ‘yung mga awkward dates at ‘yung pagbibigay niya ng mamahaling pasalubong sa pamilya ko? Ngayon naman, sabi ni Aiden, kailangan daw naming ipakita ang “mga maliliit na kilos ng pagmamahal.”Ano ‘yun? Holding hands? Pag-aasikaso sa isa’t isa? Kapag ba inabot ko sa kanya ang tubig, mafa-fall na siya?Kalokohan.At kung iniisip ni Dylan na papabayaan ko lang siyang gawin ang gusto niya, nagkakamali siya.“I got it.”Napatigil ako nang marinig ang boses ni Dylan sa likuran ko. Nang lingunin ko siya, hawak na niya ang pinto ng café na papasukan namin. Nakatayo siya doon, tahimik pero halatang may hinihintay.Ako.Nakaawang lang ang bibig ko habang nakatingin sa kanya."Anong ginagawa mo?" tanong ko, nakakunot ang noo."Opening the door for you." Natural lang ang tono niya, parang hindi big deal.Napatingin ako sa pinto, tapos kay Dylan.Hindi ako sanay sa ganito.Sanay akong ako ang gumagawa

Paglabas ko ng sasakyan, agad akong napatingin sa paligid. Pamilyar ang lugar—masyadong pamilyar.Napakunot ang noo ko. "Bakit tayo nandito?"Narinig ko ang pagsara ng pinto ng sasakyan bago lumapit sa akin si Dylan, walang emosyon sa mukha. "What do you mean? Isn’t it obvious?"Napalingon ako sa mataas na gusali ng condominium. "Dylan, bakit mo ako dinala sa condo mo?"Ngumisi siya at naglakad papasok, halatang wala siyang balak sagutin ang tanong ko. Hindi ko alam kung bakit, pero may kung anong gumapang na kaba sa dibdib ko habang sinusundan siya papasok sa elevator.Nang makarating kami sa unit niya, agad niya itong binuksan gamit ang access card.Pagkapasok ko, agad akong lumayo sa kanya,naalala ko tuloy noong unang time na nakapunta ako rito pero agad akong nagfocus sa present.Lumingon ako sa kanya, naniningkit ang mata. "Ano ba talaga ‘to, Dylan?""Relax," malamig niyang sagot habang tinatanggal ang suit jacket niya. "Why do you look so tense?"Napaatras ako nang bahagya. "Ewa

Naka-cross arms akong nakaupo sa harap ni Aiden habang ini-explain niya ang bagong stage ng experiment. Sa tabi ko, nakasandal si Dylan sa upuan, tahimik lang pero halatang interested sa sasabihin ni Aiden."Physical comfort," sabi ni Aiden, pinapakita sa amin ang mga notes niya. "This stage focuses on natural touch—holding hands, casual touches, small gestures of affection."Napairap ako. "Wala bang ibang paraan? Hindi ba puwedeng skip?"Ngumiti si Aiden, pero kita kong hindi siya papayag. "Xena, remember the goal of the experiment. Physical gestures build familiarity and connection. It’s a crucial part of dating.""And we have to start now?" tanong ko, na agad na sinagot ni Dylan."You sound thrilled," he remarked, smirking.Sinamaan ko siya ng tingin. "Eh kung ikaw kaya ang hindi sanay sa ganitong bagay, ewan ko lang kung matuwa ka."Tumawa lang si Dylan nang mahina. "You underestimate me, Celeste."Nagkatinginan kami ni Aiden. "She has a point," sabi ni Aiden. "Xena's naturally un

Dahan-dahan, nagsimula nang kumalat ang mga bulungan sa ospital. Mula sa mga simpleng tinginan hanggang sa pabulong na usapan sa pantry, unti-unti nang napapansin ng mga kasamahan namin ang hindi maipaliwanag na tensyon sa pagitan namin ni Dylan."Tingin mo sila na?" dinig kong tanong ng isang nurse sa isa pang kasamahan nila habang dumadaan ako sa hallway."Hindi naman siguro. Si Doc del Valle? Ang sungit kaya nun. Pero parang ang bait niya kay Ma’am Xena…" bulong ng isa pa, sabay tingin sa direksyon ko.Pakiramdam ko ay tumataas ang init sa batok ko. Kahit gusto kong umaktong kalmado, hindi ko maiwasang ma-conscious. Dati, normal lang para sa akin ang lumibot sa ospital nang walang nakakapansin. Ngayon, bawat kilos ko, bawat tingin ni Dylan sa akin, may kahulugan sa mata ng iba.Sa pantry, hindi ko naiwasang mapabuntong-hininga habang hinahalo ang kape ko. Mula sa gilid ng mata ko, napansin kong nakatingin sa akin si Grace, isa sa mga kaibigan ko sa ospital."Xena," panimula niya, n

Dylan’s POVMatapos ang buong araw ng pagpapanggap na hindi ko pinapansin si Xena, aaminin ko—hindi ko na kaya.Sinubukan ko. Talagang sinubukan ko.Pero ang bwisit na babae, parang may built-in radar kung kailan niya ako guguluhin.Nakatayo ako ngayon sa harap ng glass window ng opisina ko, iniinom ang pangatlong tasa ng kape ngayong gabi. The hospital was quieter at this hour—less noise, less people. Pero kahit na mas tahimik na, ang utak ko hindi mapakali.Sinabi ni Aiden na dapat kong ihiwalay ang emosyon ko sa experiment. That I was getting too attached.Pero paano kung hindi na lang attachment?Napailing ako at pinisil ang tadyang ko. Hindi. Hindi ako puwedeng mahulog sa sarili kong laro.Pero sh**t , hindi ba ako ang gumawa ng patakaran dito? So bakit parang ako ang talo?May kumatok."Come in," sabi ko, hindi lumilingon.Narinig ko ang pagbukas ng pinto at ang pamilyar na yabag ng sapatos.I knew it.Xena.Hindi ako agad nagsalita. Gusto kong makita kung hanggang saan siya tat