เสพติดรัก의 모든 챕터: 챕터 1 - 챕터 10

เสิ่นเหมียนมองชายเจ้าของคำพูด ลู่อวี่เฉิงเพื่อนตั้งแต่สมัยเด็กของเจียงฉีหาน ตระกูลลู่ก็เป็นอีกหนึ่งตระกูลที่มีประวัติอยู่ในเมืองหลวงมายาวนาน ลู่อวี่เฉิงเกลียดคนที่มาจากครอบครัวยากจนอย่างเธอเป็นที่สุด เพียงแต่คุณชายบตระกูลสูงศักดิ์ผู้ยโสโอหังเช่นเขา กลับกลายเป็นมีดในมือของเวินเจี่ยน เวินเจี่ยนชี้ไปที่ไหน เขาก็จะฟันฉับลงไปที่นั่น และทุกครั้งก็มักจะลงมือกับเธออยู่ร่ำไปเมื่อคิดได้แบบนี้ เสิ่นเหมียนพลันยิ้มราบเรียบ ริมฝีปากสีแดงขยับเล็กน้อย เปล่งน้ำเสียงอ่อนโยนออกมา “พี่สะใภ้ใหญ่ที่คุณพูดถึงก็คือภรรยาพี่ชายแท้ ๆ ของเจียงฉีหาน ถ้าคนอื่นมาได้ยินคำพูดของคุณเมื่อกี้เข้า เกรงว่าจะต้องเข้าใจผิดว่าเกิดเรื่องคาว ๆ ที่เปิดเผยไม่ได้ระหว่างพวกเขาแน่!”ลู่อวี่เฉิงจงใจพูดจาน่ารังเกียจใส่เธอ เธอเองก็ไม่จำเป็นต้องไว้หน้าเขาเธอยอมรับว่าเธอรักเจียงฉีหาน แต่ก็ไม่ได้ต่ำต้อยถึงขั้นที่ถูกรังแกต่อหน้าเพื่อน ๆ ของเขาเดิมทีเวินเจี่ยนยังคงเริงร่า แต่หลังจากที่ได้ฟังคำพูดของเสิ่นเหมียนแล้ว ก็กำมือทั้งสองข้างแน่นด้วยความโกรธ ความดุร้ายน่ากลัวพาดผ่านอยู่บนดวงหน้านังสารเลวเสิ่นเหมียน!แม้ในใจจะเกลียดชังเสิ่นเ

เจียงฉีหานเม้มปาก ดวงตาดำล้ำลึกมองเซิ่งเซี่ย “เธอเกิดอุบัติเหตุ?”จู่ ๆ เขาก็นึกถึงเมื่อคืนนี้ที่เสิ่นเหมียนโทรศัพท์มาหาถ้าเป็นเรื่องจริง...ณ ตอนนี้ ประตูห้องพักผู้ป่วยถูกผลัก เสิ่นเหมียนเดินเข้ามาจากด้านนอก ไอเย็นชโลมไปทั่วทั้งตัวพอเวินเจี่ยนเห็นเสิ่นเหมียน ความเย็นชาพลันปรากฏอยู่ในดวงตา แต่ไม่นานนักก็หายไป เธอพูดขึ้นอย่างร้อนรน “เพิ่งได้ข่าวว่าเธอเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ รีบมาให้ฉันดูเร็วว่าบาดเจ็บตรงไหนบ้าง หนักหรือเปล่า!” แสดงท่าทีราวกับว่าเธอเป็นห่วงเสิ่นเหมียนมากแค่ไหนดวงตาของเจียงฉีหานมืดครึ้มเสิ่นเหมียนถึงกับรวมหัวกับเพื่อนรักมาหลอกเขาเสิ่นเหมียนเดินมาลากตัวเซิ่งเซี่ยไปด้านหลัง “เธอกลับไปก่อน ปล่อยให้ฉันจัดการที่นี่เอง!”เซิ่งเซี่ยรีบพูดกับเธอ “ฉันไม่ได้ทำอะไรจริง ๆ นะ เธอตบตัวเอง!”เสิ่นเหมียนตัดบทคำพูดของเธอ “ฉันรู้แล้ว เธอไปก่อนเถอะ!”ตอนนี้เธอไม่แน่ใจเลยว่าเจียงฉีหานอยู่ในสภาพอารมณ์แบบไหน เซิ่งเซี่ยอยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์เซิ่งเซี่ยกัดปาก เดินออกไปทั้งที่ขอบตาแดงก่ำซางอู่มองเจียงฉีหานเล็กน้อย แล้วออกไปจากห้องพักผู้ป่วยเช่นกันไม่นานนักภายในห้องพักผ

เมื่อได้ยินเสียงนี้ ซางอู่ก็รีบเลื่อนกระจกกั้นกลางขึ้นทันทีเจียงฉีหานมองผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขน ราวกับถูกมนต์สะกด เขาก้มลงประทับจูบที่ริมฝีปากของเธอภาพเหตุการณ์ในห้องผู้ป่วยวันนี้ที่เจียงฉีหานจูบเวินเจี่ยนแวบเข้ามาในหัวของเสิ่นเหมียนทันที ทำให้เธอรู้สึกพะอืดพะอมจนต้องผลักเจียงฉีหานออก ก่อนจะใช้มือปิดปากและทำท่าจะขย้อนออกมาเสียงราวกับคลื่นไส้ของเธอทำให้สีหน้าของเจียงฉีหานมืดมนลงทันที“เสิ่นเหมียน! นี่เธอหมายความว่าอะไร!”เขาจูบเธอ แต่เธอกลับจะอาเจียนออกมาอย่างนั้นเหรอ?เสิ่นเหมียนรีบหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมาเช็ดปาก ก่อนจะเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่แดงก่ำของเธอจ้องมองไปทางเจียงฉีหาน “พวกเราจะหย่ากันแล้ว ทำแบบนี้มันไม่เหมาะสม!”เจียงฉีหานยื่นมือไปเชยคางของเธอขึ้น ก่อนจะบังคับให้เธอจ้องตาเขา “เรื่องที่เธอสัญญายังทำไม่สำเร็จเลยไม่ใช่เหรอ? ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ก็ยังพูดเรื่องหย่าไม่ได้”เสิ่นเหมียนจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของเขา แล้วแค่นยิ้มเบา ๆ “ก่อนฟ้าสางวันพรุ่งนี้ ฉันจะจัดการให้เรียบร้อยแน่นอน”ที่เจียงฉีหานรีบร้อนอยากจะล้างมลทินให้เวินเจี่ยน ก็เพราะเธอเคยได้รับรางวัล และยืนโดดเด่นบนเวทีจนเป็

คุณท่านอาวุโสเจียงโมโหจนเกือบจะตายคาที่เจียงฉีหานเป็นที่รู้จักในแวดวงธุรกิจว่าเป็นคนฉลาดและมีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวแต่ทำไมทุกครั้งที่พูดถึงเวินเจี่ยน กลับรู้สึกว่าเขาดูเหมือนคนที่ไม่พกสมองออกจากบ้านมาด้วยเสิ่นเหมียนตักซุปมาหนึ่งถ้วย และวางลงตรงหน้าผู้อาวุโสด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “คุณปู่ ทานซุปหน่อยนะคะ”ผู้อาวุโสเจียงยื่นมือออกมารับถ้วยซุป ก่อนจะยกขึ้นดื่มไปหนึ่งคำ ความหงุดหงิดในใจจึงคลายลงไปได้บ้าง เขาวางถ้วยลง ก่อนจะหันไปมองเจียงฉีหานด้วยสายตาจิกกัด แล้วพูดขึ้น “ในเมื่อแกถามมาขนาดนี้แล้ว งั้นฉันก็จะตอบให้แกฟัง”“ทุกครั้งที่ยัยหนูเหมียนเหมียนมาที่นี่ทีไร เธอก็จะลงมือเข้าครัวทำอาหารให้ฉันเองทุกครั้ง เธอยังรู้อีกว่าฉันชอบกินอะไร และถ้ากินปลากัน เธอก็จะยังบรรจงแกะก้างออกให้ฉันด้วย เธอใส่ใจดูแลฉันทุกอย่างไม่ขาดตกบกพร่องเลยสักนิด!”“แล้วเธอล่ะ? ทุกครั้งที่มาถึงก็จะนั่งบนโซฟา ทำตัวเป็นคุณผู้หญิงใหญ่ของบ้าน สั่งให้พวกคนใช้คอยประคบประหงมตัวเอง พวกคนใช้ต้องวิ่งวุ่นกันทั้งบ้านเพื่อเอาใจเธอ แล้วใครล่ะที่จะมาดูแลฉัน!”พูดมาถึงตรงนี้ สีหน้าของผู้อาวุโสก็ดูแย่ลงเป็น

เวินเจี่ยนโกรธจนแทบจะระเบิดออกมา แต่ก็ทำได้แค่พูดว่า “เสิ่นเหมียนเรียกคุณนะ รีบไปเถอะ ไม่ต้องสนใจฉัน!”“ให้คนขับรถพาเธอไปส่งโรงพยาบาลก่อน ไม่นานเดี๋ยวฉันจะตามไป” จากนั้นเจียงฉีหานก็อุ้มเวินเจี่ยนขึ้นรถ แล้วสั่งให้คนขับออกรถไปทันทีเวินเจี่ยนนั่งอยู่ในรถ มองร่างของเจียงฉีหานที่ค่อย ๆ ไกลออกไป สองมือของเธอกำแน่นเข้าด้วยกันตาแก่ตายยากนั่น!ต้องมีสักวันที่ฉันจะเห็นแกตายไปต่อหน้ากับตาตัวเอง!หลังจากส่งเวินเจี่ยนขึ้นรถ เจียงฉีหานก็เดินกลับเข้าบ้านในห้องรับแขก เสิ่นเหมียนกำลังนั่งกินผลไม้อยู่บนโซฟา ขณะที่ลุงจงนั่งคุยกับเธออยู่ข้าง ๆ บรรยากาศเต็มไปด้วยความผ่อนคลายเจียงฉีหานหยุดฝีเท้าไปครู่หนึ่งเสิ่นเหมียนมีความสัมพันธ์ที่ดีกับทุกคนในคฤหาสน์ประจำตระกูลหลังนี้ แต่ทำไมกลับเป็นศัตรูกับเวินเจี่ยนอยู่ตลอด?เมื่อเห็นเจียงฉีหาน เสิ่นเหมียนก็หยิบผลไม้เข้าปาก ก่อนจะชี้ไปที่ชั้นสอง “คุณปู่รอนายอยู่ในห้องหนังสือ”เธอไม่รู้ว่าผู้อาวุโสจะพูดอะไรกับเจียงฉีหานและเธอเองก็ไม่ได้สนใจลุงจงเก็บรอยยิ้มบนใบหน้าลงทันที ก่อนจะเดินไปอยู่ตรงหน้าเจียงฉีหาน “คุณชายรอง เชิญมากับผมครับ”คุณผู้หญิงทั้งอ่อน