บททั้งหมดของ เสพติดรัก: บทที่ 11 - บทที่ 20

ผู้อาวุโสเจียงส่งเสียงหึออกมา “ฉันไม่เดิมพันกับแกหรอก! ถ้ายัยหนูเสิ่นไม่ต้องการแกแล้ว ก็อย่าคิดกลับมาหาฉัน!​ มันขายหน้า!”พูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไปทางประตูเจียงฉีหานคิดเอาเองว่าเสิ่นเหมียนไม่มีทางไปไหน และไม่มีวันที่เขาจะเสียใจ!เจียงฉีหานเลิกคิ้วขึ้น หยิบซองเอกสาารขึ้นมาแล้วเดินตามออกไปเสิ่นเหมียนที่อยู่นอกประตูลงมาข้างล่างตั้งนานแล้วเมื่อลุงจงเห็นสีหน้าย่ำแย่ของเธอก็กังวลเล็กน้อย “คุณผู้หญิง ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าครับ? สีหน้าดูไม่ดีเลย”เสิ่นเหมียนส่ายหน้า “ฉันไม่เป็นไรค่ะ”ถ้อยคำเหล่านั้นที่เจียงฉีหานพูดเมื่อสักครู่ทำให้เธอรู้สึกเจ็บลึกถึงหัวใจ แล้วเธอจะมีสีหน้าดีได้อย่างไร“คุณนั่งรอก่อนนะครับ ผมจะไปรินน้ำมาให้” ลุงจงพูดจบก็รีบไปรินน้ำมาให้เธอผู้อาวุโสเจียงกับเจียงฉีหานลงมา เห็นเสิ่นเหมียนนั่งอยู่ตรงนั้น ผู้อาวุโสเจียงเอ่ยปากพูดว่า “ตอนนี้ก็ดึกมาแล้ว ข้างนอกอากาศเริ่มเย็น พวกแกไม่ต้องกลับหรอก อยู่ค้างที่นี่แหละ ทุกห้องทำความสะอาดไว้หมดแล้ว ผ้าห่มก็สะอาดเอี่ยมอ่อง รีบขึ้นไปพักข้างบนเถอะ”เขาคิดจะเชื่อมสัมพันธ์ให้ทั้งสองคนเผื่อนอนด้วยกันแล้วจะตั้งท้องขึ้นมา“พรุ่งนี้หน

เสิ่นเหมี่ยนหันหน้าหลบมือของชายหนุ่ม กัดริมฝีปาก แล้วพูดว่า “ฉันคือคุณผู้หญิงของเจียงฉีหาน ก่อนที่นายจะลงมือทำอะไรควรคิดว่าสามารถรับผลการกระทำหลังจากไปทำให้เจียงฉีหานไม่พอใจได้หรือเปล่า!”ในสถานที่ร้องขอความช่วยเหลือจากใครก็ไม่ได้แบบนี้ เธอทำได้เพียงอ้างชื่อเจียงฉีหานเจียงฉีหานเปรียบดั่งเจ้าแห่งความตายที่ผู้คนล้วนหวาดหวั่นในเมืองหลวงคนภายนอกล้วนพูดต่อ ๆ กันว่าเขาโหดร้ายทารุณ เลือดเย็นไร้ความปราณีคนกลุ่มนี้ต้องเกรงกลัวเขาแน่ ๆไม่แน่อาจจะปล่อยเธอไป“คนทั้งเมืองหลวงรู้กันหมดว่าเจียงฉีหานกับเวินเจี่ยนเป็นแฟนกัน ไม่ยักรู้เลยว่าเจียงฉีหานแต่งงานแล้ว! อย่ามาแต่งเรื่องโกหกพวกพี่ โอเคไหม?” ชายหนุ่มคว้าจับคางของเสิ่นเหมียน ออกแรงเชิดขึ้นสูง เผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา “ที่เธอมัวแต่ลีลาอยู่ตรงนี้ เพราะรอให้ฉันอุ้มเธอขึ้นรถใช่ไหม?”เสิ่นเหมียนกัดริมฝีปาก “ฉันไม่ได้โกหก ฉันคือคุณผู้หญิงของเจียงฉีหานจริงๆ! ถ้าพวกนายไม่เชื่อ ฉันโทรหาเขาตอนนี้ก็ได้!”จริง ๆ แล้วในใจก็ค่อนข้างหวั่นเมื่อกี้เจียงฉีหานเพิ่งทะเลาะกับเธอเสร็จ อาจจะไม่ยอมรับสายเธอก็ได้!แต่ว่าสถานการณ์ในตอนนี้ ทำให้เธอต้องทนหน้าด้

ช่วงหลายวันมานี้ได้ยินคนในสำนักกฎหมายพูดคุยถึงสำนักทนายความฉี่หมิงที่เพิ่งเปิดใหม่ แถมยังบอกว่าเจ้าของเป็นเด็กจบนอก เพราะงานยุ่งเธอจึงไม่มีเวลาว่างไปสนใจเรื่องนี้ ไม่คิดเลยว่าเจ้าของจะเป็นฟู่จือกุยขอบเขตธุรกิจของตระกูลฟู่คือสายการบินไม่ใช่เหรอ?ทำไมจู่ ๆ ถึงเปิดสำนักงานเกี่ยวกับกฎหมายได้ล่ะ?“ดูเหมือนเธอจะได้ยินมาแล้วสินะ! ใช่ ฉี่หมิงคือสำนักงานกฎหมายที่ฉันเปิดเอง”“ฉันจำได้ว่าพี่ฟู่เองก็เป็นนักศึกษาเรียนดีของสาขากฎหมายเหมือนกัน ถ้าตอนนั้นพี่เป็นทนายความ ไม่แน่พวกเราอาจจะกลายเป็นคู่แข่งกันก็ได้!”“ต่อให้ฉันเป็นทนายจริง ๆ เราก็ไม่มีทางเป็นคู่แข่งกันหรอก!” ฟู่จือกุยแอบพูดในใจเงียบ ๆ ฉันมีแต่จะช่วยเธอ ทำให้เธอสมหวัง!ในตอนนี้เอง เสียงของเซิ่งเซี่ยก็ดังขึ้นมากะทันหัน“เหมียนเหมียน เหมียนเหมียน เธออยู่ไหน!”อีกฝ่ายค่อนข้างควบคุมอารมณ์ไม่ได้เสิ่นเหมียนซึ้งใจ จึงยกแขนขาว ๆ ขึ้นพยายามโบกไปมา “เสี่ยวเซี่ย ฉันอยู่นี่!”บริเวณไม่ไกล รถคันหนึ่งค่อย ๆ จอด กระจกรถลดลง เจียงฉีหานมองหญิงสาวในอ้อมแขนของชายหนุ่มด้วยใบหน้าเย็นชา บนนิ้วยังใส่แหวนแต่งงานของพวกเขาอยู่แท้ ๆเหอะ…ไฉนเลยที่เสิ่

เธอตกใจรีบกดโทรเบอร์ฉุกเฉิน 120เมื่อมาถึงโรงพยาบาล เสิ่นเหมียนก็ถูกเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉินเซิ่งเซี่ยเดินวนไปมาหน้าห้องฉุกเฉิน ทั้งกังวลและกลัวถ้าเสิ่นเหมียนเป็นอะไรไป จะทำยังไง!*ภายในห้องผู้ป่วยวีไอพีของโรงพยาบาลเหรินเหอในเครือของช่วงซื่อ เจียงฉีหานยืนอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยด้วยไอเยือกเย็น ในมือถือโทรศัพท์ กำลังดุเวินเจี่ยน “เธอตั้งครรภ์อยู่ กลางคืนไม่หลับนอนมัวแต่ทะเลาะกับเสิ่นเหมียน ใช้ไม่ได้เลยนะ!”เวินเจี่ยนขอบตาแดงก่ำอย่างน้อยใจ “เมื่อกี้เสิ่นเหมียนโทรมา ฉันเห็นนายไม่อยู่ กลัวว่าเธอจะมีเรื่องด่วนเลยกดรับ ใครจะไปรู้ว่าเธอจะด่าว่าฉันหน้าไม่อาย บอกว่าฉันแย่งกำไลสืบทอด แถมบอกว่าฉันแย่งสามีของเธอด้วย! ฉันทนไม่ได้เลยแขวะเธอกลับไป ใครจะไปรู้ว่าเธอจะบอกว่าจะแฉฉันบนอินเตอร์เน็ต! ไม่ให้ฉันได้มีโอกาสได้ยืนอยู่บนเวทีอีกต่อไป!”“ฉีหาน ฉันสำนึกผิดแล้ว ขอโทษนะ ต่อไปนี้ฉันจะไม่รับโทรศัพท์ของนายอีกแล้ว”“ฉันจะนอนเดี๋ยวนี้ นายอย่าโกรธเลยนะ”พูดจบก็ยื่นมือเช็ดน้ำตา ดึงมาห่มมาคลุมโปงเจียงฉีหานก้มลงไปดึงมุมผ้าห่มออก จนเผยให้เห็นใบหน้าเปื้อนน้ำตาของเวินเจี่ยน เขาจึงเสียงอ่อนลงในทันที “เธอท

เสิ่นเหมียนเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อคืนตอนที่กลับมาถึงบ้านของเซิ่งเซี่ย มีคนเอาโทรศัพท์มาให้เมื่อคิดออกแล้ว เธอก็กดรับสาย“ญาติของหยางชิงรีบมาที่โรงพบาบาลด่วน หยางชิงอยู่ในห้องฉุกเฉิน จำเป็นต้องให้คุณมาเซ็นรับรองค่ะ”เสียงของพยาบาลฟังดูเย็นชาหัวใจของเสิ่นเหมียนลนลาน รีบตอบกลับไป “ได้ค่ะ! ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!”หยางชิงคือยายของเธอตอนเด็กเธอเคยไปอาศัยอยู่ที่บ้านของคุณยาย ซึ่งคุณยายดีกับเธอมากไม่กี่ปีก่อนคุณยายล้มป่วย ต้องเข้าโรงพยาบาล และต้องพึ่งยาบำรุงกับยาเฉพาะทางเพื่อประคองชีวิตเธอไปเยี่ยมคุณยายเมื่อไม่กี่วันก่อน รู้สึกว่าอาการของคุณยายไม่เลว เธอยังคิดว่าคุณยายดีขึ้นแล้ว อีกไม่นานก็จะได้ออกจากโรงพยาบาลทำไมจู่ ๆ เข้าห้องฉุกเฉินอีกแล้วล่ะ?เซิ่งเซี่ยเห็นเธอรีบร้อนลงจากเตียง จึงเข้าไปกอดเธอไว้ “หมอบอกว่าเธอต้องอยู่โรงพยาบาลอีกสองวันเพื่อดูอาการ เธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”เสิ่นเหมียนก้มหน้ามองเซิ่งเซี่ย ขอบตาแดงเล็กน้อย “ทางโรงพยาบาลโทรมาบอกว่ายายของฉันเข้าห้องฉุกเฉิน ให้ฉันไปเซ็นรับรอง”เซิ่งเซี่ยได้ยินคำพูดนี้ ก็ต้องปล่อยมือออก “ถ้าอย่างนั้นเธอไม่ต้องรีบ รอฉันเก็บของก่อน ฉั