บทที่ 11

ผู้อาวุโสเจียงส่งเสียงหึออกมา “ฉันไม่เดิมพันกับแกหรอก! ถ้ายัยหนูเสิ่นไม่ต้องการแกแล้ว ก็อย่าคิดกลับมาหาฉัน!​ มันขายหน้า!”

พูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไปทางประตู

เจียงฉีหานคิดเอาเองว่าเสิ่นเหมียนไม่มีทางไปไหน และไม่มีวันที่เขาจะเสียใจ!

เจียงฉีหานเลิกคิ้วขึ้น หยิบซองเอกสาารขึ้นมาแล้วเดินตามออกไป

เสิ่นเหมียนที่อยู่นอกประตูลงมาข้างล่างตั้งนานแล้ว

เมื่อลุงจงเห็นสีหน้าย่ำแย่ของเธอก็กังวลเล็กน้อย “คุณผู้หญิง ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าครับ? สีหน้าดูไม่ดีเลย”

เสิ่นเหมียนส่ายหน้า “ฉันไม่เป็นไรค่ะ”

ถ้อยคำเหล่านั้นที่เจียงฉีหานพูดเมื่อสักครู่ทำให้เธอรู้สึกเจ็บลึกถึงหัวใจ แล้วเธอจะมีสีหน้าดีได้อย่างไร

“คุณนั่งรอก่อนนะครับ ผมจะไปรินน้ำมาให้” ลุงจงพูดจบก็รีบไปรินน้ำมาให้เธอ

ผู้อาวุโสเจียงกับเจียงฉีหานลงมา เห็นเสิ่นเหมียนนั่งอยู่ตรงนั้น ผู้อาวุโสเจียงเอ่ยปากพูดว่า “ตอนนี้ก็ดึกมาแล้ว ข้างนอกอากาศเริ่มเย็น พวกแกไม่ต้องกลับหรอก อยู่ค้างที่นี่แหละ ทุกห้องทำความสะอาดไว้หมดแล้ว ผ้าห่มก็สะอาดเอี่ยมอ่อง รีบขึ้นไปพักข้างบนเถอะ”

เขาคิดจะเชื่อมสัมพันธ์ให้ทั้งสองคน

เผื่อนอนด้วยกันแล้วจะตั้งท้องขึ้นมา

“พรุ่งนี้หนูต้องไปขึ้นศาล ยังไม่ได้เตรียมเอกสารข้อมูลอะไรเลยค่ะ คืนนี้คงอยู่ค้างที่นี่ไม่ได้” เสิ่นเหมียนมองมาที่ผู้อาวุโสเจียงด้วยสายตาอบอุ่นอ่อนโยน กล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

เจียงฉีหานเหลือบมองเธอ พร้อมขบเม้มริมฝีปาก

เมื่อก่อนเวลากลับมาบ้านใหญ่เธอมีแต่อยากอยู่ค้างหลาย ๆ วันไม่ใช่เหรอ วันนี้รีบกลับขนาดนั้นเลย?

ผู้หญิงคนนี้คิดอะไรอยู่?

“เรื่องงานสำคัญ ร่างกายก็สำคัญ ต้องรักษาสุขภาพดูแลร่างกายให้ดี แต่ก็ได้ ในเมื่อเธอมีธุระ ฉันไม่รั้งพวกเธอไว้ก็ได้” ผู้อาวุโสเจียงพูดจบก็หันไปมองเจียงฉีหาน ทั้งยังใช้นิ้วชี้ซองเอกสารในมือของเขา เพื่อให้เขารีบส่งให้เสิ่นเหมียน

เสิ่นเหมียนบอกลาผู้อาวุโสเจียง “คุณปู่ หนูกลับก่อนนะคะ คุณปู่เองก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะ”

เขาเป็นเพียงคนเดียวที่ดีกับเธอ เธอจึงหวังว่าเขาจะมีสุขภาพแข็งแรงอยู่เสมอ ไม่ถูกโรคภัยไข้เจ็บทำให้ทรมาน

“เอาล่ะ ๆ รีบกลับไปเถอะ”

เสิ่นเหมียนลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอก

เจียงฉีหานยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

ผู้อาวุโสเจียงเดินเจ้าไปถีบเขาหนึ่งที “รีบไปช่วยถือร่มให้ยัยหนูเหมียนสิ!”

ช่างแข็งทื่อไม่ต่างอะไรกับท่อนไม้ ทำอะไรก็ไม่เป็น

มีแต่ยัยหนูเหมียนนั่นแหละที่ไม่ยอมแพ้ เต็มใจอยู่กับเขา

เจียงฉีหานมุ่นคิ้ว “เธอถือของเธอเองได้ ไม่ต้องให้ผมช่วยหรอก”

ในความคิดของเขา เสิ่นเหมียนเป็นคนเก่งรอบด้าน ทำเป็นทุกอย่าง ไม่จำเป็นต้องให้เขาช่วย

เมื่อผู้อาวุโสเจียงได้ยินคำพูดนี้ ก็หันหลังเดินขึ้นไปชั้นบนทันที

หากพูดต่อไปเขาอาจจะหัวใจกำเริบ

เมื่อเห็นผู้อาวุโสเจียงไปแล้ว เจียงฉีหานก็เดินถือเอกสารออกไปเช่นกัน

ข้างนอกฝนกำลังตก

เสิ่นเหมียนกางร่ม ยกกระโปรงเดินลงขั้นบันไดช้า ๆ

ตอนนี้เธอตั้งครรภ์อยู่ ทำอะไรก็ต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ

หากเผลอสะดุดล้มขึ้นมา ลูกในท้องก็คงไม่รอด

เจียงฉีหานยืนมองแผ่นหลังของเธออยู่หน้าประตู ความคิดตีกันยุ่งเหยิง

ทันใดนั้นเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ก็ดึงความคิดของเขากลับมา เขาล้วงโทรศัพท์มาดูก็พบว่าเป็นเบอร์ของเวินเจี่ยน จากนั้นจึงกดรับสาย

“ฉีหาน ฉันตกเลือด! หมอบอกว่า อาจจะแท้ง! ฉันกลัวมากเลย ทำยังไงดี?”

เวินเจี่ยนร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ

พอจะฟังออกว่าไม่ใช่การเสแสร้ง

นัยน์ตาของเจียงฉีหานลุ่มลึก “ฉันจะให้ซางอู่ติดต่อหมอไปตรวจให้ ฉันจะไปอยู่กับเธอเดี๋ยวนี้!”

เด็กคนนั้นเวินเจี่ยนทนลำบากอุ้มท้องมา หากสูญเสียไป เธอต้องเสียใจแน่ ๆ

“งั้นนายรีบมานะ!” เวินเจี่ยนเอ่ยเร่งด้วยเสียงสั่นระริก

เมื่อวางสายเสร็จ เจียงฉีหานก็หยิบร่มจากที่วางมากางออก แล้วเดินเข้าไปท่ามกลางสายฝนอย่างรีบเร่ง

เสิ่นเหมียนยืนอยู่ข้างรถ ร่มที่ถืออยู่ในมือเอนเอียง เม็ดฝนหยดลงมาตามร่ม แสงไฟข้างทางสลัว ๆ สาดส่องใบหน้าเล็ก ๆ สวยหมดจดของเธอ

โผล่วับ ๆ แวม ๆ ในเงามืด

เจียงฉีหานเงยหน้ามอง คนตรงหน้ากับทัศยนียภาพรอบกายงดงามเหมือนภาพวาด

เขานิ่งงัน

เสิ่นเหมียนเห็นเขาเดินเข้ามา ก็ดึงกระโปรงที่เปียกขึ้น เอ่ยพูดอย่างนุ่มนวล “เปิดประตูรถสิ”

เธอใส่เสื้อบาง ฝนตกอุณหภูมิลดลง พอยืนอยู่ตรงนี้สักพักเธอก็เริ่มตั่วสั่น

เจียงฉีหานเดินเข้าไปเปิดประตูรถ มองมาที่เธออย่างเรียบนิ่ง “ฉันจะไปโรงพยาบาล เดี๋ยวเธอคงต้องเรียกรถกลับ”

เสิ่นเหมียนโน้มตัวเตรียมเข้าไปนั่งในรถ พอได้ยินคำพูดของเขา ร่างกายของเธอก็นิ่งค้าง “นายไม่ใช่หมอ ต่อให้ไปโรงพยาบาลช้าสักหน่อยก็คงไม่มีผลอะไรกับเธอสักนิด”

อากาศหนาว ๆ แบบนี้ เขายังจะให้เธอเรียกรถกลับเองอีกเหรอ

แบบนี้มันชักจะเกินไปหน่อยแล้ว

“เสิ่นเหมียน ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาหึงหวง สภาวะครรภ์ของเธอไม่คงที่ แถมยังตกเลือด มีความเสี่ยงแท้งลูก เธอกลัว ฉันก็แค่ไปอยู่เป็นเพื่อนเธอ รอให้อาการของเธอดีขึ้นฉันก็จะกลับบ้าน” เจียงฉีหานขมวดคิ้ว ความไม่พอใจฉายชัดบนใบหน้า

ในความคิดของเขา ไม่ว่าเรื่องอะไรเสินเหมียนก็อยากแย่งชิงกับเวินเจี่ยนไปเสียหมด

ทันใดนั้นเสิ่นเหมียนก็นึกถึงคำพูดที่เขาพูดกับผู้อาวุโสเจียงในห้องหนังสือ ความเศร้าพลันพวยพุ่งในใจ เสียงเริ่มเฉยชาหลายส่วน “ถ้านายตัดใจจากเธอไม่ได้จริง ๆ ก็รีบตกลงหย่าซะ แล้วแต่งเธอเข้ามาในตระกูลเร็ว ๆ แบบนี้นายก็จะสามารถอยู่กับเธอได้ตลอดเวลา”

เวินเจี่ยนสูญเสียสามีไป เธอสามารถแต่งงานใหม่ได้ แต่เธอกลับมีความสัมพันธ์คลุมเคลือกับเจียงฉีหานในตระกูลเจียง

ส่วนเจียงฉีหานก็ตามใจถึงขั้นที่เธออยากได้อะไรก็ยอมให้ทุกอย่าง

ในเมื่อเป็นแบบนี้ เสิ่นเหมียนจึงไม่เคยมีความคิดอยากแย่งชิงกับเวินเจี่ยน

แต่ท่าทีของเจียงฉีหานทำให้เธอเจ็บปวดหัวใจ

หนึ่งครั้ง สองครั้ง สามครั้ง…

บีบให้เธออับจนหนทางครั้งแล้วครั้งเล่า

เธอไม่อยากอยู่กับเขาแล้ว เธออยากหย่าไปมีชีวิตใหม่!

เจียงฉีหานหรี่ตาลง สีหน้าเย็นชา “เธออยากรีบไปอยู่กับฟู่จือกุยขนาดนั้นเลยเหรอ? เอะอะก็ขอหย่าทุกวันอยู่ได้” ไอเย็นที่แผ่ซ่านออกจากร่างกายชวนให้หวาดกลัว

เสิ่นเหมียนโน้มลงไปนั่งในรถ หุบร่มวางเก็บไว้ จากนั้นก็ปิดประตูลง ทอดสายตามองเม็ดฝนที่ตกกระทบหน้าต่างรถ มุมปากยกโค้งในองศาเฉยชา “ถ้านายคิดแบบนี้ เอาเป็นแบบนั้นก็ได้”

หมอบอกว่าอารมณ์ของคนท้องไม่ควรแปรปรวนมากเกินไป ไม่ว่าเมื่อไรเธอก็ต้องรักษาสภาวะอารมณ์ให้สงบเอาไว้

แต่งงานมาสามปี ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจียงฉีหานพูดจาทำร้ายจิตใจเธอ

ชินเสียแล้วล่ะ

เจียงฉีหานแสยะยิ้ม จากนั้นก็สตาร์ทรถ เงยหน้ามองกระจกหลัง

หญิงสาวกำลังมองออกไปนอกหน้าต่าง ขนตาโค้งงอน ถึงจะหันข้างก็ดูสวยชวนตะลึงอยู่ดี

ทั่วทั้งเมืองหลวง มีแค่เธอที่ไม่ได้สวยดึงดูดเพียงหน้าตา แต่รูปร่างก็ดีมากเช่นเดียวกัน

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า ทุกครั้งที่เห็นเธอ ร่างกายของเขามักจะมีปฏิกิริยาเสมอ

เขาชอบเธอ แต่จำกัดอยู่แค่ความเข้ากันได้ในชีวิตสามีภรรยาเท่านั้น ไม่ผสมความรู้สึกอื่นใด

เขาอยากให้สองคนใช้ชีวิตแบบนี้ตลอดไป

แต่ว่าตอนนี้ จู่ ๆ เสิ่นเหมียนก็ขอหย่า

มันทำให้เขารับไม่ได้

เพราะยังไงเขาก็จะไม่ยอมหย่า!

จะไม่ปล่อยโอกาสให้ผู้ชายคนอื่นเด็ดขาด!

ชั่วขณะนั้น ทั้งสองคนต่างไม่พูดจา ภายในรถจึงเงียบมาก

รถเพิ่งขึ้นทางยกระดับ เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของเจียงฉีหานก็ดังขึ้นมา เมื่อกดรับก็ได้ยินเสียงร้องไห้ฟูมฟายของเวินเจี่ยนดังออกมา “ฉีหาน ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว ฉันอยากตาย!”