บททั้งหมดของ เสพติดรัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

เมื่อเห็นเจียงฉีหาน เวินเจี่ยนก็ลอบคิดคำนวณอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็พุ่งเข้าสู่อ้อมแขนของเจียงฉีหานอย่างรวดเร็ว และเริ่มร้องไห้เบา ๆ“ฉีหาน ขอโทษนะ ฉันไม่ควรขอกำไลจากนายเลย! แบบนั้นเสิ่นเหมียนก็จะได้ไม่ต้องรู้สึกไม่ดีกับเรื่องนี้!”“หมอก็เคยบอกว่าอารมณ์ต้องมั่นคงไม่ใช่เหรอ? ทำไมเธอถึงร้องไห้!” เจียงฉีหานขมวดคิ้ว ใบหน้าดูไม่พอใจ แต่เสียงพูดกลับอ่อนโยน ให้ความรู้สึกเหมือนเขาชอบผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาเป็นอย่างมาก“ฉีหาน กำไลก็ควรคืนให้เจ้าของเดิม! ฉันไม่สมควรสวมมัน” เวินเจี่ยนจับมือเจียงฉีหานแน่น ๆ แล้วผลักกำไลเข้าไปในฝ่ามือของเขา ด้วยความรู้สึกทั้งทุกข์ทนและอับอายทั้งๆ ที่เธอก็เป็นหลานสะใภ้ของตาแก่ตายยากนั่น ในวันนี้เป็นวันเกิดของเธอ เขาถึงกับไม่ให้อั่งเปาเลยสักซองเดียว และเขาไม่เพียงแต่มอบหุ้นในบริษัทให้เสิ่นเหมียน แต่ยังมอบกำไลมรดกตกทอดของตระกูลเจียงให้เสิ่นเหมียนอีกด้วยทุกคนรู้ดีว่ากำไลมรดกตกทอดของตระกูลเจียงที่สวมบนข้อมือ แสดงถึงตำแหน่งสะใภ้ใหญ่ของตระกูลเจียง เป็นสัญลักษณ์ของอำนาจ ตำแหน่ง และความมั่งคั่ง บรรดาคุณหนูจากตระกูลผู้ดีและภรรยาเศรษฐีในแวดวงสังคมชั้นสูงของเมืองหลวง

เมื่อเสิ่นเหมียนได้ยินชื่อของฟู่จือกุย เธอจำได้ว่าเขาเพิ่งช่วยชีวิตเธอมาไม่นาน และกังวลว่าเจียงฉีหานจะรบกวนเขา เธอจึงรีบเริ่มอธิบายว่า “ระหว่างฉันกับฟู่จือกุย เราไม่มีอะไรเกินขอบเขต เป็นความสัมพันธ์ที่บริสุทธิ์จริง ๆ ไม่ใช่แบบที่คุณคิด!”เจียงฉีหานมองท่าทางที่เธอกำลังรีบอธิบาย ดวงตาของเขามืดครึ้มลงเล็กน้อย มือของเขาก็กดแน่นขึ้นอีกเล็กน้อย “ทำไม? กลัวว่าฉันจะไปหาเรื่องเขารึไง?”ก่อนหน้านี้เธอยังหลงใหลในความสุขที่เขามอบให้ เมื่อได้ยินชื่อฟู่จือกุยร่างกายของเธอก็ไม่มีปฏิกิริยาเลยเธอแสดงความปกป้องฟู่จือกุยอย่างเต็มที่เมื่อถูกเขาสังเกตเห็น ร่างกายของเสิ่นเหมียนแข็งตัวไปทันทีแล้ว เธอยกศีรษะและส่ายมือปฏิเสธ “ไม่มี ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น!”เจียงฉีหานรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของร่างกายหญิงสาวได้อย่างชัดเจน คิ้วของเขาขมวดแน่นขึ้น “ความสามารถในการโกหกของคุณผู้หญิงเจียงดีขึ้นเรื่อยๆ นะ!”เสียงของเขาดูเหมือนจะมีความอันตรายเสิ่นเหมียนกล้าคิดถึงชายคนอื่นในใจ ไม่รู้เอาเขาไปไว้ที่ไหนในตอนนี้ เจียงฉีหานไม่ได้คิดเลยด้วยซ้ำว่าทำไมตัวเองถึงได้โกรธขนาดนี้“ฉันไม่ได้โกหก! ฉันกับฟู่จื่อกุ้ยไม่

เจียงฉีหานเลิกคิ้วเล็กน้อย “เธอหมายความว่ายังไงกับคำพูดนี้?”เสิ่นเหมียนยิ้ม “แปลตามตัวอักษรนะ คุณก็แค่จำให้ดีก็พอ! อ้อ นายรู้สึกดีขึ้นแล้วหรือยัง? เอาเนคไทออกและปล่อยฉันไปเถอะ!”เธอพูดอย่างสบายใจ เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างทั้งสองเลยเจียงฉีหานไม่ได้ตอบกลับเธอ ดันประตูรถเปิดแล้วลงจากรถซางอู่อยู่ห่างออกไปมาก กลัวว่าจะได้ยินสิ่งที่ไม่ควรได้ยิน แต่ความสนใจของเขาก็ยังคงอยู่ที่นี่เมื่อเห็นเจียงฉีหานลงจากรถ ซางอู่รีบเดินมาอย่างรีบเร่ง แล้วพูดด้วยความเคารพ “คุณผู้หญิงเจียง”“ไปตรวจสอบว่าเมื่อคืนนี้บนสะพานยกสูงที่จิงซื่อเกิดอะไรขึ้น และไปตรวจสอบบันทึกการเข้ารักษาตัวของเสิ่นเหมียนในสองวันนี้ด้วย” เขาไม่ได้ไม่เชื่อสิ่งที่เสิ่นเหมียนพูด แต่เขาอยากเชื่อหลักฐานที่เห็นอยู่ตรงหน้ามากกว่าแม้ว่าซางอู่จะรู้สึกแปลกใจ แต่เขาก็ตอบอย่างจริงจังว่า “ครับ”เมื่อซางอู่ไปโทรศัพท์ เจียงฉีหานก็พิงประตูรถและสูบบุหรี่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร รอยจูบที่คอของเสิ่นเหมียนก็ปรากฏขึ้นในใจเขา ทำให้เขารู้สึกรำคาญเล็กน้อยในรถ เสิ่นเหมียนกำลังถูเบาะที่นั่งด้วยมือทั้งสอง กำลังพยายามถูเอาเนคไทที่ผูกอยู่บนมือออก

เวินเจี่ยนส่งข้อความหาทีไร ก็มักจะบอกว่าเธอกำลังตั้งท้อง แล้วก็พูดว่าเจียงฉีหานรักเธอมากแค่ไหนพออ่านหลายๆ ครั้งเข้า เสิ่นเหมียนก็รู้สึกรำคาญก็ไม่ใช่ว่าเธออยากรั้งเจียงฉีหานไว้ไม่ยอมหย่าสักหน่อยที่จริงเป็นเจียงฉีหานเองต่างหากที่ไม่อยากหย่ายิ่งคิดดูก็ยิ่งรู้สึกว่าเจียงฉีหานไม่ได้รักเวินเจี่ยนอย่างที่เธอพูดเลยตั้งท้องแล้วแท้ๆ แต่เจียงฉีหานก็ยังไม่มาหย่ากับเธอผู้ชายถ้ารักผู้หญิงจริง จะยอมให้คนอื่นด่าว่าเธอเป็นชู้ได้ยังไงขณะที่กำลังคิดเพลินๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเสิ่นเหมียนหยุดความคิด มองเบอร์ที่โชว์บนหน้าจอ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แล้วกดรับสาย“วันนี้วันเกิดฉัน อยากชวนคุณไปทานอาหารด้วยกันที่ที่ร้านกรีนทีเรสเตอรองท์ตรงเซ็นจูรี่พลาซ่า” เสียงของเวินเจี่ยนฟังดูอ่อนหวานและไพเราะมากเสิ่นเหมียนยิ้มบาง “ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันให้คนเอาของขวัญวันเกิดไปส่งให้เธอเองก็แล้วกัน!”เวินเจี่ยนเอาแต่ปรากฏตัวต่อหน้าเธอทั้งวัน เสิ่นเหมียนเลยคิดว่าควรตอบสนองบ้างสักหน่อย“ฉีหานก็ให้ของขวัญวันเกิดฉันแล้วนี่ เธอสองคนเป็นสามีภรรยากัน ไม่ต้องมาให้ของขวัญฉันอีกก็ได้” เวินเจี่ยนปฏิเสธด้วยน้ำเสียงอ่อนหวา

เจียงฉีหานเม้มริมฝีปากแน่น “คุณปู่ครับ เรื่องนี้ไม่มีทางเจรจาได้เลยจริง ๆ เหรอครับ?”เขาเชื่ออยู่แล้วว่าผู้อาวุโสเจียงจะถึงขั้นกล้าโทรหาเวินเจี่ยน สั่งให้คืนกำไลได้จริง ๆ“ไม่มี!” ผู้อาวุโสเจียงสวนทันควัน น้ำเสียงเด็ดขาด“นั่นเป็นของที่ฉันตั้งใจยกให้ยัยหนูเหมียน มันก็ต้องเป็นของยัยหนูเหมียนเท่านั้น!”ซางอู่ยืนก้มหน้าอยู่ข้าง ๆ ทำเป็นไม่สนใจสิ่งรอบตัวจริง ๆ แล้ว เขาเองก็คิดว่าการที่คุณเจียงนำกำไลของคุณผู้หญิงเจียงไปให้คุณเวินเจี่ยน มันไม่เหมาะสมสักเท่าไรแถมยังเป็นข่าวร้อนในโซเชียลอีกแต่เขาเป็นแค่ลูกน้องธรรมดา ไม่มีสิทธิ์เอ่ยปากอะไรมาก“ถ้าอย่างนั้นเรารอให้เสิ่นเหมียนมาแล้วคุยกับเธอก่อน ค่อยตัดสินใจดีไหมครับ?” เจียงฉีหานพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเล็กน้อยเขาเผลอนึกย้อนไปถึงเมื่อหลายปีก่อน เวินเจี่ยนเคยแอบยัดเงินก้อนหนึ่งให้เขา ซึ่งกลายเป็นเงินช่วยชีวิตตอนที่เขาหนีหัวซุกหัวซุนเธอเคยช่วยชีวิตเขามาก่อนตอนนี้เธอแค่อยากได้กำไลวงหนึ่งเท่านั้นเอง…เขาจะไม่ตอบสนองความปรารถนาของเธอได้ยังไงกันเล่า“เรื่องนี้ไม่มีทางเจรจาได้!” คุณปู่เจียงโกรธจัดจนหงุดหงิด “เจียงฉีหาน แกเป็นอะไรไป ทำไม