บทที่ 4

เจียงฉีหานเม้มปาก ดวงตาดำล้ำลึกมองเซิ่งเซี่ย “เธอเกิดอุบัติเหตุ?”

จู่ ๆ เขาก็นึกถึงเมื่อคืนนี้ที่เสิ่นเหมียนโทรศัพท์มาหา

ถ้าเป็นเรื่องจริง...

ณ ตอนนี้ ประตูห้องพักผู้ป่วยถูกผลัก เสิ่นเหมียนเดินเข้ามาจากด้านนอก ไอเย็นชโลมไปทั่วทั้งตัว

พอเวินเจี่ยนเห็นเสิ่นเหมียน ความเย็นชาพลันปรากฏอยู่ในดวงตา แต่ไม่นานนักก็หายไป เธอพูดขึ้นอย่างร้อนรน “เพิ่งได้ข่าวว่าเธอเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ รีบมาให้ฉันดูเร็วว่าบาดเจ็บตรงไหนบ้าง หนักหรือเปล่า!” แสดงท่าทีราวกับว่าเธอเป็นห่วงเสิ่นเหมียนมากแค่ไหน

ดวงตาของเจียงฉีหานมืดครึ้ม

เสิ่นเหมียนถึงกับรวมหัวกับเพื่อนรักมาหลอกเขา

เสิ่นเหมียนเดินมาลากตัวเซิ่งเซี่ยไปด้านหลัง “เธอกลับไปก่อน ปล่อยให้ฉันจัดการที่นี่เอง!”

เซิ่งเซี่ยรีบพูดกับเธอ “ฉันไม่ได้ทำอะไรจริง ๆ นะ เธอตบตัวเอง!”

เสิ่นเหมียนตัดบทคำพูดของเธอ “ฉันรู้แล้ว เธอไปก่อนเถอะ!”

ตอนนี้เธอไม่แน่ใจเลยว่าเจียงฉีหานอยู่ในสภาพอารมณ์แบบไหน เซิ่งเซี่ยอยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์

เซิ่งเซี่ยกัดปาก เดินออกไปทั้งที่ขอบตาแดงก่ำ

ซางอู่มองเจียงฉีหานเล็กน้อย แล้วออกไปจากห้องพักผู้ป่วยเช่นกัน

ไม่นานนักภายในห้องพักผู้ป่วยจึงเหลือเพียงพวกเขาสามคน

เสิ่นเหมียนเดินมาตรงหน้าเตียงผู้ป่วย มองลงไปที่เวินเจี่ยน “ได้ข่าวว่าเธอถูกตบ แล้วเธอเจ็บหนักหรือเปล่า? ได้ไปตรวจเช็คแล้วหรือยัง?”

รอยมือประทับอยู่บนหน้าเวินเจี่ยน ซึ่งก็จางลงไปมากแล้ว ไม่เพียงพอให้ไปตรวจพิสูจน์

เวินเจี่ยนกัดปาก มองเสิ่นเหมียนด้วยใบหน้าน้อยใจ “แม่นั่นตบตรงที่มองไม่เห็น ไปตรวจพิสูจน์ไม่ได้หรอก! ถ้าเธอไม่เชื่อว่าแม่นั่นตบฉันก็ไม่ต้องเชื่อ!”

“นี่เธอทึ่มหรือไง? ยัยนั่นตีเธอที่อื่นด้วยแล้วทำไมไม่พูดออกมา! ถ้าเกิดว่าเป็นอะไรขึ้นมาล่ะ?” เจียงฉีหานพูดจาโมโหใส่เวินเจี่ยนเสียงดัง

ขอบตาของเวินเจี่ยนแดงก่ำขึ้นมาทันที “ฉันไม่อยากให้นายกับเสิ่นเหมียนต้องทะเลาะกันเพราะฉัน คิดว่าร่างกายไม่มีส่วนไหนผิดปกติ ก็เลยไม่ได้บอก!”

เจียงฉีหานหน้าดำทะมึน “เรื่องของตัวเองยังจัดการไม่จบ ยังจะมาห่วงเรื่องของฉันกับเสิ่นเหมียนอีก สมองมีปัญหาหรือไง!”

แม้น้ำเสียงจะเย็นชา แต่ก็ฟังดูสนิทกันไม่น้อย

เสิ่นเหมียนยืนอยู่ตรงนั้น ทั้งที่เธอกับเจียงฉีหานเป็นคนที่ใกล้ชิดกันที่สุด ทว่าตอนนี้เธอกลับรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนนอก สอดเข้าไประหว่างพวกเขาสองคนไม่ได้เลยสักนิดเดียว

ก็เหมือนเวลาที่เธออยู่ที่บ้านตระกูลเสิ่น เธอก็เป็นคนนอกคนหนึ่ง

รู้สึกทุกข์ใจอยู่บ้าง

เวินเจี่ยนถลึงตาใส่เขา กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ความสัมพันธ์ระหว่างสามีกับภรรยาของพวกนายไม่ดี อยู่ต่อหน้าฉันนายก็เอาแต่ทำหน้าตึงอยู่ทั้งวี่ทั้งวัน ทำเอาฉันยังอารมณ์ไม่ดีไปด้วย! ให้พูดก็คืออารมณ์ของนายกระทบต่อความรู้สึกของฉัน ฉันจะไม่เป็นห่วงได้ยังไง?”

“เถียงข้างๆ คูๆ!” เจียงฉีหานตำหนิด้วยใบหน้าดำทะมึน “เรื่องของฉัน ต่อไปเธอก็ไม่ต้องมายุ่งอีก!”

“ใครอยากจะยุ่งกัน! เหอะ!” เวินเจี่ยนร้องเฮอะอย่างยโส

เจียงฉีหานมองเธอเล็กน้อย “ฉันจะให้หมอมาตรวจเธอดู!”

พูดจบก็กดกริ่งเรียก

เสิ่นเหมียนลอบสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พยายามระงับความเจ็บปวดในใจอย่างสุดชีวิต

เธอจำได้ดีเมื่อต้นปีของปีนี้ เธอเป็นไข้หนัก ต้องอยู่โรงพยาบาลถึงครึ่งเดือน แต่เจียงฉีหานก็ไม่เคยมาเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาลสักครั้ง

ตอนนั้นเธอยังหลอกตนเองด้วยการบอกว่า เขายุ่ง ไม่มีเวลา

พอตอนนี้ได้เห็นฉากของทั้งสองคนตรงหน้านี้ เธอยังจะหลอกตัวเองได้อีกที่ไหนกัน

เจียงฉีหานไม่ได้ไม่มีเวลา เพียงแค่เพราะคนคนนั้นไม่ใช่เวินเจี่ยน เขาเลยไม่ให้ความเป็นห่วงเป็นใย

*

ตอนที่คุณหมอมาตรวจอาการให้เวินเจี่ยน เจียงฉีหานก็ลากเสิ่นเหมียนเดินออกไปด้านนอก

เวินเจี่ยนมองเงาหลังของคนทั้งคู่ มือที่อยู่ใต้ผ้าห่มกำแน่น

พอออกมานอกประตู เสิ่นเหมียนก็สะบัดมือของเจียงฉีหานออก แล้วยืนประจันหน้ากับเขา “เจียงฉีหาน เรามาคุยกันหน่อย!”

“ได้ งั้นก็คุยเรื่องที่ขึ้นฮอตเสิรช์เมื่อวานก่อนแล้วกัน” สายตาที่เจียงฉีหานมองเธอไม่มีความอบอุ่นเลยสักนิดเดียว

ที่เมื่อสามปีก่อนแต่งงานกับเสิ่นเหมียนก็เพราะถูกบังคับ

แม้จะนอนด้วยกันมาสามปี แต่เขากลับไม่เคยเกิดความรู้สึกอะไรต่อเธอสักนิดเดียว

เขายอมให้เสิ่นเหมียนหึงหวง แต่ไม่มีทางยอมให้เธอซื้อฮอตเสิร์ชใส่ร้ายเวินเจี่ยนเพราะหึงหวงอย่างบ้าคลั่ง!

เสิ่นเหมียนขมวดคิ้วงามแน่น กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันบอกไปแล้ว ฉันไม่ได้เป็นคนซื้อฮอตเสิร์ช! ฉันไม่มีทางยอมรับเรื่องที่ฉันไม่ได้เป็นคนทำ!”

ฮอตเสิร์ชถูกดันลงไปแล้ว ตอนนี้บนอินเทอร์เน็ตจะเสิร์ชหาด้วยคำสำคัญไหนก็หาไม่เจอทั้งนั้น แล้วเจียงฉีหานก็ยังจะมาพูดเรื่องฮอตเสิร์ชกับเธออีก

นี่มันจะมากเกินไปหน่อยไหม!

“ฉันไม่มีทางเปลี่ยนเรื่องที่ฉันตัดสินใจไปแล้ว! ฉันให้เวลาเธอคิดครึ่งวัน ช้าที่สุดคือก่อนเลิกงานช่วงเย็น แล้วมาบอกฉันเรื่องผลลัพธ์ที่เธอคิดด้วย!” น้ำเสียงของเจียงฉีหานมีความเฉียบขาด ขณะเดียวกันเขาก็ส่งสัญญาณให้เสิ่นเหมียนว่า ต่อให้เธอไม่ตกลง ผลสุดท้ายก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากนี้

เสิ่นเหมียนมองดวงตาเย็นชาของเขา รู้สึกเย็นเยียบไปทั่วทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า

“นายตัดสินฉันทั้ง ๆ ที่ไม่มีหลักฐานเลยสักอย่าง มันไม่เกินไปหน่อยหรือไง!”

เธอพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ พร้อมกับสีหน้าอันเย็นชา

เจียงฉีหานจะโหดร้ายกับเธอเกินไปหน่อยหรือเปล่า!

“เวินเจี่ยนเพิ่งได้รับรางวัล ข่าวเสียหายอะไรก็แล้วแต่มันร้ายแรงกับเวินเจี่ยนทั้งนั้น! เรื่องนี้ก็เป็นอันตกลงตามนี้!”

จู่ ๆ เสิ่นเหมียนก็ยิ้มออกมา “ผลักฉันลงเหวลึกเพื่อช่วยฟอกขาวให้เวินเจี่ยน เจียงฉีหาน ตอนที่นายพูดแบบนั้นออกมาได้คิดถึงผลลัพธ์ที่ฉันต้องเจอไหม?”

แน่นอนว่าเขาไม่เคยคิดสินะ

ไม่อย่างนั้นก็คงไม่พูดจาแบบนี้ออกมา

เจียงฉีหานเม้มปาก “เงินห้าแสนที่ฉันให้เธอทุกเดือนมันยังไม่พออีกหรือไง? เธอถึงต้องเอาหน้าไปโผล่ให้สังคมเห็น! ครั้งนี้ก็จะได้ลาออกไปพอดี กลับไปคอยปรนนิบัติฉันที่บ้านให้ดี!”

สีหน้าของเสิ่นเหมียนขาวซีดเล็กน้อย เธอกล่าวด้วยใบหน้าเด็ดเดี่ยว “เงินห้าแสนที่นายให้ฉันน่ะ เอาไปใช้กับเรื่องในบ้านทั้งหมด ฉันไม่เคยใช้เงินของนายเลย! แล้วอีกอย่าง ฉันก็ชอบงานที่ฉันทำในตอนนี้ ไม่เคยคิดจะลาออกเลยสักครั้ง! ถ้านายคิดว่าเพราะฉันทำงานเลยไม่มีเวลาดูแลนายให้ดี งั้นก็หาคนรับใช้มาปรนนิบัตินายอีกหลาย ๆ คนสิ!”

เจียงฉีหานให้เงินเธอห้าแสนบาททุกเดือนนั้นเป็นเรื่องจริง แต่ค่าใช้จ่ายในบ้านมีตั้งมากมายขนาดนั้น เงินห้าแสนบาทนี่ ในหนึ่งเดือนก็ไม่เหลือเลยด้วยซ้ำ

เงินเดือนส่วนใหญ่ของเธอล้วนเอาไปจ่ายค่ารักษากับค่าโรงพยาบาลของคุณยาย

ถ้าเธอลาออกไปอยู่ที่บ้าน แล้วอาศัยเงินสำหรับใช้ในบ้านเดือนละห้าแสนบาท คงจ่ายค่านอนโรงพยาบาลของคุณยายไม่ไหวแน่

แล้วเธอจะไปลาออกได้อย่างไร!

เจียงฉีหานกดเธอเข้ากับกำแพง ก้มหน้ามองเธอ แผ่กลิ่นอายอันตรายออกมาทั่วทั้งตัว “ฉันแต่งเธอเข้าบ้าน ก็เพื่อให้เธอมาใส่ใจดูแลฉัน ไม่ใช่แต่งเธอเข้าบ้านแล้วแต่กลับให้คนใช้มาทำทุกอย่างแทนเธอ! ถ้าเธอคิดว่าเงินห้าแสนมันไม่พอใช้ งั้นเดือนนี้ฉันจะให้เธอเพิ่มอีกห้าแสน!”

คำพูดนี้ของเขา พอเข้าหูเสิ่นเหมียนแล้วมันเหมือนกับการให้ทานมากกว่า

ความเศร้าโศกเกิดขึ้นในใจเสิ่นเหมียน

แต่งงานกันมาสามปี เขาไม่เคยเห็นเธอเป็นภรรยา หรือเห็นเธอเป็นบ้านของเขาเลยสักครั้ง

เธอเป็นแค่ของของเขา

และเป็นคู่นอนที่เขามีไว้ระบายความใคร่

“ไว้พอเธอลาออกแล้ว เธอว่าง ๆ ก็ไปนัดเที่ยวเล่นกับพวกคุณหญิงคุณนายพวกนั้น คบหากับพวกเขา ต่อไปจะได้เจรจาธุรกิจกันง่ายขึ้น!” ในความคิดของเจียงฉีหาน พวกคุณหญิงคุณนายในสังคมชั้นสูงต่างก็ใช้ชีวิตกันแบบนี้ทั้งนั้น ในฐานะที่เสิ่นเหมียนเป็นภรรยาของเขา ก็ควรทำตัวเหมือนพวกหล่อน

เสิ่นเหมียนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดออกไปอย่างเชื่องช้าว่า “ทำไมนายถึงไม่ให้เวินเจี่ยนอยู่บ้านแล้วทำตัวเป็นคุณผู้หญิงใหญ่ของตระกูลเจียงให้สบายล่ะ?”

ต่อให้เวินเจี่ยนจะแต่งงานกับพี่ชายของเจียงฉีหาน แต่หล่อนก็ยังคงไปแข่งขันอยู่ข้างนอกตลอด

บอกว่าออกหน้าออกตาอยู่ในสังคม ไม่ควรเป็นเวินเจี่ยนมากกว่าหรอกเหรอ?

“เธอไม่เหมือนเวินเจี่ยน! เวินเจี่ยนมีเวทีที่เป็นของตัวเอง เวินเจี่ยนมักเปล่งประกายเมื่อขึ้นเวที แต่เธอน่ะ ก็แค่งานงานหนึ่งเท่านั้น จะทำหรือไม่ทำก็ไม่เห็นจะต่างกันนัก สู้อยู่ที่บ้านทำตัวเป็นคุณผู้หญิงเจียงอย่างสบายใจไม่ดีกว่าหรือไง” เจียงฉีหานเชยคางเธอขึ้น ทั้งสองคนจ้องตากันและกัน