บทที่ 8

คุณท่านอาวุโสเจียงโมโหจนเกือบจะตายคาที่

เจียงฉีหานเป็นที่รู้จักในแวดวงธุรกิจว่าเป็นคนฉลาดและมีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว

แต่ทำไมทุกครั้งที่พูดถึงเวินเจี่ยน กลับรู้สึกว่าเขาดูเหมือนคนที่ไม่พกสมองออกจากบ้านมาด้วย

เสิ่นเหมียนตักซุปมาหนึ่งถ้วย และวางลงตรงหน้าผู้อาวุโสด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “คุณปู่ ทานซุปหน่อยนะคะ”

ผู้อาวุโสเจียงยื่นมือออกมารับถ้วยซุป ก่อนจะยกขึ้นดื่มไปหนึ่งคำ ความหงุดหงิดในใจจึงคลายลงไปได้บ้าง เขาวางถ้วยลง ก่อนจะหันไปมองเจียงฉีหานด้วยสายตาจิกกัด แล้วพูดขึ้น “ในเมื่อแกถามมาขนาดนี้แล้ว งั้นฉันก็จะตอบให้แกฟัง”

“ทุกครั้งที่ยัยหนูเหมียนเหมียนมาที่นี่ทีไร เธอก็จะลงมือเข้าครัวทำอาหารให้ฉันเองทุกครั้ง เธอยังรู้อีกว่าฉันชอบกินอะไร และถ้ากินปลากัน เธอก็จะยังบรรจงแกะก้างออกให้ฉันด้วย เธอใส่ใจดูแลฉันทุกอย่างไม่ขาดตกบกพร่องเลยสักนิด!”

“แล้วเธอล่ะ? ทุกครั้งที่มาถึงก็จะนั่งบนโซฟา ทำตัวเป็นคุณผู้หญิงใหญ่ของบ้าน สั่งให้พวกคนใช้คอยประคบประหงมตัวเอง พวกคนใช้ต้องวิ่งวุ่นกันทั้งบ้านเพื่อเอาใจเธอ แล้วใครล่ะที่จะมาดูแลฉัน!”

พูดมาถึงตรงนี้ สีหน้าของผู้อาวุโสก็ดูแย่ลงเป็นอย่างมาก

ทั้งที่ต่างก็เป็นเด็กที่เติบโตมาในตระกูลใหญ่โตแท้ ๆ ทำไมถึงได้แตกต่างกันขนาดนี้!

“ในบ้านก็มีเชฟอยู่แล้ว จำเป็นต้องลงมือทำอาหารเองด้วยหรือไง? อีกอย่าง ปกติแล้วคนรับใช้ก็มีไว้ดูแลเจ้านายอยู่แล้ว เวินเจี่ยนเป็นคนบอบบางมาตั้งแต่ไหนแต่ไร จำเป็นต้องให้คนรับใช้คอยดูแลเป็นเรื่องปกติ” ตอนที่เจียงฉีหานพูด เขายังเหลือบมองไปทางเสิ่นเหมียนด้วยแวบหนึ่ง

ผู้หญิงคนนี้ใส่ชุดอย่างเป็นทางการเวลาไปทำงาน พอเลิกงานก็ยังคงอยู่ในชุดสูทที่เป็นทางการอยู่เสมอ ไม่ว่าเมื่อไหร่ เธอก็เป็นคุณผู้หญิงตระกูลเจียงที่สง่างาม

แม้แต่ตอนทำเรื่องบนเตียงก็ยังแข็งทื่อเป็นไม้กระดานที่น่าเบื่อ

อยู่กับเธอทีไร มักจะรู้สึกว่าขาดอะไรบางอย่างไปเสมอ

แต่คุณปู่กลับชอบเธอมาก

สามปีก่อน คุณปู่เป็นคนออกหน้าจัดการให้เขาแต่งงานกับเธอ

แสงประกายในดวงตาของเสิ่นเหมียนค่อยๆ หม่นหมองลงไป ขณะที่เธอกำลังก้มหน้าดื่มซุปอยู่นั่น มือที่จับช้อนยังสั่นเครือเล็กน้อย

ในสายตาของเจียงฉีหาน ทุกสิ่งที่เธอทำล้วนไร้ความหมาย

เธอทำงาน เขาบอกว่ามันก็เป็นแค่งานงานหนึ่งเท่านั้น

เธอทำอาหาร เขาก็บอกว่าที่บ้านมีเชฟอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องเข้าครัวทำเอง

แต่เขาก็กินอาหารที่เธอทำมาสามปีเต็ม

ช่างน่าขันจริง ๆ

“พี่ชายของแกตายไปแล้ว เธอก็ไม่ได้แต่งงานใหม่ สถานะของเธอคือพี่สะใภ้ใหญ่ของแก! คนที่แกควรปกป้องคือภรรยาของตัวเอง ไม่ใช่พี่สะใภ้ใหญ่ของแก!” คุณท่านเริ่มโมโหเล็กน้อย น้ำเสียงดังฟังชัด

เขาไม่เข้าใจเลยมาตลอดว่าตอนที่ลูกชายคนโตแต่งงาน เจียงฉีหานไม่เคยคิดจะแย่ง แต่ทำไมพอลูกชายคนโตตายไป เขาถึงได้สนใจเวินเจี่ยนนักหนา?

“เธอท้อง” เจียงฉีหานตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

พี่ชายตายไปแล้ว เขาจึงมีหน้าที่ดูแลเวินเจี่ยน

ยิ่งไปกว่านั้น เวินเจี่ยนในวัยเยาว์ยังเคยช่วยชีวิตเขาไว้ด้วย

ตอนนี้เธอท้องแล้ว เขาจะต้องปกป้องเธอกับลูกให้ปลอดภัย!

“เจียงฉีหาน…” ผู้อาวุโสสะอึกไปหนึ่งครั้ง แต่ยังไม่ทันจะได้ด่าก็ไอออกมาอย่างรุนแรง

เด็กนี่เป็นลูกของใครกันแน่!

เสิ่นเหมียนรีบลุกขึ้นช่วยลูบหลังให้เขา “พอเถอะค่ะ อย่าโมโหเลย มันไม่ดีต่อสุขภาพของคุณปู่”

น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลอ่อนโยน

ราวกับว่าคนที่นั่งอยู่ตรงนี้และได้ยินทุกถ้อยคำสนทนาของพวกเขาเมื่อครู่ไม่ใช่เธอเลย

ผู้อาวุโสจับมือเธอไว้แน่นด้วยความสงสาร ดวงตาแดงก่ำเล็กน้อย “เหมียนเหมียน ฉันต้องขอโทษเธอด้วยนะ!”

ถ้าเมื่อสามปีก่อน เขาไม่บังคับให้ทั้งสองคนแต่งงานกัน ป่านนี้เหมียนเหมียนคงใช้ชีวิตได้มีความสุขมากกว่าตอนนี้แน่นอน!

เจียงฉีหานเม้มริมฝีปาก สีหน้าหม่นลง ทั่วทั้งร่างกายของเขาเหมือนมีคำว่าไม่พอใจแปะอยู่ทุกจุด

เสิ่นเหมียนยิ้ม “คุณปู่ดูแลหนูเหมือนเป็นหลานสาวแท้ ๆ มาโดยตลอด ไม่มีอะไรต้องขอโทษหนูหรอกค่ะ เอาล่ะ อย่าพูดเรื่องนี้เลย มากินข้าวกันก่อนเถอะค่ะ”

ถ้าเป็นเมื่อก่อน หากเธอได้ยินเจียงฉีหานพูดแบบนี้ เธอจะต้องเจ็บปวดและเสียใจไม่น้อย

แต่หลังจากวันที่เธอตัดสินใจที่จะหย่า เธอก็เริ่มลองปล่อยวางความรู้สึกของตัวเอง อารมณ์ของเธอไม่ขึ้นลงเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป

ผู้อาวุโสหันไปมองรอยยิ้มบนใบหน้าของเสิ่นเหมียน จู่ ๆ เขาก็เกิดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมา

“เหมียนเหมียน รีบนั่งกินข้าวเถอะ ปู่ไม่เป็นอะไรแล้ว”

เวินเจี่ยนตั้งท้อง ในใจของเหมียนเหมียนคงจะรู้สึกแย่มากแน่ ๆ

เรื่องนี้เขาจะต้องจัดการให้ได้

ไม่อย่างนั้นจะทำให้เหมียนเหมียนต้องเสียใจอีก

เสิ่นเหมียนนั่งลงกินข้าวอย่างเชื่อฟัง ท่าทางสงบเรียบร้อย เต็มไปด้วยท่าทีที่สง่างามของกุลสตรีผู้เพียบพร้อม

แต่เจียงฉีหานกลับรู้สึกแค่ว่าผู้หญิงตรงหน้าไม่ต่างอะไรจากแก้วน้ำเปล่า ที่ทั้งจืดชืดและไร้รสชาติ

หลังจากทานอาหารเสร็จ ผู้อาวุโสก็สั่งให้เจียงฉีหานไปเดินเล่นในสวนเพื่อย่อยอาหารเป็นเพื่อนเสิ่นเหมียน

ระหว่างที่อยู่ในสวน ผู้อาวุโสจับมือเสิ่นเหมียนวางลงบนฝ่ามือของเจียงฉีหาน ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ความปรารถนาสูงสุดในชีวิตของฉัน ก็คืออยากให้พวกเธอจับมือกันไปจนแก่เฒ่า ตอนนี้พวกเธอให้สัญญาต่อหน้าฉันตรงนี้เลย ว่าจะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต ห้ามทิ้งกัน และที่สำคัญ ห้ามหย่าเด็ดขาด!”

เจียงฉีหานเลิกคิ้วมองเสิ่นเหมียนแวบหนึ่ง ก่อนจะยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มจาง ๆ

ตอนอยู่ต่อหน้าเขา ยังทำเป็นใจแข็งจะหย่ากับเขาอยู่เลย แต่สุดท้ายก็กันมาฟ้องคุณปู่เพื่อขอให้ช่วยรั้งเขาไว้งั้นเหรอ?

เขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอไม่ได้อยากหย่าจริง ๆ

เสิ่นเหมียนมองเจียงฉีหานแวบหนึ่ง แต่ไม่พูดอะไร

เธอตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะหย่า ดังนั้นเธอไม่มีทางให้คำสัญญาอะไรต่อหน้าผู้อาวุโสเด็ดขาด

และที่สำคัญคือเธอไม่อยากโกหกผู้อาวุโส

เมื่อเห็นทั้งสองคนเงียบไป ผู้อาวุโสกลับเริ่มโมโหขึ้นมา “พวกเธอสองคนคงไม่ได้กำลังคุยเรื่องหย่ากันอยู่ใช่ไหม!?”

ข่าวของเจียงฉีหานที่ติดเทรนด์การค้นหาในช่วงนี้ เขารู้หมดทุกอย่าง อย่าว่าแต่เสิ่นเหมียนเลย ถ้าเขาเป็นเธอ เขาก็อยากหย่าเหมือนกัน!

แม้ในใจจะคิดว่า เจียงฉีหานไม่ใช่คู่ที่เหมาะสมสำหรับเสิ่นเหมียน แต่เขาก็ยังเห็นแก่ตัว อยากเก็บเสิ่นเหมียนเอาไว้ต่อไป

“ผมขอสัญญาว่า ผมจะอยู่กับเสิ่นเหมียนไปตลอดชีวิต และไม่มีวันหย่าเด็ดขาด” เจียงฉีหานเห็นว่าผู้อาวุโสเริ่มโกรธ จึงรีบให้คำสัญญาทันที

ถึงแม้ว่าเสิ่นเหมียนจะจืดชืดและน่าเบื่อแค่ไหน แต่เขาเองก็ไม่เคยคิดจะเปลี่ยนภรรยา อาจจะเป็นเพราะความเคยชินรูปแบบหนึ่งล่ะมั้ง

เสิ่นเหมียนเงยหน้ามองชายตรงหน้า ท่ามกลางแสงไฟจากเสาไฟข้างทางที่ส่องลงมา เธอเห็นว่าในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

ในเสี้ยววินาทีนั้นเอง จู่ ๆ เธอก็เกิดความคิดที่อยากลองอยู่กับเจียงฉีหานอีกครั้ง

หลังจากที่ได้ลองแล้ว ต่อให้สุดท้ายผลลัพธ์อาจจะไม่ดี แต่เธอก็จะไม่เสียใจ

เพราะแบบนี้เธอจึงพยักหน้าตอบรับเบาๆ

คุณท่านอาวุโสเจียงถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะพูดอย่างอารมณ์ดี “ฉีหาน ในเมื่อแกให้สัญญาแล้ว งั้นก็ต้องพูดคำไหนคำนั้น! อากาศข้างนอกเย็น ฉันขอกลับไปพักในห้องก่อน พวกแกสองคนจับมือกันเดินเล่นข้างนอกไปเถอะ”

จากนั้นเขาก็ให้ลุงจงพยุงเดินกลับไป

เสิ่นเหมียนเอียงหน้ามองเจียงฉีหาน “เรื่องของเวินเจี่ยนที่ติดเทรนด์การค้นหา ยังจะให้ฉันเป็นคนจัดการอยู่ไหม?”

ฝ่ามือของเขากุมมือเล็กนุ่มนิ่มของเธอเอาไว้ ขณะที่เสียงหวานละมุนดังอยู่ข้างหูเขา เจียงฉีหานก้มลงไปสบตากับดวงตาคู่สวยที่ชวนให้หลงใหลของเธอ ทำให้เขาก็เผลอใจเต้นขึ้นมาอย่างง่ายดาย

เจียงฉีหานออกดึงตัวของเสิ่นเหมียนให้เข้ามาในอ้อมแขน

เขาก้มหน้าลง ก่อนที่ริมฝีปากร้อนจะประกบลงไปบนกลีบปากเซ็กซี่ของเธอ

“ตอนนี้คุณผู้หญิงเจียงควรจัดการปัญหาของผมก่อน”

เสียงของเขาแฝงไปด้วยเสน่ห์ชวนลุ่มหลง ราวกับปีศาจชายหนุ่มยามราตรี ที่คอยหลอกล่อให้คนหวั่นไหว

ร่างกายของทั้งสองแนบชิดติดกัน เสิ่นเหมียนสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของชายหนุ่มอย่างชัดเจน ใบหน้าเล็กของเธอร้อนผ่าวขึ้นมาทันที

“เจียงฉีหาน! นี่มันในสวนนะ!” จะทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง!

ไอ้คนลามก!

“คุณปู่คงจะสั่งคนใช้เอาไว้แล้วแน่ ๆ ว่าไม่ให้ใครออกมา เพราะฉะนั้นคุณผู้หญิงเจียงไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครมาเห็น” ชายหนุ่มกัดเบา ๆ ที่ติ่งหูของเธอ ก่อนจะพูดกระซิบ “คุณผู้หญิงเจียงแฉะขนาดนี้แล้ว เห็นทีคงจะคิดถึงผมมากเลยสินะ”

ปลายนิ้วของชายหนุ่มไล้วนเล่นอยู่ในร่างกายของเธอ เสิ่นเหมียนถูกเขาปลุกเร้าอย่างเชี่ยวชาญ จนร่างกายอ่อนระทวยราวกับหยดน้ำ ละลายแนบชิดไปกับร่างกายของเขา

“เจียงฉีหาน ที่นี่ไม่ได้นะ”

เสิ่นเหมียนพึ่งพาสติที่เหลืออยู่เพียงเล็กน้อย มือทั้งสองกำชายกระโปรงไว้แน่น ไม่ยอมให้เขากระทำการได้ตามใจ

ถึงแม้ว่าจะไม่มีคนรับใช้ออกมา แต่ยังไงที่นี่ก็ยังเป็นสวนอยู่ดี!

“หรือคุณผู้หญิงเจียงไม่อยากลองความรู้สึกใหม่ข้างนอกบ้าง หืม?” เสียงทุ้มต่ำลากยาว ทั้งกระเส่าทั้งยั่วเย้า

ดวงตาคู่สวยของเสิ่นเหมียนแฝงไปด้วยความร้อนแรงจากแรงปรารถนา “เจียงฉีหาน… อืม…”

ทันทีที่เปล่งเสียงออกมา เธอก็พบว่าเสียงของตัวเองทั้งยั่วเย้าและออดอ้อน ราวกับว่าเธอกำลังเชื้อเชิญเขาอยู่