บทที่ 7

พี่สะใภ้ใหญ่สนิทสนมกับลุงรองขนาดนี้ ไม่กลัวว่าจะเป็นขี้ปากชาวบ้านบ้างเลย

ซางอู่พยายามจะขวางทางพ่อบ้าน แต่ก็พบว่าเสิ่นเหมียนที่นั่งอยู่เบาะหลังได้เปิดประตูลงจากรถไปแล้ว

เมื่อครู่ ตอนที่ได้ยินสิ่งที่พ่อบ้านพูด เธอก็เดาได้ทันทีว่า ต้องเป็นเพราะการปรากฏตัวของเวินเจี่ยนที่ทำให้ผู้อาวุโสเจียงโกรธจนเป็นลม

ก่อนหน้านี้ เธอก็เคยเตือนเจียงฉีหานไปแล้ว แต่เขาก็ไม่เชื่อเธอ

ตอนนี้คุณปู่เป็นลมไปแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้เจียงฉีหานจะรู้สึกยังไง

หรือบางทีเขาอาจจะไม่รู้สึกอะไรเลยก็ได้

เพราะยังไงซะ นอกจากเวินเจี่ยน เขาก็ไม่เคยเป็นห่วงใครอยู่แล้ว

เมื่อพ่อบ้านเห็นเสิ่นเหมียน เขาก็ยิ่งร้อนรนขึ้นไปอีก จนพูดเสียงดังขึ้นอีกหลายระดับโดยไม่รู้ตัว “คุณผู้หญิง รีบตามผมมาเถอะ!”

เสิ่นเหมียนรีบก้าวเท้าไปข้างหน้า ขณะเดินก็เอ่ยถามขึ้น “โทรหาหมอประจำตระกูลหรือยัง?”

“โทรแล้วครับ น่าจะอีกยี่สิบนาทีกว่าจะมาถึง”

“เปิดหน้าต่างระบายอากาศหรือยัง?”

“เปิดหมดทุกบานแล้วครับ”

เสิ่นเหมียนเม้มริมฝีปาก ก่อนจะเพิ่มความเร็วในการก้าวเท้าเล็กน้อย

ทันทีที่เดินเข้าไปในโถงทางเข้า เสียงสะอื้นแผ่วเบาของเวินเจี่ยนก็ลอยเข้ามาข้างหูเธอ

เสิ่นเหมียนขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา “ลุงจง ไปเชิญให้คุณผู้หญิงใหญ่กลับไปพักผ่อนที่ห้องก่อนเถอะ อย่ารบกวนคุณปู่อีกเลย”

เดิมทีคุณปู่ก็เพิ่งจะเป็นลมเพราะโมโหเธอแท้ ๆ เธอยังจะมานั่งร้องไห้กระซิก ๆ แสร้งทำเป็นเสียใจอยู่อีก

น่ารำคาญจริง ๆ

“ได้ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้เลย!” ลุงจงรีบเดินเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว

เสิ่นเหมียนยืนเปลี่ยนรองเท้าที่โถงทางเข้า ก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน

ในขณะนั้น ลุงจงยืนอยู่ตรงหน้าเวินเจี่ยน ก่อนจะกระซิบเธอ “คุณผู้หญิงใหญ่คงจะเหนื่อยแล้ว ให้ผมพาไปพักผ่อนนะครับ”

เขาไม่เคยชอบเธอมาตั้งแต่ไหนแต่ไร

ทั้งพูดจาออดอ้อนออเซาะ ทั้งชอบร้องไห้งอแง

เวินเจี่ยนเห็นเสิ่นเหมียนที่กำลังเดินเข้ามาจากหน้าประตู ท่วงท่าอ่อนช้อย ทำให้เธอดูงดงามเป็นพิเศษ ในตอนนั้นเอง เวินเจี่ยนก็เงยหน้าขึ้นมองเจียงฉีหาน และก็เห็นว่าเขาเองก็กำลังมองเสิ่นเหมียนอยู่เช่นกัน ความอิจฉาปะทุขึ้นมาในใจของเวินเจี่ยนโดยไม่รู้ตัว เธอกัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างน้อยใจ “เป็นเพราะฉันไม่ดีเอง ที่ทำให้คุณปู่เป็นลม ฉันขอตัวก่อนนะ”

ปากบอกว่าจะไป แต่กลับไม่มีท่าทีจะลุกขึ้นเลย

ลุงจงรู้สึกอึดอัดในใจ แต่ก็ไม่กล้าบังคับเธอ

เจียงฉีหานขมวดคิ้ว ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เธอขึ้นไปพักก่อนเถอะ รอให้คุณปู่ตื่นแล้วเธอค่อยลงมาก็ได้”

เวินเจี่ยนลุกขึ้นยืนอย่างเชื่อฟัง แต่ในวินาทีต่อมา ร่างกายของเธอกลับเอนล้มไปด้านหลัง

“ฉีหาน! ช่วยฉันด้วย!”

เธอร้องออกมาด้วยความตกใจ

เจียงฉีหานพุ่งเข้าไปคว้ากอดเธอไว้ทันที ก่อนจะขมวดคิ้วแน่น “ทำไมไม่ระวังตัวเลย!”

“ก็นั่งนานไปหน่อย ขาก็เลยชาน่ะสิ” เธอเอื้อมมือไปโอบรอบคอของเจียงฉีหาน แต่ปากกลับพูดออกมาว่า “ปล่อยฉันลงก่อนเถอะ”

ลุงจงเบือนหน้าหนีไปเงียบ ๆ

พี่สะใภ้ใหญ่กับน้องสามีสนิทสนมกันขนาดนี้ ไม่กลัวคนอื่นจะเอาไปนินทาหรือยังไง!

ช่างเป็นยุคสมัยแห่งความเสื่อมทรามจริง ๆ

“ฉันพาเธอขึ้นไปเอง” แต่ทันทีที่เจียงฉีหานหันหลังไป ก็เห็นว่าเสิ่นเหมียนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา สีหน้าของเธอแข็งกร้าวขึ้นในชั่วพริบตา “ทำไมเดินมาเงียบ ๆ แบบนี้ล่ะ!”

เสิ่นเหมียนขยับตัวไปด้านข้างสองก้าว เพื่อหลีกทางให้เขา “เป็นเพราะนายมีอะไรในใจ ก็เลยไม่ได้ยินเสียงฉันเดินต่างหาก”

หากเปลี่ยนเป็นเมื่อก่อน ตอนที่เธอเห็นภาพนี้ เธอคงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ และอาจถึงขั้นสั่งให้เจียงฉีหานปล่อยเวินเจี่ยนลง

แต่ตอนนี้เธอตัดสินใจว่าจะหย่าแล้ว ต่อให้ในใจจะรู้สึกเจ็บปวดแค่ไหน เธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปห้ามการกระทำของเจียงฉีหานอีกต่อไป

“เสิ่นเหมียน เธออย่าเข้าใจผิดนะ เมื่อกี้ฉันแค่ขาชาจนเกือบจะล้มน่ะ ฉีหานก็แค่ช่วยพยุงฉันไว้เท่านั้น” เวินเจี่ยนรีบอธิบายอย่างร้อนรน ราวกับกลัวว่าเสิ่นเหมียนจะโกรธเธอ

เสิ่นเหมียนหรี่ดวงตาคู่สวยลงเล็กน้อย มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเบา ๆ “ฉันไม่ได้เข้าใจผิด เรื่องของพวกเธอ ไม่จำเป็นต้องมาอธิบายให้ฉันฟัง”

น้ำเสียงของเธออ่อนโยน ราวกับกำลังพูดว่าวันนี้อากาศแจ่มใสดีให้เวินเจี่ยนฟัง

เวินเจี่ยนชะงักไปเล็กน้อย

เดิมทีเธอคิดว่าเสิ่นเหมียนจะต้องโกรธ แต่ไม่คิดเลยว่าเสิ่นเหมียนกลับพูดกับเธอด้วยท่าทีสงบนิ่งเช่นนี้

ทำไมจู่ๆ เสิ่นเหมียนถึงเปลี่ยนไป?

หรือว่าเพราะตาแก่นี้ฟื้นขึ้นมาแล้ว เธอก็เลยแกล้งทำเป็นคนดีต่อหน้ามัน?

แต่ไม่นาน เวินเจี่ยนก็รีบเก็บความคิดของตัวเองแล้วพูดกระซิบเสียงเบา “ฉีหาน คุณปล่อยฉันลงเถอะ เสิ่นเหมียนเหมือนจะเข้าใจผิดจริง ๆ แล้ว”

เจียงฉีหานขมวดคิ้วแน่น “เสิ่นเหมียน เธอเลิกพูดจาประชดประชันสักที!”

พูดจบ เขาก็อุ้มเวินเจี่ยนแล้วเดินจากไปทันที

เสิ่นเหมียน “…”

เธอพูดอะไร? ทำไมถึงกลายเป็นการประชดประชันไปได้?

พ่อบ้านรู้สึกสงสารเธอเล็กน้อย จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปลอบใจ “คุณผู้หญิง อย่าเสียใจไปเลยครับ รีบไปดูคุณท่านเถอะ!”

เสิ่นเหมียนตอบรับ ก่อนจะเดินไปยังโซฟา

แต่ทันทีที่เสิ่นเหมียนเพิ่งจะเดินเข้าไปใกล้โซฟา ผู้อาวุโสที่เมื่อครู่ยังนอนนิ่งดูเหมือนไม่รู้สึกตัว กลับลุกขึ้นนั่งทันที

เสิ่นเหมียนตกใจจนสะดุ้งโหยง “คุณปู่…?”

ไม่ใช่ว่าเป็นลมไปเหรอ?

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

“ยัยหนูเหมียน รีบมานั่งคุยกับฉันสิ! เหล่าจง ไปเร่งทางครัวหน่อย ให้พวกเขารีบเตรียมอาหาร ฉันกับยัยหนูหิวแล้ว จะกินข้าว!” คุณปู่ดูมีเรี่ยวแรงเป็นอย่างมาก ดูไม่เหมือนคนที่เพิ่งเป็นลมไปเลยแม้แต่นิดเดียว!

ลุงจงเห็นท่าทางของคุณปู่แล้วก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

เมื่อครู่นี้เขาตกใจจริง ๆ เพราะกลัวว่าคุณท่านจะเป็นอะไรไป

“ฉันไม่อยากเจอเธอ แต่เธอกลับดื้อดึงจะมาให้ได้ ฉันก็ทำได้แค่แกล้งเป็นลม!” ผู้อาวุโสไม่ปิดบังความรังเกียจที่มีต่อเวินเจี่ยน

เขาอายุปูนนี้แล้ว เขาเจอคนมาทุกรูปแบบ

กลอุบายเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเวินเจี่ยนน่ะ อาจจะหลอกคนอื่นได้ แต่หลอกเขาไม่ได้แน่!

เขาไม่อยากเห็นหน้าเธอเลยจริง ๆ

เสิ่นเหมียนได้ยินที่เขาพูดแล้วก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ “คุณปู่ ต่อไปห้ามทำเรื่องแบบนี้อีกนะ! หนูเป็นห่วงจริงๆ นะคะ!”

หินก้อนใหญ่ที่กดทับอยู่ในอกถูกยกออกไปแล้ว

คุณปู่ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว

ลุงจงไปที่ครัว ไม่นานก็กลับมา “คุณท่าน คุณผู้หญิง อาหารพร้อมแล้วครับ”

ผู้อาวุโสรีบดึงมือของเสิ่นเหมียน “เหมียนเหมียน ไป! พวกเราไปกินข้าวกัน!”

เสิ่นเหมียนเดินตามไปอยู่ข้าง ๆ คุณปู่อย่างว่าง่าย พลางเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “ช่วงนี้สุขภาพของคุณปู่เป็นยังไงบ้างคะ? ยาลดความดันทานตรงเวลาทุกวันไหม?”

คุณท่านยิ้มตาหยีก่อนจะตอบกลับ “เหมียนเหมียนไม่ต้องห่วง ถ้าฉันยังไม่ได้เห็นลูกของเธอกับฉีหานล่ะก็ ฉันไม่มีวันตายหรอก!”

เสิ่นเหมียนขมวดคิ้วทันที “คุณปู่ต้องอายุยืนยาวถึงร้อยปี ห้ามพูดเรื่องตายอีกนะคะ!”

คุณปู่หัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี “ขอแค่ฉันอยู่จนถึงวันที่หลานของฉันเกิดมาก็พอแล้ว อยู่นานเกินไปเดี๋ยวจะเป็นภาระให้คนอื่น!”

เสิ่นเหมียนจับมือคุณปู่ พลางเอ่ยเสียงอ่อนโยน “ถ้าคุณปู่จากไปแล้ว บนโลกนี้ก็คงไม่มีใครรักหนูอีกแล้ว”

เธอมีครอบครัว แต่พวกเขามีเพียงแค่ความเกลียดชังให้เธอ ไม่มีความรักเลยสักนิด

ผู้อาวุโสได้ยินดังนั้นแล้วก็รู้สึกปวดใจขึ้นมาเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้น ฉันจะอายุยืนถึงร้อยปี!”

เจียงฉีหาน ไอ้เด็กนั่นเป็นคนที่ไม่รู้จักรักและทะนุถนอมภรรยา ครอบครัวของยัยหนูเหมียนเหมียนก็ไม่รักเธอเลย พอคิดแบบนี้ก็รู้สึกสงสารยัยหนูเหมียนเหมียนจับใจจริง ๆ

“เพื่อสุขภาพที่ดีของคุณปู่ งั้นต่อไปนี้คุณปู่ต้องกินยาให้ตรงเวลา กินอาหารที่มีประโยชน์ และห้ามโมโหด้วยนะคะ” เสิ่นเหมียนพูดรวดเดียวจบ ก่อนจะดึงมือผู้อาวุโสให้ลุกขึ้น “ไปกัน กินข้าวกันก่อนเถอะค่ะ!”

ในขณะที่ทั้งสองคนเพิ่งจะนั่งลง เจียงฉีหานก็เดินเข้ามาพอดี

พอเห็นทั้งคู่กำลังพูดคุยหัวเราะกัน เขาก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแน่น “คุณปู่ อายุมากขนาดนี้แล้วยังจะแกล้งเป็นลมอีกเหรอครับ?”

สุขภาพของผู้อาวุโสไม่ดี เมื่อกี้เขาคิดว่าท่านเป็นลมไปจริง ๆ อีกทั้งยังตกใจอยู่พักหนึ่ง

แต่สุดท้ายก็เป็นแค่การเสแสร้ง

ผู้อาวุโสเจียงถลึงตามองเขา ก่อนจะแค่นเสียงออกมา “รู้ทั้งรู้ว่าฉันไม่อยากเจอก็ยังจะพาเธอกลับมา ถ้าฉันไม่แกล้งเป็นลม ก็คงต้องมานั่งดูเธอแสร้งทำท่าทางน่ารำคาญอีก!”

เขาแสดงออกชัดเจนมาตลอดว่าไม่ชอบเวินเจี่ยน และห้ามไม่ให้เธอมาป้วนเปี้ยนตรงหน้าเขา แต่ทุกครั้งที่เขาเรียกเจียงฉีหานกับเสิ่นเหมียนสองสามีภรรยาคู่นี้กลับบ้านทีไร เวินเจี่ยนก็จะต้องตามมาทุกครั้ง

เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเวินเจี่ยนถึงหน้าด้านได้ขนาดนี้

“เวินเจี่ยนเองก็เป็นหลานสะใภ้ของคุณปู่เหมือนกัน เสิ่นเหมียนมาได้ ทำไมเธอจะมาไม่ได้” เจียงฉีหานพูดสวนกลับทันที