Lahat ng Kabanata ng The Billionaire's Captivated Bride: Kabanata 11 - Kabanata 20

Faye Nabibingi ako sa lakas ng tibok ng puso ko. Ano ba itong nangyayari sa akin? Para bang may kabayong nakikipagkarera na sa dibdib ko. Ramdam ko ang hininga niya sa gilid ng leeg ko pero ayaw naman kumilos itong mga paa ko. Para bang nakadikit na sa lupa. Muli ako napalunok nang humaplos ang palad niya sa balat ko. Wala naman talaga siyang ginagawa pero nag-iinit ako. "Sir! Iyang baboy at nang maihanda ko na po!" Mariin siyang nagmura pagkatapos naming narinig si Nardo. Nakahinga ako ng maluwag nang humiwalay rin siya sa likod ko. Inayos ko ang buhok ko. Something's wrong with me. Sobra na akong naaapektuhan sa kanya. Sumunod ako sa kanya nang maglakad na siya palapit sa cabin. Paminsan-minsan lumilingon siya sa akin pero umiiwas ako ng tingin. Hanggang sa makarating na rin kami sa cabin. Sinalubong kami ni Nardo, mabilis niyang kinuha ang basket kay Lorenzo. Madilim ang tingin ni Lorenzo kay Nardo. "Just prepare the ingredients, I'll be the one to cook," utos niya.

FayeTumingin sa akin si Manang Josie, alam kong ramdam niyang marami akong katanungan.Umiwas siya ng tingin.At alam ko rin na wala siyang balak sagutin kung anuman ang gusto kong tanungin sa kanya."Iha, nasa likod si Lorenzo. Kung gusto mo ay puntahan mo siya."Tumango ako. Kunsabagay siya ang dapat kong tanungin sa lahat ng katanungan ko.I urged to know more about him. Hindi ako matatahimik kung panay ang hula ko sa katauhan niya.If he planned to keep me here, then I must know him. All of him.Nang lumabas ako, kaagad na nagtagpo ang kilay ko nang makita ko siyang abalang nagluluto sa kalan de kahoy.Gayunpaman, lumapit na ako sa kubo na wala man lang dingding at bintana. Open lang talaga ito. At hindi ko maintindihan. Nakakita naman ako ng stove sa loob ng kusina pero bakit naghihirap pa siyang magluto diyan."Lorenzo," tawag ko sa kanya.Lumingon siya sa akin, napansin ko kaagad ang pagpasada ng mga mata niya sa kabuuan ko.Nagulat ako ng ngumiti siya sa akin."You look be

Faye"Anong ginagawa mo?" mahina kong tanong."I'll satisfy you.""No—"Humalinghing ako nang ipasok na rin niya ang isa pa niyang daliri.Hindi na ako nakapagprotesta nang isubo na niya ulit ang hinaharap ko. Nagdadalawang isip kong binaba ang mga mata ko para tignan siya.Nakagat ko ang labi ko nang makita kong nakapikit ang kanyang mga mata habang subo ang isa kong dibdib. Hindi ko alam kung paano niya ito nagagawa, eh may kalusugan pa naman ang hinaharap ko.Pakiramdam ko nasilaban ang katawan ko nang maramdaman ko na rin na linalaro na ng dalawa niyang daliri ang hiyas ko.Hindi ko na talaga alam kung paano ko pa pipigilan ang sarili ko.Pumintig ang hiyas ko, nakikiliti at may gustong maramdaman talaga.Naipikit ko ang mga mata ko, "Renz..." hindi ko mapigilang halinghing.Basang basa na nga, nakakahiya—Sa konting katinuan ng utak ko, pinilit ko ang sarili kong umalis sa kandungan niya pero hindi ko naituloy nang simulan niyang ilabas masok ang mga daliri niya sa hiyas ko."Ohh

Faye “So, meaning, ako pa lang ang unang babaeng humiga sa kama mong ito?” masinsinan kong tanong sa kanya. “Yeah,” sagot naman niya. Matagal ko siyang tinitigan bago ako sumagot. “Ah, okay,” tango ko. “You don’t need your cellphone anymore?” tanong niya. “Hindi na, wala namang signal dito, ‘di ba? Aanhin ko pa.” Napatango siya. “Kakain ka na ba ng dinner o matutulog ka muna?” “Kakain muna ako,” sagot ko. “Okay, I’ll ask Manang to prepare our dinner now,” sabi niya bago bumaba mula sa kama. Tumalikod na siya pero bigla rin siyang humarap, mabilis na dumukwang, at sinelyuhan ako ng halik. Napatingin ako sa kanya, gulat na gulat, habang siya naman ay simpleng ngumiti lang bago lumabas ng kwarto. Anong nginingiti nun? Nang matapos akong mag-ayos, bumaba rin ako at dumiretso sa komedor. Tanging si Manang Josie ang nadatnan ko. “Kamusta ang tulog mo?” nakangiting bati niya sa akin. “Maayos naman po,” sagot ko. “Hindi ka namamahay?” “Hindi naman po,” nakan

FayeMadilim ang mukha ni Lorenzo habang ginagamot ang paa ko. Talaga ngang nagalusan ako nang matisod ako kanina.Ngumiwi ako at tahimik akong umigik nang maramdaman ko ang hapdi ng paa ko.Nang matapos niyang balutin ng bandage ang paa ko, kaagad din niyang inayos ang first aid kit at binalik sa lalagyan."Manang, matulog na kayo, gabi na," utos pa niya kay Manang."Sigurado ka? Wala na ba kayong kailangan?""Wala na, manang," kaagad niyang sagot ulit kay Manang.Tinignan ako ni Manang at sinenyasan ako na huwag akong mag-alala. Ngumiti naman ako sa kanya pero kaagad din na nawala 'yun nang makita kong seryosong nakatingin sa amin si Lorenzo.Muling nagpaalam si Manang bago siya naglakad papunta sa kwarto niyang malapit sa kusina.Nabalot naman ng katahimikan ang buong salas.Wala rin akong nasabi dahil napagtanto ko ang hindi ko pag-iisip ng tama kanina.Oo nga naman, nasa kagubatan kami, gabi na at walang ilaw sa daan tapos lumabas pa rin ako.At kahit nakalabas man ako kanina, sa