Semua Bab MISTRESS SERIES 1: The Mistress' Regret : Bab 1 - Bab 10

“Walang hiya ka talagang bata ka! Wala na nga kayong ambag dito sinunog mo pa ang sinaing!” Nagsumiksik ako sa likod ni Mama nang marinig ko ang nanggagalaiting sigaw ni Tita Jocy. Pabalyang bumukas ang pinto ng maliit na kwartong tinutulugan namin sa likod ng bahay nila Tita. Iniluwa niyon ang tiyahin ko na panganay na kapatid ni Mama. Pulang-pula ang mukha niya sa galit. “Kahit magsumiksik ka pa diyan, hindi ka matutulungan ng nanay mo!” Lumapit siya sa akin at hinablot ang buhok ko. Tumingin ako kay Mama upang humingi ng saklolo habang hila-hila ni Tita Jocy ang buhok ko palabas ng kwarto. Pero kagaya ng dati, walang reaksiyon ang kaniyang mukha at nakatingin lang siya sa kawalan. “Aray! Bitawan n’yo po ako, Tita Jocy! Parang awa n’yo na po, nasasakatan po ako.” Pagmamakaawa ko sa kaniya. Pilit kong binabawi ang mahabang buhok ko na ipinulupot pa talaga niya sa kaniyang kamay. “Ubusin mo ’yan, ha! ’Yan ang kakainin ninyong mag-ina sa araw na ’to!” Itinuro niya ang kal

“D-Danny, parang awa mo na... Ayusin natin ’to. Ano ba ang problema? Bakit mo kami iiwan?” Bahagya kong itinulak ang pinto upang sumilip sa loob ng kwarto nila Mama. “Pasensiya na, Belen. Tigilan na natin ’to. Umuwi lang ako dito para magpaalam sa ’yo,” ani ni Papa kay Mama na nakaluhod sa harap niya. Hilam sa luha ang kaniyang mga mata. “P-Pero, paano si Dhanna? Paano na ang anak natin? Hahanapin ka niya. Malulungkot siya at masasaktan kapag nalaman niyang umalis ka para sa ibang babae.” Ipinulupot ni Mama ang mga braso sa balakang ni Papa. “Ikaw na ang bahalang magpaliwanag. Malaki na siya, maiintindihan na niya ang sitwasyon,” walang emosyong sambit ni Papa. “B-Babalik ka pa naman, ’di ba? Kahit twice a month or kahit isang beses lang sa isang buwan. Basta makita ka lang namin kahit papaano, masaya na ako do’n.” Rumehistro ang galit sa mga mata ni Papa at pilit niyang itinayo si Mama mula sa pagkakaluhod sa harapan niya. “Ano ba ang hindi mo maintindihan, Belen!?

“’Ma?” Nagising ako kinabukasan na wala si Mama sa tabi ko. Nagtatakang inilibot ko ang tingin sa maliit naming kwarto. Bumangon ako at inalis ang kumot. Tumingin ako sa maliit na alarm clock na nakapatong sa lamesita sa may bintana. Four thirty pa lang ng umaga. “Mama?” Tawag ko ulit sa kaniya. Pinatay ko muna ang electric fan namin bago lumabas ng kwarto. Naamoy ko agad ang ginigisang bawang papunta pa lang ako sa kusina. Muli akong nagtaka. Hindi gumigising ng ganito kaaga si Tita Jocy. At higit sa lahat, hindi siya nagluluto. “Si Mama kaya ang nagluluto?” tanong ko sa sarili. At hindi nga ako nagkamali. Naabutan ko siyang kumakanta-kanta pa habang nakaharap sa kalan at nakatukod sa balakang ang isang kamay. Malapad akong napangiti. Nagmadali akong lumapit sa kaniya at niyakap siya mula sa likod. “Goof morning, ’Ma! Ang aga po ninyong nagising ah!” bati ko sa kaniya. “Good morning din, Anak! Sabi ko naman sa ’yo, ’di ba? Babawi ako. Kaya gumising ako ng maaga at

“Ano na, Dhanna? Hindi ka pa ba diyan babangon? Pinagbigyan na kita kahapon na maghapong magmukmok dahil naiintindihan ko ang pinagdaanan mo. Pero baka nakakalimutan mo, may mga gawain ka na dapat gampanan. Alam mong may pasok ako sa trabaho. Matuto kang kumilos dahil wala nang libre sa ngayon. Nadala na ako sa pagtulong noon sa nanay mo kaya hindi ko na hahayaang maulit na naman ang nangyari noon.” Inalis ni Tita Jocy ang kumot na nakatalukbong sa katawan ko. Kanina pa ako gising pero wala akong ganang bumangon at kumilos. Hindi rin ako nakakaramdam ng gutom. Mas gusto kong mawala na rin para makasama ko na si Mama. “Bumangon ka na diyan at kumain. Kahapon pa walang laman ang sikmura mo. Nagluto na ako ng almusal ninyo. Tumayo ka na diyan para makapaglaba ka. Hindi pwedeng tatamad-tamad ka na lang, ha?” Hindi ako kumilos. Nanatili akong nakahiga sa papag yakap ang unan na gamit ni Mama. “Wala po akong ganang kumain, Tita,” walang buhay na tugon ko sa kaniya. “Huwag mo nga akong p

“T-Tita, baka pwede pong padagdagan ang baon ko. May project po kasi kami sa school,” nakikiusap na sambit ko kay Tita Jocy nang bigyan niya ako ng pera. “Singkwenta pesos na ’yan, Dhanna! Kulang pa ba? Magkano lang ba ang pamasahe mo, 30 balikan. May bente pang matitira. Hindi mo na din naman kailangang bumili ng pagkain dahil may baon ka na. Ano ba ang tingin mo sa ’kin? Tumatae ng pera? Kita mong hirap na hirap na akong pagkasyahin ang sweldo ko sa mga gastusin dito sa bahay. At saka bakit hindi mo gastusin ’yung kinikita mo sa paglalako ng mga kakanin?” Halos mag-isa nang itinataguyod ni Tita Jocy ang pamilya nila magmula nang maaksidente si Tito Vicente. Hindi na siya nakakapamasada. Kaya naman katakot-takot lagi na sermon ang inaabot ko sa tuwing manghihingi ako ng dagdag allowance para sa ibang pangangailangan ko sa school. “P-Pasensiya na po, Tita. Halos naubos na din kasi ’yung itinabi kong pera. Kapag kinakapos po ako doon ako kumukuha ng pangbili.” Madalas ay pamasahe