Semua Bab Reclaiming the Billionaire's Love: Bab 41 - Bab 50

Luna’s POVNanigas ako sa kinatatayuan ko. Hindi ko inakala na iyon ang magiging kondisyon ni Alexus. Ang puso ko’y tila binilog at piniga, sabay binagsak sa sahig. Pakasalan siya? Ibig sabihin, buong buhay kong magiging konektado ulit sa kanya? Isang bagay na matagal ko nang sinubukang iwasan.Napalunok ako, pilit na nilulunok ang kabang bumabara sa lalamunan ko. “Alexus... ano ‘tong pinagsasabi mo?” tanong ko, kahit na malinaw naman ang sagot. Hindi ito biro. Hindi siya nakangiti, hindi niya ako inaasar tulad ng dati. Ang lalim ng tingin niya sa akin, puno ng determinasyon at isang bagay na hindi ko matukoy—galit ba iyon? O pagmamahal na pilit niyang itinatanggi?Hindi siya sumagot kaagad. Sa halip, tumalikod siya saglit at tumingin sa labas ng bintana ng ospital, parang may pinipigilan sa loob niya. Nang humarap siya muli, nanlilisik pa rin ang tingin niya. “You heard me right. Pakasalan mo ako, Luna. That’s the only way I’ll help you.”Nanlambot ang tuhod ko. Napaupo ako sa gilid

Luna’s POV Nakahinga ako nang maluwag nang hindi na nagtanong pa si Alexus tungkol sa tawag ni Cara. Ngunit kahit pa nga sinubukan kong pakalmahin ang sarili ko, hindi ko maiwasang mag-alala. Sampung araw na lang ang palugit sa akin, at wala pa akong ideya kung saan ako kukuha ng isang milyon. “Luna.” Napabalik ako sa kasalukuyan nang marinig ang boses ni Alexus. Nakaupo na siya sa tabi ng maliit na mesa, nakasandal sa upuan habang nakatitig sa akin. “Kakain ka ba o kailangan pa kitang subuan?” Napasinghap ako, bahagyang nairita sa paraan ng pagsasalita niya. “Hindi na ako bata, Alexus. Kaya kong kumain mag-isa.” Natawa siya nang bahagya, pero hindi umalis ang matalim na tingin niya sa akin. “Hindi nga. Pero mukhang hindi mo rin kayang alagaan ang sarili mo. Ilang beses na kitang nahuling hindi kumakain nang maayos.” Itinapon ko sa kanya ang isang masamang tingin bago ako lumapit at umupo sa tapat niya. Kinuha ko ang kutsara at sinimulan nang kumain, kahit na wala akong ganang is

Luna’s POV Hindi ko alam kung bakit parang mabigat ang pakiramdam ko habang nakatingin kina Bella at Alexus. Napaka-natural nilang tignan—parang wala ni isang bakas ng tensyon sa pagitan nila. Bella was so at ease with him, at si Alexus naman, kahit pa minsan ay halatang clueless sa pagiging malambing ng anak ko, hindi niya ito tinatanggihan. Nagpanggap akong busy sa pag-aayos ng mga gamit sa bedside table ni Bella, kahit na ang totoo, pinakikiramdaman ko lang ang dalawa. "Tito Alexus, sasamahan mo po ba ako rito ulit bukas?" tanong ni Bella habang nakahawak sa kamay niya. Saglit akong natigilan at lihim na sinulyapan si Alexus. Nagtagal ng ilang segundo bago siya sumagot. “Siyempre naman, Bella.” "Yehey!" Masiglang niyakap ni Bella ang braso niya, sabay tingin sa akin. "Mommy, dito muna si Tito Alexus, please?" Napanganga ako. Hindi ko alam kung paano sasagutin ang anak ko. Hindi ko rin alam kung paano magre-react dahil, to be honest, hindi ko na maintindihan ang nararamdaman

Luna's POV Ang malamlam na ilaw sa kwarto ay nagpapalambot sa bawat sulok ng paligid, ngunit parang nararamdaman ko ang bigat ng presensya ni Alexus. Tahimik kami at ang tanging tunog ay ang malalim na paghinga ni Bella habang natutulog sa gitna namin. Ang mga kamay ko ay nakapatong sa kanyang ulo, at ramdam ko ang init ng katawan ni Alexus na medyo malapit sa akin. Ang kanyang mga mata, na kanina ay punong-puno ng galit, ngayon ay may halo ng pagsisisi, pagka-miss, at siguro, isang konting pangarap na wala na akong lakas para tanggapin. Bakit nga ba ako tinatamaan ng ganitong pakiramdam? Ang tagal na ng lahat ng nangyari at hindi ko pa rin kayang itago ang mga nararamdaman ko. May mga tanong akong hindi ko kayang sagutin. Pero kahit na ganoon, hindi ko rin maiwasang makaramdam ng isang pagkahulog na parang hindi ko na kayang pigilan pa. Naramdaman ko siya. Ang tingin niya sa akin. Hindi ko kayang magpanggap na hindi ko nararamdaman iyon. “Alexus, bakit mo ako tinitignan ng ganyan?

Luna’s POV Pagkatapos ng nangyari kanina sa kusina, hindi ko alam kung paano ko magagawang kumilos nang normal. Pagbalik ko sa kwarto, mahimbing nang natutulog si Bella. Dahan-dahan akong nahiga sa tabi niya, pero kahit anong pilit kong ipikit ang mga mata ko, hindi ako dalawin ng antok. Ang linaw-linaw pa rin sa isip ko ng mga titig ni Alexus, ng mainit niyang boses na bumubulong sa tainga ko, at ng paraan niyang sabihin— I won’t stop. Napailing ako at mariing pumikit. No, Luna. Huwag kang magpabuyo sa kanya. May rason kung bakit hindi na kayo dapat magkabalikan. Pero kahit anong pilit kong ipaliwanag ‘yon sa sarili ko, hindi ko maitatanggi ang isang bagay—hindi ko alam kung hanggang kailan ko pa kayang paglabanan si Alexus. *** Maaga akong nagising. Nasanay na akong gumising nang maaga dahil sa trabaho ko bilang flight attendant, pero ngayong wala akong flight, naisip kong maghanda na lang ng almusal. Tahimik akong bumaba at dumiretso sa kusina. Kumuha ako ng mga itlog, ham,