Thank you so much sa support na binigay ninyo. Comments and gem votes are much appreciated. Sana ay i-rate n'yo rin ang librong ito. Maraming salamat pooo.
Luna’s POV Nag-freeze ako. Ilang segundo rin akong nanatiling nakatayo, hindi makagalaw, hindi makapagsalita. Ang init ng labi ni Alexus ay dumampi sa akin sa paraang hindi ko inaasahan. Hindi ito isang halik na puno ng panggigigil o galit—hindi. Ito ay isang halik na puno ng pagpigil, ng pagsamo. Para bang hindi niya alam kung dapat ba niyang ituloy o kung dapat ba siyang umatras. Ang puso ko naman ay parang tambol sa sobrang lakas ng pagtibok nito. Hindi ko alam kung dahil ba sa gulat o dahil sa nararamdaman kong matagal ko nang pilit itinatanggi. Bago pa ako makapagdesisyon kung anong gagawin, bumitaw si Alexus. Dahan-dahan niyang inilayo ang sarili at tinitigan ako ng mariin. Hindi ko alam kung anong iniisip niya, pero kita ko ang bahagyang pagkagulo sa kanyang ekspresyon. "Shit," bulong niya. Marahan niyang hinaplos ang kanyang batok, parang nafrustrate sa sarili. "I—" Hindi ko siya hinayaang matapos. "Bakit mo 'yon ginawa?" tanong ko, mahina lang ang boses ko, pero alam kong
Luna’s POV Pagkatapos ng nangyari kanina sa kusina, hindi ko alam kung paano ko magagawang kumilos nang normal. Pagbalik ko sa kwarto, mahimbing nang natutulog si Bella. Dahan-dahan akong nahiga sa tabi niya, pero kahit anong pilit kong ipikit ang mga mata ko, hindi ako dalawin ng antok. Ang linaw-linaw pa rin sa isip ko ng mga titig ni Alexus, ng mainit niyang boses na bumubulong sa tainga ko, at ng paraan niyang sabihin— I won’t stop. Napailing ako at mariing pumikit. No, Luna. Huwag kang magpabuyo sa kanya. May rason kung bakit hindi na kayo dapat magkabalikan. Pero kahit anong pilit kong ipaliwanag ‘yon sa sarili ko, hindi ko maitatanggi ang isang bagay—hindi ko alam kung hanggang kailan ko pa kayang paglabanan si Alexus. *** Maaga akong nagising. Nasanay na akong gumising nang maaga dahil sa trabaho ko bilang flight attendant, pero ngayong wala akong flight, naisip kong maghanda na lang ng almusal. Tahimik akong bumaba at dumiretso sa kusina. Kumuha ako ng mga itlog, ham,
Luna’s POV Hindi ko alam kung anong mas matunog sa mga sandaling ‘to—ang tibok ng puso ko o ang tunog ng katahimikan sa paligid namin ni Alexus. Nakatitig lang siya sa akin, sobrang lapit ng mukha niya, sapat para maramdaman ko ang init ng hininga niya sa balat ko. Napatikom ang bibig ko, pilit na pinapakalma ang sarili. Pero paano? Paano kung nararamdaman ko ang matinding tensyon sa pagitan naming dalawa? “Tinitigasan ka ba?” pabirong bulong niya, bahagyang nakataas ang kilay. “W-What?” Nanlaki ang mga mata ko. Tumawa siya nang mahina, ngunit hindi siya umatras. “I mean, tense ka. Napansin ko.” Napasinghap ako. “Alam mo, Alexus, hindi ‘to nakakatuwa.” “Hindi nga ako natutuwa,” sagot niya, pero nasa labi niya ang isang pilyong ngiti. “Pero bakit parang affected ka?” “Dahil sa ginagawa mo.” Hindi siya sumagot. Sa halip, itinukod niya ang kamay niya sa railing ng veranda, siniguradong mas nalimitahan ang espasyo namin. “Alexus…” Babala ko. “Luna.” Ginaya niya ang tono ko. Nap
Luna’s POV Habang bumababa kami mula sa helicopter, ramdam ko ang kabog ng puso ko sa bawat hakbang. Hindi ko alam kung anong nararamdaman ko—masaya ba ako? Takot? O baka... umaasa? Nasa gilid ko si Alexus, tahimik, pero ramdam ko ang mga mata niyang sumusunod sa bawat galaw ko. Para bang may isang pwersa sa pagitan namin na hindi ko maipaliwanag, isang koneksyon na hindi nawawala, kahit gaano pa kami kalayo mula sa isa’t isa sa nakaraan. “Luna,” tawag ni Alexus, may bahid ng pag-aalala sa tinig niya. “Baka pagod ka na. Kung gusto mo, pwede na tayong magpahinga.” Tumigil ako saglit. Sa harap ko, ang malawak na tanawin ng lungsod ng Manila na parang binubuo ng mga bituin. Sa ilalim ng madilim na kalangitan, ang liwanag ng mga gusali at kalsada ay kumikislap, parang mga alitaptap na nagbabalik sa akin ng mga alaala—mga magagandang sandali noong kami pa ni Alexus. Bumuntong-hininga ako at tumingin sa kanya. “I’m okay,” sagot ko, pilit iniiwasan ang mga mata niyang puno ng pangako. “I
Luna’s POV Hindi ko na kayang magtago pa ng nararamdaman ko para kay Alexus. Puno ng mga tanong ang isip ko, at bawat tanong na iyon ay may isang kasagutan na hindi ko alam kung handa na akong tanggapin. Pagdampi ng mga labi niya sa noo ko kanina, parang isang pangako na maghihilom ang lahat ng sugat—pero nag-aalangan pa rin ako. Pagkatapos ng halik na iyon, tanging ang malalim na katahimikan ang naririnig ko. Ang tanging nararamdaman ko ay ang init ng katawan niya, at ang malalalim niyang hininga. Tumayo kami ng magkatabi sa gilid ng building, ang mga mata namin ay nakakatingin sa malawak na lungsod ng Manila. Ang mga ilaw ng mga kalsada at ang mga kabahayan sa ibaba ay nagiging alitaptap sa mata ko, at sa sandaling iyon, parang ang lahat ng problema at takot ko ay naglaho. “Luna,” tawag ni Alexus, at naramdaman ko ang pagdampi ng kanyang kamay sa aking braso. “Huwag mong gawing mas komplikado ang mga bagay. Kung matatakot ka pa rin, walang mangyayari sa atin. But I’m here for you,
Luna’s POV Nasa sala ako ng bahay ni Alexus, pinapakalma ang sarili ko matapos ang nakakapagod na araw. Tinutulungan ako ni Alexus sa lahat ng aspeto ng buhay ko, lalo na sa mga problemang pinansyal at personal. Hindi ko na kayang magtago pa ng nararamdaman ko para sa kanya. Sa mga simpleng galak at magaan na sandali, ramdam ko ang suportang ibinibigay niya sa akin. Ngunit kahit anong saya at sigla, hindi ko maikakaila na may isang bagay na patuloy na nagpapabigat sa aking dibdib. Nasa ganoong pag-iisip ako nang marinig ko ang tunog ng cellphone ko. Nang tiningnan ko ang screen, ang pangalan ni Cara, ang pinsan kong hindi ko na alam kung paano pa tatawagin, ang tumambad sa akin. Nanlamig ang pakiramdam ko, at ang mga alaala ng mga nakaraang hidwaan namin ay muling bumangon. Alam ko na hindi ito magandang tawag. Matagal ko nang iniiwasan ang mga ganitong sitwasyon, ngunit alam ko na darating din ang panahon na kailangan kong harapin siya. Nagdalawang-isip ako kung sasagutin ko ba ang
Luna’s POV Nakaupo ako sa gilid ng kama habang hawak ang cellphone ko. Hindi ko maipaliwanag ang bigat sa dibdib ko habang dahan-dahang ine-enter ang login credentials ng online banking account ko. Para akong isang kriminal na hinihintay ang hatol, at ang hatol na iyon ay nasa loob ng account balance ko. Pagka-click ko ng view balance, nanlumo ako. ₱404,500.75 Para akong nabuhusan ng malamig na tubig. Napapikit ako at napasinghap ng hangin. Ilang beses kong kinurap ang screen, umaasang baka namamalikmata lang ako. Pero hindi. Hindi ito panaginip. Wala pa ako ni kalahati ng perang kailangan ko. Paano ko makakahanap ng ₱1,000,000 sa loob ng isang linggo? Kahit pa ipunin ko ang susunod na sweldo ko bilang flight attendant, kahit pa magbawas ako ng gastusin, hindi pa rin aabot. Wala rin akong ibang investments na pwedeng kunin sa ganitong biglaang pagkakataon. Ang ipon ko ay para sana ito sa operasyon ni Bella. Gusto kong umiyak. Gusto kong humikbi nang walang pakialam sa paligid ko
Luna’s POV Nakahawak ako sa cellphone ko, nanginginig ang mga daliri habang isang pangalan ang tinititigan ko sa screen. Isa sa mga kaibigan ko sa industriya. Alam kong mahirap ang hinihingi ko, pero wala na akong ibang choice. Kailangan ko ng isang milyon bago matapos ang linggo, at wala akong ideya kung saan ako kukuha. Huminga ako nang malalim, pilit na pinapalakas ang loob ko. Kailangan kong subukan. Kahit na isang maliit na porsyento lang ang maipon ko mula sa kanila, malaking tulong na rin iyon. Dahan-dahan kong pinindot ang dial button. “Luna?” sagot ni Lyca sa kabilang linya. “Lyca…” Napalunok ako. “Pasensya na kung istorbo, pero gusto ko sanang humingi ng tulong.” Agad niyang naramdaman ang bigat ng boses ko. “Ano ‘yon, girl? Sabihin mo lang.” Huminga ako nang malalim. “Kailangan ko ng pera, Lyca. Alam kong mahirap, pero kahit magkano lang na kaya mo. Nangangailangan talaga ako ngayon.” Tumahimik siya saglit. “Luna…” bumuntong-hininga siya. “Alam mo namang gusto kita
Brent's POV Habang masaya silang nagkukuwentuhan sa ilalim ng araw sa tabi ng beach dito sa Batangas, palihim akong lumayo. Sa isang mas liblib na bahagi ng resort, kinuha ko ang cellphone ko at nag-dial. “Siguraduhin mong maibigay ang gamot kay Gabriel. Low dosage lang muna. Enough para hindi siya tuluyang manghina, pero sapat para mag-regain siya ng strength,” mahina kong sabi sa kausap. “Hindi ba delikado?” tanong ng kabilang linya. “Hindi kung tama ang dose. Gusto ko lang makabawi siya. Hindi ito tungkol sa kanya. Ito ay tungkol kay Bella. I want her to see that I’m not the kind of man who lets personal grudges get in the way of someone’s healing. Kahit pa siya ang dahilan ng lahat ng sakit ng kapatid ko… at ng pagkawasak ng maraming bagay.” “Noted, Doc. I’ll handle it carefully.” Binaba ko ang tawag at saglit na napatingin sa langit. There was something about the way the clouds moved—slow, unhurried, just like how I wished time would go when I’m with her. Pagbalik ko sa c
Bella's POV Tahimik ang buong bahay nang magising ako kinabukasan. Ang sikat ng araw ay mahinhing dumadaloy sa puting kurtina ng silid, halos parang yakap ng isang ina na pilit kang pinapakalma. Ngunit sa kabila ng ginhawang iyon, nanatili pa rin ang bigat sa dibdib ko—isang uri ng pagod na hindi kayang lunasan ng tulog o katahimikan. Bumaba ako nang marinig ko ang mahinang tunog ng kubyertos mula sa dining area. Ang aroma ng mainit na kape at freshly toasted bread ay agad na pumasok sa ilong ko. Pagliko ko sa kusina, bumungad si Brent—naka-apron, may hawak na kutsara habang tinitikman ang sauce ng niluluto niyang omelette. Sandali akong natigilan. Hindi ko inaasahan na sa kabila ng lahat, magagawa pa rin niyang ngumiti ng ganoon ka-payapa. Parang hindi kami kailanman nag-away, parang wala siyang tinagong lihim na kailanma au sumira sa tiwala ko. “Good morning,” bati niya, sabay turo sa pagkain sa mesa. “I made breakfast. You barely ate last night.” Hindi ko siya sinagot. Dahan-da
Bella's POV Madaling araw na. Tahimik ang paligid ng ospital, tanging huni lamang ng mga kuliglig at mahinang tunog ng mga sasakyang dumaraan ang maririnig sa labas. Halos mag-collapse na ang katawan ko sa pagod, pero mas mabigat pa rin sa dibdib ko ang laman ng isip ko. Habang inaayos ko ang mga gamit ko sa locker room, sumagi sa isip ko ang mukha ni Gabriel—mas maamo na ngayon, mahina pa rin ang katawan, pero unti-unti nang bumabalik ang lakas. Araw-araw ko siyang tinitingnan, binabantayan, sinisiguradong maayos ang gamot niya, ang pagkain niya, ang physical therapy. Ginagawa ko lahat, hindi para sa kanya kundi para sa sarili kong prinsipyo bilang doktor. Hindi ko pa rin kinakausap si Brent. Kahit araw-araw niya akong sinusundo. Kahit ilang beses na siyang nakiusap. Kahit nararamdaman ko na ang paninikip ng dibdib tuwing iniiwasan ko ang mga matang tila namamalimos ng kapatawaran. Pero hindi madali. Hindi madaling kalimutan na gumanti siya para sa akin ng may halong karahasan. Hi
Bella's POV Pagkatapos ng hapunan ay matagal akong nanatili sa sala, tulala sa kawalan. Ang mga ilaw sa kisame ay malambot na sumisinag sa mga dingding, ngunit hindi iyon sapat para palamigin ang tensyong nararamdaman ko sa loob ng dibdib ko. Ang katahimikan ng bahay ay para bang sumisigaw sa akin, inuulit-ulit ang mga tanong na kanina ko pa pinipilit isantabi. Tumitig ako sa basong may natirang red wine sa mesa, habang ang mga daliri ko ay hindi mapakali sa ilalim ng manipis na kumot na nakabalot sa akin.Hindi ko alam kung ilang minuto o oras na akong ganoon, pero naramdaman ko ang marahang mga hakbang papalapit sa akin. Si Brent. Dahan-dahan siyang naupo sa tabi ko, tila nag-aalangan, tila may gustong sabihin pero hindi alam kung paano uumpisahan.“Bella,” tawag niya sa akin sa tonong puno ng pag-aalala. “Are you still mad?”I turned to him slowly. Tiningnan ko siya sa mga mata, sinusubukang basahin kung may bahid ng kasinungalingan sa likod ng kanyang katahimikan. Pero masyadong
Bella's POVPagkatapos ng mahabang araw sa ospital—isang sunod-sunod na operasyon, emergency cases, at masikip na rounds—pakiramdam ko ay pagod na pagod ang buong kaluluwa ko. Pero hindi iyon sapat na dahilan para hindi maramdaman ang kakaibang tensyon na bumalot sa paligid. Pagkarating ko sa nurse’s station, naabutan ko sina Nurse Lanie at Dr. Castillo na pabulong ang usapan. Nang makita nila ako, agad silang napatigil. I frowned, my brows drawing together.“May problema ba?” tanong ko, habang inaayos ang clipboard sa harapan ko. “Parang ang bigat ng paligid.”Nagkatinginan sila at sa isang kisapmata ay nakita ko ang pag-aalinlangan sa kanilang mga mata. Si Lanie ang unang nagsalita, ngunit halatang pilit ang ngiti niya.“Wala naman, dok. Medyo napagod lang kami kanina. Alam mo na, ang dami ng pasyente ngayong araw.”Hindi ako agad naniwala. I’ve been working with them for years—kilala ko kung kailan sila nagsisinungaling.“Sigurado kayo?” mas mahina kong tanong. “Ayokong nakakaramd
Brent’s POV Bago pa man ako pumasok sa silid ni Gabriel ay sinigurado ko munang abala si Bella sa ibang pasyente. Ayokong may makakita sa akin. Ayokong may pumigil. At higit sa lahat, hindi ko kailangang maging doktor niya para lang masukat kung gaano kalaking kasalanan ang ginawa niya kay Bella. Hindi niya kailanman malalaman ang bigat ng sakit na dinanas ni Bella—pero sisiguraduhin kong mararamdaman niya ito ngayon. Dahan-dahan kong binuksan ang pinto ng pribadong silid. Tahimik ang loob, malamig ang aircon, at ang tunog ng heart monitor ang tanging tunog sa paligid. Nakaupo na si Gabriel sa kama, nakasandal sa headboard, at tila naghihintay. Nang magtama ang aming mga mata, agad na nawala ang kulay sa mukha niya. “A-Anong ginagawa mo rito? Hindi naman ikaw ang doktor ko,” tanong niya, may bahid ng pagtataka pero mas nangingibabaw ang takot. Ngumiti ako. Isang malamig na ngiti na siguradong hindi niya inaasahan mula sa akin. Pinaglalaruan ko ang syringe sa pagitan ng mga daliri k
Bella’s POVPagkatapos ng mahigit apat na oras sa operating room, tuluyang natapos ang operasyon. Tagaktak ang pawis ko sa ilalim ng surgical cap, habang unti-unti kong tinanggal ang gloves ko. Nakayuko pa rin ako, pinagmamasdan ang katawan ni Gabriel na ngayon ay balot ng puting kumot, stable na ang vital signs at walang immediate danger. The ruptured spleen had been removed, the internal bleeding controlled, and his breathing had normalized. He was going to live.But what about me?Pakiramdam ko, ako ang naoperahan.“Vitals are good, Doctor,” sabi ni Nurse Flor habang kinukumpirma ang reading ng monitor. “Wala na pong active bleeding. Naka-transfer na rin sa recovery room ang pasyente.”Tumango lang ako at lumingon sa orasan. Alas-tres na ng hapon. The hospital corridors were starting to fall into silence, but my heart had not known peace all day. Tumindig ako at kinuha ang surgical gown ko, tinanggal isa-isa ang mga layer ng proteksyon na nakapaligid sa katawan ko, parang tinatangg
Bella's POV Mainit-init pa ang liwanag ng araw na tumatama sa salamin ng kwarto nang imulat ko ang aking mga mata. Dahan-dahan akong bumangon mula sa kama habang pinipilit alalahanin kung nasaan ako—hanggang sa maalala kong nasa bahay ako ni Brent. O mas tama sigurong sabihing bahay na rin namin, ayon sa kanya. Napailing ako at napabuntong-hininga habang hinahaplos ang sariling sentido. I couldn’t believe I actually let this happen. Amoy na amoy ko ang bango ng tinapay, itlog, at brewed coffee. Sumabay pa sa amoy ang mahinang tunog ng sizzling mula sa kusina. Tumayo ako at lumabas ng kwarto suot pa rin ang malambot na pajama set na iniregalo ni Mommy noong nakaraang Pasko. Nasa kusina nga si Brent—nakasuot ng plain white shirt at gray na sweatpants, nakatali ang buhok, at abala sa pag-aayos ng mga itlog sa frying pan. "Good morning, my fiancee," bati niya nang mapansin ang presensya ko. Hindi siya lumingon, pero kita ko ang ngiti sa gilid ng labi niya. “Nagising ka ba sa ingay o sa
Bella’s POVPagkatapos ng buong araw ng rounds, paperwork, at ilang emergency consults, pakiramdam ko ay bibigay na ang mga paa ko. Kaya’t halos hindi ko na ininda ang bigat ng katawan habang naglalakad palabas ng ospital. Gusto ko lang umuwi, maligo ng mainit, at humilata sa kama. Ngunit bigla akong napatigil nang mapansing may humintong itim na kotse sa mismong harapan ko.Tahimik itong umusad at huminto eksaktong nasa tapat ko. Mabilis ang kabog ng dibdib ko. Kahit na may guard at ibang staff sa paligid, hindi ko naiwasang makaramdam ng kaba—lalo na sa biglaang pangyayaring ito.Bumaba ang tinted na bintana at bumungad ang pamilyar na mukha."Good evening, my fiancée," nakangising bati ni Brent, habang sabay na bumukas ang passenger door ng kotse, all automatic.Napalinga-linga agad ako. Diyos ko, sana walang makakita sa amin. Ayoko ng tsismis. Ayoko ng tanong. Ayoko ng espekulasyon. Lalo na ngayong hindi ko pa nga alam kung saan kami pupunta.“Pasok ka na,” dagdag pa niya, ngayon