All Chapters of Thank you for Love บทรัก: Chapter 41 - Chapter 50

Episode 41พวกฉันก็มากันตามปกตินั้นแหละ จะแปลกไปก็ตรงที่วันนี้น้องอีฟ รุ่นน้องของชายด์ติดสอยห้อยตามมาด้วย ตอนแรกที่ฉันเห็นเธอนั้น ฉันรู้สึกชอบน้องคนนี้นะ น้องมีความน่ารัก เป็นผู้หญิงเรียบร้อย อ่อนหวาน และขี้เกรงใจดี เราสองคนได้คุยกันแบบจริงจังก็ตอนที่พาพิงค์ออกไปคุยโทรศัพท์ด้านนอก เลยทำให้รู้ว่าจริงๆแล้วน้องนิสัยดี น่ารักดีและหลังจากนั้นหลังจากที่ฉัน พิงค์ และน้องอีฟเดินกลับเข้าไปด้านในแล้วเรียบร้อย ทุกคนในคลับก็ยังคงสนุกสนานกันอยู่ โดยเฉพาะชายด์กับเจนนี่ที่โชว์ลีลาการเต้นแบบสุดๆ ถามว่ามาเที่ยวแบบนี้แล้วจะไม่เป็นข่าวหรือ ...ก็คงจะต้องตอบว่ามันอาจมีบ้าง แต่ไม่บ่อยเพราะที่นี่ขึ้นชื่อระบบความปลอดภัยสูง ไม่อนุญาตให้พวกที่ชอบทำข่าว หรือปาปารัสซี่เข้ามาในที่แห่งนี้...อืม ฉันรู้ได้ยังไงน่ะหรอ อันนี้ฉันแค่สังเกตและจากประสบการณ์ที่เคยมาใช้บริการที่นี้บ่อยนะ เพราะฉันกับเพื่อนๆมาก็ไม่เห็นมีข่าวอะไรเสียหายออกมานะ แต่ถ้าคนเห็นแล้วเอาไปโพสต์นี่ก็คงเป็นอีกเรื่องนะ แต่ส่วนใหญ่แล้วมันไม่เคยมีเหตุการณ์นี้ขึ้น “เฮ้ย! กลับยัง”...ผ่านไปนานหลายชั่วโมงจนฉันไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่ ฉันก็ตื่นจากกา

Episode 43หลายวันมานี้ชีวิตฉันก็วนลูปอยู่แต่กับงาน และกลับคอนโดมาเพื่อพักผ่อนบางวันก็ก็กลับบ้านดึกบ้าง เพราะหลังจากที่พี่เคนกลับไปญี่ปุ่น นี่ก็ผ่านมาเกือบสองอาทิตย์ได้แล้ว และพรุ่งนี้ก็เป็นอีกวันที่สำคัญเอามากๆวันหนึ่ง ทุกคนรู้มั้ยมันคือวันอะไร ลองทายกันดูสิ...ติ๊กต๊อก! ติ๊กต๊อก! ติ๊ง! เฉลยเลยแล้วกันพรุ่งนี้เป็นวันแต่งงานของพิงค์กับคุณเคลวินน่ะ แต่จนป่านนี้แล้วพี่เคนก็ไม่มีวี่แววว่าจะกลับมาเลย และนั้นทำให้ฉันที่นั่งเล่นโทรศัพท์เพื่อเตรียมตัวรอเข้าฉากต่อไปอยู่นั้น ถึงกับรู้สึกหดหู่ยังไงก็ไม่รู้ แบบนี้พี่เคนจะผิดสัญญากับฉันมั้ยนะ หรือเขาอาจจะลืมแล้ว แล้วแบบนี้ฉันควรจะโทร.ไปหาเขาดีหรือเปล่านะ“เป็นอะไรหคุณหนู หน้านิ่วคิ้วขมวดเชียว” เจนนี่ที่กำลังนั่งให้ช่างแต่งหน้าเขียนคิ้วให้อยู่นั้นถามฉันขึ้นมาด้วยความสงสัย“ไม่มีอะไร แค่คิดว่าจะโทร.ไปหาพี่เคนดีมั้ย” ฉันบอกออกไปตามตรง“จะโทร.ก็โทร.ไปสิจ้ะ จะลีลาทำไมป่านนี้พี่เคนของแกอาจจะรอโทรศัพท์จากแกอยู่ก็ได้ ใครจะไปรู้” ประโยคท้ายที่เจนนี่พูดกับฉันเธอทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะหันไปสนใจนิตยาสารในมือของตัวเอง“อืม...ไม่ดีกว่า ฉันไม่อยากไปรบกวนงานพี่

Episode 45ณ. โรงแรม KL“เจ้าบ่าวเชิญสวมแหวนให้เจ้าสาวครับ”เสียงพิธีกรภายในงานหมั้นระหว่างเคลวินกับเกศชมพู บอกกับทั้งสองคนก่อนที่ฝ่ายเจ้าบ่าวที่อยู่ในชุดไทยจะจับมือเรียวสวยข้างซ้าย ของเจ้าสาวที่นั่งอยู่ข้างกันขึ้นมาก่อนจะสวมแหวนเพชร ลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของหญิงสาวอย่างนุ่มนวล ฝ่ายนักข่าวที่ได้เข้ามาร่วมงานต่างพากันเก็บภาพนั้นกันอย่างสนุกสนานส่วนทางด้านญาติผู้ใหญ่ของทั้งฝ่ายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้สวย ต่างก็พากันยิ้มแย้มอย่างมีความสุข และนั้นก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เจ้าสาวก้มลงกราบลงไปบนตักของเจ้าบ่าวหลังจากที่พิธีสวมแหวนของเจ้าบ่าวจบและหลังจากนั้นเจ้าสาวก็เป็นฝ่ายสวมแหวนให้เจ้าบ่าวบ้าง เมื่อเสร็จพิธีสวมแหวนแล้วก็มีการเก็บภาพครอบครัว โดยมีฝ่ายบ่าวสาวนั่งอยู่ตรงกลาง ส่วนด้านหลังของพวกเขานั้นก็เป็นพ่อแม่ และญาติผู้ใหญ่ของแต่ละฝ่าย ทุกคนต่างพากันยิ้มแย้มเมื่อช่างภาพกดชัตเตอร์เพื่อถ่ายรูปแต่ถ้าหากสังเกตดีๆ ก็จะมีเพียงเจ้าสาวกับเจ้าบ่าวที่พยายามฝืนยิ้มออกมาให้ดูสวยงามที่สุด...โดยเฉพาะเกศชมพู เพราะตอนนี้เธอรู้สึกห่างไกลจากความสุขเหลือเกิน...“ทำหน้าให้มีความสุขหน่อยไม่ได้เหรอ...”เสี

Episode 47“...”พี่เคนใช้มือของเขาเช็ดคราบนมบนริมฝีปากของฉัน ก่อนที่เขาจะทำเรื่องไม่คาดคิดโดยการใช้นิ้วที่เลอะคราบนมไปดูด แทนที่เขาจะใช้ผ้าเช็ดออกและการกระทำของเขาแบบนั้น ก็ทำให้หัวใจฉันเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง จนฉันเผลอกลืนน้ำลายลงคอ...ไม่เข้าใจเลย ทำไม่พี่เคนจะต้องขยันทำให้หัวใจฉันเต้นแรงด้วยนะ!“เอ่อ พี่เคนค่ะ” ฉันเรียกเขาออกไปราวกับคนละเมอ“ครับ?” พี่เคนมองฉันด้วยใบหน้าเรียบเฉยเป็นปกติ เขาทำตัวปกติทุกอย่าง แต่กลับเป็นฉันเองที่รู้สึกไม่ปกติ เหมือนกับว่าฉันมีความรู้สึกบางอย่างแทรกซ้อนเข้ามา แต่มันคงไม่มีอะไรร้ายแรงหรอก เพราะถ้าฉันรู้สึกกับเขา...แบบที่รู้สึกกับลูกพีชจริง ฉันคงรู้สึกกับเขาไปนานแล้ว“เออ อ๋อ คือแพรจะบอกว่า พรุ่งนี้แพรไม่มีงาน อยู่ที่ห้องทั้งวันเลยค่ะ” ฉันบอกกับเขาก่อนจะก้มลงมองมือตัวเอง “ครับ ดีแล้วหนูแพรจะได้พักบ้าง ทำแต่งานไม่มีเวลาพักเลยนะเราน่ะ” ในขณะที่พูดพี่เคนก็ลูบศีรษะของฉันอย่างแผ่วเบา ฉันรู้นะว่าเขาเอ็นดูฉันเหมือนน้องสาว และฉันก็รักเขาเหมือนพี่ชายเหมือนกัน ถึงแม้ว่าช่วงนี้ฉันจะมีความรู้สึกแปลกกับเขา แต่ฉันก็พอรู้ว่าตัวเองยังไม่ได้รู้สึกอะไรไปมากกว

Episode 49“พะ พี่เคน!!!”น้องตะโกนออกมาเสียงดังเมื่อก้มมองถ้วยในมือที่ว่างเปล่า ไม่มีสิ่งที่กินได้อยู่ในนั้นเลยสักนิด เมื่อเห็นดังนั้นผมจึงเดินเร็วๆไปยังห้องของตัวเอง ก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าเล็กตามผมติดๆ“พี่เคน เอาของพี่มาให้แพรเลยนะ” น้องพยายามเข้ามาแย่งถ้วยไอติมในมือผม แต่ผมก็หลบเธอได้ก่อนจะชูขึ้นสูง และนั้นทำให้ผู้หญิงที่มีความสูงเพียงระดับปลายคางผม กระโดดขึ้นเพื่อจะเอาถ้วยไอติมของผม“อ้าว! ก็ตอนแรกพี่ให้หนูแล้วแต่เราไม่เอานี่” ผมแกล้งถามน้องออกไปอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะทำให้หน้าใสซื่อเลียนแบบเธอบ้าง ก็น้องนะเวลาทำอะไรก็จะแสดงสีหน้าแบบนี้กับผมเสมอนะสิ“ก็พี่เคนกินของแพรหมด พี่เคนก็ต้องเอาของพี่มาให้แพรสิค่ะ” น้องพูดกับผมในขณะที่กระโดดใช้มือดึงแขนผมลงมา แต่ก็ไม่สำเร็จสักที“พี่ให้หนูแล้วแต่เราไม่อยากได้แล้วไม่ใช่เหรอ” ผมเลิกคิ้วถามน้องอย่างข้องใจ“ตอนนี้แพรอยากได้แล้วค่ะ ฉะนั้นพี่เคนเอาไอติมมาให้แพรกินน้า เนี่ยแพรกินได้แค่ไม่กี่คำเอง”น้องดึงชายเสื้อผมเธอกำเสื้อผมแน่น ก่อนจะใช้คางสัมผัสหน้าอกผมเป็นเชิงอ้อน และผมก็ดันบ้าจี้ก้มลงไปมองน้อง ที่ส่งสายตาออดอ้อนมาให้ผมอย่างไม่ม