All Chapters of Thank you for Love บทรัก: Chapter 31 - Chapter 40

EPISODE 3023.59 น.หลังจากที่ไปส่งพิงค์ขึ้นรถตู้กลับบ้าน ผ่านไปสามสิบนาทีกว่าพิงค์ก็โทร.มารายงานฉันว่าถึงบ้านแล้วไม่ต้องเป็นห่วง ซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกับที่เจนนี่พาพวกฉันมาถึงคลับชื่อดังแห่งหนึ่งพอดี และตอนนี้เวลาก็ผ่านไปเกือบสองชั่วโมงแล้วที่ฉันเข้ามายังสถานที่อโคจรแบบนี้ แต่เรื่องนี้ไม่ค่อยสำคัญเท่าไหร่มันสำคัญอยู่ตรงที่ว่า...ฉันเริ่มจะเมาแล้วต่างหากตอนนี้เริ่มรู้สึกมึนหัว มองไปทางไหนก็รู้สึกตาลายอย่างจะนอนราบไปกับโซฟาที่นั่งอยู่เหลือเกิน นี่ถ้าพี่เคนมาเห็นฉันสภาพเมาหัวราน้ำ ถึงจะไม่ถึงขั้นนั้น ฉันว่าฉันต้องตายแน่ๆ ซึ่งเรื่องนี้จะบอกพี่เคนไม่ได้ บอกไม่ได้เด็ดขาด...“เจนนี่ ไหน ชายด์ล่ะ” ฉันพยายามจะถามถึงชายด์ แต่เสียงที่เปล่งออกมานั่นกลับยานครางจนเหมือนคนเมา แต่ฉันไม่ได้เมาถึงขนาดนั้นจริงๆนะ ฉันดื่มไปไม่กี่แก้วถ้าเทียบกับเจนนี่แล้ว ฉันเป็นคนดื่มน้อยทันทีเลย“อ่อ...โน้น! ไปอ่อยผู้ชายอยู่กลางฟอร์โน้น...”แต่น่าแปลกขนาดเจนนี่ที่ดื่มไปหลายแก้วกว่าฉัน กลับตอบคำถามฉันด้วยเสียงปกติของเธอ ไม่ยานครางแบบฉันสักนิดแถมท่านั่งเธอยังยั่วผู้ชาย โต๊ะกลุ่มอื่นเอามากๆ ก็จะไม่ให้ยั่วตายั่วใจผู้ชา

EPISODE 32หลังจากที่คิดได้แบบนั้นผ่านไปครึ่งชั่วโมงฉันก็ออกมาจากห้องน้ำ ร่างของฉันห่อหุ้มไปด้วยผ้าขนหนูสีขาวพันรอบกายไว้อย่างหนาแน่น และไม่ต้องกลัวว่ามันจะตกลงพื้นเหมือนในละครไทย ฉากที่พระ-นางเจอกันในห้องแล้วตกใจร้องเสียงดังจนผ้าที่พันรอบกายตกพื้นน่ะ ไม่มีหรอกฉันเซฟมาดีแล้วเกือบยี่สิบนาทีที่ฉันเลือกชุดสำหรับใส่อยู่บ้าน ฉันเลือกชุดเดรสกำมะหยี่สีฟ้าสดใสจัดการใส่ชุดนี้ก่อนจะเดินไปยังโต๊ะเครื่องแป้งข้างตู้เสื้อผ้า เลือกแต่งหน้าอ่อนๆ อันที่จริงแล้วก็ไม่ถือว่าแต่งหน้าแค่ใช้แป้งและลิปมันแค่นั้น และที่ฉันเลือกใช้แค่สองนี้เพราะฉันคิดว่าฉันก็ไม่ได้คิดที่จะออกไปไหนอยู่แล้ว และวันนี้ก็มีแค่งานถ่ายโฆษณาตอนหนึ่งทุ่มแค่งานเดียวเท่านั้น เพราะฉะนั้นฉันไม่จำเป็นต้องรีบเช็คความเรียบร้อยของตัวเองหน้ากระจกจนพอใจแล้ว ฉันจึงเดินออกไปจากห้องแล้วตรงไปยังห้องรับแขกที่ตอนนี้มีร่างสูงหนึ่งร้อยแปดสิบสามเซน กำลังนั่งอยู่บนโซฟาในท่ากอดอกขาไขว่ห้าง ตอนนี้ข้างกายของเขามีเสื้อสูทสีดำสีเดียวกับเสื้อเชิ้ตถอดอยู่ข้างกายเขาฉันขอพูดออกมาตรงๆและไม่ได้ชมเขาเกินจริงเลยนะ พี่เคนเป็นผู้ชายที่ใส่ชุดดำแล้วขึ้นมาก ใส่แล้วม

EPISODE 34“สวัสดีค่ะพี่เคน! ตอนนี้แพรใกล้จะถึงห้องพักแล้วนะค่ะ” หลังจากที่ออกมาจากห้างที่ใช้ถ่ายโฆษณาแบรนด์หนึ่ง ฉันก็ขับรถออกมาอย่างไม่รีบร้อนและในระหว่างทางก่อนหน้านี้นั้น ฉันก็ได้คอลคุยกันกับเจนนี่และฉันก็เพิ่งวางสายจากเธอไปก่อนหน้านี้สักห้านาที ก่อนที่ฉันจะโทร.หาพี่ชายของฉันตามที่ให้สัญญากับเขาไปก่อนที่จะออกมาทำงาน[ครับ พี่มาทำธุระข้างนอกแต่อีกสักพักพี่ก็จะกลับแล้ว] แต่ปลายกลับตอบฉันมาเสียงเรียบ ถึงฟังดูเผินๆอาจเป็นน้ำเสียงอบอุ่นที่เขาใช้คุยกับฉันเป็นประจำทุกครั้ง แต่ฉันสามารถจับน้ำเสียงที่เขาใช้พูดกับฉันได้ และนั้นก็ไม่ทำให้ฉันหยุดสงสัยจึงตัดสินใจถามพี่เคนออกไปตรงๆ“พี่เคน...เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะมีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า” ฉันถามเขาออกไปอย่างเป็นห่วง ถึงฉันจะไม่ค่อยรู้งานที่เขาทำแต่ฉันก็แอบได้ยินพี่เซกิกับพี่เรนคุยกันบ่อยๆเรื่องงานของเขานะ พี่เคนเป็นคนละเอียด รอบคอบ เจ้าแผนการมากเพราะฉะนั้นเขาจะไม่ยอมให้งานที่เขาทำขาดทุนแม้แต่น้อย[เปล่าครับ หนูแพรกลับห้องก็อาบน้ำนอนได้เลยนะไม่ต้องรอพี่ อ่อ พี่ทำอาหารไว้อยู่ในตู้เย็นหนูเอามาอุ่นทานได้เลยนะครับ] วันนี้ท

EPISODE 36“คุณแม่ค่ะ เมื่อคืนตาเจอผู้ชายคนหนึ่งค่ะหน้าตาหล่อเหมือนดาราเผลอๆอาจจะหล่อกว่าอีก แต่น่าเสียดายตายังไม่ทันได้เข้าไปทักทายเขาก็ขึ้นรถออกไปเสียก่อน”เพลินตาที่กำลังนั่งทานขนมอยู่นั้นหันกลับมาบอกมารดาของเธอด้วยท่าทีตื่นเต้น ก่อนจะทำหน้าเสียดายเมื่อพูดถึงประโยคท้าย และนั้นทำให้ทั้งนางสร้อยงามที่กำลังนั่งอ่านนิตยสารอยู่หันกลับมามองลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนอย่างสนใจ พร้อมๆกับมดตะหน่อยกับผักชีสาวใช้สองคนก็รีบขยับเข้าใกล้นายสาวอย่างอยากรู้อยากเห็นเช่นเดียวกับนายหญิงของพวกเธอ“แม่ว่าผู้ชายคนนั้นต้องหล่ออย่างที่ลูกว่ามากเลยใช่มั้ย ที่ทำให้ลูกสาวคนสวยของแม่เพ้อถึงเขาให้แม่ฟังแบบนี้” นางสร้อยงามรีบวางนิตยสารในมือ ก่อนจะแซวลูกสาวของเธออย่างคนอารมณ์ดี บางทีนี่อาจจะถึงเวลาที่ลูกของเธอจะมีคู่แต่งงานเหมือนกับลูกสาวบ้านอื่นแล้วก็ได้“นั้นสิค่ะคุณหญิง มดตะหน่อยว่าผู้ชายที่คุณตาพูดถึงจะต้องหล่อเหมือนโอปป้าในซีรี่ส์เกาหลีที่มดตะหน่อยกับนังผักชีชอบดูแน่ๆเลยค่ะ” สาวใช้ทำหน้าเพ้อฝันขณะที่พูดก่อนจะทำหน้าเคลิบเคลิ้มเมื่อนึกถึงฉากที่พระเอกเปิดตัว“ไม่หรอก ฉันว่าผู้ชายที่ฉันเจอเมื่อคืนหล่อกว่าดาราเกาห

EPISODE 38ตึกตัก! ตึกตัก!อยู่ๆ เสียงหัวใจที่เคยสงบสุขของฉันก็พลันเกิดอาการเต้นเร็วผิดจังหวะ เหตุก็เพราะตอนนี้ฉันกำลังอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่ราวกับคฤหาสน์ในนวนิยายเรื่องนะสิ และบ้านหลังนี้เป็นบ้านที่ฉันเคยอยู่แต่กลับไม่เคยมีความสุขเลยสักครั้ง และนั้นทำให้ฉันต้องแหงนหน้าขึ้นไปมองป้ายหน้าประตูที่มีตัวอักษรภาษาไทยเขียนหวัดตัวหนาๆว่า ‘บ้านบรรพกาล’ ทุกอย่างในรั้วบ้านหลังนี้ดูเปลี่ยนแปลงไปมากเลยนะ แต่ไม่รู้...นิสัยของคนในบ้านนี้จะเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนหรือเปล่า“คุณพ่อจะเป็นยังไงบ้างนะ” ฉันได้แต่พูดกับตัวเองเสียงเบา แต่ก็ดังพอจะให้คนในรถที่ฉันกำลังนั่งอยู่นั้นได้ยินอย่างชัดเจน“...ทำไมน้องแพรไม่บอกความจริงกับคุณบัญชาไปเลยล่ะ หรือไม่ก็แถลงข่าวไปเลยก็ได้ว่าน้องเป็นทายาทอีกคนของตระกูลบรรพกาล” ลูกสาวคนเล็กของนักธุรกิจชื่อดังรับรองน้องต้องดังกว่าข่าว ดาราเป็นเมียน้อยของบรรดาเสี่ยๆแน่ ประโยคท้ายเจ๊พอลพูดเสียงติดตลก“ไม่ค่ะ! แพรไม่อยากให้เขาต้องฝืนใจรับแพรต่อหน้าทุกคน แพรอยากให้เขารับแพรจากใจของเขามากกว่า” ฉันพูดกับเจ๊พอลเสียงเรียบเรื่อยก็จริงนะ แต่ข้างในของฉันตอนนี้มันกำลังเจ็บปวดอีกครั้ง เจ็บป