All Chapters of Thank you for Love บทรัก: Chapter 51 - Chapter 60

Episode 5012.40 น.“กินเยอะๆเลยจ้ะ มื้อนี้แม่เลี้ยงเอง” แม่ลีแม่ของพิงค์บอกกับฉันด้วยยิ้ม แต่สายตากับเหลือบไปมองร่างสูงข้างกายฉันเป็นเป็นระยะ ก่อนจะพูดขึ้นมาอีกครั้งว่า...“บอกตรงๆเลยนะ ตอนแรกแม่คิดว่าคุณเคนเขาเป็นแฟนของหนูซะอีก เห็นมีข่าวออกมาเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้ แต่พอพิงค์บอกว่าคุณเคนเป็นพี่ชายของหนู แม่ถึงเชื่อ”“ทุกคนก็คิดเหมือนแม่ลีกันทั้งนั้นแหละค่ะ แพรเลยให้สัมภาษณ์กับพวกพี่ๆนักข่าวเอาไว้แล้ว แต่ก็ยังมีคอยคำถามเกี่ยวกับแพรและก็พี่เคนอีกเยอะอยู่เหมือนกันค่ะ” ฉันบอกออกไปเสียงสดใส และไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรกับเรื่องเข้าใจผิดครั้งนี้ เพราะฉันเป็นคนนอกก็เข้าใจแบบี้เหมือนกันอ่อ ฉันลืมบอกไปตอนนี้ฉันกับพี่เคนเรามาทานข้าวที่ร้านของพิงค์ โดยมีคุณแม่ลีมานั่งร่วมสนทนากับฉันและพี่เคนอีกด้วย ตอนแรกฉันคิดว่าพี่เคนจะไม่ชอบใจสักอีก ที่มีคนอื่นมานั่งด้วยแบบนั้นแต่พอเขาเงียบ ไม่พูดอะไรนอกจากพยักหน้าอนุญาตส่งมาให้ฉัน ฉันจึงพอรู้ว่าเขาก็ไม่ได้อะไรมากขนาดนั้น แต่กลับเป็นซะอีกที่คิดมากแทนเขาอยู่ฝ่ายเดียวเฮ้อ ก็จะไม่ให้ฉันคิดมากแทนเขาได้ยังไงล่ะ พี่ชายของฉันน่ะ ไม่ชอบให้คนอื่นที่ไม่รู้จักเ

Episode 52“พี่เคน...”“ว่าไงครับ” ผมตอบรับเสียงเรียกของน้อง พร้อมกับพาร่างของตัวเองเดินเข้าไปหาเธอก่อนจะนั่งลงข้างกับน้อง และหลังจากที่ผมนั่งลงไปไม่นาน นอนก็มีท่าทีออดอ้อนราวกับลูกแมวขึ้นมาทันที“...เอ่อ! ไม่มีอะไรค่ะ เราไปทานข้าวกันดีกว่านะ ตอนนี้หนูแพรหิวจนจะกินพี่เคนได้ทั้งตัวแล้วค่ะ”ในตอนที่น้องเริ่มพูดประโยคที่ออกมานั้น เธอก็ใช้แขนเข้ามาโอบเอวของผมไว้หลอมๆ ก่อนจะใช้หน้าเข้ามาถูไถบนอกผมราวกับเด็กน้อยขี้อ้อน“หึ! ชักจะแก่แดดขึ้นทุกวันแล้วนะครับ”“แฮ่ๆ แพรแค่พูดเปรียบให้พี่เคนฟังจะได้มองเห็นภาพไงค่ะ” น้องเอี้ยวหน้าขึ้นมาพูดกับผม แต่ไม่ได้ปล่อยแขนที่โอบกอดผม และนั้นทำให้ผมต้องก้มหน้าไปมองใบหน้าหวานน่ารัก และถะนุถนอมนั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ ก่อนที่ผมจะรู้สึกถึงแรงดึงดูดบางอย่างจากร่างบอบบางที่แนบชิดกับตัวผม ผมไล่มองไปทั่วใบหน้าหวาน ที่วันนี้ผมรู้สึกว่ามันจะหวานขึ้นมากเป็นพิเศษ และมาหยุดที่ริมฝีปากบางสีชมพูสวยนั้นอย่างไม่อาจละสายตาไปจากภาพตรงหน้าได้เลยแต่อยู่ดีๆร่างกายผมมันก็ขยับไปเองอัตโนมัติ ผมจัดการล็อกท้ายทอยของน้องไว้ ก่อนจะค่อยๆก้มหน้าลงไปใกล้เธอจนเมื่อริมฝีปากของผมแนบช

Episode 54“...แล้วนี่คุณแพรจะกลับตอนไหนค่ะ” ป้ากล้วยถามฉันเสียงนุ่ม“คงอีกสักพักนึงค่ะ พี่ชายแพรยังคุยธุระไม่เสร็จเลย” ฉันบอกป้ากลับไป ก่อนจะใช้ส้อมจิ้มเนื้อมะม่วงสีเหลืองสุกที่หั่นเป็นชิ้นพอดีคำเข้าปาก“สรุปแล้วคุณแพรเป็นน้องสาวของคุณอะไรนะป้า ยา...มา..ดา อ่อ ยามาดะ จริงๆใช่มั้ยค่ะ” พี่ชะอมเอ่ยถามฉันขึ้นมาหลังจากที่เราสามคนนั่งเงียบกันไม่นาน“ใช่ค่ะ แพรกับพี่เคนเราเป็นพี่น้องกัน แต่ก็อย่างที่บอกไปกับพวกสื่อต่างค่ะ แพรกับเขาไม่ใช่พี่น้องกันแท้ๆ”“แบบนี้ก็มีลุ้นใช่มั้ยค่ะ”แต่แล้วอยู่พี่ชะอมที่ได้ฟังฉันบอกออกมาแบบนี้ เธอก็ทำหน้าดีใจยิ้มออกมาอย่างร่าเริง ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ฉันและเอื้อมมาจับมือฉันไว้หลวมๆ ก่อนจะพูดประโยคต่อมาด้วยสายตาเป็นประกายวิบวับ“คุณแพรรู้มั้ยค่ะ พี่น่ะชอบคุณแพรกับคุณยามาดะมากเลยค่ะ แล้วตอนนี้ก็มีแฟนคลับคุณแพรมากว่าครึ่งอยากให้คุณแพรกับพี่ชายของคุณคบกัน”“คะ?” ...ทำไม ฉันไม่เคยได้ยินข่าวแบบนี้เลยล่ะ“จริงๆค่ะ แฟนคลับอยากให้คุณแพรกับยามาดะคบกันเป็นแฟน”“เอ่อ มันจะเป็นไปได้ยังไงค่ะ แพรกับพี่เคนเราเป็นพี่น้องกันค่ะ ...ทำไมทุกคนถึงคิดแบบนั้นกันนะ” ประโยคท้า

Episode 5617.51 น.“อิ่มจัง!”แพรพรรณได้แต่พูดกับตัวเองเสียงเบา ตอนนี้เธอกำลังนั่งทานข้าวคนเดียว โดยมีคนใช้ในชุดเมทยืนอยู่ข้างเธอสามสี่คน ทุกคนต่างยืนด้วยท่าทีสงบนิ่งไม่มีใครกล้ารบกวนคุณหนูของพวกเธอเลยสักคน“อิ่มแล้วหรือค่ะคุณหนู...ทานไปแค่หน่อยเดียวเองหรือาหารไม่ถูกปากค่ะ”เมตสาวคนที่หนึ่งเอ่ยถามเจ้านายคนสวยของเธออย่างเอาใจ ก่อนจะส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจไปให้แพรพรรณ เพราะถูกนายใหญ่ของบ้านหลังนี้สั่งให้ดูแลเรื่องอาหารการกินกับคุณหนู ถ้าเธอและเพื่อนๆดูแลไม่ดีมีหวังคงถูกเจ้านายใหญ่ไล่ออกกันพอดี ซึ่งเธอไม่อยากเสี่ยงกับเรื่องแบบนี้“เปล่าหรอก แค่รู้ไม่ค่อยหิวน่ะ”แพรพรรณตอบกลับไปเป็นภาษาญี่ปุ่นหลังจากที่ไม่ได้พูดมานาน เธอก็เกือบลืมไปแล้วเหมือนกัน แต่ยังดีหน่อยที่เธอขยันพูดคุยกับเคนอยู่บ่อยๆ ไม่งั้นเธอคงลืมมันไปแล้วแน่“งั้นคุณหนูอยากทำอะไรหรือต้องการอะไรไหมค่ะ พวกเราจะได้จัดหามาให้”“ไม่ล่ะ พวกเธอมีอะไรไปทำก็ไปทำเถอะ ฉันจะไปเดินเล่นที่สวนหน่อยน่ะ”พูดจบร่างบอบบางก็ลุกจากเบาะที่นั่งก่อนจะเดินออกไปทางหลังบ้าน สาวใช้ทั้งสี่คนเมื่อเห็นแบบนั้นจึงทำตัวกันแทบไม่ค่อยถูกเพราะพวกเธอเคยชินแต่กั

Episode 58“แต่ผมไม่ได้รักคุณแล้ว...”ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงไม่คิดหรือแม้แต่จะกล้าพูดประโยคนี้ออกมาด้วยซ้ำ แต่เป็นเพราะเธอที่ทำให้ผมกล้าที่จะทำทุกอย่าง เพื่อผลักเธอออกไปจากชีวิตของผม“มะ ไม่จริงหรอก เคนโกหก เคนกำลังโกหกยูกิอยู่ใช่ไหม ...เพราะที่จริงแล้วเคนยังรักยูกิอยู่”“ผมพูดความจริงเพราะผู้หญิงอย่างคุณ...” พอพูดมาถึงประโยคนี้ผมก็ใช้สายตามองไปยังร่างบอบบางของยูกิ ที่ยืนห่างจากผมไปไม่ไกลนักด้วยสายตาเย็นชา “ไม่ได้มีค่ามากพอจะให้ผมต้องรักเลยสักนิด”“เคนพูดแบบนี้หมายความว่าไงค่ะ” ยูกิถามผมกลับมาอย่างไม่เข้าใจ และตอนนั้นเองน้ำตาของเธอกำลังไหลลงมาอาบแก้ม แต่ผมกลับมองภาพตรงหน้าด้วยความเฉยชา“ออกไปจากชีวิตของผมซะและก็อย่าทำอะไรโง่ๆอย่างวันนี้อีก...แล้วจะหาว่าผมไม่เตือน”“มะ ไม่ค่ะ เคนก็รู้ยูกิทำไม่ได้ ยูกิรักเคนยูกิจะอยู่กับเคน” พูดจบเธอก็เดินตรงมาหาผมที่โซฟา เธอทำท่าจะเข้ามากอดผมอีกครั้งแต่ครั้งนี้ผมกลับรู้สึกทนไม่ได้อีกต่อไป“พอเถอะยูกิ เลิกหลอกตัวเองสักที...เราเลิกกันแล้วนะ!” ผมบอกกับเธออกไปเสียงดังจากจากลุกขึ้นยืนจากโซฟา และนั้นทำให้ร่างบอบบางที่กำลังเดินเข้ามาหาผมหยุดชะงักก่อนจะ