บททั้งหมดของ เมื่อไม่รักก็อย่าฝืน: บทที่ 1 - บทที่ 10

คำตอบที่อัยย์วารินทร์ได้กลับมาจากคนที่เธอแอบรักทำเอาร่างเล็กชาวาบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นบีบหัวใจจนแทบจะทรุด ขอบตาของเธอเริ่มร้อนผ่าว น้ำตาเอ่อคลอเตรียมจะไหลออกมา‘นี่สินะที่เขาเรียกกันว่าอกหัก’ เธอคิดในใจ ความรู้สึกเหมือนถูกดึงจมลงไปในบ่อน้ำลึก ความเศร้าท่วมท้นจนน้ำตาไหลซึมออกมาจากดวงตา การโดนปฏิเสธอย่างชัดเจนเป็นอะไรที่ช่างทรมานเหลือเกิน ตอนนี้เธอรู้สึกเจ็บแน่นหน้าอกแม้แต่หายใจก็ยังลำบาก รู้สึกเหมือนกำลังจะขาดอากาศ แต่เธอพยายามกลั้นน้ำตา ฝืนตัวเองไม่ให้แสดงความอ่อนแอออกมา เธอกดความเจ็บปวดไว้ให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะพยายามเอื้อนเอ่ยคำพูดออกมาอย่างยากลำบาก"อึก...อัยย์เข้าใจแล้วค่ะ ขอแค่ได้บอกความรู้สึกให้พี่เชนรับรู้ก็พอแล้วค่ะ เอ่อ...อัยย์ขอตัวก่อนนะคะ" เธอพูดพลางพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไว้ในลำคอ“อืม” เสียงตอบรับสั้น ๆ จากคเชนทร์ที่ฟังดูไร้เยื่อใย ยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดในใจของหญิงสาวให้ทวีคูณมากขึ้นไปอีกอัยย์พยายามฝืนยิ้มให้เขา แต่ทันทีที่เธอหันหลัง น้ำตาที่กลั้นไว้ก็พรั่งพรูออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ สายธารใสร่วงหล่นลงมาอาบสองแก้มในทันที ร่างเล็กรีบเดินออ

“แม่!!” อัยย์เบิกตากว้าง น้ำเสียงของเธอตื่นตระหนกเกินกว่าเหตุ พริมาถึงกับสะดุ้งและอดที่จะเอ็ดลูกสาวไม่ได้ “อะไรกันลูก อยู่ดี ๆ ก็ตะโกนเสียงดัง ทำแม่ตกใจหมด”“ทำไมแม่ถึง...” อัยย์พูดตะกุกตะกัก สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวลอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาของเธอคาดคั้นถามถึงเหตุผลว่าแม่กำลังทำอะไรอยู่พริมาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “แม่บอกแล้วไงว่าแม่จะช่วยให้ลูกสมหวังเอง” พริมาพูดอย่างมีเลศนัย“สมหวัง..นี่แม่กำลังจะทำอะไรคะ” อัยย์ถามด้วยความตกใจปนสับสน เพราะเธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมแม่ถึงคิดจะทำอะไรแบบนี้ ทั้งที่เธอเพิ่งถูกปฏิเสธจากพี่เชนไปหมาด ๆ ตอนนี้เธอรู้สึกถึงหายนะกำลังมาเยือนในไม่ช้า“แม่ไม่ได้ทำอะไรเลย ความจริงลูกกับพี่เชนเป็นของกันและกันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”“แม่หมายความว่ยังไงคะ” อัยย์วารินทร์เอียงคอถามด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสับสนที่มากขึ้น คำพูดของแม่ทำให้เธอรู้สึกสะดุดใจเป็นพิเศษ โดยเฉพาะประโยคที่ว่า ‘ความจริงลูกกับพี่เชนเป็นของกันและกันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว’ มันหมายความว่าอะไรกันแน่!พริมามองลูกสาวด้วยรอยยิ้มที่แฝงความลับบางอย่างที่ยังไม่ต้องการเฉลยตอนนี้ “เดี๋ยวน้องอัยย์ก

"มาทำไม!" คเชนทร์เอ่ยถาม น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความไม่พอใจอัยย์วารินทร์ที่นั่งรออยู่ พอเห็นคเชนทร์มาถึงก็คลี่ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ แต่ความอ่อนโยนและใสซื่อในแววตาของเธอไม่สามารถทำลายก้อนน้ำแข็งที่เกาะอยู่ในใจของเขาได้ เมื่อเธอรู้สึกถึงความเฉยชาที่แผ่ออกมาจากร่างสูง หญิงสาวรีบหุบยิ้มลงทันที“สะ...สวัสดีค่ะพี่เชน” หญิงสาวเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มบทสนทนาจากตรงไหน คำว่าสวัสดีจึงเป็นประโยคแรกที่หลุดออกมาแต่คำทักทายนั้นกลับไม่เข้าหูของคเชนทร์แม้แต่น้อย สีหน้าของเขาเย็นชาและปราศจากอารมณ์ ทำให้อัยย์วารินทร์ที่พยายามยิ้มใจแป้ว รู้สึกห่อเหี่ยวไปหมดแต่ถึงแม้ว่าจะถูกปฏิเสธกลาย ๆ จากท่าทีเย็นชาของเขา แต่อัยย์วารินทร์ยังไม่ยอมแพ้ เธอลุกขึ้นอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ และเดินเข้าไปหาคเชนทร์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ผู้บริหารตัวใหญ่ของเขาอัยย์วารินทร์พยายามหาทางทำให้คเชนทร์ยอมพูดกับเธอ จึงตัดสินใจทำท่าทีเหมือนเล่นสนุกแบบที่เคยทำกันเมื่อตอนเด็ก ๆ โดยยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฉีกยิ้มหวานออกมา หวังว่ามันจะทำให้คเชนทร์คลายความเย็นชาได้บ้าง และดูเหมือนมันจะได้ผล คเชนทร์ยอมพูดออกมาในที่สุดแต่สิ่งที่

พนักงานสังเกตเห็นใบหน้างดงามของว่าที่เจ้าสาวใบซีดลงทันทีที่ฝ่ายชายพูดจบ เธอก็เอะใจไม่น้อย และเพิ่งสังเกตท่าทางห่างเหินของฝ่ายชายแม้เธอจะไม่รู้เหตุผลที่ทั้งสองกำลังจะแต่งงานกัน แต่ก็ชัดเจนว่ามันไม่ใช่เพราะความรักแบบคู่แต่งงานทั่วไปแน่นอน เพราะตั้งแต่เข้าร้านมาว่าที่เจ้าบ่าวยังไม่มีรอยยิ้มสักครั้ง นอกจากคำพูดที่จำเป็นเท่านั้นและดูเหมือนว่าเจ้าบ่าวจะขยันทำร้ายจิตใจว่าที่เจ้าสาวเสียเหลือเกิน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็พยายามรักษาบรรยากาศและรีบแนะนำต่ออย่างเป็นมืออาชีพ“มี After Party ไหมคะ เอ่อ... ถ้ามีด้วย ดิฉันแนะนำชุดเจ้าสาวแบบ Tea-Length ค่ะ ชุดนี้เป็นเดรสสั้นที่มีช่วงกระโปรงพลิ้วไหว มีเสน่ห์แบบวินเทจ ช่วยเพิ่มความน่าดึงดูดได้อย่างดีค่ะ”ร่างสูงพยักหน้าโดยไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ “มีด้วย พาเธอไปลองชุดได้เลย”“ได้ค่ะ” พนักงานพยายามยิ้มตอบด้วยความสุภาพ พร้อมกับพาว่าที่เจ้าสาวไปลองชุดอีกครั้งหลังจากที่เลือกชุดเจ้าสาวเสร็จ พนักงานก็หันมาแนะนำชุดเจ้าบ่าวต่อ ยังคงน้ำเสียงสุภาพเช่นเดิมแม้จะรู้สึกอึดอัดกับว่าที่เจ้าบ่าวผู้หล่อเหลาแต่ใบหน้าสงบนิ่งจนเดาอารมณ์ไม่ออก“ส่วนคุณผู้ชาย อยากได้ชุดเจ้าบ่าวแบบไหนด

ในขณะที่อัยย์วารินทร์พยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้น เปลือกตาของคนเมาที่ปิดลงคล้ายคนจะหลับกลับค่อย ๆ เปิดขึ้น เผยให้เห็นดวงตาฉ่ำวาวมองมาที่เธออย่างไม่กะพริบ สายตานั้นทำให้อัยย์วารินทร์รู้สึกถึงความร้อนรุ่มในอกที่เพิ่มขึ้น เธอพยายามดันตัวเองลุกขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับถูกมือหนาของชายหนุ่มกดแผ่นหลังเอาไว้ ราวกับเขาจะไม่ยอมให้เธอหนีไปไหน“พี่เชน... ปล่อยอัยย์เถอะค่ะ” อัยย์วารินทร์เอ่ยออกมาด้วยเสียงติดสั่น หัวใจเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ เธอดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดแต่ร่างแกร่งกลับยิ่งกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น ดวงตาปรือปรอยคู่นั้นจ้องริมฝีปากบางแต่ดูอวบอิ่มอย่างหลงใหลแบบไม่เคยรู้สึกมาก่อน ก่อนที่ใบหน้าคมไร้หนวดเคราจะค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้จนเกือบสัมผัสใบหน้าสวย รู้ตัวอีกทีหญิงสาวก็หลับตาลงโดยอัตโนมัติและสัมผัสถึงรสจูบนุ่มลึกแต่พอนึกถึงคำพูดในช่วงพิธีงานแต่งของฝ่ายชายได้ 'ผมแพ้ลิปสติก' ก็ทำให้ดวงตากลมโตเบิกโพลงในทันทีแม้ว่าเขาจะยังจูบอยู่ก็ตาม ลิ้นเรียวที่เกี่ยวพันจนฉ่ำแฉะเริ่มรุกเร้าไล่ต้อนและดูดดุนอย่างรุนแรง ทำเอาเธอได้สติ มือบางทุบอกไปแกร่งไปหลายทีก่อนที่เขาจะผละออก ดวงตาขุ่นเคืองของคนใต้ร่างจ้องม