All Chapters of เมื่อไม่รักก็อย่าฝืน: Chapter 11 - Chapter 20

ร่างเล็กพยายามร้องขอเพราะความเจ็บจี๊ดที่ซอกคอขาวเธอพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดอย่างสุดชีวิต มือบางยันอกแกร่งที่ตอนนี้กระดุมหลุดออกไปหลายเม็ด ฝ่ามือบางจึงสัมผัสกับแผ่นอกกว้างโดยตรง และเป็นครั้งแรกที่เธอสัมผัสเนื้อต่อเนื้อกับผู้ชายครั้งแรก ใบหน้าสวยของเธอจึงมีแต่ริ้วแดงที่ปรากฏออกมาจากใบหน้าที่ร้อนผ่าวในขณะที่ริมฝีปากเปียกชื้นของชายหนุ่มแนบลงบนลำคอซุกไซ้ไม่หยุดเธอ จากความเจ็บกลายเป็นความซ่านหวิวอย่างที่เธอไม่เคยพาลพบมาก่อนหญิงสาวพยายามเบี่ยงคอหนี แต่กลับกลายเป็นว่าเพียงแค่เธอเอียงคอหนีก็ทำให้เขากดจูบลงมาอย่างถนัดก่อนที่เขาจะตรึงใบหน้าของเธอเอาไว้ด้วยมืออุ่นข้างเดียวทำเธอไม่มีโอกาสหนีได้อีกริมฝีปากอุ่นร้อนหว่านพรมความร้อนไปตั้งแต่ซอกคอและกกหู คลอเคลียที่แก้มเนียนนุ่ม ก่อนจะเคลื่อนปลายจมูกกลับมาซุกไซ้ที่ซอกคออีกครั้ง พร้อมกับลมหายใจถี่กระชั้น ก่อนที่ฟันคมจะงับต้นคอเพรียวระหงไล่เรื่อยไปยังแอ่งชีพจร พ่นลมหายใจร้อนผ่าวคล้ายจะยั่วให้ทนไม่ไหว จากนั้นฝ่ามือใหญ่ก็ลูบไล้ไปทั่วผิวเนื้อนวลเนียนทั่วร่างกายของคนตัวเล็ก เสียงครางกระหึ่มอยู่ในลำคอบ่งบอกถึงความพอใจร่างนุ่มนิ่มทำให้ความต้องการที่มากขึ้นไปอีก

ป่านนี้เขาก็คงออกไปทำงานอย่างที่เคย จะมาสนใจอะไรกับคนที่ไม่ต้องการ เรื่องเมื่อคืนเขาก็คงทำตามหน้าที่เท่านั้นหญิงสาวคิดอย่างเศร้าหมอง แต่ทว่าเสียงเปิดประตูห้องน้ำทำให้เธอหันไปมองด้วยความตกใจ เมื่อสิ่งที่เธอคิดไว้ไม่เป็นอย่างที่คิด ร่างเล็กพลิกกายหลับตาลงทันทีเพราะไม่กล้าสู้หน้าอีกฝ่ายแต่ก็เหมือนกับสวรรค์แกล้งเธอส่งเสียงจามออกมาอย่างห้ามไม่ได้“ฮัดชิ้ว! ฮัดชิ้ว!” อัยย์จามออกมาติด ๆ กัน ทำให้เจ้าตัวไม่มีทางเลือก ต้องแกล้งทำเป็นเพิ่งตื่นนอน หญิงสาวขยับตัวไปมานิดหน่อยให้ดูเหมือนคนที่เพิ่งตื่น ก่อนจะพยายามดันตัวเองลุกขึ้นจากเตียงนอนแต่แล้วจู่ ๆ ความเจ็บแปลบตรงท้องน้อยก็แล่นริ้วขึ้นมาอย่างรวดเร็ว"อ๊ะ!" เสียงร้องหลุดออกมาพร้อมกับใบหน้าที่นิ่วด้วยความเจ็บปวด ร่างเล็กสั่นสะท้าน หัวไหล่กระตุกด้วยความเจ็บแปลบตรงส่วนนั้น“ลุกไม่ไหวก็นอนต่อ”เสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้นก่อนจะหายไปพร้อมเสียงเดินไปอีกด้านหนึ่งซึ่งเป็นห้องแต่งตัว ท่าทางเย็นชาเหมือนอย่างเคยหญิงสาวเลือกที่จะไม่พูดอะไรกลับเพราะเขาก็ไม่ได้รอฟัง เธอค่อย ๆ ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้ง ความเจ็บปวดที่ท้องน้อยยังคงทวีขึ้นทุกวินาที แต่เธอไม่กล

เมื่อริมฝีปากหนาของเขาจำใจต้องถอนออกจากริมฝีปากบาง จมูกโด่งก็เริ่มซุกไซ้ไปตามซอกคอระหง ลมหายใจถี่กระชั้นที่กระทบผิวทำให้อัยย์วารินทร์ตัวสั่นเทิ้ม"อื้ม!" ร่างเล็กถูกจู่โจมอย่างหนักหน่วงจนแทบจะขยับไม่ได้ ราวกับมีเส้นด้ายล่องหนมัดตัวไว้ ทำให้เธอหนีไม่พ้น เมื่อลมหายใจและริมฝีปากของเขาเข้าจู่โจมที่ซอกคอ ลมหายใจร้อนทำให้ความรู้สึกเสียววาบแผ่ซ่านไปทั่วร่างแต่ชายหนุ่มก็ยังไม่หยุดการโอ้โลม ริมฝีปากของเขาสัมผัสอย่างต่อเนื่อง กระตุ้นให้อารมณ์ของเธอทะยานขึ้น อุณหภูมิในร่างกายก็พุ่งสูงขึ้นเรื่อย ๆ จนเธอรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัวแม้ว่าการสัมผัสนี้จะทำให้อัยย์รู้สึกปั่นป่วนไม่น้อย แต่เธอก็พยายามเก็บอาการไว้ เม้มริมฝีปากแน่นเมื่อไหปลาร้าถูกฝากรอยหนัก ๆ ใบหน้าของเธอแดงซ่าน ขณะที่ความเสียวซ่านอย่างนุ่มนวลยังคงต่อเนื่อง ฝ่ามือที่โอบรอบแผ่นหลังของเธอค่อย ๆ เลื่อนลงมาที่ท้องน้อย และกำลังคล้อยต่ำลงไปยังสะโพกตอนนี้ ทั้งสองสบตากันอย่างจดจ่อ ความต้องการและแรงปรารถนาชัดเจนในดวงตาของเขา วันนี้เขามีสติสมบูรณ์ครบถ้วน อยากจะสำรวจทุกตารางนิ้วของร่างกายหญิงสาว แรงสัมผัสจากฝ่ามืออุ่นที่ลูบไล้ทั่วตัว ทำให้เธอรู้สึก

สีหน้าเปี่ยมสุขของลิลลี่ฉายชัดทางแววตา ขาสวยเดินเข้ามาหาฝ่ายชายแล้วจับมือหนาของเขาทั้งสองข้างไปกอบกุมเอาไว้“ขอบคุณเชนมากนะที่ไม่ทิ้งของที่ลิลลี่เคยให้ ขอบคุณที่เชนดีกับลิลลี่มากขนาดนี้”“จะให้เชนทิ้งของที่เป็นลิลลี่ เชนทำไม่ได้ ไม่ได้จริง ๆ ….ตอนนั้น” คำว่าตอนนั้นมันแผ่วเบามากจนแทบไม่ได้ยิน ทำให้ชายหนุ่มพลันคิดในใจ ‘หรือว่าตอนนี้เราทิ้งได้วะ’ความลังเลและไม่มั่นใจของเชนถูกปิดซ่อนเอาไว้อย่างดี ในขณะที่หญิงสาวไม่สังเกตเห็นมันเลยสักนิดเดียว เธอเต็มไปด้วยความมั่นใจว่าคเชนทร์ยังรักเธอหมดหัวใจเหมือนเช่นเคย ลิลลี่เอื้อมมือไปแตะที่แก้มสาก ปลายนิ้วลูบไล้เบา ๆ ไปมาอย่างคะนึงหา ดวงตาเฉี่ยวคมของเธอจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเชน ราวกับจะดึงเขาเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆในจังหวะที่ใบหน้าทั้งสองกำลังเคลื่อนเข้าหากันจนลมหายใจแทบจะรดกัน แต่แล้ว...ร่างสูงกลับผละออกไปอย่างกะทันหัน เขาลอบกลืนน้ำลายเหนียว ๆ อย่างยากลำบาก รู้สึกสับสนในใจ ก่อนที่เขาจะตัดสินใจเอ่ยคำขอตัวด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ“เชนกลับก่อนนะ พักผ่อนพรุ่งนี้เชนจะมารับลิลลี่ที่นี่ตอนเช้า แล้วเราค่อยไปทำงานพร้อมกันที่บริษัทของเชน ดีไหม”“อะ...อ๋อ ได้เลย เ

“นั่นมัน….”“เราไปร้านอื่นกันเถอะ” อัยย์วารินทร์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเบา ๆ ก่อนจะดึงแขนของแจนไว้แน่น แจนมองหน้าตัวเองอย่างไม่เข้าใจ พยายามคาดเดาว่าเพื่อนรักกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เมื่อเห็นว่าอัยย์วารินทร์ไม่ต้องการอธิบายอะไรมากในตอนนี้เธอก็พยักหน้าแล้วเดินตามออกไปนอกร้านเมื่อเดินออกมาไกลจากร้านอาหารร้านนั้นแล้ว แจนก็อดไม่ไหว รีบคว้ามือเพื่อนให้หยุดเดิน“หยุดก่อนสิ” อัยย์วารินทร์หยุดเดินและหันกลับมามองหน้าเพื่อน พยายามฝืนยิ้มออกมาให้เพื่อนสบายใจ แต่ในใจทุกตรมขมขื่น“มีอะไรเหรอ” “ทำไมแกไม่เข้าไปหาพี่เชนล่ะ เขานั่งอยู่กับผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ ท่าทางดูสนิทสนมกันเกินไป” ดูไม่เหมือนเพื่อนไม่เหมือนคนรู้จักแต่มันเหมือนคนรักกันมากกว่า แต่นั่นแจนไม่ได้พูดออกไป เพียงแค่นี้เพื่อนของเธอก็เหมือนจะร้องไห้ออกมาแล้ว ถึงใบหน้าจะมีรอยยิ้ม แต่เธอรู้ว่าเพื่อนพยายามทำให้เธอสบายใจ และดูสิ ยังจะมาพูดแก้ตัวให้อีก“ฉันกลัวว่าเขาจะกำลังคุยงานหรือธุระสำคัญอยู่ ก็เลยไม่อยากเข้าไปทัก มันจะเป็นการเสียมารยาทเอาได้”“ตามใจแกก็แล้วค่ะ สามีของแก ไม่ใช่สามีของฉัน” แจนพูดพร้อมกับทำแก้มพอง หงุดหงิดที่เพื่อน อ่อนแอยอมไปเสียทุ